புன்னகை 14:
சிறிது சிறிதாய்
துளிர்விடும் நேச
மொட்டுகளின் காரணம்
மன்னவன் காலடியில் சரணடைவதற்காக தானோ…?
அரக்கில் தங்க நிற ஜரிகை வைத்த பட்டுப்புடவையில் அதற்கேற்ற தங்கை அணிகலன்களுடன் முகத்தில் எப்போதும் வீற்றிருக்கும் புன்னகையுடன் பார்ப்பவர்களின் விழிகளை நிறைத்தாள் முத்தாளம்மன்.
அன்று சனிக்கிழமை ஆதலால் கூட்டம் சற்று அதிகமாகவே காணப்பட்டது.
முகம் நிறைந்த புன்னகையுடன் இருந்தவளை அகத்தில் நிரப்பிக் கொண்டு விழிகளை மூடி வேண்டிக் கொண்டாள் செல்வ மீனாட்சி.
அருகில் அவளது குடும்ப உறுப்பினர்கள் நின்று அம்மனை தரிசித்திருந்தனர்.
இன்று ராமநாதனுக்கும் வேதவள்ளிக்கும் திருமண நாள். அதன் பொருட்டே குடும்பம் சகிதமாக கோவிலுக்கு வந்திருந்தனர்.
விழிகளை மூடி நின்றவள் மனதிற்குள் குடும்பத்தினருக்காக வேண்டிவிட்டு இறுதியில் வல்லபனோடான தனது வாழ்க்கை நல்ல முறையில் அமைய வேண்டும் என்று வேண்டுதல் வைத்து விழி திறக்க,
உன்னை சரணடைந்தேன்
உன்னுள்ளே நான் பிறந்தேன் என்று அலைபேசியின் கானா இசைத்தது.
தீபாராதனையை கண்களில் ஒற்றிவிட்டு அலைபேசியை எடுத்து பார்க்க அழைத்தது அவளது எண்ணங்களின் மன்னவன் தான்.
அழைப்பை ஏற்க செல்ல,
வேதவள்ளி, "செல்வா கோவில்ல வந்து என்ன போன்" என்று கடிந்தார்.
"ம்மா ப்ரெண்ட் தான் மா. ஒரு டூ மினிட்ஸ் வந்திட்றேன்" என்று கூறியவள் அழைப்பு உயிரை துறக்கும் இறுதி நொடியில் ஏற்று காதில் பொருத்தி,
"சொல்லுங்க. என்ன இவ்ளோ காலையில?" என்று கேட்க,
"நத்திங். பெருசா ஒன்னுமில்லை உன்கிட்ட பேசணும் போல இருந்திச்சு அதான் பண்ணேன்" என்றவன்,
"ஏன் நான் பண்ண கூடாதா?" என்று அவளை சீண்ட,
"பண்ணலாமே தாரளமா பண்ணலாம். ஒரு ஒன் ஹவர் கழிச்சு பண்ணா எவ்ளோ நேரம் வேணா பேசலாம்" என்று சிரிப்புடன் மொழிந்தாள்.
"ஏன் மேடம் இப்போ என்ன பண்றீங்க?" என்று வினா எழுப்பவியவனிடம்,
"இன்னைக்கு உங்க அத்தைக்கும் மாமாக்கும் ஆன்னிவர்சரி அதான் குடும்பத்தோட கோவிலுக்கு வந்திருக்கோம். நான் வீட்டுக்கு போய்ட்டு கால் பண்ணவா? இப்போ அட்டென்ட் பண்ணதுக்கே உங்க அத்தை திட்டுனாங்க" என்று கூற,
"ஓ…" என்று இழுத்தவன்,
"எந்த கோவில்" என்று வினவினான்.
"இங்க வீட்டுக்கு பக்கத்துல இருக்க முத்தாளம்மன் கோவில்" என்று பதிலளிக்க,
"ஹ்ம்ம் ஓகே" என்றவன் அழைப்பை துண்டித்துவிட, அவளும் குடும்பத்தினருடன் இணைந்து கொண்டாள்.
அம்மனை வணங்கிவிட்டு கோவிலில் இருக்கும் மற்ற தெய்வங்களை வணங்கிவிட்டு பிரகாரத்தை சுற்றிவிட்டு வந்து எல்லோரும் ஒரு ஓரத்தில் அமர்ந்தனர்.
வேதவள்ளி, "நேத்துதான் கல்யாணம் ஆன மாதிரி இருக்கு அதுக்குள்ளயும் இருபத்தஞ்சு வருஷம் ஓடிருச்சு" என்று வேதவள்ளி கூற,
"ஆனாலும் உனக்கு ஆசை தான் மா. கல்யாணம் ஆகி முழுசா இருபத்தஞ்சு வருஷமாகிடுச்சு. இன்னும் கொஞ்ச வருஷத்துல தாத்தா பாட்டி வேற ஆகிடுவிங்க. இதுல கொஞ்ச வயசு மாதிரி நேத்து தான் கல்யாணம் ஆன மாதிரி இருக்குனு உருட்டிட்டு இருக்க" என்று தாயை வார,
"ஹ்ம்ம் கரெக்டா சொன்ன செல்வா" தியாகு கூற, இருவரும் கையை அடித்து கொண்டனர்.
"ப்ச் சும்மா இருங்கடா. இங்க வந்தும் உங்க வாயை சும்மா இருக்காதா?" என்று வேதவள்ளி முறைக்க,
"நான் சும்மாதான் மா இருந்தேன். அண்ணா தான் காலகாலத்துல மகனுக்கு கல்யாணம் பண்றதை விட்டுட்டு உங்க கல்யாணத்தை பத்தி பேசிட்டு இருக்கிங்கன்னு அண்ணா தான் என்னை கேட்க சொன்னான்" என்று தியாகுவை கோர்த்துவிட்டவள் வினிதாவுடன் கையை அடித்து கொள்ள,
அதிர்ந்து நெஞ்சில் கை வைந்த தியாகு, "யார் யாரோ தங்கை என்று ஏமாந்த நெஞ்சம் உண்டு" என வராத கண்ணீரை துடைக்க,
செல்வாவும் வினிதாவும் பொங்கி சிரித்தனர்.
இவர்களது அலப்பறையில் வேதவள்ளிக்கே சிரிப்பு வந்துவிட,
"ப்ச் உங்க சேட்டை எல்லாம் வீட்ல போய் வச்சுக்கோங்க. உங்க சத்தத்துல எல்லாரும் திரும்பி பாக்குறாங்க பாரு" அதட்ட,
ராமநாதனும், "கோவில்ல வந்து சத்தம் போட்டு மத்தவங்களை தொந்திரவு பண்ணாதிங்க" என்று கூறிய பிறகு தான் அமைதியாகினர்.
பவி, "கிளம்பலாமா?" என்று கேட்க,
ராமநாதன், "என்னைக்காவது ஒரு நாள் தானே எல்லாரும் சேர்ந்து வெளியே வர்றோம். கொஞ்ச நேரம் உட்கார்ந்துட்டு போகலாம்" என்றிட, மற்றவர்களும் சம்மதமாக தலையசைத்தனர்.
தியாகு மற்றும் செல்வா இருவரும் தங்களுக்குள் பேசிய படி இருக்க, மீண்டும் செல்வாவின் அலைபேசி இசைக்க, எடுத்து பார்க்க அழைப்பது வல்லபன் தான்.
'இப்போது தானே கூறிவிட்டு வைத்தேன். மீண்டும் அழைக்கிறாரே என்னவாக இருக்கும்?' என்று சிந்தித்தவாறு திரையை பார்க்க,
"யாரு…?" என்று வினிதா வினவ,
"பானு தான் கால் பண்றா" என்றவள் தாயின் முறைப்பை கண்டும்காணாதது போல நகர்ந்து அழைப்பை ஏற்று,
"இப்போதானே சொல்லிட்டு வந்தேன் கோவில்ல இருக்கேன்னு. எதுவும் எமெர்ஜென்சியா?" என்று எடுத்த எடுப்பில் வினவினாள்.
"சே சே எந்த அவசரமும் இல்லை. அகெய்ன் சும்மா தான் கால் பண்ணேன்" என்று சிரித்தபடியே கூற,
"வாட் சும்மாவா? இங்க உங்க மாமியார் என்ன கண்ணால எரிச்சிடும் போல. நீங்க என்னன்னா சும்மா கால் பண்ணேன்னு சொல்றிங்க" என்றவள் பொரியத் துவங்க, லேசாக நாசியின் நுனி சிவக்க துவங்கியது.
அவளுக்கு எதிர்புறமிருந்து அவளது முக பாவனைகளைக் கண்டவனுக்கு இதழ்கள் புன்னகையில் நெளிந்தது.
அதுவும் அந்த சிவந்த நாசி என்னவோ நேரிலே அவன் இருப்பது போல நடுவிரலால் மூக்கு கண்ணாடியை ஏற்றிவிட்டு பேசிய விதம் தோளில் அங்காங்கே பறந்தபடி வழிந்த சிகை மறுபுறம் தோளில் பாந்தமாய் தொங்கிய கருநீல நிற துப்பட்டா என்று யாவுமே அவனை ரசிகர்கனாக்கியது.
"உன் வாய்ஸ் கேக்கணும் போல இருந்துச்சு ஜான்சிராணி" என்று மேலும் அவளை சீண்டும் பொருட்டு வினவ,
"ப்ச் டெய்லியும் பாத்துட்டு தானே இருக்கோம் வாரத்தில ஒரு நாள் தான் லீவ் வருது அதுக்கு இப்படியா?" என்று சிணுங்கியபடி வினவியவளது இதழோரம் சிரிப்பில் மிளிர,
இவனுக்கு ரசனை ஊற்றாய் பெருகியது.
'ச்சு கோவில்ல வந்து என்னடா பண்ணிட்டு இருக்க' என்று தன்னை தானே கடிந்தவன் அவளருகே செல்ல,
"நான் அப்புறமா பேசுறேனே" என்றவளின் கொஞ்சல் குரலில் கரைந்த மனதுடன்,
"நான் இங்க இருக்கேன் நீ யார்க்கிட்ட பேசிட்டு இருக்க?" என்று காதருகே வினவ,
இவள் அதிர்ச்சியில் ஒரு நொடி துடிப்பை நிறுத்திய இதயத்துடன் விழிகளை விரித்து பார்க்க,
நிச்சயமாக அந்த விழிகளுக்குள் வீழ்ந்து தான் போனான் நாயகன்.
மேலும் அவள் திகைத்த தோற்றம் சிரிப்பை ஜனிக்க செய்ய இரு விரல்களால் வாயை மூடும்படி சைககை செய்ய, இதழ்கள் சட்டென்று மூடிக் கொண்டது.
அவனது வரவை இன்னும் நம்பமாட்டாதவள் கிள்ளிவிட்டு வலிப்பதை உறுதி செய்த பின்னர்,
"நீங்க எதுக்கு இங்க வந்திங்க?" என வினவியவள் வீட்டினர் பார்த்துவிடுவார்களோ என்று அஞ்சி எட்டி பார்த்தபடி வினா எழுப்பினாள்.
"சும்மாதான்" என்றவன் இதழ்மடித்த சிரிப்புடன் இயம்ப,
"ப்ச்" என்று அவனை முறைத்தவள் வீட்டினரை எட்டி பார்த்துவிட்டு,
"இந்த சைடு தள்ளி நில்லுங்க" என்றபடி தானும் தள்ளி நிற்க,
அவன் அசையாது ஊன்றி நின்று கொண்டான்.
அதில் மீண்டும் நாசி நுனி சிவக்க,
"வர வர ரொம்ப பண்றிங்க" என்று அலுத்தவள் அவன் கையை பிடித்து சடுதியில் இழுத்துவிட்டாள்.
அவனும் அவளது இழுப்பிற்கு வந்து நின்று,
"ஏன் இப்படி பயப்பட்ற ஜான்சிராணி. இவ்ளோ தூரம் வந்திட்டு அத்தை, மாமா எல்லாரையும் பார்க்காம எப்படி போறது. வா வந்து இன்ட்ரெடியூஸ் பண்ணி வை" என்று அவளது கரத்தை பிடிக்க,
ஒரு கணம் திகைத்தவள், "உங்களுக்கு எது எதுல விளையாட்றதுனு விவஸ்தையே இல்லையா? கையை விடுங்க யாராவது பார்த்திட போறாங்க" என்று கூறி முடிக்கையில்,
"செல்வா இன்னும் என்ன பண்ற?" என்றவாறு வந்திருந்தார் ராமநாதன்.
செல்வாவிற்கு ஒரு விநாடி இதயம் உறைந்துவிட்டது.
"உன்னை தான் கேக்குறேன் தனியா நின்னு என்ன பண்ற?" என்று வினவிய போதுதான் சுயத்தை அடைந்தவள் அருகில் இருந்தவனை காணாது நிம்மதி மூச்சை விட்டுவிட்டு,
"பானு கால் பண்ணாப்பா அவகிட்ட தான் பேசிட்டு இருந்தேன்" என்று சமாளித்தாள்.
"சரி பேசிட்டியா வா போகலாம்" என்றவரிடம்,
"நீங்க போங்கப்பா நான் பிள்ளையார சரியா கும்பிடலை. கும்பிட்டு வர்றேன்" என்று பிள்ளையாரை நோக்கி சென்றாள்.
ராமநாதன் தலை மறைந்ததும், 'அதற்குள் எங்கே சென்றுவிட்டார்' என நினைத்தபடி அவனை தேட,
"யாரை தேடுற ஜான்சி ராணி" என்று அவள் பின்னாலிலிருந்து குரல் கொடுத்தான்.
அதில் மீண்டும் அதிர்ந்தவள் திரும்பி அவனை முறைத்து,
"கொஞ்ச நேரத்துல அப்பா பாத்துட்டாரோன்னு என் உயிரே போய்டுச்சு. பர்ஸ்ட் நீங்க கிளம்புங்க" என்க,
"ஹ்ம்ம் போறேன்" என்றவன் திரும்பி சென்றான்.
அவள் ஆசுவாசமாக மூச்சுவிட்ட கணம் சடுதியில் திரும்பியவன்,
"ஜான்சி ராணி வந்தது வந்துட்டோம். பேசாம கல்யாணம் பண்ணிட்டு போய்டலாமா?" என்று குறுஞ்சிரிப்புடன் கண்சிமிட்டிவிட்டு செல்ல,
இங்க அவனது கூற்றில் இவள் தான் திகைத்து விழித்தாள்.
யாவும் நீயாய் மாறிப்
போக நானும் நான்
இல்லையே மேலும் மேலும் கூடும்
காதல் நீங்கினால் தொல்லையே தெளிவாகச் சொன்னால்
தொலைந்தேனே உன்னால்…
சிறிது சிறிதாய்
துளிர்விடும் நேச
மொட்டுகளின் காரணம்
மன்னவன் காலடியில் சரணடைவதற்காக தானோ…?
அரக்கில் தங்க நிற ஜரிகை வைத்த பட்டுப்புடவையில் அதற்கேற்ற தங்கை அணிகலன்களுடன் முகத்தில் எப்போதும் வீற்றிருக்கும் புன்னகையுடன் பார்ப்பவர்களின் விழிகளை நிறைத்தாள் முத்தாளம்மன்.
அன்று சனிக்கிழமை ஆதலால் கூட்டம் சற்று அதிகமாகவே காணப்பட்டது.
முகம் நிறைந்த புன்னகையுடன் இருந்தவளை அகத்தில் நிரப்பிக் கொண்டு விழிகளை மூடி வேண்டிக் கொண்டாள் செல்வ மீனாட்சி.
அருகில் அவளது குடும்ப உறுப்பினர்கள் நின்று அம்மனை தரிசித்திருந்தனர்.
இன்று ராமநாதனுக்கும் வேதவள்ளிக்கும் திருமண நாள். அதன் பொருட்டே குடும்பம் சகிதமாக கோவிலுக்கு வந்திருந்தனர்.
விழிகளை மூடி நின்றவள் மனதிற்குள் குடும்பத்தினருக்காக வேண்டிவிட்டு இறுதியில் வல்லபனோடான தனது வாழ்க்கை நல்ல முறையில் அமைய வேண்டும் என்று வேண்டுதல் வைத்து விழி திறக்க,
உன்னை சரணடைந்தேன்
உன்னுள்ளே நான் பிறந்தேன் என்று அலைபேசியின் கானா இசைத்தது.
தீபாராதனையை கண்களில் ஒற்றிவிட்டு அலைபேசியை எடுத்து பார்க்க அழைத்தது அவளது எண்ணங்களின் மன்னவன் தான்.
அழைப்பை ஏற்க செல்ல,
வேதவள்ளி, "செல்வா கோவில்ல வந்து என்ன போன்" என்று கடிந்தார்.
"ம்மா ப்ரெண்ட் தான் மா. ஒரு டூ மினிட்ஸ் வந்திட்றேன்" என்று கூறியவள் அழைப்பு உயிரை துறக்கும் இறுதி நொடியில் ஏற்று காதில் பொருத்தி,
"சொல்லுங்க. என்ன இவ்ளோ காலையில?" என்று கேட்க,
"நத்திங். பெருசா ஒன்னுமில்லை உன்கிட்ட பேசணும் போல இருந்திச்சு அதான் பண்ணேன்" என்றவன்,
"ஏன் நான் பண்ண கூடாதா?" என்று அவளை சீண்ட,
"பண்ணலாமே தாரளமா பண்ணலாம். ஒரு ஒன் ஹவர் கழிச்சு பண்ணா எவ்ளோ நேரம் வேணா பேசலாம்" என்று சிரிப்புடன் மொழிந்தாள்.
"ஏன் மேடம் இப்போ என்ன பண்றீங்க?" என்று வினா எழுப்பவியவனிடம்,
"இன்னைக்கு உங்க அத்தைக்கும் மாமாக்கும் ஆன்னிவர்சரி அதான் குடும்பத்தோட கோவிலுக்கு வந்திருக்கோம். நான் வீட்டுக்கு போய்ட்டு கால் பண்ணவா? இப்போ அட்டென்ட் பண்ணதுக்கே உங்க அத்தை திட்டுனாங்க" என்று கூற,
"ஓ…" என்று இழுத்தவன்,
"எந்த கோவில்" என்று வினவினான்.
"இங்க வீட்டுக்கு பக்கத்துல இருக்க முத்தாளம்மன் கோவில்" என்று பதிலளிக்க,
"ஹ்ம்ம் ஓகே" என்றவன் அழைப்பை துண்டித்துவிட, அவளும் குடும்பத்தினருடன் இணைந்து கொண்டாள்.
அம்மனை வணங்கிவிட்டு கோவிலில் இருக்கும் மற்ற தெய்வங்களை வணங்கிவிட்டு பிரகாரத்தை சுற்றிவிட்டு வந்து எல்லோரும் ஒரு ஓரத்தில் அமர்ந்தனர்.
வேதவள்ளி, "நேத்துதான் கல்யாணம் ஆன மாதிரி இருக்கு அதுக்குள்ளயும் இருபத்தஞ்சு வருஷம் ஓடிருச்சு" என்று வேதவள்ளி கூற,
"ஆனாலும் உனக்கு ஆசை தான் மா. கல்யாணம் ஆகி முழுசா இருபத்தஞ்சு வருஷமாகிடுச்சு. இன்னும் கொஞ்ச வருஷத்துல தாத்தா பாட்டி வேற ஆகிடுவிங்க. இதுல கொஞ்ச வயசு மாதிரி நேத்து தான் கல்யாணம் ஆன மாதிரி இருக்குனு உருட்டிட்டு இருக்க" என்று தாயை வார,
"ஹ்ம்ம் கரெக்டா சொன்ன செல்வா" தியாகு கூற, இருவரும் கையை அடித்து கொண்டனர்.
"ப்ச் சும்மா இருங்கடா. இங்க வந்தும் உங்க வாயை சும்மா இருக்காதா?" என்று வேதவள்ளி முறைக்க,
"நான் சும்மாதான் மா இருந்தேன். அண்ணா தான் காலகாலத்துல மகனுக்கு கல்யாணம் பண்றதை விட்டுட்டு உங்க கல்யாணத்தை பத்தி பேசிட்டு இருக்கிங்கன்னு அண்ணா தான் என்னை கேட்க சொன்னான்" என்று தியாகுவை கோர்த்துவிட்டவள் வினிதாவுடன் கையை அடித்து கொள்ள,
அதிர்ந்து நெஞ்சில் கை வைந்த தியாகு, "யார் யாரோ தங்கை என்று ஏமாந்த நெஞ்சம் உண்டு" என வராத கண்ணீரை துடைக்க,
செல்வாவும் வினிதாவும் பொங்கி சிரித்தனர்.
இவர்களது அலப்பறையில் வேதவள்ளிக்கே சிரிப்பு வந்துவிட,
"ப்ச் உங்க சேட்டை எல்லாம் வீட்ல போய் வச்சுக்கோங்க. உங்க சத்தத்துல எல்லாரும் திரும்பி பாக்குறாங்க பாரு" அதட்ட,
ராமநாதனும், "கோவில்ல வந்து சத்தம் போட்டு மத்தவங்களை தொந்திரவு பண்ணாதிங்க" என்று கூறிய பிறகு தான் அமைதியாகினர்.
பவி, "கிளம்பலாமா?" என்று கேட்க,
ராமநாதன், "என்னைக்காவது ஒரு நாள் தானே எல்லாரும் சேர்ந்து வெளியே வர்றோம். கொஞ்ச நேரம் உட்கார்ந்துட்டு போகலாம்" என்றிட, மற்றவர்களும் சம்மதமாக தலையசைத்தனர்.
தியாகு மற்றும் செல்வா இருவரும் தங்களுக்குள் பேசிய படி இருக்க, மீண்டும் செல்வாவின் அலைபேசி இசைக்க, எடுத்து பார்க்க அழைப்பது வல்லபன் தான்.
'இப்போது தானே கூறிவிட்டு வைத்தேன். மீண்டும் அழைக்கிறாரே என்னவாக இருக்கும்?' என்று சிந்தித்தவாறு திரையை பார்க்க,
"யாரு…?" என்று வினிதா வினவ,
"பானு தான் கால் பண்றா" என்றவள் தாயின் முறைப்பை கண்டும்காணாதது போல நகர்ந்து அழைப்பை ஏற்று,
"இப்போதானே சொல்லிட்டு வந்தேன் கோவில்ல இருக்கேன்னு. எதுவும் எமெர்ஜென்சியா?" என்று எடுத்த எடுப்பில் வினவினாள்.
"சே சே எந்த அவசரமும் இல்லை. அகெய்ன் சும்மா தான் கால் பண்ணேன்" என்று சிரித்தபடியே கூற,
"வாட் சும்மாவா? இங்க உங்க மாமியார் என்ன கண்ணால எரிச்சிடும் போல. நீங்க என்னன்னா சும்மா கால் பண்ணேன்னு சொல்றிங்க" என்றவள் பொரியத் துவங்க, லேசாக நாசியின் நுனி சிவக்க துவங்கியது.
அவளுக்கு எதிர்புறமிருந்து அவளது முக பாவனைகளைக் கண்டவனுக்கு இதழ்கள் புன்னகையில் நெளிந்தது.
அதுவும் அந்த சிவந்த நாசி என்னவோ நேரிலே அவன் இருப்பது போல நடுவிரலால் மூக்கு கண்ணாடியை ஏற்றிவிட்டு பேசிய விதம் தோளில் அங்காங்கே பறந்தபடி வழிந்த சிகை மறுபுறம் தோளில் பாந்தமாய் தொங்கிய கருநீல நிற துப்பட்டா என்று யாவுமே அவனை ரசிகர்கனாக்கியது.
"உன் வாய்ஸ் கேக்கணும் போல இருந்துச்சு ஜான்சிராணி" என்று மேலும் அவளை சீண்டும் பொருட்டு வினவ,
"ப்ச் டெய்லியும் பாத்துட்டு தானே இருக்கோம் வாரத்தில ஒரு நாள் தான் லீவ் வருது அதுக்கு இப்படியா?" என்று சிணுங்கியபடி வினவியவளது இதழோரம் சிரிப்பில் மிளிர,
இவனுக்கு ரசனை ஊற்றாய் பெருகியது.
'ச்சு கோவில்ல வந்து என்னடா பண்ணிட்டு இருக்க' என்று தன்னை தானே கடிந்தவன் அவளருகே செல்ல,
"நான் அப்புறமா பேசுறேனே" என்றவளின் கொஞ்சல் குரலில் கரைந்த மனதுடன்,
"நான் இங்க இருக்கேன் நீ யார்க்கிட்ட பேசிட்டு இருக்க?" என்று காதருகே வினவ,
இவள் அதிர்ச்சியில் ஒரு நொடி துடிப்பை நிறுத்திய இதயத்துடன் விழிகளை விரித்து பார்க்க,
நிச்சயமாக அந்த விழிகளுக்குள் வீழ்ந்து தான் போனான் நாயகன்.
மேலும் அவள் திகைத்த தோற்றம் சிரிப்பை ஜனிக்க செய்ய இரு விரல்களால் வாயை மூடும்படி சைககை செய்ய, இதழ்கள் சட்டென்று மூடிக் கொண்டது.
அவனது வரவை இன்னும் நம்பமாட்டாதவள் கிள்ளிவிட்டு வலிப்பதை உறுதி செய்த பின்னர்,
"நீங்க எதுக்கு இங்க வந்திங்க?" என வினவியவள் வீட்டினர் பார்த்துவிடுவார்களோ என்று அஞ்சி எட்டி பார்த்தபடி வினா எழுப்பினாள்.
"சும்மாதான்" என்றவன் இதழ்மடித்த சிரிப்புடன் இயம்ப,
"ப்ச்" என்று அவனை முறைத்தவள் வீட்டினரை எட்டி பார்த்துவிட்டு,
"இந்த சைடு தள்ளி நில்லுங்க" என்றபடி தானும் தள்ளி நிற்க,
அவன் அசையாது ஊன்றி நின்று கொண்டான்.
அதில் மீண்டும் நாசி நுனி சிவக்க,
"வர வர ரொம்ப பண்றிங்க" என்று அலுத்தவள் அவன் கையை பிடித்து சடுதியில் இழுத்துவிட்டாள்.
அவனும் அவளது இழுப்பிற்கு வந்து நின்று,
"ஏன் இப்படி பயப்பட்ற ஜான்சிராணி. இவ்ளோ தூரம் வந்திட்டு அத்தை, மாமா எல்லாரையும் பார்க்காம எப்படி போறது. வா வந்து இன்ட்ரெடியூஸ் பண்ணி வை" என்று அவளது கரத்தை பிடிக்க,
ஒரு கணம் திகைத்தவள், "உங்களுக்கு எது எதுல விளையாட்றதுனு விவஸ்தையே இல்லையா? கையை விடுங்க யாராவது பார்த்திட போறாங்க" என்று கூறி முடிக்கையில்,
"செல்வா இன்னும் என்ன பண்ற?" என்றவாறு வந்திருந்தார் ராமநாதன்.
செல்வாவிற்கு ஒரு விநாடி இதயம் உறைந்துவிட்டது.
"உன்னை தான் கேக்குறேன் தனியா நின்னு என்ன பண்ற?" என்று வினவிய போதுதான் சுயத்தை அடைந்தவள் அருகில் இருந்தவனை காணாது நிம்மதி மூச்சை விட்டுவிட்டு,
"பானு கால் பண்ணாப்பா அவகிட்ட தான் பேசிட்டு இருந்தேன்" என்று சமாளித்தாள்.
"சரி பேசிட்டியா வா போகலாம்" என்றவரிடம்,
"நீங்க போங்கப்பா நான் பிள்ளையார சரியா கும்பிடலை. கும்பிட்டு வர்றேன்" என்று பிள்ளையாரை நோக்கி சென்றாள்.
ராமநாதன் தலை மறைந்ததும், 'அதற்குள் எங்கே சென்றுவிட்டார்' என நினைத்தபடி அவனை தேட,
"யாரை தேடுற ஜான்சி ராணி" என்று அவள் பின்னாலிலிருந்து குரல் கொடுத்தான்.
அதில் மீண்டும் அதிர்ந்தவள் திரும்பி அவனை முறைத்து,
"கொஞ்ச நேரத்துல அப்பா பாத்துட்டாரோன்னு என் உயிரே போய்டுச்சு. பர்ஸ்ட் நீங்க கிளம்புங்க" என்க,
"ஹ்ம்ம் போறேன்" என்றவன் திரும்பி சென்றான்.
அவள் ஆசுவாசமாக மூச்சுவிட்ட கணம் சடுதியில் திரும்பியவன்,
"ஜான்சி ராணி வந்தது வந்துட்டோம். பேசாம கல்யாணம் பண்ணிட்டு போய்டலாமா?" என்று குறுஞ்சிரிப்புடன் கண்சிமிட்டிவிட்டு செல்ல,
இங்க அவனது கூற்றில் இவள் தான் திகைத்து விழித்தாள்.
யாவும் நீயாய் மாறிப்
போக நானும் நான்
இல்லையே மேலும் மேலும் கூடும்
காதல் நீங்கினால் தொல்லையே தெளிவாகச் சொன்னால்
தொலைந்தேனே உன்னால்…
