புன்னகை 26:
கோவையிலிருந்து ஹைத்ரபாத் செல்லும் பயணிகளின் கவனத்திற்கு என்று விமான நிலையத்தில் அறிவிப்பு தமிழ் ஆங்கிலம் ஹிந்தி என்று மூன்று மொழிகளிலும் மாற்றி மாற்றி ஒலிக்கப்பட,
மகளை ஒரு கையில் பிடித்தபடி மற்றொரு கையில் பையுடன் எழுந்து கொண்டாள் செல்வ மீனாட்சி.
"தியாகு பார்த்து போடா. சேஃப் ஜெர்னி ப்ளைட் ரீச் ஆனதும் எனக்கு கால் பண்ணு. இல்லைனா மெசேஜ் பண்ணு" என்று வாஞ்சையாக தங்கையின் தலையை தடவ,
"சரிண்ணா" என்று தலையசைத்தாள் அவள்.
"ப்ச் போதும் அவளுக்கு காது வலிக்கப் போகுது சொன்னதயே எவ்ளோ டைம் சொல்லுவிங்க" என்று வினிதா கடிய,
"நீ பேசாம இருடி. நான் கூட வர்றேன் இல்லை அப்பாவயாது அழைச்சிட்டு போகலாம். கன்சீவ்வா இருக்கும் போது தனியா அதுவும் பாப்பாவோட ட்ராவல் பண்றா எனக்கு பயமா இருக்காதா?" என்று மனைவியை முறைக்க,
"நீங்க தான் பயந்திட்டு இருக்கிங்க. அங்க பாருங்க உங்க தங்கச்சி நல்லா தெளிவா தைரியமா தான் பேசிட்டு இருக்கா" என்று வினிதா கணவனுக்கு ஆறுதல் கூற,
செல்வா நேரமாகிவிட்டதை உணர்ந்து குடும்பத்தினரது மீது பார்வையை பதித்தாள்.
தந்தையை பார்த்தவள் போய் வருகிறேன் என்றவாறு தலையசைக்க,
"பாத்து போய்ட்டு வாடா" என்று அவரும் மகளது கைப்பிடித்து கூற,
பின்னர் புவனாவிடம் பார்வை திரும்ப,
செல்வாவின் அருகில் வந்தவர் நெருங்கி அணைத்து,
"இப்போ தான் ஒரு சரியான முடிவை எடுத்திருக்க" என்று புன்னகைத்தார்.
செல்வா தானும் பதிலுக்கு மென்னகையை உதிர்த்தாள்.
தனுஷ் வந்து செல்வாவின் கையை பிடித்து, "அத்த ஊருக்கு போய்ட்டு எப்போ திரும்பி வருவ?" என வினவ,
அவனுயரத்திற்கு குனிந்து, "சீக்கிரமா வர்றேன்டா. உன் மாமாவையும் கூட்டிட்டு வர்றேன்" என்று அவனது கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள்.
"ஹ்ம்ம்" என்று தலையசைத்தவன் அதியாவிடம் ஏதோ கேட்க,
அவளும் தலையசைத்து ஏதோ பதில் கூறினாள்.
விமானம் கிளம்புவதற்கான இறுதி அறிவிப்பு வர,
"ஓகே போய்ட்டு வர்றேன்" என்று பொதுவாக எல்லோரிடமும் கூறிவிட்டு உள்ளே சென்று அனைத்து செயல்முறைகளையும் முடித்துவிட்டு உள்ளே நுழைந்து அவளுக்கான இருக்கையில் அமர்ந்து மகளையும் அமர வைத்து கொண்டாள்.
மனது கடந்த முறை கோவையில் இருந்து ஹைத்ரபாத் சென்றதை நினைவில் கொண்டு வந்தது.
மகளுக்கு இருக்கை வாரை அணிவித்தவள் விழிகளை மூடி லேசாக சாய்ந்து கொண்டாள்.
மூடிய இமைகளுக்குள் சிரிப்புடன் வந்து நின்றான் வல்லபன் செல்வாவின் வல்லபன் சக்கரவர்த்தி.
நேற்று காணொளி அழைப்பில் அவனது தோற்றத்தை கண்ட பிறகு மனதிற்குள் ஒரு எண்ணம் அவனை பார்க்க வேண்டும் என்று ஆழியாய் சுழற்றடித்தது.
வேதா வந்து பேசவில்லை என்றாலும் செல்வா நிச்சயமாக இன்று கிளம்பியிருப்பாள்.
ஆளாளுக்கு செல்வா மனதில் என்ன உள்ளது என தெரியாமல் அவள் வல்லபன் மீது கோபமாக இருப்பதாக அவர்களாக எண்ணி அவளுக்கு அறிவுரை கூறி செல்ல,
அதனை அமைதியாக தான் கேட்டிருந்தாள்.
நேற்று அபிஷேக் மற்றும் ரேகா பேசிய போதும் அதே மனநிலை தான்.
மற்றவர்களது எண்ணம் போல அவளுக்கு வல்லபன் மீது எந்த கோபமும் நிச்சயமாக இல்லை.
உண்மை தெரிய வந்த போது அவளிருந்த மனநிலை அது செல்வாவிற்கே புரியவில்லை.
எதிர்பாராத விதமாக வாழ்வை புரட்டிப்போட்ட புயலில் சிக்கிக் கொண்டவள் தப்பிக்கும் மார்க்கம் அறியாது தவித்திருந்தாள்.
என்னவோ தன் அனுமதி இன்றி தானறியாது தன்னுடைய வாழ்வில் ஏற்பட்ட ஏற்படுத்தப்பட்ட மாற்றங்களை அவளால் ஏற்று கொள்ள இயலவில்லை.
அதுவும் நேற்று வரை கணவன் என்று ஒருவனுடன் நேசத்தில் பிண்ணி பினைந்து வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் போது திடீரென அவனில்லாது போய் வேறொருவர் அந்த இடத்தில் அதுவும் தனக்கே தெரியாது எனும் போது உடைந்து போயிருந்தாள்.
தனக்காகவே வாழ்ந்த ஒரு தூய நேசத்தின் இழப்பை அவளால் தாங்க முடியவில்லை.
அதுதான் துக்கத்தில் அழுது கரைந்தாள் அந்த நொடி நிச்சயமாக மனது வல்லபனை பற்றியும் இந்த வாழ்வை பற்றியும் சிந்திக்கவில்லை.
ஓரளவு தன்னை தானே அவளாக தேற்றி நடந்த நிகழ்வினை ஏற்று கடந்து வந்த போது தான் தன்னுடைய தற்போதைய வாழ்வு நினைவிற்கு வந்தது. வல்லபனும் வந்து நின்றான்.
ஏற்கனவே அவனை ஏமாற்றிவிட்டோம் என்ற குற்றவுணர்வில் இருந்தவளுக்கு இப்போது மேலும் மேலும் குற்றவுணர்வு அதிகமாகியது.
இத்தனை வருடங்கள் கழித்த பின்னரும் தன்னை இந்த ஒரு சூழ்நிலையிலும் ஏற்றுக் கொண்டானே…?
அதுவும் அவன் அதியை பார்த்து கொண்டவிதம் அது தான் மேலும் அவளை உடையச் செய்திருந்தது.
தான் அவனுக்கு துன்பத்தை மட்டுமே கொடுத்திருக்க அவன் தனக்கு எல்லாமுமாக எப்போதுமே வந்து நிற்கிறானே…?
என்று பலவாறாக எண்ணம் தோன்ற உள்ளுக்குள் மறுகிப் போனாள்.
அதுவும் உண்மை தெரிந்த பிறகும் 'சீக்கிரமா என்கிட்ட வந்திடு செல்வா' என்றவனது நம்பிக்கையான வார்த்தையில் தான் அதிகமாக உடைந்து போனாள்.
இத்தனை நம்பிக்கைக்கு தான் தகுதியானவளா? இந்த அளப்பரிய நேசத்திற்கு தான் தகுதியானவளா? என்று நினைத்து நினைத்து வருந்தினாள்.
இந்த அதீத குற்றவுணர்ச்சி தான் அவனை இப்போது வரை காண செல்லாததற்கு காரணம்.
அதுவும் தான் கருவுற்றிருக்கும் விடயத்தை கேள்விப்பட்டால் உறுதியாக தன்னை காண வந்துவிடுவான் தனக்கு அவரை எதிர்கொள்ளும் திறனில்லை என்று நினைத்தே கூற வேண்டாம் என்று சொல்லியிருந்தாள்.
ஆனால் அதுவும் இப்போது ஒரு பெரிய தவறாக தெரிகிறது.
ஆக தன் மீது உள்ள தவறெல்லாம் பூதகரமாக தெரிந்ததில் தான் அவனை எதிர்கொள்ள தயங்கி இத்தனை நாட்களாக அறைக்குள் முடங்கியிருந்தாள்.
ஆனால் வல்லபனை அந்நிலையில் கண்ட பிறகு நேசம் கொண்ட நெஞ்சத்தின் துன்பத்தை காண முடியாது இனி தன்னால் அவருக்கு எந்தவித துன்பமும் நேரக் கூடாது என்று சிந்தித்து தான் இந்த பயணம்.
அவர்கள் செல்வா கோபமாக இருப்பதாக நினைத்து பேசிய போது அவன் மீது கோபப்பட எந்த தகுதியும் எனக்கில்லை என்றே இவளுக்கு தோன்றியது.
பயணங்கள் சிந்தனையுடனே முடிய நீண்ட நெடிய மணிநேரங்களுக்கு பிறகு ஆம் அவளுக்கு அப்படித்தான் இருந்தது.
கணவனை பார்க்க செல்ல முடிவெடுத்த பிறகு எப்போதடா விடியும் கிளம்பலாம் என்று காத்திருந்தாள்.
உள்ளுக்குள் அவளையறியாமலே ஒரு ஆர்ப்பரிப்பு நீர் குமிழிகளாக பொங்கி எழுந்தது.
தான் வருவதை பற்றி அவரிடம் யாரும் கூறக்கூடாது என்று கண்டிப்புடன் வீட்டினரிடம் கூறியிருந்தாள்.
அவர்களும் வல்லபனுக்கு ஆனந்த அதிர்ச்சியாக இருக்கட்டும் என்று கூறவில்லை.
வெளியே வந்து ஒரு நான்கு சக்கர வாகனத்தில் ஏறியவள் செல்ல வேண்டிய முகவரியை கூறிவிட்டு மகளை அணைத்தபடி அமர்ந்து சாளரத்தை வெறித்தாள்.
அதியாவிற்கு தான் தந்தையை பார்க்க செல்கிறோம் என்று அறிந்ததிலிருந்து அப்படி ஒரு ஆர்ப்பரிப்பு ஆனந்தம்.
விழிகளை விரித்து, "நிஜமாவா? அப்பாவ பாக்க போறோமா?" என்று அவள் வினவியதில்,
செல்வாவிற்கு இருவரையும் பிரித்து வைத்து வருத்திவிட்டோம் என்று புரிந்தது.
தந்தையை காண எவ்வளவு ஏக்கம் இவளுக்கு அவருக்கும் அப்படித்தானே இருந்திருக்கும் என்று எண்ணம் வந்தது.
"ஹ்ம்ம் பாக்க மட்டும் இல்லை. அப்பா கூடவே இருக்கப் போறோம்" என்ற போது, அதியாவின் மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை.
மகளின் மகிழ்ச்சியில் தான் தாய்க்கும் கணவனை காணப் போகும் குறுகுறுப்பு உள்ளே பிறந்தது.
முக்கால் மணிநேர பயணத்தில் அவர்களது குடியிருப்பு வளாகத்தினை அடைந்தவள் இறங்கி உள்ளே வர,
"மேம் எப்படி இருக்கிங்க. நீங்க ஊருக்கு போயிருந்ததா சார் சொன்னாரு" என்று காவலாளி விசாரிக்க,
"நல்லா இருக்கேன்" என்று புன்னகையுடன் பதிலளித்தாள்.
"சார் இன்னும் ஆபிஸ்ல இருந்து வரலையே மேம். நீங்க வர்றதை அவர்கிட்ட சொல்லலையா மேம்?" என்று வினவ,
"ஹ்ம்ம் நான் சொல்லாம தான் வந்திருக்கேன்" என்க,
"ஓ… சர்ப்ரைஸா வந்திருக்கிங்களா? மேம்" என்று அவர் சிரிக்க,
இவளும் புன்னகையுடன், 'ஆம்' என்று தலையசைத்தாள்.
"நான் ஸ்பேர் கீ வச்சு திறந்து விட்றேன் மேம்" என்றவர் சாவியை எடுத்து வந்து அவர்களது வீட்டை திறந்து விட,
அவருக்கு நன்றி கூறி உள்ளே நுழைந்தவளுக்கு ஏதோ தன்னிடத்தற்கு வந்துவிட்ட எண்ணம்.
பயணம் செய்தது சற்று களைப்பாக இருக்க நீள்விருக்கையில் சாய்ந்தமர்ந்தவள் அலைப்பேசியை எடுத்து வீட்டிற்கு தான் வந்துவிட்டதாக தியாகுவிற்கு செய்தியை அனுப்பினாள்.
விழிகள் வீட்டினை ஆராய்ந்து. அவள் எப்படி விட்டு சென்றிருந்தாளோ ஒரு சதவீதம் கூட மாறாது அப்படியே எந்த பொருளும் கலையாமல் இருந்தது.
அவளுக்கு தெரியுமே இது இப்படித்தான் இருக்கும்.
சில நிமிடங்கள் அமர்ந்திருக்க அதி,
"ம்மா பசிக்கிது" என்று வயிற்றை காண்பிக்க,
விமானத்தில் அப்போது உண்டது அதி இவ்வளவு நேரம் தாங்கியதே பெரிது என்று நினைத்தவள்,
"பசிக்குடா அதிக்குட்டிக்கு. அம்மா ட்ரெஸ் சேஞ்ச் பண்ணிட்டு வந்து உனக்கு சாப்பிட எதுவும் செஞ்சு தர்றேன்" என்க,
"சரிம்மா" என்று தலையசைத்தாள் அதியா.
"இங்கேயே உட்கார்ந்திரு. அம்மா பைவ் மினிட்ஸ்ல வந்துட்றேன்" என்று தொலைக்காட்சியை உயிர்பித்து அவளுக்கு பிடித்த பொம்மை படத்தை போட்டுவிட்டு பையை எடுத்து கொண்டு அறைக்குள் சென்றாள்.
அலமாறியை திறந்து இருப்பதிலே இலகுவான இரவு உடை ஒன்றை எடுத்தவள் அணிய போகும் முன் அவளது கண்களில் பட்டது மெத்தை மேல் விரிக்கப்பட்டிருந்த அவளது சேலையை கவனித்தாள்.
ஒரு நொடி அசையாது நின்றுவிட்டாள். தன்னுடைய நினைவில் தான் தனது சேலையை எடுத்து வைத்து கொண்டு உறங்கியிருக்கிறான் என்று புரிந்த கணம் விழிகள் கலங்கியது அவனது நேசத்தில்.
நொடிகள் நிமிடங்களாக கடக்க சேலையை வெறித்தபடி நின்றுவிட்டவளுக்கு மகள் வெளியே பசியுடன் இருப்பது உரைக்க,
பெருவிரலால் கண்ணீரை சுண்டிவிட்டவள் உடைமாற்றி கொண்டு வேகமாக வெளியே வந்தவள் அடுக்களைக்கு விரைந்தாள்.
அங்கும் அனைத்தும் சுத்தமாக தான் இருந்தது.
'சாப்பிட ஏதாவது இருக்கிறதா?' என்று தேடிப்பார்க்க, எதுவுமே இல்லை.
குளிர்சாதன பெட்டியை திறந்து பார்க்க பாலும் முட்டையும் இருந்தது.
சமைப்பதற்கு நேரம் ஆகும் என்று நினைத்தவள் பாலை காய்ச்சி மகளுக்கு பூஸ்ட்டை கலந்தவள் முட்டையை ஆம்லேட் போட்டும் எடுத்து கொண்டு மகளுக்கு ஊட்டிவிட்டு தானும் உண்டாள்.
அவளுக்கும் சிறிது பசித்தது தானும் கொஞ்சம் பாலை அருந்தினாள்.
நேரத்தை பார்க்க ஆறு மணியாகியிருந்தது. வல்லபன் வர நேரம் இருந்தது.
அவனுக்கு பிடித்த ராகி புட்டை செய்து முடித்தவள் நேரத்தை பார்க்க ஏழு தான் ஆகியிருந்தது.
என்னவோ நேரம் நகராதது போல தோன்ற தானும் மகளுடன் அமர்ந்து தொலைக்காட்சியை வெறித்தாலும் மனது முழுதும் கணவனிடம் தான்.
இன்று அவளை சோதிக்கவென தாமதமாக வந்தவன் அழைப்பு மணியை அழுத்தினான்.
அவன் அழைப்பு மணியை அழுத்தியதிலே அவனுக்கு தன்னுடைய வருகை தெரிந்துவிட்டது அவளுக்கு புரிய இத்தனை நேரம் இல்லாத ஒரு தயக்கம் உள்ளே ஒட்டிக் கொண்டது.
மகள், "ம்மா அப்பா வந்துட்டாரு" என்று தாயை சுரண்ட,
"ஹ்ம்ம் வந்துட்டாரு. வா போய் கதவை திறக்கலாம்" என்று தனியாக செல்ல ஏதோ போல இருப்பதால் மகளையும் அழைத்து சென்றவள் கதவை திறக்க,
வெளியே நின்றிருந்த வல்லபனது முகத்தில் எந்தவித உணர்வுகளும் இல்லை.
சாதாரணமாக உள்ளே வர இவளுக்கு தான் சடுதியில் முகம் ஏதோ போல ஆகிவிட்டது.
அதியா, "ப்பா…" என்று ஆர்ப்பரிக்க,
"குட்டிம்மா" என்று முகம் முழுவதும் புன்னகையுடன் அவளை கைகளில் வாரியவன் கன்னத்தில் அழுத்தமாக முத்தமிட்டான்.
செல்வா தான் ஏதோ போல ஆகிவிட்டவள் அமைதியாக கதவை மூடிவிட்டு உள்ளே வந்தாள்.
இங்கு அதியா, "ப்பா எனக்கு சாக்லேட் வாங்கி தர்றேன் சொன்ன?" என்று நினைவு வைத்து வினவ,
"குட்டிம்மாக்கு சாக்லேட் மட்டுமில்லை நிறைய டாய்ஸ் எல்லாமே வாங்கித் தர்றேன். நாளைக்கு நாம வெளியே போகலாம்" என்று சிரிப்புடன் கூறினான்.
"ப்பா பிக் சைஸ் பார்பி டால் வேணும்" என்று மகள் கேட்க,
"நீயே ஒரு க்யூட் டால் உனக்கு டாலா?" என்று வினவி அவளது வயிற்றில் ஊத, அதியா களுக்கி சிரித்தாள்.
தன்னை மட்டும் விட்டுவிட்டு தந்தையும் மகளும் தங்களுக்குள் பொருந்தி போனதை அவளுடைய விழிகள் ஏக்கமாக பார்த்தது.
அதனை வல்லபன் கண்டு கொண்டாலும் ஏதும் கேட்டுக் கொள்ளவில்லை.
முகத்தில் சோர்வு கொட்டிக் கிடந்தாலும் விழிகள் மின்ன மகளிடம் பேசும் கணவனை கண்டவளுக்கு அதன் காரணம் தாங்கள் தான் என்று மனது உணர்த்தியது.
"ஒரு டூ மினிட்ஸ்டா குட்டிம்மா ட்ரெஸ் சேஞ்ச் பண்ணிட்டு வந்திட்றேன்" என்று செல்வாவை காணாது அறைக்குள் நுழைந்தவனது மனதிற்குள் இனம்புரியாத நிம்மதி பிறந்திருந்தது.
காரணம் மனையாளும் மகளும் அன்றி வேறு யாராக இருக்க முடியும்.
கோவையிலிருந்து ஹைத்ரபாத் செல்லும் பயணிகளின் கவனத்திற்கு என்று விமான நிலையத்தில் அறிவிப்பு தமிழ் ஆங்கிலம் ஹிந்தி என்று மூன்று மொழிகளிலும் மாற்றி மாற்றி ஒலிக்கப்பட,
மகளை ஒரு கையில் பிடித்தபடி மற்றொரு கையில் பையுடன் எழுந்து கொண்டாள் செல்வ மீனாட்சி.
"தியாகு பார்த்து போடா. சேஃப் ஜெர்னி ப்ளைட் ரீச் ஆனதும் எனக்கு கால் பண்ணு. இல்லைனா மெசேஜ் பண்ணு" என்று வாஞ்சையாக தங்கையின் தலையை தடவ,
"சரிண்ணா" என்று தலையசைத்தாள் அவள்.
"ப்ச் போதும் அவளுக்கு காது வலிக்கப் போகுது சொன்னதயே எவ்ளோ டைம் சொல்லுவிங்க" என்று வினிதா கடிய,
"நீ பேசாம இருடி. நான் கூட வர்றேன் இல்லை அப்பாவயாது அழைச்சிட்டு போகலாம். கன்சீவ்வா இருக்கும் போது தனியா அதுவும் பாப்பாவோட ட்ராவல் பண்றா எனக்கு பயமா இருக்காதா?" என்று மனைவியை முறைக்க,
"நீங்க தான் பயந்திட்டு இருக்கிங்க. அங்க பாருங்க உங்க தங்கச்சி நல்லா தெளிவா தைரியமா தான் பேசிட்டு இருக்கா" என்று வினிதா கணவனுக்கு ஆறுதல் கூற,
செல்வா நேரமாகிவிட்டதை உணர்ந்து குடும்பத்தினரது மீது பார்வையை பதித்தாள்.
தந்தையை பார்த்தவள் போய் வருகிறேன் என்றவாறு தலையசைக்க,
"பாத்து போய்ட்டு வாடா" என்று அவரும் மகளது கைப்பிடித்து கூற,
பின்னர் புவனாவிடம் பார்வை திரும்ப,
செல்வாவின் அருகில் வந்தவர் நெருங்கி அணைத்து,
"இப்போ தான் ஒரு சரியான முடிவை எடுத்திருக்க" என்று புன்னகைத்தார்.
செல்வா தானும் பதிலுக்கு மென்னகையை உதிர்த்தாள்.
தனுஷ் வந்து செல்வாவின் கையை பிடித்து, "அத்த ஊருக்கு போய்ட்டு எப்போ திரும்பி வருவ?" என வினவ,
அவனுயரத்திற்கு குனிந்து, "சீக்கிரமா வர்றேன்டா. உன் மாமாவையும் கூட்டிட்டு வர்றேன்" என்று அவனது கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள்.
"ஹ்ம்ம்" என்று தலையசைத்தவன் அதியாவிடம் ஏதோ கேட்க,
அவளும் தலையசைத்து ஏதோ பதில் கூறினாள்.
விமானம் கிளம்புவதற்கான இறுதி அறிவிப்பு வர,
"ஓகே போய்ட்டு வர்றேன்" என்று பொதுவாக எல்லோரிடமும் கூறிவிட்டு உள்ளே சென்று அனைத்து செயல்முறைகளையும் முடித்துவிட்டு உள்ளே நுழைந்து அவளுக்கான இருக்கையில் அமர்ந்து மகளையும் அமர வைத்து கொண்டாள்.
மனது கடந்த முறை கோவையில் இருந்து ஹைத்ரபாத் சென்றதை நினைவில் கொண்டு வந்தது.
மகளுக்கு இருக்கை வாரை அணிவித்தவள் விழிகளை மூடி லேசாக சாய்ந்து கொண்டாள்.
மூடிய இமைகளுக்குள் சிரிப்புடன் வந்து நின்றான் வல்லபன் செல்வாவின் வல்லபன் சக்கரவர்த்தி.
நேற்று காணொளி அழைப்பில் அவனது தோற்றத்தை கண்ட பிறகு மனதிற்குள் ஒரு எண்ணம் அவனை பார்க்க வேண்டும் என்று ஆழியாய் சுழற்றடித்தது.
வேதா வந்து பேசவில்லை என்றாலும் செல்வா நிச்சயமாக இன்று கிளம்பியிருப்பாள்.
ஆளாளுக்கு செல்வா மனதில் என்ன உள்ளது என தெரியாமல் அவள் வல்லபன் மீது கோபமாக இருப்பதாக அவர்களாக எண்ணி அவளுக்கு அறிவுரை கூறி செல்ல,
அதனை அமைதியாக தான் கேட்டிருந்தாள்.
நேற்று அபிஷேக் மற்றும் ரேகா பேசிய போதும் அதே மனநிலை தான்.
மற்றவர்களது எண்ணம் போல அவளுக்கு வல்லபன் மீது எந்த கோபமும் நிச்சயமாக இல்லை.
உண்மை தெரிய வந்த போது அவளிருந்த மனநிலை அது செல்வாவிற்கே புரியவில்லை.
எதிர்பாராத விதமாக வாழ்வை புரட்டிப்போட்ட புயலில் சிக்கிக் கொண்டவள் தப்பிக்கும் மார்க்கம் அறியாது தவித்திருந்தாள்.
என்னவோ தன் அனுமதி இன்றி தானறியாது தன்னுடைய வாழ்வில் ஏற்பட்ட ஏற்படுத்தப்பட்ட மாற்றங்களை அவளால் ஏற்று கொள்ள இயலவில்லை.
அதுவும் நேற்று வரை கணவன் என்று ஒருவனுடன் நேசத்தில் பிண்ணி பினைந்து வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் போது திடீரென அவனில்லாது போய் வேறொருவர் அந்த இடத்தில் அதுவும் தனக்கே தெரியாது எனும் போது உடைந்து போயிருந்தாள்.
தனக்காகவே வாழ்ந்த ஒரு தூய நேசத்தின் இழப்பை அவளால் தாங்க முடியவில்லை.
அதுதான் துக்கத்தில் அழுது கரைந்தாள் அந்த நொடி நிச்சயமாக மனது வல்லபனை பற்றியும் இந்த வாழ்வை பற்றியும் சிந்திக்கவில்லை.
ஓரளவு தன்னை தானே அவளாக தேற்றி நடந்த நிகழ்வினை ஏற்று கடந்து வந்த போது தான் தன்னுடைய தற்போதைய வாழ்வு நினைவிற்கு வந்தது. வல்லபனும் வந்து நின்றான்.
ஏற்கனவே அவனை ஏமாற்றிவிட்டோம் என்ற குற்றவுணர்வில் இருந்தவளுக்கு இப்போது மேலும் மேலும் குற்றவுணர்வு அதிகமாகியது.
இத்தனை வருடங்கள் கழித்த பின்னரும் தன்னை இந்த ஒரு சூழ்நிலையிலும் ஏற்றுக் கொண்டானே…?
அதுவும் அவன் அதியை பார்த்து கொண்டவிதம் அது தான் மேலும் அவளை உடையச் செய்திருந்தது.
தான் அவனுக்கு துன்பத்தை மட்டுமே கொடுத்திருக்க அவன் தனக்கு எல்லாமுமாக எப்போதுமே வந்து நிற்கிறானே…?
என்று பலவாறாக எண்ணம் தோன்ற உள்ளுக்குள் மறுகிப் போனாள்.
அதுவும் உண்மை தெரிந்த பிறகும் 'சீக்கிரமா என்கிட்ட வந்திடு செல்வா' என்றவனது நம்பிக்கையான வார்த்தையில் தான் அதிகமாக உடைந்து போனாள்.
இத்தனை நம்பிக்கைக்கு தான் தகுதியானவளா? இந்த அளப்பரிய நேசத்திற்கு தான் தகுதியானவளா? என்று நினைத்து நினைத்து வருந்தினாள்.
இந்த அதீத குற்றவுணர்ச்சி தான் அவனை இப்போது வரை காண செல்லாததற்கு காரணம்.
அதுவும் தான் கருவுற்றிருக்கும் விடயத்தை கேள்விப்பட்டால் உறுதியாக தன்னை காண வந்துவிடுவான் தனக்கு அவரை எதிர்கொள்ளும் திறனில்லை என்று நினைத்தே கூற வேண்டாம் என்று சொல்லியிருந்தாள்.
ஆனால் அதுவும் இப்போது ஒரு பெரிய தவறாக தெரிகிறது.
ஆக தன் மீது உள்ள தவறெல்லாம் பூதகரமாக தெரிந்ததில் தான் அவனை எதிர்கொள்ள தயங்கி இத்தனை நாட்களாக அறைக்குள் முடங்கியிருந்தாள்.
ஆனால் வல்லபனை அந்நிலையில் கண்ட பிறகு நேசம் கொண்ட நெஞ்சத்தின் துன்பத்தை காண முடியாது இனி தன்னால் அவருக்கு எந்தவித துன்பமும் நேரக் கூடாது என்று சிந்தித்து தான் இந்த பயணம்.
அவர்கள் செல்வா கோபமாக இருப்பதாக நினைத்து பேசிய போது அவன் மீது கோபப்பட எந்த தகுதியும் எனக்கில்லை என்றே இவளுக்கு தோன்றியது.
பயணங்கள் சிந்தனையுடனே முடிய நீண்ட நெடிய மணிநேரங்களுக்கு பிறகு ஆம் அவளுக்கு அப்படித்தான் இருந்தது.
கணவனை பார்க்க செல்ல முடிவெடுத்த பிறகு எப்போதடா விடியும் கிளம்பலாம் என்று காத்திருந்தாள்.
உள்ளுக்குள் அவளையறியாமலே ஒரு ஆர்ப்பரிப்பு நீர் குமிழிகளாக பொங்கி எழுந்தது.
தான் வருவதை பற்றி அவரிடம் யாரும் கூறக்கூடாது என்று கண்டிப்புடன் வீட்டினரிடம் கூறியிருந்தாள்.
அவர்களும் வல்லபனுக்கு ஆனந்த அதிர்ச்சியாக இருக்கட்டும் என்று கூறவில்லை.
வெளியே வந்து ஒரு நான்கு சக்கர வாகனத்தில் ஏறியவள் செல்ல வேண்டிய முகவரியை கூறிவிட்டு மகளை அணைத்தபடி அமர்ந்து சாளரத்தை வெறித்தாள்.
அதியாவிற்கு தான் தந்தையை பார்க்க செல்கிறோம் என்று அறிந்ததிலிருந்து அப்படி ஒரு ஆர்ப்பரிப்பு ஆனந்தம்.
விழிகளை விரித்து, "நிஜமாவா? அப்பாவ பாக்க போறோமா?" என்று அவள் வினவியதில்,
செல்வாவிற்கு இருவரையும் பிரித்து வைத்து வருத்திவிட்டோம் என்று புரிந்தது.
தந்தையை காண எவ்வளவு ஏக்கம் இவளுக்கு அவருக்கும் அப்படித்தானே இருந்திருக்கும் என்று எண்ணம் வந்தது.
"ஹ்ம்ம் பாக்க மட்டும் இல்லை. அப்பா கூடவே இருக்கப் போறோம்" என்ற போது, அதியாவின் மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை.
மகளின் மகிழ்ச்சியில் தான் தாய்க்கும் கணவனை காணப் போகும் குறுகுறுப்பு உள்ளே பிறந்தது.
முக்கால் மணிநேர பயணத்தில் அவர்களது குடியிருப்பு வளாகத்தினை அடைந்தவள் இறங்கி உள்ளே வர,
"மேம் எப்படி இருக்கிங்க. நீங்க ஊருக்கு போயிருந்ததா சார் சொன்னாரு" என்று காவலாளி விசாரிக்க,
"நல்லா இருக்கேன்" என்று புன்னகையுடன் பதிலளித்தாள்.
"சார் இன்னும் ஆபிஸ்ல இருந்து வரலையே மேம். நீங்க வர்றதை அவர்கிட்ட சொல்லலையா மேம்?" என்று வினவ,
"ஹ்ம்ம் நான் சொல்லாம தான் வந்திருக்கேன்" என்க,
"ஓ… சர்ப்ரைஸா வந்திருக்கிங்களா? மேம்" என்று அவர் சிரிக்க,
இவளும் புன்னகையுடன், 'ஆம்' என்று தலையசைத்தாள்.
"நான் ஸ்பேர் கீ வச்சு திறந்து விட்றேன் மேம்" என்றவர் சாவியை எடுத்து வந்து அவர்களது வீட்டை திறந்து விட,
அவருக்கு நன்றி கூறி உள்ளே நுழைந்தவளுக்கு ஏதோ தன்னிடத்தற்கு வந்துவிட்ட எண்ணம்.
பயணம் செய்தது சற்று களைப்பாக இருக்க நீள்விருக்கையில் சாய்ந்தமர்ந்தவள் அலைப்பேசியை எடுத்து வீட்டிற்கு தான் வந்துவிட்டதாக தியாகுவிற்கு செய்தியை அனுப்பினாள்.
விழிகள் வீட்டினை ஆராய்ந்து. அவள் எப்படி விட்டு சென்றிருந்தாளோ ஒரு சதவீதம் கூட மாறாது அப்படியே எந்த பொருளும் கலையாமல் இருந்தது.
அவளுக்கு தெரியுமே இது இப்படித்தான் இருக்கும்.
சில நிமிடங்கள் அமர்ந்திருக்க அதி,
"ம்மா பசிக்கிது" என்று வயிற்றை காண்பிக்க,
விமானத்தில் அப்போது உண்டது அதி இவ்வளவு நேரம் தாங்கியதே பெரிது என்று நினைத்தவள்,
"பசிக்குடா அதிக்குட்டிக்கு. அம்மா ட்ரெஸ் சேஞ்ச் பண்ணிட்டு வந்து உனக்கு சாப்பிட எதுவும் செஞ்சு தர்றேன்" என்க,
"சரிம்மா" என்று தலையசைத்தாள் அதியா.
"இங்கேயே உட்கார்ந்திரு. அம்மா பைவ் மினிட்ஸ்ல வந்துட்றேன்" என்று தொலைக்காட்சியை உயிர்பித்து அவளுக்கு பிடித்த பொம்மை படத்தை போட்டுவிட்டு பையை எடுத்து கொண்டு அறைக்குள் சென்றாள்.
அலமாறியை திறந்து இருப்பதிலே இலகுவான இரவு உடை ஒன்றை எடுத்தவள் அணிய போகும் முன் அவளது கண்களில் பட்டது மெத்தை மேல் விரிக்கப்பட்டிருந்த அவளது சேலையை கவனித்தாள்.
ஒரு நொடி அசையாது நின்றுவிட்டாள். தன்னுடைய நினைவில் தான் தனது சேலையை எடுத்து வைத்து கொண்டு உறங்கியிருக்கிறான் என்று புரிந்த கணம் விழிகள் கலங்கியது அவனது நேசத்தில்.
நொடிகள் நிமிடங்களாக கடக்க சேலையை வெறித்தபடி நின்றுவிட்டவளுக்கு மகள் வெளியே பசியுடன் இருப்பது உரைக்க,
பெருவிரலால் கண்ணீரை சுண்டிவிட்டவள் உடைமாற்றி கொண்டு வேகமாக வெளியே வந்தவள் அடுக்களைக்கு விரைந்தாள்.
அங்கும் அனைத்தும் சுத்தமாக தான் இருந்தது.
'சாப்பிட ஏதாவது இருக்கிறதா?' என்று தேடிப்பார்க்க, எதுவுமே இல்லை.
குளிர்சாதன பெட்டியை திறந்து பார்க்க பாலும் முட்டையும் இருந்தது.
சமைப்பதற்கு நேரம் ஆகும் என்று நினைத்தவள் பாலை காய்ச்சி மகளுக்கு பூஸ்ட்டை கலந்தவள் முட்டையை ஆம்லேட் போட்டும் எடுத்து கொண்டு மகளுக்கு ஊட்டிவிட்டு தானும் உண்டாள்.
அவளுக்கும் சிறிது பசித்தது தானும் கொஞ்சம் பாலை அருந்தினாள்.
நேரத்தை பார்க்க ஆறு மணியாகியிருந்தது. வல்லபன் வர நேரம் இருந்தது.
அவனுக்கு பிடித்த ராகி புட்டை செய்து முடித்தவள் நேரத்தை பார்க்க ஏழு தான் ஆகியிருந்தது.
என்னவோ நேரம் நகராதது போல தோன்ற தானும் மகளுடன் அமர்ந்து தொலைக்காட்சியை வெறித்தாலும் மனது முழுதும் கணவனிடம் தான்.
இன்று அவளை சோதிக்கவென தாமதமாக வந்தவன் அழைப்பு மணியை அழுத்தினான்.
அவன் அழைப்பு மணியை அழுத்தியதிலே அவனுக்கு தன்னுடைய வருகை தெரிந்துவிட்டது அவளுக்கு புரிய இத்தனை நேரம் இல்லாத ஒரு தயக்கம் உள்ளே ஒட்டிக் கொண்டது.
மகள், "ம்மா அப்பா வந்துட்டாரு" என்று தாயை சுரண்ட,
"ஹ்ம்ம் வந்துட்டாரு. வா போய் கதவை திறக்கலாம்" என்று தனியாக செல்ல ஏதோ போல இருப்பதால் மகளையும் அழைத்து சென்றவள் கதவை திறக்க,
வெளியே நின்றிருந்த வல்லபனது முகத்தில் எந்தவித உணர்வுகளும் இல்லை.
சாதாரணமாக உள்ளே வர இவளுக்கு தான் சடுதியில் முகம் ஏதோ போல ஆகிவிட்டது.
அதியா, "ப்பா…" என்று ஆர்ப்பரிக்க,
"குட்டிம்மா" என்று முகம் முழுவதும் புன்னகையுடன் அவளை கைகளில் வாரியவன் கன்னத்தில் அழுத்தமாக முத்தமிட்டான்.
செல்வா தான் ஏதோ போல ஆகிவிட்டவள் அமைதியாக கதவை மூடிவிட்டு உள்ளே வந்தாள்.
இங்கு அதியா, "ப்பா எனக்கு சாக்லேட் வாங்கி தர்றேன் சொன்ன?" என்று நினைவு வைத்து வினவ,
"குட்டிம்மாக்கு சாக்லேட் மட்டுமில்லை நிறைய டாய்ஸ் எல்லாமே வாங்கித் தர்றேன். நாளைக்கு நாம வெளியே போகலாம்" என்று சிரிப்புடன் கூறினான்.
"ப்பா பிக் சைஸ் பார்பி டால் வேணும்" என்று மகள் கேட்க,
"நீயே ஒரு க்யூட் டால் உனக்கு டாலா?" என்று வினவி அவளது வயிற்றில் ஊத, அதியா களுக்கி சிரித்தாள்.
தன்னை மட்டும் விட்டுவிட்டு தந்தையும் மகளும் தங்களுக்குள் பொருந்தி போனதை அவளுடைய விழிகள் ஏக்கமாக பார்த்தது.
அதனை வல்லபன் கண்டு கொண்டாலும் ஏதும் கேட்டுக் கொள்ளவில்லை.
முகத்தில் சோர்வு கொட்டிக் கிடந்தாலும் விழிகள் மின்ன மகளிடம் பேசும் கணவனை கண்டவளுக்கு அதன் காரணம் தாங்கள் தான் என்று மனது உணர்த்தியது.
"ஒரு டூ மினிட்ஸ்டா குட்டிம்மா ட்ரெஸ் சேஞ்ச் பண்ணிட்டு வந்திட்றேன்" என்று செல்வாவை காணாது அறைக்குள் நுழைந்தவனது மனதிற்குள் இனம்புரியாத நிம்மதி பிறந்திருந்தது.
காரணம் மனையாளும் மகளும் அன்றி வேறு யாராக இருக்க முடியும்.
