புன்னகை 23
காடு மேடெல்லாம் அலைந்து திரிந்து ஓய்வாக சோர்ந்து
அமரும் நேரம் நிழலை
கொடுக்கும் பெருமரத்தை போல தான் சில நேசங்கள் பெரும்சுமையின் போது கரங்களை கோர்த்து கொள்கின்றன…
அதன் பிறகு வசீகரன் தனது தொழில் தொடங்கும் யோசனை சம்மந்தமான அனைத்தையும் தயார் செய்துவிட்டு வல்லபனை பார்க்க செல்ல அவனும் வசீயின் தொழிலுக்கு தேவையான எல்லாவற்றையும் செய்து தருவதற்கான ஏற்பாடுகளையும் செய்து அவனுடன் ஒப்பந்தமும் போட்டுக் கொண்டான்.
அடுத்ததாக தொழில் தொடங்க இடம் எல்லாம் முடிவு செய்து சென்னையிலே இடத்தை பார்த்து அனைத்தையும் தயார் செய்தனர்.
இதற்காக வல்லபன் அடிக்கடி சென்னை வரவேண்டி இருக்க செல்வாவை சந்திக்க நேர்ந்தாலும் ஏதும் பேசுவதில்லை.
தன்னை கண்டு அவள் அஞ்சுகிறாள் என்று அறிந்த நொடியே அவள் முன் வர வேண்டாம் என்று முடிவு செய்திருந்தான்.
ஆனால் தொழில் தொடர்பாக அடிக்கடி வசீயை சந்திக்கும் சூழல் வர செல்வாவை பார்ப்பதையும் தடுக்க இயலவில்லை.
வல்வபன் மறுத்தாலும் அவன் சென்னை வரும் சமயம் வசீ வல்லபனை வற்புறுத்தியாவது வீட்டிற்கு அழைத்து செல்ல இவனால் ஓரளவிற்கு மேல் மறுக்க இயலவில்லை.
அப்படியே சென்றாலும் வெகுநேரம் இருக்காது அங்கிருந்து வெளியேறிடுவான்.
குறுகிய நேரம் பார்த்திருந்தாலும் வல்லபனுக்கு ஏதோ ஒரு விதத்தில் செல்வாவை பிரதிபலிக்கும் பூஞ்சிட்டு அதியை மிகவும் பிடித்துவிட பார்க்க போகும் சமயம் எல்லாம் இனிப்பை வாங்கி சென்றிடுவான்.
அதிக்கும் ஏனோ வல்லபனை பிடித்துவிட அவனை கண்டதும் இவளும் குஷியாகிடுவாள்.
வசீ வல்லபா என்று அழைப்பதை கண்டு தானும் வல்லப்பா என்று அழைக்க தொடங்க வசீயும் செல்வாவும் கூட அவளை அப்படி கூற கூடாது என்று கண்டித்தனர்.
இருந்தும் அவள் கேட்கவில்லை. வல்லபன் தான், "இருக்கட்டும் இதுவும் நன்றாக தான் இருக்கிறது" என்று விட அவர்களும் விட்டுவிட்டனர்.
ஆனால் அவளது அழைப்பு அதன் பின்னர் வல்லாப்பா என்று ஆகிவிட்டிருந்தது.
இருவரும் சேர்ந்து தொடங்கிய தொழில் ஆறு மாதத்திலே மிகவும் நன்றாக தான் சென்று கொண்டிருந்தது.
அன்று வல்லபன் சென்னைக்கு வருகை தந்திருக்க வசீ எப்போதும் போல அவன் மறுத்தும் கேட்காது வீட்டிற்கு அழைத்து வந்திருந்தான்.
செல்வா கூடத்தில் உள்ள நீள்விருக்கையில் அமர்ந்து மகளுடன் தொலைக்காட்சியை பார்த்து கொண்டிருக்க அழைப்பு மணி ஒலித்தது.
கணவன் தான் வந்திருப்பான் என்று எண்ணியவள் கதவை திறக்க எழுந்து செல்ல மகளும் பின்னால் சென்றாள்.
கதவை திறந்ததும் புன்னகையுடன் நின்றிருந்த வசீயை கண்டதும் தனக்கும் தொற்றிக் கொள்ள அவனது கைகளில் இருந்து பையை வாங்கிக் கொள்ள,
"ப்பா…" என்று வந்த மகளை கையில் வாரிக் கொண்டவன்,
"அதிக்குட்டி யாரு வந்திருக்கா பாரு" என்று மகளிடம் கூற,
மகளோடு சேர்ந்து தாயும் எட்டிப் பார்க்க, அடுத்த கணம் முகத்தில் இருந்த புன்னகை இருந்த இடம் தெரியாமல் மறைந்திட்டது.
இதனை கவனித்திட்ட வல்லபன், 'இதற்குத்தான் நான் இவள் முன்பு வருவதில்லை. ஆனால் இவன் விட்டால் தானே' என்று மனதிற்குள் நினைத்தவன்,
'இனி வசீ எவ்வளவு வற்புறுத்தினாலும் இவளை சந்தித்து வருந்த வைக்க கூடாது' என்று நினைத்தபடி நிர்மலான முகத்துடன் அவர்களை நோக்கி வர,
வல்லபனை கண்டதும், "வல்லாப்பா…" என்று முகம் நிறைந்த புன்னகையுடன் அவனிடம் தாவியிருந்தாள் அதி.
"குட்டிம்மா…" என்று தானும் புன்னகையுடன் அவளை அள்ளிக் கொண்டவன் உள்ளே வர அமைதியாக கதவை தாள் போட்டு வந்தாள்.
"சாக்கி சாக்கி…" என்று அதி மழலையில் மிழற்ற,
"ஹ்ம்ம் ரெண்டு சாக்லேட்ஸ் உனக்கு வாங்கிட்டு வந்திருக்கேன் டா" என்று சிரிப்புடன் கூறி இனிப்பை அவளிடம் கொடுத்தவன் நீள்விருக்கையில் அவளோடே அமர்ந்து கொள்ள,
வசீ, "ஒரு டூ மினிட்ஸ் டா ப்ரெஷ் ஆகிட்டு வந்திட்றேன்" என்று வல்லபனிடம் கூறியவன் மனைவியிடம் அவனுக்கு எதாவது குடிக்க கொடுக்குமாறு சைகை செய்து சென்றான்.
"தெண்டு சாக்கி" என்று மகிழ்வுடன் விழிகளை விரித்தவளை வல்லபன் முகம் நிறைந்து ரசித்து பார்த்திட,
இருவரும் தங்களுக்குள் பொருந்தி போனதை வழக்கம் போல ஆச்சர்யமாக பார்த்தவள் சமையலறைக்கு சென்று தேநீர் தயாரிப்பதற்காக பாலை எடுத்து அடுப்பில் வைத்துவிட்டு காத்திருக்க,
அப்போது தான் அவளுக்கு வல்லபனிடம் தான் பேச நினைத்தது நினைவிற்கு வர நெருப்பை குறைத்து வைத்தவள் விறுவிறுவென வெளியே வந்து அவனருகே நின்றாள்.
வல்லபன் இன்னும் அதியிடம் தான் பேசிக் கொண்டிருந்தான்.
அவள் சில நொடிகள் அங்கே நின்றதில் நிமிர்ந்து அவன் கேள்வியாக பார்க்க,
ஏதோ ஒரு தைரியத்தில் வந்துவிட்டவளால் கேட்க இயலாது போக,
"உங்களுக்கு டீயா காஃபியா?" என்று கேட்டு வைக்க,
"இல்லை எதுவும் வேணாம். குடிக்க தண்ணீர் மட்டும் போதும்" என்றவனிடம்,
"இல்லை இவ்ளோ தூரம் வந்திட்டு எதுவும் குடிக்காம போவீங்களா? டீ போட்டு எடுத்துட்டு வர்றேன்" என்றாள் சிறிய குரலில்.
அவளுக்கு தெரிந்தது தன்னுடைய முக மாறுதலினால் தான் அவன் இவ்வாறு கூறுகிறான் என்று.
அவளும் தான் என்ன செய்வாள் அவனை பார்க்கும் சமயமெல்லாம் தான் அவனுக்கு செய்தது தான் நினைவு வந்து வதைதத்து.
குற்றவுணர்வு அது தான் உலகின் மிகப்பெரிய தண்டனை என்பதை அவள் அப்போது உணர்ந்து கொண்டாள்.
அவன் எங்கே திருமணம் செய்து மகிழ்வாக இருப்பான் என்று நினைத்து கொண்டிருந்தவளுக்கு அவனுடைய தற்போதைய நிலை மிகவும் குற்றவுணர்வுக்கு ஆளாக்கியது.
தான் மட்டும் திருமணம் கணவன் குழந்தை என்று மகிழ்வாக இருக்க அவன் தனியாக இருப்பது அவ்வளவு வருத்தியது.
தன்னால் தான் தான் செய்ததால் தான் அவன் இப்படி இருக்கிறான் என்று ஒவ்வொரு விநாடியும் எண்ணம் வந்து அவளை கொல்லாமல் கொள்ள அதன் விளைவே அவனை கண்டதும் அவளுடைய முக மாற்றம்.
அவளது குரலில் இருந்த வருத்தத்தை உணர்ந்தவன் ஏதும் கூறாது, "ஹ்ம்ம்" என்று மட்டும் தலையசைத்துவிட்டு அதியிடம் பார்வையை பதித்தான்.
அவள் இன்னும் நகராததில் மீண்டும் நிமிர்ந்தவன் முகத்தில் கேள்வியை தாங்கி பார்க்க,
"அது உங்ககிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்" என்க,
அதிக்கு ஒரு இனிப்பை பிரித்து கொடுத்து அருகில் அமர வைத்தவன்,
'சொல்லு' எனும் விதமாக நன்றாக அவளை பார்த்தவாறு அமர்ந்து கொள்ள,
சில கணங்கள் மௌனத்திற்கு பிறகு,
"நீங்க எப்போ கல்யாணம் பண்ணுவிங்க" என்று கேட்டுவிட,
இப்போது எதற்கு இந்த கேள்வி என்று நினைத்தவன்,
"இப்போ எதுக்கு இந்த கேள்வி?" என்றிட,
"நீங்க பதில் சொல்லுங்க" என்று அவனுடைய வினாவிற்கு பதிலளிக்காது தன்னுடைய பிடியிலே இருக்க,
"தோணும்போது பண்ணிக்குவேன்" என்றவனது பதிலில்,
"எப்போ தோணும்?" என்று பதில் வினவினாள்.
"ஏன் உனக்கு இப்போ என்ன பிராப்ளம் நான் உன் கண்ணு முன்னாடி வர்றது உனக்கு பிராப்ளமா?" என்றவன்,
அவள் பதில் கூறும் முன்பே,
"இதுதான் நான் இங்க உன்னை பாக்க வர்றது லாஸ்ட் டைமா இருக்கும்" என்றிட,
அவள் அதிர்ந்து பார்த்தாள். அவனுடைய பதிலில் அவளுக்கு வார்த்தை வரவில்லை.
இதற்குள் வசீகரன் இறங்கி வர,
சடுதியில் எழுந்து கொண்டவன், "சாரிடா ஒரு எம்ர்ஜென்சி ஒர்க் வந்திடுச்சு நான் கிளம்புறேன்" என்க,
"வந்தவுடனே கிளம்பிட்ட. எப்போ இங்க வந்தாலும் உனக்கு எதாவது ஒர்க் வந்திடுது" என்றவன்,
"சரி காஃபியாவது குடிச்சிட்டு போகலாமே?" என்றுவிட்டு,
மனைவியிடம், "இவனுக்கு குடிக்க ஏதும் கொடுக்கலையா?" என்றான்.
செல்வா பதில் அளிப்பதற்குள் வல்லபன், "அவங்க கொடுக்குறேன்னு தான் சொன்னாங்க. எனக்கு தான் டைம் இல்லைடா" என்றவனுக்கு அலைபேசி அழைப்பு வந்திட,
அதனை எடுத்து, "இதோ வந்திட்றேன்" என்றவன்,
"சரிடா நெக்ஸ்ட் டைம் பாக்கலாம்" என்று அதியின் அருகில் சென்று கன்னத்தில் முத்தமிட்டவன் செல்வாவின் முகத்தை கூட பார்க்காது நகர்ந்துவிட இங்கு இவள் தான் கலங்கி நின்றாள்.
தான் எதற்காக வினவினோம் இவர் என்ன அர்த்தத்தில் உணர்ந்து கொண்டார் என்று வாடிப் போனாள்.
அதன் பிறகு கூறியது போல அவன் செல்வாவின் முன்பு வரவில்லை ஏன் சென்னைக்கே அவன் வரவில்லை.
அவனுக்கு புரிந்தது அவளுக்கு தன்னை கண்டதும் குற்றவுணர்வு எழுகிறது என்று.
தன்னுடைய இந்த நிலை அவளால் தான் என்று வருந்துகிறாள் என்று அதனால் தான் அவளை இனி சந்திக்கவே கூடாது என்று முடிவெடுத்து அதனை செயல்படுத்தவும் செய்தான்.
அலுவலக வேலைகளை கூட அங்கிருந்த பார்த்துக் கொண்டான்.
அவனால் மறுக்க இயலாத ஒன்று அதியா. அவளை தான் அவன் மிகவும் தேடினான்.
காடு மேடெல்லாம் அலைந்து திரிந்து ஓய்வாக சோர்ந்து
அமரும் நேரம் நிழலை
கொடுக்கும் பெருமரத்தை போல தான் சில நேசங்கள் பெரும்சுமையின் போது கரங்களை கோர்த்து கொள்கின்றன…
அதன் பிறகு வசீகரன் தனது தொழில் தொடங்கும் யோசனை சம்மந்தமான அனைத்தையும் தயார் செய்துவிட்டு வல்லபனை பார்க்க செல்ல அவனும் வசீயின் தொழிலுக்கு தேவையான எல்லாவற்றையும் செய்து தருவதற்கான ஏற்பாடுகளையும் செய்து அவனுடன் ஒப்பந்தமும் போட்டுக் கொண்டான்.
அடுத்ததாக தொழில் தொடங்க இடம் எல்லாம் முடிவு செய்து சென்னையிலே இடத்தை பார்த்து அனைத்தையும் தயார் செய்தனர்.
இதற்காக வல்லபன் அடிக்கடி சென்னை வரவேண்டி இருக்க செல்வாவை சந்திக்க நேர்ந்தாலும் ஏதும் பேசுவதில்லை.
தன்னை கண்டு அவள் அஞ்சுகிறாள் என்று அறிந்த நொடியே அவள் முன் வர வேண்டாம் என்று முடிவு செய்திருந்தான்.
ஆனால் தொழில் தொடர்பாக அடிக்கடி வசீயை சந்திக்கும் சூழல் வர செல்வாவை பார்ப்பதையும் தடுக்க இயலவில்லை.
வல்வபன் மறுத்தாலும் அவன் சென்னை வரும் சமயம் வசீ வல்லபனை வற்புறுத்தியாவது வீட்டிற்கு அழைத்து செல்ல இவனால் ஓரளவிற்கு மேல் மறுக்க இயலவில்லை.
அப்படியே சென்றாலும் வெகுநேரம் இருக்காது அங்கிருந்து வெளியேறிடுவான்.
குறுகிய நேரம் பார்த்திருந்தாலும் வல்லபனுக்கு ஏதோ ஒரு விதத்தில் செல்வாவை பிரதிபலிக்கும் பூஞ்சிட்டு அதியை மிகவும் பிடித்துவிட பார்க்க போகும் சமயம் எல்லாம் இனிப்பை வாங்கி சென்றிடுவான்.
அதிக்கும் ஏனோ வல்லபனை பிடித்துவிட அவனை கண்டதும் இவளும் குஷியாகிடுவாள்.
வசீ வல்லபா என்று அழைப்பதை கண்டு தானும் வல்லப்பா என்று அழைக்க தொடங்க வசீயும் செல்வாவும் கூட அவளை அப்படி கூற கூடாது என்று கண்டித்தனர்.
இருந்தும் அவள் கேட்கவில்லை. வல்லபன் தான், "இருக்கட்டும் இதுவும் நன்றாக தான் இருக்கிறது" என்று விட அவர்களும் விட்டுவிட்டனர்.
ஆனால் அவளது அழைப்பு அதன் பின்னர் வல்லாப்பா என்று ஆகிவிட்டிருந்தது.
இருவரும் சேர்ந்து தொடங்கிய தொழில் ஆறு மாதத்திலே மிகவும் நன்றாக தான் சென்று கொண்டிருந்தது.
அன்று வல்லபன் சென்னைக்கு வருகை தந்திருக்க வசீ எப்போதும் போல அவன் மறுத்தும் கேட்காது வீட்டிற்கு அழைத்து வந்திருந்தான்.
செல்வா கூடத்தில் உள்ள நீள்விருக்கையில் அமர்ந்து மகளுடன் தொலைக்காட்சியை பார்த்து கொண்டிருக்க அழைப்பு மணி ஒலித்தது.
கணவன் தான் வந்திருப்பான் என்று எண்ணியவள் கதவை திறக்க எழுந்து செல்ல மகளும் பின்னால் சென்றாள்.
கதவை திறந்ததும் புன்னகையுடன் நின்றிருந்த வசீயை கண்டதும் தனக்கும் தொற்றிக் கொள்ள அவனது கைகளில் இருந்து பையை வாங்கிக் கொள்ள,
"ப்பா…" என்று வந்த மகளை கையில் வாரிக் கொண்டவன்,
"அதிக்குட்டி யாரு வந்திருக்கா பாரு" என்று மகளிடம் கூற,
மகளோடு சேர்ந்து தாயும் எட்டிப் பார்க்க, அடுத்த கணம் முகத்தில் இருந்த புன்னகை இருந்த இடம் தெரியாமல் மறைந்திட்டது.
இதனை கவனித்திட்ட வல்லபன், 'இதற்குத்தான் நான் இவள் முன்பு வருவதில்லை. ஆனால் இவன் விட்டால் தானே' என்று மனதிற்குள் நினைத்தவன்,
'இனி வசீ எவ்வளவு வற்புறுத்தினாலும் இவளை சந்தித்து வருந்த வைக்க கூடாது' என்று நினைத்தபடி நிர்மலான முகத்துடன் அவர்களை நோக்கி வர,
வல்லபனை கண்டதும், "வல்லாப்பா…" என்று முகம் நிறைந்த புன்னகையுடன் அவனிடம் தாவியிருந்தாள் அதி.
"குட்டிம்மா…" என்று தானும் புன்னகையுடன் அவளை அள்ளிக் கொண்டவன் உள்ளே வர அமைதியாக கதவை தாள் போட்டு வந்தாள்.
"சாக்கி சாக்கி…" என்று அதி மழலையில் மிழற்ற,
"ஹ்ம்ம் ரெண்டு சாக்லேட்ஸ் உனக்கு வாங்கிட்டு வந்திருக்கேன் டா" என்று சிரிப்புடன் கூறி இனிப்பை அவளிடம் கொடுத்தவன் நீள்விருக்கையில் அவளோடே அமர்ந்து கொள்ள,
வசீ, "ஒரு டூ மினிட்ஸ் டா ப்ரெஷ் ஆகிட்டு வந்திட்றேன்" என்று வல்லபனிடம் கூறியவன் மனைவியிடம் அவனுக்கு எதாவது குடிக்க கொடுக்குமாறு சைகை செய்து சென்றான்.
"தெண்டு சாக்கி" என்று மகிழ்வுடன் விழிகளை விரித்தவளை வல்லபன் முகம் நிறைந்து ரசித்து பார்த்திட,
இருவரும் தங்களுக்குள் பொருந்தி போனதை வழக்கம் போல ஆச்சர்யமாக பார்த்தவள் சமையலறைக்கு சென்று தேநீர் தயாரிப்பதற்காக பாலை எடுத்து அடுப்பில் வைத்துவிட்டு காத்திருக்க,
அப்போது தான் அவளுக்கு வல்லபனிடம் தான் பேச நினைத்தது நினைவிற்கு வர நெருப்பை குறைத்து வைத்தவள் விறுவிறுவென வெளியே வந்து அவனருகே நின்றாள்.
வல்லபன் இன்னும் அதியிடம் தான் பேசிக் கொண்டிருந்தான்.
அவள் சில நொடிகள் அங்கே நின்றதில் நிமிர்ந்து அவன் கேள்வியாக பார்க்க,
ஏதோ ஒரு தைரியத்தில் வந்துவிட்டவளால் கேட்க இயலாது போக,
"உங்களுக்கு டீயா காஃபியா?" என்று கேட்டு வைக்க,
"இல்லை எதுவும் வேணாம். குடிக்க தண்ணீர் மட்டும் போதும்" என்றவனிடம்,
"இல்லை இவ்ளோ தூரம் வந்திட்டு எதுவும் குடிக்காம போவீங்களா? டீ போட்டு எடுத்துட்டு வர்றேன்" என்றாள் சிறிய குரலில்.
அவளுக்கு தெரிந்தது தன்னுடைய முக மாறுதலினால் தான் அவன் இவ்வாறு கூறுகிறான் என்று.
அவளும் தான் என்ன செய்வாள் அவனை பார்க்கும் சமயமெல்லாம் தான் அவனுக்கு செய்தது தான் நினைவு வந்து வதைதத்து.
குற்றவுணர்வு அது தான் உலகின் மிகப்பெரிய தண்டனை என்பதை அவள் அப்போது உணர்ந்து கொண்டாள்.
அவன் எங்கே திருமணம் செய்து மகிழ்வாக இருப்பான் என்று நினைத்து கொண்டிருந்தவளுக்கு அவனுடைய தற்போதைய நிலை மிகவும் குற்றவுணர்வுக்கு ஆளாக்கியது.
தான் மட்டும் திருமணம் கணவன் குழந்தை என்று மகிழ்வாக இருக்க அவன் தனியாக இருப்பது அவ்வளவு வருத்தியது.
தன்னால் தான் தான் செய்ததால் தான் அவன் இப்படி இருக்கிறான் என்று ஒவ்வொரு விநாடியும் எண்ணம் வந்து அவளை கொல்லாமல் கொள்ள அதன் விளைவே அவனை கண்டதும் அவளுடைய முக மாற்றம்.
அவளது குரலில் இருந்த வருத்தத்தை உணர்ந்தவன் ஏதும் கூறாது, "ஹ்ம்ம்" என்று மட்டும் தலையசைத்துவிட்டு அதியிடம் பார்வையை பதித்தான்.
அவள் இன்னும் நகராததில் மீண்டும் நிமிர்ந்தவன் முகத்தில் கேள்வியை தாங்கி பார்க்க,
"அது உங்ககிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்" என்க,
அதிக்கு ஒரு இனிப்பை பிரித்து கொடுத்து அருகில் அமர வைத்தவன்,
'சொல்லு' எனும் விதமாக நன்றாக அவளை பார்த்தவாறு அமர்ந்து கொள்ள,
சில கணங்கள் மௌனத்திற்கு பிறகு,
"நீங்க எப்போ கல்யாணம் பண்ணுவிங்க" என்று கேட்டுவிட,
இப்போது எதற்கு இந்த கேள்வி என்று நினைத்தவன்,
"இப்போ எதுக்கு இந்த கேள்வி?" என்றிட,
"நீங்க பதில் சொல்லுங்க" என்று அவனுடைய வினாவிற்கு பதிலளிக்காது தன்னுடைய பிடியிலே இருக்க,
"தோணும்போது பண்ணிக்குவேன்" என்றவனது பதிலில்,
"எப்போ தோணும்?" என்று பதில் வினவினாள்.
"ஏன் உனக்கு இப்போ என்ன பிராப்ளம் நான் உன் கண்ணு முன்னாடி வர்றது உனக்கு பிராப்ளமா?" என்றவன்,
அவள் பதில் கூறும் முன்பே,
"இதுதான் நான் இங்க உன்னை பாக்க வர்றது லாஸ்ட் டைமா இருக்கும்" என்றிட,
அவள் அதிர்ந்து பார்த்தாள். அவனுடைய பதிலில் அவளுக்கு வார்த்தை வரவில்லை.
இதற்குள் வசீகரன் இறங்கி வர,
சடுதியில் எழுந்து கொண்டவன், "சாரிடா ஒரு எம்ர்ஜென்சி ஒர்க் வந்திடுச்சு நான் கிளம்புறேன்" என்க,
"வந்தவுடனே கிளம்பிட்ட. எப்போ இங்க வந்தாலும் உனக்கு எதாவது ஒர்க் வந்திடுது" என்றவன்,
"சரி காஃபியாவது குடிச்சிட்டு போகலாமே?" என்றுவிட்டு,
மனைவியிடம், "இவனுக்கு குடிக்க ஏதும் கொடுக்கலையா?" என்றான்.
செல்வா பதில் அளிப்பதற்குள் வல்லபன், "அவங்க கொடுக்குறேன்னு தான் சொன்னாங்க. எனக்கு தான் டைம் இல்லைடா" என்றவனுக்கு அலைபேசி அழைப்பு வந்திட,
அதனை எடுத்து, "இதோ வந்திட்றேன்" என்றவன்,
"சரிடா நெக்ஸ்ட் டைம் பாக்கலாம்" என்று அதியின் அருகில் சென்று கன்னத்தில் முத்தமிட்டவன் செல்வாவின் முகத்தை கூட பார்க்காது நகர்ந்துவிட இங்கு இவள் தான் கலங்கி நின்றாள்.
தான் எதற்காக வினவினோம் இவர் என்ன அர்த்தத்தில் உணர்ந்து கொண்டார் என்று வாடிப் போனாள்.
அதன் பிறகு கூறியது போல அவன் செல்வாவின் முன்பு வரவில்லை ஏன் சென்னைக்கே அவன் வரவில்லை.
அவனுக்கு புரிந்தது அவளுக்கு தன்னை கண்டதும் குற்றவுணர்வு எழுகிறது என்று.
தன்னுடைய இந்த நிலை அவளால் தான் என்று வருந்துகிறாள் என்று அதனால் தான் அவளை இனி சந்திக்கவே கூடாது என்று முடிவெடுத்து அதனை செயல்படுத்தவும் செய்தான்.
அலுவலக வேலைகளை கூட அங்கிருந்த பார்த்துக் கொண்டான்.
அவனால் மறுக்க இயலாத ஒன்று அதியா. அவளை தான் அவன் மிகவும் தேடினான்.
