- Messages
- 997
- Reaction score
- 2,811
- Points
- 93
இன்னைக்கு அப்டேட் கொஞ்சம் பெருசு. அதான் டைம் ஆகிடுச்சு டியர்ஸ். ரெண்டு அத்தியாயத்தில் கதை முடிந்திடும். ரெண்டும் சேர்த்து நாளைக்கு கொடுத்துட்றேன். அப்புறம் ஃப்ளாஷ் பேக் எமோஷனலா சொல்லலை. ஏன்னா, இந்தக் கதையை முழுசும் பாசிட்டீவா எழுத தான் ஆசை. அதான் பட்டூஸ், என்ஜாய் ரீடிங் 
நெஞ்சம் – 23
குளித்து முடித்து பிரபஞ்சன் தலையைத் துவட்டியவாறே வெளியே வர, கட்டிலில் காலைக் கட்டிக்கொண்டு கட்டிலில் அமர்ந்திருந்த உமையாளின் விழிகள் கணவனைத்தான் பார்த்திருந்தன. தலையை சாய்த்துப் பார்த்திருந்தாள்.
அவளது பார்வையை உணர்ந்தவனும் மெல்லிய புன்னகையுடன் மேல் சட்டையை அணிந்து தலையை வாரினான். கண்ணாடி முன்பு நின்றவன் தொண்டையை லேசாய்க் கணைத்தான். பெண்ணிடம் பதிலில்லை. அதே மென்னகைதான். அவன் ஆடைத் தயாரிப்பகம் கிளம்பும் வரை அதே புன்னகைதான்.
தயாராகி முடித்தவன், அவளருகே சென்று அமர்ந்தான். “என்னவாம்? எதுக்கு இத்தனை பார்வை?” சின்ன சிரிப்புடன் கேட்டான் பிரபஞ்சன். ஒன்றும் இல்லை என்பது போல உதட்டைப் பிதுக்கியவள் முகத்தில் புன்னகை மட்டும் வாடவே இல்லை.
“ஏன்ங்க... ஏன்?” என்றான் கணவன். பாடாய் படுத்தினாள் இந்தப் பெண். இப்பொழுது எல்லாம் அவனை விழிகளுக்குள் விழுங்குவது போலொரு பார்வையும் மென்னகையும் அவளது அடையாளமாகிப் போனது. சில நேரங்களில் அந்தப் பார்வையில் ஆடவன் கிறுகிறுத்துப் போவான்.
“ஏங்க?” மீண்டும் கோபமாய்க் கேட்க முயன்றவனின் கரங்கள் படிய வாரிய தலையை கலைத்துவிட்டது. உதட்டோரம் மென்னகை வேறு.
“இப்படியெல்லாம் பார்த்தா நான் வேலைக்குப் போக மாட்டேன். பார்த்துக்கோங்க!” முறைப்பாய் கூறியவனின் சட்டையைப் பிடித்திழுத்தாள் உமையாள். அவளது முகத்தோடு மோதியவனின் முகம் அப்படியே பெண்ணின் கழுத்தடியில் புதைந்தது. லேசாய் இவனுக்கு வெட்கப்புன்னகை. அவளது மணத்தை மனதில் சேமித்தான் ஆடவன். அவனை தினம் தினம் பித்தாக்கினாள் இந்தப் பெண் உமையாள்.
மெதுவாய் கலைந்த தலையை வாரியவள், அவனை தன்னிடமிருந்து பிரித்தவள், “இப்போ கிளம்புங்க!” என்றாள்.
“நோ...” என்றான் பிரபஞ்சன். மனைவியே மனம் நிறைந்து போயிருந்தாள். அவளது மணம் மனம் முழுவதும் வீசியது.
“என்ன நோ, கிளம்புங்க!” அதட்டிலிட்டவள் முகம் முழுவதும் புன்னகை. எதிரிலிருப்பவன் கொடுத்தது. உமையாளுக்கு நேற்று மாலை மாதவிடாய்க் நாட்கள் துவங்கியிருந்தது. அதை அறிந்த பிரபஞ்சன் அவளை கட்டிலைவிட்டு கீழே இறங்க கூட விடவில்லை. அவனே எல்லாவற்றையும் அவளுக்காககப் பார்த்துப் பார்த்து செய்திருந்தான்.
கண்மூடி அசதியாய் சாய்ந்து கால்களை நீட்டியிருந்த உமையாளுக்கு இரண்டு காலிலும் வலியெடுத்தது. மெல்லிய முகச்சுணக்கத்துடன் படுத்திருந்தவளின் அருகே வந்து அவளது காலை மென்மையாய் பிடித்துவிட்டான் பிரபஞ்சன். அதில் உமையாள் பதறி விலக, “ம்ப்ச்... காலை நீட்டுங்க. எதுவும் பேசக் கூடாது!” என்ற அன்பான அதட்டலிட்டு அவளைத் தூங்க வைத்தவன், இரண்டு நாட்கள் கட்டாய விடுமுறை அளித்திருந்தான்.
இன்னுமின்னும் இந்தப் பிரபஞ்சன் பெண்ணை நிறைத்தான். அவளுள் நிறைந்து போனான். அதனாலே மனைவி அத்தனை பார்வைப் பார்த்து கணவனைப்
பாடாய்படுத்துகிறாள்.
“இன்னைக்கு நான் லீவ்!” பிரபஞ்சன் கரங்கள் கழுத்துப் பட்டையை சற்றே இறக்க, “ஆமா! ஆமா! நாங்க இன்னைக்கு லீவ்!” என்ற குரல் அவனைத் தொடர்ந்து வந்தது. அந்தக் குரலுக்குச் சொந்தக்காரி ஒருபக்கத் தலையை பின்னியும் மற்றொரு புறம் தலை பின்னாமல் நின்றாள். இருவருக்கும் புன்னகை மிளிர்ந்தது. எப்படியாவது தந்தையுடன் சேர்ந்து விடுமுறை எடுத்து விடலாம் என்று ஆராதனாவும் அறைக்குள் ஓடி வந்திருந்தாள்.
“அம்மு, ஒரு பக்கத் தலையோட ஏன்டி ஓட்ற?” என்ற சாரதா மூச்சு வாங்க குழந்தையைத் தூக்கிக்கொண்டு வெளியேற, இப்போது கணவன் மனைவியைப் பாவமாய் பார்த்தான்.
எழுந்து நின்று கணவனின் கழுத்துப் பட்டையை புன்னகையுடன் சரிசெய்தவள், அவனது இரண்டு கன்னத்தையும் கிள்ளி உதட்டில் ஒட்டிக்கொண்டாள்.
“சமத்துப் பிள்ளையா வேலைக்கு கிளம்புவீங்களாம்” என்றவளின் புன்னகையில் முழுவதும் தொலைந்து போனான் பிரபஞ்சன். இப்போதும் அவன் தலை இடம் வலமாக மாட்டேன் என்பது போல ஆட, கதவை எட்டிப் பார்த்து கணவன் கன்னத்தில் முத்தமிட்டவள், “போங்க...” என்று அறையைவிட்டு அவனை வெளியே தள்ளினாள். சிரிப்புடன் உண்டு முடித்தவன், கோகுலுடன் ஆடைத் தயாரிப்பகம் சென்றான். வழியில் குழந்தையை அப்படியே பள்ளியில் இறக்கிவிட்டான்.
“பாய் ப்பா...” என அவனின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டு, அவனிடம் ஒரு இனிப்பைப் பெற்றவள், “மாமா...” என கோகுல் கன்னத்திலும் முத்தமிட்டு இன்னொரு மிட்டாயைப் பெற்றுக்கொண்டு பள்ளிக்குள் ஓடினாள் ஆராதனா.
ஓடும் குழந்தையை இருவரும் சிரிப்புடன் பார்த்தனர். கோகுல்தான் பிரபஞ்சனைப் பார்த்தான். அவன் முகத்திலிருந்த புன்னகை அப்படியொரு அழகை கொடுத்தது அந்த ஆடவனுக்கு.
நண்பன் பார்வை உணர்ந்த பிரபஞ்சன், “என்ன டா?” என வினவினான்.
“இல்லை மச்சான், புருஷனும் பொண்டாட்டியும் உங்க புள்ளைக்கு என் மடியில வச்சு காது குத்தணும்னு வாய்க்கு வாய் சொல்றீங்களே! நம்மக் கூடவே இருந்தவன், இன்னும் சிங்கிளாவே இருக்கானேன்னு ஒரு கவலையும் இல்லை உங்களுக்கு?” குறும்பாய்க் கேட்டான் கோகுல்.
பிரபஞ்சன் முகத்தில் சிரிப்பு படர்ந்தது. “அதுக்கென்ன டா மச்சான், நீ சொல்லு, இப்பவே ஒரு பொண்ணைப் பார்க்க சொல்லலாம் அம்மாகிட்டே” என்றான்.
“நோ... நோ. நீ மட்டும் லவ் மேரேஜ் பண்ணுவ. நான் அரேஞ்ச் மேரேஜ் பண்ணுணுமா? நோவே டா. நானும் லவ் பண்ணிதான் கல்யாணம் பண்ணுவே!” என்று சிலிர்த்தான் கோகுல். அவனுக்கும் அத்தனை ஆசையாய் இருந்தது பிரபஞ்சனைக் காணும்போது. அன்பான மனைவி, அழகான குழந்தை, அவனைப் புரிந்து கொண்ட தாய் என நண்பன் வரம் வாங்கி வந்தவன் என அந்நொடி தோன்றியது அவனுக்கு.
பிரப்ஞசனைப் புரிந்துகொண்டு அவன் துவளும் நேரங்களில் தோள் கொடுக்கும் உமையாளைப் பார்த்து, தனக்கும் அப்படியொரு துணை வேண்டும் என மனம் முதன்முதலில் கூறியதென்னவோ உண்மை. அதனால்தான் காதல் திருமணம் செய்யலாம் என முடிவெத்துவிட்டான்.
“பார்ரா...” எனச் சிரிப்புடன் கூறிய பிரபஞ்சன், “ஆல் தி பெஸ்ட் டா மச்சான்!” என்றான்.
அன்றிரவும் உண்டுவிட்டு கட்டிலில் கால்நீட்டி அமர்ந்த உமையாள், வயிற்றில் ஒரு தலையணை வைத்துக் கட்டிக்கொண்டு வாயிலைப் பார்க்க உள்ளே நுழைந்த பிரபஞ்சன் இதழ்களில் புன்னகை. கதவை லேசாய் சாற்றிவிட்டு உள்ளே நுழைந்தவன், மனைவி காலுக்கு அருகில் அமர்ந்து அவளது காலை எடுத்து தன் மடிமீது வைத்து மெதுவாய்ப் பிடித்துவிட்டான். அத்தனை சுகமாய் இருந்தது காலுக்கு மட்டுமல்ல மனதிற்கும்தான்.
சில நிமிடங்கள் அவனை ஆசையாய் பார்த்திருந்தவள், “பிரபா!” என அழைத்தாள். அது செவியைத் தீண்டியதும் ஆச்சர்யமாய் மனைவியைப் பார்த்தான் பிரபஞ்சன். அப்படியொரு ஆச்சர்யம் அவனிடம்.
“ஏன்ங்க, என்ன சொல்லி கூப்ட்டீங்க?” ஆர்வத்தில் அது தந்த இன்ப குறுகுறுப்பில் காலை விட்டுவிட்டு மனைவி அருகில் சென்றிருந்தான்.
“நான் என்ன கூப்ட்டேன்?” உதட்டோரம் குறும்பாய் புன்னகை இப்போது பெண்ணிடம்.
“பொய் சொல்லத கேர்ள். ஐ க்நோ!” முகத்தைச் சுருக்கியவன், அவளுக்கு அருகே அமரவும், அவனது தோளில் தலையை உரிமையாய் சாய்த்தாள் உமையாள்.
“உங்ககிட்ட நிறைய சொல்லணும், பேசணும்!” என்று அப்படியே நிமிர்ந்து பார்த்தவளைப் புன்னகையுடன் நோக்கியவன், “பேசலாமே! சொல்லலாமே!” என அவளது முடியைக் காதோரம் ஒதுக்கிவிட்டான்.
“நம்ப வீட்டுக்கு முதல்முதலா நான் வந்தப்போ அத்தை என்கிட்ட என்ன பேசுனாங்கன்னு நீங்க கேட்கவே இல்லை?” எனக் கேட்ட மனைவி நெற்றியில் முத்தமிட்டவன், “உங்களால சொல்ல முடிஞ்சா சொல்லி இருப்பீங்களே. சொல்ல முடியாத காரணம் எதுவும் இருக்கும்” மென்னகையுடன் தோளைக் குலுக்கிய பிரபஞ்சன் தோளில் தன் இதழை ஒற்றி எடுத்தாள் பெண். கணவனுக்கு புன்னகை அரும்பியது.
“என்னோட கடந்த காலத்தைப் பத்திக் கேட்டாங்க. அவங்ககிட்ட சொன்னேன். ஆனால், அவங்கககிட்ட கூட என்னால சில விஷயத்தை ஷேர் பண்ண முடியலை” என்றவள் முகத்தையே பார்த்திருந்தான் பிரபஞ்சன். இன்று அவனிடம் தன் பாரங்களை இறக்கி வைப்பதென்ற முடிவில் இருந்தாள் பெண். தன் வாழ்க்கையில் நடந்த நிகழ்வை விளக்கத் தொடங்கி இருந்தாள்.
மதுரையின் தெற்குப் பகுதியிலிருந்த திருமங்கலத்தை கடந்ததும், அதற்கு அடுத்தப் பகுதி முழுவதும் பல கிராமங்களும், கிராமத்து மக்களும்தான் வசிக்கின்றனர்.
அந்தக் கிராமத்தில் ஒரு பகுதிதான் கரிசப்பட்டி. அதில்தான் உமையாளின் சொந்த ஊர். அதாவது அவளது தந்தை மருதுவிற்கு பிறந்த ஊர். மருது மற்றுமா வள்ளி தம்பதியர்களுக்கு மூன்று பெண்பிள்ளைகளும், ஒரு ஆண்பிள்ளையும் உண்டு.
“ஜான் பிள்ளை என்றாலும் ஆண்பிள்ளை” என்ற பல மொழிக்கு இலக்கணமாகத்தான் அவர்களது வாழ்க்கை முறை இருந்தது. ஆண்கள் தான் அவ்வீட்டை முழுமையாய் ஆட்சி செய்தது. பெண்கள் எப்போதும் வீட்டைப் பராமரிக்கவும், குழந்தைகளைப் பெற்றெடுக்கும் ஒரு இயந்திரம் போலதான் நடத்தப்பட்டனர்.
பெண்களுக்கு எதிரான ஒரு பொதுப்புத்தியை உருவாக்கியிருந்தனர். பெண் என்றால் இப்படித்தான் இருக்க வேண்டும் என்ற கொள்கை பிடிப்புடைய மக்கள்.
அது அங்குள்ள மக்களால் உண்மையென நம்பியதன் விளைவே, பெண்களுக்கு எதிரான அநீதி நிலை தொடர்ந்தது. தனக்கு இழைக்கப்படுவது அநீதிதான் என்ற எண்ணம் அவர்களிடம் அண்டவிடவில்லை. காரணம், மனிதனுக்கென்று தனிக்குணங்கள் எதுவுமில்லை, அவன் எவ்வாறு தகவமைக்கப்படுகிறானோ அவ்வாறே ஆகிறான். அது போலத்தான் அவர்களுக்குப் போதித்த வழியில் அவர்களது வாழ்க்கை முறை அமைந்தது.
அரசு எத்தனையோ முன்னேற்றங்களை கொண்டுவந்தும் இன்றும் எந்தவிதமான முற்போக்கும் பழங்கால சிந்தனைகளும் சிந்தையை ஆக்கிரமிக்காத மக்கள் அங்கு அதிகம்.
மருதுவும் அப்படித்தான். அவரைப் பொறுத்தவரை பெண்கள் என்றால் செலவு. அவர்களைப் படிக்க அனுப்பக் கூடாது. பதினெட்டு வயது நிரம்பியதும் ஒரு ஆண்மகனைப் பார்த்து பெண்ணுக்கு மணம் முடித்து தனது கடமை முடிந்ததென ஒதுங்கி கொள்ளும் மனப்பான்மை உடையவர். அப்படித்தான் மூத்த பெண்கள் இருவருக்கும் பதினெட்டு வயதிலே மணம் முடித்துவைத்துவிட்டார். ஆனால், ஆண்பிள்ளை வேலனை மட்டும் கல்லூரி வரை படிக்க வைத்தார். அவனுக்கும் படிப்பிற்கும் எட்டாக்கனியாகி விட, தந்தையுடன் சேர்ந்து அவரது தொழிலை கவனிக்கத் தொடங்கினான்.
வேலனுக்கும் அடுத்ததாய் அருகிலிருந்த கிராமத்தில் ஒரு பொண்ணைப் பார்த்து மனம் முடித்து வைத்தார். வேலனின் மனைவியின் அண்ணன் வீரமணியைத்தான் உமையாளுக்கு மணம் முடிக்க மருது பேசி முடித்திருந்தார். கரிசல்பட்டியை விட வீரா வசிக்கும் ஊர் மிகவும் கிராமம். அதாவது அத்தியாவசிய தேவைக் கூட எதுவுமின்றி இருந்த ஊர் அது. அரசு தருமு சலுகைகள் எதுவும் அவர்களுக்கு சென்றடையவில்லை என்பதும் மறுக்க முடியாத உண்மை.
அதைக் கேட்டதுமே உமையாள் பயந்து தாயிடம் அடைக்கலம் புக, அவர் கணவர் பேச்சை மீறாதவர்.
“ஏன் உமா, அங்க மனுஷங்களே வாழ்றது இல்லையா என்ன? போகப் போகப் பழகிடும். நிச்சியம் முடிஞ்ச பிறகு இதென்ன பேச்சு. உங்க அக்கா ரெண்டு பேருக்கும் அப்பாதான் கல்யாணம் பண்ணி வச்சார். அவங்க நல்லா வாழலையா என்ன?” என்று வள்ளி அவளது வாயை அடைத்துவிட்டார்.
ஒருமுறை வீராவை நேரில் பார்த்த உமையாளுக்கு விழிகளே கலங்கிவிட்டது. அவனது நடை சற்றே ஆண்களிடமிருந்து வேறுபட்டு பெண்களிடம் இருக்கும் நலினம் இருந்தது. அதை கவனித்தவள், தாயிடம் அழுதாள்.
“லூசா டி? நம்மளை விட அவங்க ரொம்ப கிராமம். கிராமத்து மனுஷங்க அப்படித்தான் இருப்பாங்க. உனக்குத் தெரியாதா?” என வள்ளி மீண்டும் மகள் வாயை அடைத்துவிட்டார். அவர் அன்றே அவள் கூறியதை செவி கொடுத்து கேட்டு உண்மைத் தன்மையை ஆராய்ந்து இருந்தால், உமையாளின் வாழ்க்கை கண்டிப்பாக மடை மாறியிருக்காதோ என்னவோ?
திருமணத்திற்கு ஒருவாரம் முன்பிலிருந்து தீப்பெட்டி தொழில்சாலை வேலைக்கு செல்வதை நிறுத்தியிருந்தாள். வள்ளி அப்படி கூறியதும், அவர் கூறியதை யோசித்துப் பார்த்தாள். பின், தான் தான் தவறாக எண்ணி விட்டோம் என மனசை மாற்றிக்கொண்டாள். முழுமனதாக நடக்கவிருக்கும் திருமணத்திற்கு தன்னைத் தயார்படுத்தினாள். கண்டிப்பாக தாய் தந்தை தனக்கு ஒரு தீங்கும் செய்ய மாட்டார் என அந்தப் பேதை மனது நம்பியது.
வீராவுடனான உமையாளின் திருமணம் நடந்து முடிந்திருந்தது. முதல்நாள் இரவே வீரா வீட்டிற்கு வரவில்லை. தாமதமாகத்தான் வீடு வந்து சேர்ந்தான். உமையாள் அவனுக்காக விழித்திருக்க, அவளை பொருட்படுத்தாதவன், தலையணை எடுத்துக்கொண்டு கூடத்தில் சென்று படுத்துவிட, அவள் என்ன செய்வது எனத் தெரியாது விழித்தே கிடந்தாள். அன்றுதான் அவளுக்கான வீராவுடனான வாழ்க்கை துவங்க ஆரம்பித்தது. அவர்களது வீடு ஒரு அறை, கூடம், அதிலே பின்புறம் சமையல் என பிரிக்கப்பட்டிருந்தது. பின்படிக்கட்டு வழியாக பின்புற கதவும் இருந்தது. அருகில் இதே போல அளவிருந்த வீட்டில் அவனின் தாய் திலகவதி குடியிருந்தார்.
இவள் காலையில் எழுந்து குளித்து முடித்து கணவனைப் பார்க்க, அவன் எழுந்து கடையைத் திறந்திருந்தான். ஆம், வீட்டிற்கு அருகே ஒரு தேநீர் விடுதி ஒன்றை நடத்தி வந்தான் வீரமணி.
திலகவதி உமையாளிடம் வந்தவர், “இந்த அரிசியை ஊற வச்சு ஆட்டிடு. துணியை கொல்லப் புறத்துல துவைச்சு போடு!” என வேலைகளை அடுக்கிக்கொண்டே போக, அமைதியாய் தலையை ஆட்டிக் கேட்டுக்கொண்டாள். இது அவளது தாயின் உத்தரவு.
(தொடர்ந்து கீழே படிக்க)
நெஞ்சம் – 23
குளித்து முடித்து பிரபஞ்சன் தலையைத் துவட்டியவாறே வெளியே வர, கட்டிலில் காலைக் கட்டிக்கொண்டு கட்டிலில் அமர்ந்திருந்த உமையாளின் விழிகள் கணவனைத்தான் பார்த்திருந்தன. தலையை சாய்த்துப் பார்த்திருந்தாள்.
அவளது பார்வையை உணர்ந்தவனும் மெல்லிய புன்னகையுடன் மேல் சட்டையை அணிந்து தலையை வாரினான். கண்ணாடி முன்பு நின்றவன் தொண்டையை லேசாய்க் கணைத்தான். பெண்ணிடம் பதிலில்லை. அதே மென்னகைதான். அவன் ஆடைத் தயாரிப்பகம் கிளம்பும் வரை அதே புன்னகைதான்.
தயாராகி முடித்தவன், அவளருகே சென்று அமர்ந்தான். “என்னவாம்? எதுக்கு இத்தனை பார்வை?” சின்ன சிரிப்புடன் கேட்டான் பிரபஞ்சன். ஒன்றும் இல்லை என்பது போல உதட்டைப் பிதுக்கியவள் முகத்தில் புன்னகை மட்டும் வாடவே இல்லை.
“ஏன்ங்க... ஏன்?” என்றான் கணவன். பாடாய் படுத்தினாள் இந்தப் பெண். இப்பொழுது எல்லாம் அவனை விழிகளுக்குள் விழுங்குவது போலொரு பார்வையும் மென்னகையும் அவளது அடையாளமாகிப் போனது. சில நேரங்களில் அந்தப் பார்வையில் ஆடவன் கிறுகிறுத்துப் போவான்.
“ஏங்க?” மீண்டும் கோபமாய்க் கேட்க முயன்றவனின் கரங்கள் படிய வாரிய தலையை கலைத்துவிட்டது. உதட்டோரம் மென்னகை வேறு.
“இப்படியெல்லாம் பார்த்தா நான் வேலைக்குப் போக மாட்டேன். பார்த்துக்கோங்க!” முறைப்பாய் கூறியவனின் சட்டையைப் பிடித்திழுத்தாள் உமையாள். அவளது முகத்தோடு மோதியவனின் முகம் அப்படியே பெண்ணின் கழுத்தடியில் புதைந்தது. லேசாய் இவனுக்கு வெட்கப்புன்னகை. அவளது மணத்தை மனதில் சேமித்தான் ஆடவன். அவனை தினம் தினம் பித்தாக்கினாள் இந்தப் பெண் உமையாள்.
மெதுவாய் கலைந்த தலையை வாரியவள், அவனை தன்னிடமிருந்து பிரித்தவள், “இப்போ கிளம்புங்க!” என்றாள்.
“நோ...” என்றான் பிரபஞ்சன். மனைவியே மனம் நிறைந்து போயிருந்தாள். அவளது மணம் மனம் முழுவதும் வீசியது.
“என்ன நோ, கிளம்புங்க!” அதட்டிலிட்டவள் முகம் முழுவதும் புன்னகை. எதிரிலிருப்பவன் கொடுத்தது. உமையாளுக்கு நேற்று மாலை மாதவிடாய்க் நாட்கள் துவங்கியிருந்தது. அதை அறிந்த பிரபஞ்சன் அவளை கட்டிலைவிட்டு கீழே இறங்க கூட விடவில்லை. அவனே எல்லாவற்றையும் அவளுக்காககப் பார்த்துப் பார்த்து செய்திருந்தான்.
கண்மூடி அசதியாய் சாய்ந்து கால்களை நீட்டியிருந்த உமையாளுக்கு இரண்டு காலிலும் வலியெடுத்தது. மெல்லிய முகச்சுணக்கத்துடன் படுத்திருந்தவளின் அருகே வந்து அவளது காலை மென்மையாய் பிடித்துவிட்டான் பிரபஞ்சன். அதில் உமையாள் பதறி விலக, “ம்ப்ச்... காலை நீட்டுங்க. எதுவும் பேசக் கூடாது!” என்ற அன்பான அதட்டலிட்டு அவளைத் தூங்க வைத்தவன், இரண்டு நாட்கள் கட்டாய விடுமுறை அளித்திருந்தான்.
இன்னுமின்னும் இந்தப் பிரபஞ்சன் பெண்ணை நிறைத்தான். அவளுள் நிறைந்து போனான். அதனாலே மனைவி அத்தனை பார்வைப் பார்த்து கணவனைப்
பாடாய்படுத்துகிறாள்.
“இன்னைக்கு நான் லீவ்!” பிரபஞ்சன் கரங்கள் கழுத்துப் பட்டையை சற்றே இறக்க, “ஆமா! ஆமா! நாங்க இன்னைக்கு லீவ்!” என்ற குரல் அவனைத் தொடர்ந்து வந்தது. அந்தக் குரலுக்குச் சொந்தக்காரி ஒருபக்கத் தலையை பின்னியும் மற்றொரு புறம் தலை பின்னாமல் நின்றாள். இருவருக்கும் புன்னகை மிளிர்ந்தது. எப்படியாவது தந்தையுடன் சேர்ந்து விடுமுறை எடுத்து விடலாம் என்று ஆராதனாவும் அறைக்குள் ஓடி வந்திருந்தாள்.
“அம்மு, ஒரு பக்கத் தலையோட ஏன்டி ஓட்ற?” என்ற சாரதா மூச்சு வாங்க குழந்தையைத் தூக்கிக்கொண்டு வெளியேற, இப்போது கணவன் மனைவியைப் பாவமாய் பார்த்தான்.
எழுந்து நின்று கணவனின் கழுத்துப் பட்டையை புன்னகையுடன் சரிசெய்தவள், அவனது இரண்டு கன்னத்தையும் கிள்ளி உதட்டில் ஒட்டிக்கொண்டாள்.
“சமத்துப் பிள்ளையா வேலைக்கு கிளம்புவீங்களாம்” என்றவளின் புன்னகையில் முழுவதும் தொலைந்து போனான் பிரபஞ்சன். இப்போதும் அவன் தலை இடம் வலமாக மாட்டேன் என்பது போல ஆட, கதவை எட்டிப் பார்த்து கணவன் கன்னத்தில் முத்தமிட்டவள், “போங்க...” என்று அறையைவிட்டு அவனை வெளியே தள்ளினாள். சிரிப்புடன் உண்டு முடித்தவன், கோகுலுடன் ஆடைத் தயாரிப்பகம் சென்றான். வழியில் குழந்தையை அப்படியே பள்ளியில் இறக்கிவிட்டான்.
“பாய் ப்பா...” என அவனின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டு, அவனிடம் ஒரு இனிப்பைப் பெற்றவள், “மாமா...” என கோகுல் கன்னத்திலும் முத்தமிட்டு இன்னொரு மிட்டாயைப் பெற்றுக்கொண்டு பள்ளிக்குள் ஓடினாள் ஆராதனா.
ஓடும் குழந்தையை இருவரும் சிரிப்புடன் பார்த்தனர். கோகுல்தான் பிரபஞ்சனைப் பார்த்தான். அவன் முகத்திலிருந்த புன்னகை அப்படியொரு அழகை கொடுத்தது அந்த ஆடவனுக்கு.
நண்பன் பார்வை உணர்ந்த பிரபஞ்சன், “என்ன டா?” என வினவினான்.
“இல்லை மச்சான், புருஷனும் பொண்டாட்டியும் உங்க புள்ளைக்கு என் மடியில வச்சு காது குத்தணும்னு வாய்க்கு வாய் சொல்றீங்களே! நம்மக் கூடவே இருந்தவன், இன்னும் சிங்கிளாவே இருக்கானேன்னு ஒரு கவலையும் இல்லை உங்களுக்கு?” குறும்பாய்க் கேட்டான் கோகுல்.
பிரபஞ்சன் முகத்தில் சிரிப்பு படர்ந்தது. “அதுக்கென்ன டா மச்சான், நீ சொல்லு, இப்பவே ஒரு பொண்ணைப் பார்க்க சொல்லலாம் அம்மாகிட்டே” என்றான்.
“நோ... நோ. நீ மட்டும் லவ் மேரேஜ் பண்ணுவ. நான் அரேஞ்ச் மேரேஜ் பண்ணுணுமா? நோவே டா. நானும் லவ் பண்ணிதான் கல்யாணம் பண்ணுவே!” என்று சிலிர்த்தான் கோகுல். அவனுக்கும் அத்தனை ஆசையாய் இருந்தது பிரபஞ்சனைக் காணும்போது. அன்பான மனைவி, அழகான குழந்தை, அவனைப் புரிந்து கொண்ட தாய் என நண்பன் வரம் வாங்கி வந்தவன் என அந்நொடி தோன்றியது அவனுக்கு.
பிரப்ஞசனைப் புரிந்துகொண்டு அவன் துவளும் நேரங்களில் தோள் கொடுக்கும் உமையாளைப் பார்த்து, தனக்கும் அப்படியொரு துணை வேண்டும் என மனம் முதன்முதலில் கூறியதென்னவோ உண்மை. அதனால்தான் காதல் திருமணம் செய்யலாம் என முடிவெத்துவிட்டான்.
“பார்ரா...” எனச் சிரிப்புடன் கூறிய பிரபஞ்சன், “ஆல் தி பெஸ்ட் டா மச்சான்!” என்றான்.
அன்றிரவும் உண்டுவிட்டு கட்டிலில் கால்நீட்டி அமர்ந்த உமையாள், வயிற்றில் ஒரு தலையணை வைத்துக் கட்டிக்கொண்டு வாயிலைப் பார்க்க உள்ளே நுழைந்த பிரபஞ்சன் இதழ்களில் புன்னகை. கதவை லேசாய் சாற்றிவிட்டு உள்ளே நுழைந்தவன், மனைவி காலுக்கு அருகில் அமர்ந்து அவளது காலை எடுத்து தன் மடிமீது வைத்து மெதுவாய்ப் பிடித்துவிட்டான். அத்தனை சுகமாய் இருந்தது காலுக்கு மட்டுமல்ல மனதிற்கும்தான்.
சில நிமிடங்கள் அவனை ஆசையாய் பார்த்திருந்தவள், “பிரபா!” என அழைத்தாள். அது செவியைத் தீண்டியதும் ஆச்சர்யமாய் மனைவியைப் பார்த்தான் பிரபஞ்சன். அப்படியொரு ஆச்சர்யம் அவனிடம்.
“ஏன்ங்க, என்ன சொல்லி கூப்ட்டீங்க?” ஆர்வத்தில் அது தந்த இன்ப குறுகுறுப்பில் காலை விட்டுவிட்டு மனைவி அருகில் சென்றிருந்தான்.
“நான் என்ன கூப்ட்டேன்?” உதட்டோரம் குறும்பாய் புன்னகை இப்போது பெண்ணிடம்.
“பொய் சொல்லத கேர்ள். ஐ க்நோ!” முகத்தைச் சுருக்கியவன், அவளுக்கு அருகே அமரவும், அவனது தோளில் தலையை உரிமையாய் சாய்த்தாள் உமையாள்.
“உங்ககிட்ட நிறைய சொல்லணும், பேசணும்!” என்று அப்படியே நிமிர்ந்து பார்த்தவளைப் புன்னகையுடன் நோக்கியவன், “பேசலாமே! சொல்லலாமே!” என அவளது முடியைக் காதோரம் ஒதுக்கிவிட்டான்.
“நம்ப வீட்டுக்கு முதல்முதலா நான் வந்தப்போ அத்தை என்கிட்ட என்ன பேசுனாங்கன்னு நீங்க கேட்கவே இல்லை?” எனக் கேட்ட மனைவி நெற்றியில் முத்தமிட்டவன், “உங்களால சொல்ல முடிஞ்சா சொல்லி இருப்பீங்களே. சொல்ல முடியாத காரணம் எதுவும் இருக்கும்” மென்னகையுடன் தோளைக் குலுக்கிய பிரபஞ்சன் தோளில் தன் இதழை ஒற்றி எடுத்தாள் பெண். கணவனுக்கு புன்னகை அரும்பியது.
“என்னோட கடந்த காலத்தைப் பத்திக் கேட்டாங்க. அவங்ககிட்ட சொன்னேன். ஆனால், அவங்கககிட்ட கூட என்னால சில விஷயத்தை ஷேர் பண்ண முடியலை” என்றவள் முகத்தையே பார்த்திருந்தான் பிரபஞ்சன். இன்று அவனிடம் தன் பாரங்களை இறக்கி வைப்பதென்ற முடிவில் இருந்தாள் பெண். தன் வாழ்க்கையில் நடந்த நிகழ்வை விளக்கத் தொடங்கி இருந்தாள்.
மதுரையின் தெற்குப் பகுதியிலிருந்த திருமங்கலத்தை கடந்ததும், அதற்கு அடுத்தப் பகுதி முழுவதும் பல கிராமங்களும், கிராமத்து மக்களும்தான் வசிக்கின்றனர்.
அந்தக் கிராமத்தில் ஒரு பகுதிதான் கரிசப்பட்டி. அதில்தான் உமையாளின் சொந்த ஊர். அதாவது அவளது தந்தை மருதுவிற்கு பிறந்த ஊர். மருது மற்றுமா வள்ளி தம்பதியர்களுக்கு மூன்று பெண்பிள்ளைகளும், ஒரு ஆண்பிள்ளையும் உண்டு.
“ஜான் பிள்ளை என்றாலும் ஆண்பிள்ளை” என்ற பல மொழிக்கு இலக்கணமாகத்தான் அவர்களது வாழ்க்கை முறை இருந்தது. ஆண்கள் தான் அவ்வீட்டை முழுமையாய் ஆட்சி செய்தது. பெண்கள் எப்போதும் வீட்டைப் பராமரிக்கவும், குழந்தைகளைப் பெற்றெடுக்கும் ஒரு இயந்திரம் போலதான் நடத்தப்பட்டனர்.
பெண்களுக்கு எதிரான ஒரு பொதுப்புத்தியை உருவாக்கியிருந்தனர். பெண் என்றால் இப்படித்தான் இருக்க வேண்டும் என்ற கொள்கை பிடிப்புடைய மக்கள்.
அது அங்குள்ள மக்களால் உண்மையென நம்பியதன் விளைவே, பெண்களுக்கு எதிரான அநீதி நிலை தொடர்ந்தது. தனக்கு இழைக்கப்படுவது அநீதிதான் என்ற எண்ணம் அவர்களிடம் அண்டவிடவில்லை. காரணம், மனிதனுக்கென்று தனிக்குணங்கள் எதுவுமில்லை, அவன் எவ்வாறு தகவமைக்கப்படுகிறானோ அவ்வாறே ஆகிறான். அது போலத்தான் அவர்களுக்குப் போதித்த வழியில் அவர்களது வாழ்க்கை முறை அமைந்தது.
அரசு எத்தனையோ முன்னேற்றங்களை கொண்டுவந்தும் இன்றும் எந்தவிதமான முற்போக்கும் பழங்கால சிந்தனைகளும் சிந்தையை ஆக்கிரமிக்காத மக்கள் அங்கு அதிகம்.
மருதுவும் அப்படித்தான். அவரைப் பொறுத்தவரை பெண்கள் என்றால் செலவு. அவர்களைப் படிக்க அனுப்பக் கூடாது. பதினெட்டு வயது நிரம்பியதும் ஒரு ஆண்மகனைப் பார்த்து பெண்ணுக்கு மணம் முடித்து தனது கடமை முடிந்ததென ஒதுங்கி கொள்ளும் மனப்பான்மை உடையவர். அப்படித்தான் மூத்த பெண்கள் இருவருக்கும் பதினெட்டு வயதிலே மணம் முடித்துவைத்துவிட்டார். ஆனால், ஆண்பிள்ளை வேலனை மட்டும் கல்லூரி வரை படிக்க வைத்தார். அவனுக்கும் படிப்பிற்கும் எட்டாக்கனியாகி விட, தந்தையுடன் சேர்ந்து அவரது தொழிலை கவனிக்கத் தொடங்கினான்.
வேலனுக்கும் அடுத்ததாய் அருகிலிருந்த கிராமத்தில் ஒரு பொண்ணைப் பார்த்து மனம் முடித்து வைத்தார். வேலனின் மனைவியின் அண்ணன் வீரமணியைத்தான் உமையாளுக்கு மணம் முடிக்க மருது பேசி முடித்திருந்தார். கரிசல்பட்டியை விட வீரா வசிக்கும் ஊர் மிகவும் கிராமம். அதாவது அத்தியாவசிய தேவைக் கூட எதுவுமின்றி இருந்த ஊர் அது. அரசு தருமு சலுகைகள் எதுவும் அவர்களுக்கு சென்றடையவில்லை என்பதும் மறுக்க முடியாத உண்மை.
அதைக் கேட்டதுமே உமையாள் பயந்து தாயிடம் அடைக்கலம் புக, அவர் கணவர் பேச்சை மீறாதவர்.
“ஏன் உமா, அங்க மனுஷங்களே வாழ்றது இல்லையா என்ன? போகப் போகப் பழகிடும். நிச்சியம் முடிஞ்ச பிறகு இதென்ன பேச்சு. உங்க அக்கா ரெண்டு பேருக்கும் அப்பாதான் கல்யாணம் பண்ணி வச்சார். அவங்க நல்லா வாழலையா என்ன?” என்று வள்ளி அவளது வாயை அடைத்துவிட்டார்.
ஒருமுறை வீராவை நேரில் பார்த்த உமையாளுக்கு விழிகளே கலங்கிவிட்டது. அவனது நடை சற்றே ஆண்களிடமிருந்து வேறுபட்டு பெண்களிடம் இருக்கும் நலினம் இருந்தது. அதை கவனித்தவள், தாயிடம் அழுதாள்.
“லூசா டி? நம்மளை விட அவங்க ரொம்ப கிராமம். கிராமத்து மனுஷங்க அப்படித்தான் இருப்பாங்க. உனக்குத் தெரியாதா?” என வள்ளி மீண்டும் மகள் வாயை அடைத்துவிட்டார். அவர் அன்றே அவள் கூறியதை செவி கொடுத்து கேட்டு உண்மைத் தன்மையை ஆராய்ந்து இருந்தால், உமையாளின் வாழ்க்கை கண்டிப்பாக மடை மாறியிருக்காதோ என்னவோ?
திருமணத்திற்கு ஒருவாரம் முன்பிலிருந்து தீப்பெட்டி தொழில்சாலை வேலைக்கு செல்வதை நிறுத்தியிருந்தாள். வள்ளி அப்படி கூறியதும், அவர் கூறியதை யோசித்துப் பார்த்தாள். பின், தான் தான் தவறாக எண்ணி விட்டோம் என மனசை மாற்றிக்கொண்டாள். முழுமனதாக நடக்கவிருக்கும் திருமணத்திற்கு தன்னைத் தயார்படுத்தினாள். கண்டிப்பாக தாய் தந்தை தனக்கு ஒரு தீங்கும் செய்ய மாட்டார் என அந்தப் பேதை மனது நம்பியது.
வீராவுடனான உமையாளின் திருமணம் நடந்து முடிந்திருந்தது. முதல்நாள் இரவே வீரா வீட்டிற்கு வரவில்லை. தாமதமாகத்தான் வீடு வந்து சேர்ந்தான். உமையாள் அவனுக்காக விழித்திருக்க, அவளை பொருட்படுத்தாதவன், தலையணை எடுத்துக்கொண்டு கூடத்தில் சென்று படுத்துவிட, அவள் என்ன செய்வது எனத் தெரியாது விழித்தே கிடந்தாள். அன்றுதான் அவளுக்கான வீராவுடனான வாழ்க்கை துவங்க ஆரம்பித்தது. அவர்களது வீடு ஒரு அறை, கூடம், அதிலே பின்புறம் சமையல் என பிரிக்கப்பட்டிருந்தது. பின்படிக்கட்டு வழியாக பின்புற கதவும் இருந்தது. அருகில் இதே போல அளவிருந்த வீட்டில் அவனின் தாய் திலகவதி குடியிருந்தார்.
இவள் காலையில் எழுந்து குளித்து முடித்து கணவனைப் பார்க்க, அவன் எழுந்து கடையைத் திறந்திருந்தான். ஆம், வீட்டிற்கு அருகே ஒரு தேநீர் விடுதி ஒன்றை நடத்தி வந்தான் வீரமணி.
திலகவதி உமையாளிடம் வந்தவர், “இந்த அரிசியை ஊற வச்சு ஆட்டிடு. துணியை கொல்லப் புறத்துல துவைச்சு போடு!” என வேலைகளை அடுக்கிக்கொண்டே போக, அமைதியாய் தலையை ஆட்டிக் கேட்டுக்கொண்டாள். இது அவளது தாயின் உத்தரவு.
(தொடர்ந்து கீழே படிக்க)
நல்ல முடிவு இனி பிரபா இருக்கான்
