- Messages
- 545
- Reaction score
- 735
- Points
- 93
அத்தியாயம் 7
வீட்டிற்கு வந்தும் யாஷ்வியினால் நவீனின் செயலில் இருந்து மீள முடியவில்லை. தனது உள்ளங்கையை அவ்வப்பொழுது தூக்கி பார்த்துக் கொண்டவளுக்கு இன்னும் அவனிதழ் ஈரத்தின் மிச்சம் தன்னிடமே ஒட்டியிருப்பதை போலொரு மாயை எழ உடல் சிலிர்த்து அடங்குவதை தடுக்க முடியவில்லை. ஆம், தலை முதல் பாதம் வரை சிலிர்த்தது. முகம் கரையாத புன்னகையை நிரப்பி பிரகாசிக்க நவீனும் அதுபோலொரு நிலையில் தான் ஆழ்ந்திருந்தான். தன் கன்னங்களில் பாவையின் உள்ளங்கை வெம்மையின் கதகதப்பு நீட்டித்திருப்பதை போல உணர, நகர இயலாதவனாக செயலற்று அமர்ந்து கொண்டான் தலையை கோதியப்படி. முழுவதுமாக அவனை நிறைத்திருந்தாள், 'எப்படி இவள் என்னை பாதிக்கிறாள்?' என்று தங்களை குறித்த ஆராய்ச்சியில் திளைத்தவன் மனது தன்னுடைய அதிகப்படியான பேச்சுக்களையும் குறிப்பிட்டு காட்டியது. ஆம், அதிகமாகவே பேசியிருந்தான், யாரிடம் பகிர விரும்பாது தந்தையின் உடல்நிலையை குறித்தும் அவளிடம் பேசியிருந்தானே! ஏனோ தன்னையும் அவளையும் பிரித்து பார்க்க மனது வரவில்லை. அன்றைய நாளை மட்டுமின்றி நவீனையும் முழுவதுமாக ஆக்கிரமித்துக் தன்னுள் வாரிச்சுருட்டிக் கொண்டாள் பேதை.
மறுநாள் ஊருக்கு கிளம்பியவன் அவளுக்கு அழைத்திருக்கவில்லை. காலையிலிருந்து அவன் அழைப்பான் என்று அலைபேசியுடனே சுற்றித் திரிந்தவள் ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் பொறுக்க முடியாது மாலை போல் ஆடவனுக்கு அழைத்து விட்டாள். "கிளம்பிட்டிங்களா, போன் பண்ணவே இல்லை" என்று குறைபட்டுக் கொண்டப்படி.
"ஆமா யாஷ், ஆஃப்டர்நூனே வந்துட்டேன்" என்று பதில் கொடுத்தவன் கவனம் தன்முன்னிருந்த கணினியில் குவிந்திருந்தது. "ஏன் சொல்லாம கிளம்பிட்டிங்க, மார்னிங் ஷமீய ஸ்கூல்க்கு அழைச்சுட்டு போகும் போது உங்களை எதிர்பார்த்தேன்" என்றவளின் பேச்சை கவனிக்காதிருந்தவன், "என்ன சொன்ன யாஷ்?" என்று மீண்டும் வினவ பாவைக்கு சட்டென்று கண்ணீர் துளி தேங்க அழைப்பை துண்டித்து விட்டாள். நன்றாக பேசியிருந்தாலும் முதலில் இருந்தே நவீன் தன்னை அலட்சியம் செய்வது போலொரு எண்ணம் பெண்ணின் ஆழ் மனதில் உண்டு. அதற்கு அவனின் திமிரான யாரையும் அசட்டையாக கடந்து விடும் உடல் பாவனையை கூட முக்கிய காரணமாக கூறிடலாம். அதுவும் தன்னிடம் கூறாமல் கிளம்பியதோடு இதுவரை அவளிடம் ஒரு வார்த்தை கூட பேசிடாத ஆடவனின் செயல் இன்னும் அவளை பலவீனமாக உணர செய்தது. ஒரே விஷயமே பலமாகவும் பலவீனமாகவும் அமைந்து விட்டால் அதை விட ஆகச்சிறந்த ஆபத்தொன்றுமில்லை. ஆம், அவளின் பலம், பலவீனம் இரண்டுமே நவீனாகி போனான். 'அவனிடம் எதிர்பார்க்காதே!' என்று மூளை பிதற்றினாலும் மனது அதன் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தால் தானே!
நவீனிற்கு இன்னும் புரியவில்லை அவளின் கோபம்! காதை விட்டு அலைபேசியை தள்ளி வைத்து பார்த்தவன் அதுவொரு தன்செயலான நிகழ்வென்றெண்ணி மீண்டும் அழைத்தான். அழைப்பு முழுவதுமாக சென்று துண்டாகியது. யாஷ்வி அலைபேசியை கையில் தான் வைத்து வெறித்து அமர்ந்திருந்தாள். 'நான் ஏன் இப்படி இவனுக்கு அடிமையாகி போனேன்' என்ற சுயபச்சாதாபத்தால் எழுந்த கண்ணீரை விழுங்கிக் கொண்டு.
இரண்டு முறைக்கு பிறகு, 'ஒருவேளை அவசர வேலையாக சென்றிருப்பாள்! பிறகு பேசிக் கொள்ளலாம்' என்றெண்ணியவன் அதற்கு பிறகு யாஷ்வி என்றொருவளை மறந்தே போனான் ஒரு வாரங்களாக. தந்தை மருத்துவமனையில் இருக்க அவரின் இடத்தினில் நின்று அனைத்தையும் பார்த்தான். அதில் அவனுக்கு பெரிதாக விருப்பமொன்றுமில்லை ஆனால் தந்தைக்காக செய்தான். "நீ பொறுப்பெடுத்துக்கோ கண்ணா, இந்த வயசானவனுக்கு ஓய்வு கொடுடா" என்று அவர் பல முறை யாசித்தும், "ப்பா, இது உங்களோட சக்ஸஸ், அதில எனக்கு பங்கு வேணாம். நானா எனக்கான அடையாளத்தை உருவாக்கிப்பேன்" என்று பதிலளித்து அசையாதிருந்தவன் இன்று தந்தைக்காக அவரின் உழைப்பை வீணாக்கி விடக் கூடாதென்று என்ற எண்ணத்தில் அவருக்கு பதிலாய் நின்று கொண்டான். ஆக, வேலை அதன் பின் தான் ஓடினான்.
யாஷ்வி, அன்றைக்கு இரவு பேசும் பொழுதே நவீனிடம் ஒப்பித்திருந்தாள். "டூ டேஸ்ல்ல ஜாப் ஜாயின் பண்ண போறேன் நவீன்" என்று அவளின் அலுவலக விவரங்களை. தாடியை தடவியப்படி கேட்டுக் கொண்டவன், "நல்ல ஆஃபர் தான், என்னோட ப்ரெண்ட் ஒருத்தன் அங்க ஹெட்டா இருக்கான். நான் அவன்கிட்ட பேசுறேன்" என்றவன் தாமதிக்காமல் நண்பனிடம் உரையாடி யாஷ்வியின் விரவங்களை பகிர்ந்திருந்தான். பெண் அலுவலகம் சென்ற பொழுது நவீனின் பரிந்துரையால் சிறந்த கவனிப்பு தான். ஆம், உயர் அதிகாரியான நவீனின் நண்பன் அழைத்து, 'யாஷ்வியை தன்னுடைய சொந்தம்' என்று அறிவித்திருந்தான். அது நவீனின் பொருட்டு, அவன் யாருக்கும் அத்தனை சுலபத்தில் மற்றவர்களிடம் பரிந்துரைக்கு சென்றிட மாட்டான். அவ்வாறு சென்றாள் கண்டிப்பாக மிக நெருக்கமானவர்களாகவே இருக்க வேண்டும்.
ஆனால் அது எதுவுமே யாஷ்வியை குளிர்விக்கவில்லை. அவளின் எதிர்பார்ப்பெல்லாம் ஆடவனின் அருகாமை அது இல்லையெனறாலும் எப்பொழுதாவது ஒரு அழைப்பு. அவனில்லாத ஒரு வாரம் என்பது அத்தனை மலைப்பாக இருந்தது பேதைக்கு. 'ப்ம்ச்.. ' என்று சலித்துக் கொள்பவள் மறந்தும் நவீனிற்கு அழைக்கவில்லை.
கட்டிலில் கைக்கட்டி சாய்ந்து கண் மூடி அமர்ந்திருந்தவளை ஷமீயின் வருகை கலைத்தது. "அத்தை, போன்" என்று அலறலுடன் கட்டிலில் தவ்வி ஏறிய முயலகுட்டி ஒலித்துக் கொண்டிருந்த அவளின் அலைபேசியுடன் மூச்சு வாங்க நின்றாள்.
அவளின் செயலில் யாஷ்வியின் முகத்தில் லேசான புன்னகை அரும்ப ஷமீயின் கன்னத்தை கிள்ளி கொஞ்சியபடி அலைபேசியை கைப்பற்ற நவீன் தான். புன்னகை மறைந்து போக அழைப்பை ஏற்காது துண்டித்து விட்டாள். ஏனோ அவனிடம் பேசுவதற்கு மனது வரவில்லை. பயம், எங்கே பேசினால் உடைந்து அழுதிடுவோமோ என்று. தன்னுடைய எதிர்பார்ப்பினால் வார்த்தைகளை கொண்டு அவனை காயப்படுத்தி விடுவோம் எனவும் தான். யாஷ், இயல்பிலே யாரையும் காயப்படுத்திட விரும்ப மாட்டாள். அதுவும் நவீனை ம்கூம்...சத்தியமாகவே மாட்டவே மாட்டாள்.
அலைபேசியை தூர வைத்தவள் ஷமீ இழுத்து மடியில் அமர்த்தி அவளுடன் விளையாட துவங்கி விட சற்று நேரத்தில் ரூபா அறைக்கதவை தட்டினாள்.
"யாஷ், நவீன் கூப்பிடிருக்கார். உன் நம்பர் மிஸ்ஸாகிடுச்சு போல. ஏதோ கேட்கணுமாம்" என்று அலைபேசியை கொடுத்து, "ஷமீ பசிக்குதுன்னு சொன்ன இல்ல சாப்பிட வா, சாப்பாடு ரெடியாகிடுச்சு" என்று மகளை கைகளில் அள்ளிச் சென்று விட்டாள்.
'இவனை...' என்று பல்லைக் கடித்தவள் அழைப்பை காதில் பொருத்த, "யாஷ், உன்னோட மொபைல்க்கு என்னாச்சு? ஏன் கால் அட்டென் பண்ண மாட்ற நீ?" என்று இயல்பாய் வினவினான்.
ஆக, தன்னுடைய விலகல், கோபம் கூட அவனுக்கு புரியவே இல்லை என்பதே பெண்ணிற்கு அப்படியொரு அழுத்தத்தை கொடுத்தது.
நெற்றியை தேய்த்தவள் ஆயாசமாக அமர்ந்து கொள்ள, "நான் உன் நம்பருக்கு கூப்பிடுறேன் யாஷ்" என்று பாவையின் பதிலை எதிர்பார்க்காது அழைப்பை துண்டித்து அவளுக்கு அழைத்து விட்டான்
காணொளியில்.
யாஷ் சென்று ரூபாவின் அலைபேசியை கொடுத்து விட்டு அறைக்கதவை பூட்டி தன் அலைபேசியை ஸ்டான்டில் வைத்து நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டாள். சில நிமிடங்களில் அவள் முன் தோன்றினான். அத்தனை களைப்பாக இருந்தது அவனின் முகம், ஆனால் எப்பொழுதும் போல் இதழ் வளைத்து சற்று சோம்பலான புன்னகையுடன் நன்றாக நாற்காலியில் சாய்ந்து அசட்டையாக அமர்ந்திருந்தான். அது அலுவலகமாக இருக்க வேண்டுமென்று அவனை சுற்றி தெரிந்த அமைப்பு கூறியது.
தன்னையே ஆராயும் யாஷ்வியை நோக்கி சொடக்கிட்டவன், "ஹாய் யாஷ்?" என்றான் கையசைத்து.
மீண்டவள் இப்பொழுது முறைத்தாள். "வொர்க் எப்படி போகுது, எல்லாமே ஓகே வா?" என்றான். 'க்கும்...இவ்வளவு சீக்கிரமாய் கேட்டு விட்டானே!' என்று வேறு அவளின் மனது அலுத்துக் கொள்ள பதில் கூறாது இதழ் சுழித்து அமர்ந்திருந்தாள். நீடித்தது அவனின் பேச்சுக்கள் எதிர்பேச்சின்றி அரைமணி நேரமாக. ஆம், பதில் பேசாது தவிக்க செய்தாள் ஆடவனை. அவன் முன் தான் அமர்ந்திருந்தாள் தலையை டேபிளில் கவிழ்த்தப்படி முகத்தை மறைத்துக் கொண்டு.
"யாஷ் என்னடி பிரச்சனை வாயை திறந்து சொன்னா தான தெரியும்?" என்பதை அவனுக்கு தெரிந்த அத்தனை மொழிகளிலும் வெவ்வேறு விதங்களில் கேட்டு விட்டான். பெண் அசைந்தாளில்லை, 'நன்றாக கத்துடா, நானும் ஒரு வாரமாக இப்படி தான் புலம்பிக் கொண்டு சுற்றினேன் பித்து பிடித்தப்படி' என்ற எண்ணத்தில் அசட்டையாக படுத்திருந்தவளின் குரலை தீண்டியது, "நீ இப்ப நிமிர்ந்து பார்க்கலை பேசலைன்னா உங்க அண்ணனுக்கு கூப்பிடுவேன். யாஷ்க்கு எதோ பிரச்சனை போய் பாருங்கனு சொல்லுவேன்" என்றான் மிரட்டலாய்.
அதிர்ந்து நிமிர்ந்தவள் அப்படியொரு முறைப்பை கொடுக்க நன்றாகவே மலர்ந்து புன்னகைத்தான். "சிரிக்காதீங்க நவீன்" என்றாள் இழுத்து பிடித்த பொறுமையோடு பல்லைக்கடித்தப்படி. அவன் மேலும் இதழை வளைக்க பேதைக்கு கோபம் தலைக்கேற, 'போடா' என்று இதழுக்குள் முணுமுணுத்தாள்.
இதழசைவை உணர்ந்து கொண்டாலும், "என்ன சொன்ன கேட்கலையே யாஷ், சத்தமா பேசு" என்று வம்பிலுத்தவன் புன்னகையை விழுங்க முயல பெண் இளகவேயில்லை. "யாஷ்.." என்றான் உள்ளார்ந்து தலையை கோதியபடி. கரைந்து உருக செய்தது குரல், நன்றாக அமர்ந்திருந்தவள் விழிகளில் கண்ணீர் தேங்கியது அந்த விளிப்பில்.
வேகமாக துடைத்துக் கொண்டவள், "உங்களுக்கு இப்ப தான் என்னோட நினைவு வந்துச்சா?" என்று ஒட்ட வைத்த கோபக் குரலில் வினவினாள். அபத்தம் என்று புரிகிறது ஆனால் அவனிடம் எந்த வரையறைகளையும் வகுத்துக் கொள்ள பாவை மனது விரும்பிவில்லை. சுதாரித்து அவளை உணர்ந்து கொண்டவன் இதழில் புன்னகை ஜனித்தது. "குழந்தையா டி நீ?" என்றவன், தன்னுடைய ஐயத்தை உடனே மறுத்து, "ஷமீயும் நீயும் ஒன்னு தான்" என்றான் உணர்ந்தவனாக. ஆம், யாஷ் குழந்தையாக தான் தெரிந்தாள் அவனுக்கு எந்தவித கள்ளம்கபடமின்றி.
பேச்சுக்கள் நீள, "நீங்க ஏன் என்கிட்ட சொல்லாம கிளம்புனீங்க? அட்லீட்ஸ் ஜாப் போற அன்னைக்காவது கால் பண்ணி விஷ் பண்ணியிருக்கலாமே" என்றாள் எதிர்பார்த்து ஏமாந்த கதைகளை. நவீனுக்கு அவள் தன்னை இத்தனை தேடுகிறாள் என்பதே ஒரு வித பூரிப்பை கொடுத்தது. புருவத்தை நீவியவன், "நான்..இதுவரை யார்கிட்டயும் சொல்லி பழகலை யாஷ், அம்மாக்கு கூட தெரியாது நான் எங்க இருக்கேனு. எப்பயாவது நானா எனக்கு தோணும் போது கூப்பிட்டு சொல்லுவேன் அவ்வளவு தான். இப்படியே என் இஷ்டத்துக்கே பழகிடுச்சு, மாத்த முடியலை.." என்று தவறை ஒப்புக் கொடுத்தான் திணறலாக.
"இனி பழகிக்கோங்க, நான் எதிர்பார்ப்பேன்" என்றாள் சட்டமாக உரிமைகொண்டு. அதில் அந்த குரலில் தெரிந்த அக்கறையிலும் மிரட்டலிலும் நவீன் உருகினான். ஆம், பிடித்தது பெண்ணவளை மட்டுமின்றி அவளின் பிதற்றுதலையும் கூட. அவர்களின் முதல் ஊடலை முடிவுக்கு கொண்டு வந்து உறக்கத்தை தழுவ நேரம் நள்ளிரவை தாண்டியது.
அதற்கு பிறகு தினமும் அவளுக்கு அழைத்து பேசுவதை வாடிக்கையாக்கி கொண்டான். அவனே அழைக்கவில்லையென்றாலும் பெண் அழைத்து விடுவாள். இறுக்கி பிணைத்துக் கொண்டாள் அவனை! ஆடவனுக்கும் அதிலொன்றும் அத்தனை கஷ்டமாயிருக்கவில்லை.
தந்தை ஓரளவு தேறி வீட்டிற்கு வர
அவரிடம் பொறுப்பை ஒப்படைத்து மீண்டும் சுற்ற ஆரம்பித்தான். அதற்கு அவர் முழுமையாக ஒப்புதல் அளிக்காமல் வார விடுமுறைகளை மட்டும் கருணை காட்டி அவனுக்கு விட்டுக் கொடுத்தார். ஆக, வார இறுதி நாட்கள் பெங்களூரில் தான். மீண்டும் நண்பனை தொடர்பு கொண்டு படப்பிடிப்பு தளத்தை தேடி சென்றான். உடன் யாஷ்வியையும் அழைத்துக் கொண்டான்.
அவளுக்கும் மறுக்க பெரிதாக காரணம் தோன்றவில்லை. அவனுடனான பொழுதிற்காகவே அதை ஒப்புக் கொண்டாள். மனோவும் ஏற்கனவே செய்து கொண்டிருந்த வேலை என்பதால் அவளின் முடிவுகளில் தலையிடவில்லை. "வொர்க் போய்ட்டு உன்னால மேனேஜ் பண்ண முடியுமா? ஹெல்த்தை பார், ரொம்ப ஸ்ரெய்ன் பண்ணிக்காத" என்றான் தங்கையிடம் அக்கறை கொண்டு. சவிதாவும் தடை எதுவும் கூறியிருக்கவில்லை.
யாஷ்வியின் நாட்களை இறக்கை கட்டிக் கொண்டு தான் பறந்தது. இதோ இன்னுமொரு வாரத்தில சவிதா இந்தியா திரும்ப போகிறார். அதுவே மகளிற்கு அத்தனை உற்சாகத்தை கொடுத்திருந்தது. நவீனின் கைப்பிடித்து ஆறு மாதங்கள் கடந்திருந்தது. முதலில் பாவையிடம் தடுமாறினாலும் ஓரளவு நிதானித்து அவளை அனுசரிக்க பழகிக் கொண்டான். அதாவது அவளின் எதிர்பார்ப்பில் பத்தில் ஐந்தையாவது நிறைவேற்றிக் கொண்டிருந்தான். அந்தளவு மாற்றத்திற்கே பெண் திருப்தி பட்டுக்கொண்டாள்.
யாஷ்வியும் அவனை தனக்கு ஏற்ப பழக்கிக் கொண்டாள் என்றாலும் தகும். வார விடுமுறை யாஷ்விக்கு மட்டுமின்றி ஷமீக்கு ஏக கொண்டாட்டம் தான். நவீன் வந்து விடுவானே! ஷமீயும் அவனிடம் நன்றாகவே ஒட்டிக்கொண்டாள். படப்பிடிப்பு தளத்தில் இருக்கும் பொழுது யாஷ்வி வேலையின் பொருட்டு மட்டுமே வெளியில் வருவாள் மற்றப்படி நவீனின் அறையில் தான் ஷமீயும் அவளும் அடைக்கலமாகி கொள்வார்கள் அவனுடனே. ஆடவனும் இருவரையும் தன் பார்வை வட்டதிலே வைத்துக் கொண்டான். முன்பும் அப்படி தான் என்றாலும் இப்பொழுது அருகாமையில் தன் அறையிலே நிறுத்தி வைத்தான். யாஷ் அடங்கி அமர்ந்தாலும் ஷமீ அவ்வப்பொழுது வெளியில் சுற்றி விட்டு தான் வருவாள். தங்களுடைய இடமென்பதால் நவீன் அவளை கட்டுப்படுத்த மாட்டான். ஆக இருவரும் இணைந்தால் சமாளிப்பதற்குள் ஆடவன் வெகுவாக திணறி போவான். ஷமீ கூட அவனுக்கு தலையசைத்து காது கொடுத்திடுவாள் ஆனால் யாஷ் அவனை போட்டு படுத்தி தான் எடுப்பாள்.
மெதுவாக இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் தங்களுக்கு பழக்கிக் கொண்டனர், பிறரை காயப்படுத்தாதவாறு. யாஷ்வி கோபம் வந்தால் அதிகபட்சம்
வாயையே திறக்க மாட்டாள். அதுவே ஆடவனுக்கு ஆகப்பெரும் அவஸ்தை தான். "பேசு யாஷ்" என்று கெஞ்சி அரைமணி நேரமாவது போராட வேண்டியிருக்கும். அது நவீனின் இயல்புக்கு மாறான ஒன்று தான்! மற்றவர்களிடம் காட்டுவது போல் அவளிடம் அலட்சியம் காட்ட முடியவில்லை. அதற்கு மனது ஒப்புக் கொடுக்கவில்லை, 'போ' என்று உதறிச் செல்லுமளவிற்கு அவனுக்கு தைரியமில்லை. அந்த நிலையையெல்லாம் கடந்து அவனுக்கு மிக நெருக்கமாக பிரதான உணர்வாகி போனாள் பேதை. யாஷ்வி, அதற்காக தொட்டதெற்கெல்லாம் முகம் சுருக்கும் ரகமல்ல. அவளும் சில இடங்களில் இறங்கி தான் செல்வாள் ஆடவனுக்காக.
திமிரெல்லாம் மடிந்து வீழ்ந்து தான் போனது அவளின் முன்! ஆம், தனக்காக அதீத பிரியத்தை தேக்கி நிற்பவளிடம் அவனால் அலட்சியத்தை பிரதிபலிக்க இயலவில்லை. அவளின் விழியே கட்டுப்படுத்தியது ஆடவனை. அதில் அவனுக்கு பெரிதாக வருத்தமொன்றுமில்லை, கர்வம் தான் மேலிட்டது. ஆனால் அவ்வப்பொழுது அவளுடன் சண்டைக்கு செல்வதுண்டு, "நீ என்னைய உன் கன்ட்ரோல்ல வைச்சுருக்கடி. எப்படி இருந்தேன் தெரியுமா நான்?" என்று காலரை தூக்கி விட்டுக் கொண்டு புன்னகையுடன். இடுப்பில் கையூன்றி முறைப்பவள், 'ஓஹோ! அப்படியா?..என்னென்ன சொல்றான் பாருங்களேன்' என்ற ரீதியில் பார்த்து வெறுப்பேற்றுவாள்.
அன்றொரு வார விடுமுறை நாள், யாஷ் உண்டு முடித்து ஷமீயுடன் கிளம்பியவள் நவீனின் வீட்டை ஒரு முறை பார்வையிட்டு விட்டு அவனுக்கு அழைத்தப்படி மின்தூக்கி முன் நின்றாள். அவன் அழைப்பையே ஏற்காமல் இருக்க, 'ம்ப்ச்..' என்று சலித்தவள் மின்தூக்கியில் ஏற, 'ஐயகோ, உள்ளே தான் நின்றிருந்தான்'. அவளின் முகத்தில் வந்து போன பாவனையில் ஆடவன் இதழ் புன்னகையை விழுங்க அப்பட்டமாய் முறைத்தாள். எப்பொழுதும் போல் சாய்ந்து நின்றவனின் கழுத்தை கட்டிக் கொண்டாள் ஷமீ. ஆம், யாஷ்வி இன்னதொன்று சுதாரிக்கும் முன் அவளின் இடுப்பில் இருந்து அவனிடம் தாவியிருந்தாள். தடுமாறிய யாஷ் ஷமீயையும் சேர்த்து முறைக்க அவளோ அதை கண்டு கொள்ளாமல் நவீனிடம் வம்பு பேசிக் கொண்டிருந்தாள். இது வாடிக்கையான ஒன்று தான் கடந்த ஆறு மாதத்தில். ஆடவனிடம் யாஷ்வி பேசியதை விட ஷமீ தான் அதிகம் பேசியிருக்கிறாள். இதில் அவ்வப்பொழுது யாஷ்வியுடன் எழும் சண்டைக்களுக்கு துணைக்கு பரிந்து பேச அவனை தான் அழைத்து வருவாள். யாஷ்வியோ, 'ஆளைப்பார்' என்று இருவரையும் மேலும் கீழும் பார்ப்பாள் அலட்சியமாக.
சில சமயம் யாஷ்வி அவனுடன் காணொளியில் பேசும் பொழுதும் ஷமீ உடனிருப்பாள், அவளின் மடியில் ஒய்யாரமாய் அமர்ந்து கொண்டு. பழக்கதோஷத்தில் முதல் முறை அவனை காணொளியில் கண்டவுடன் தன் முன்னிருந்த மடிக்கணினியை நோக்கி கை நீட்டியிருந்தாள் சாக்லேட்டிற்காக. புரிந்து கொண்ட நவீன் முகத்தில் அப்படியொரு புன்னகை தவழ வேகமாக தன் முன்னிருத்த மேஜையை திறந்து ஆராய்ந்து ஒரு சாக்லேட்டை எடுத்து நீட்டியிருந்தான். ஷமீயோ இங்கிருந்தே அதை பெற்று விடும் முனைப்பில் கைகளை நீட்டிக் கொண்டு மடிக்கணினி மீது பாய்ந்து விட்டாள். யாஷ் சட்டென்று அவளை பிடித்து இழுக்க இருவருமே பின்னால் படுக்கையில் சரிந்திருந்தனர். மடிக்கணினியை அவளிடமிருந்து காப்பாற்ற யாஷ் தான் படாத பாடு பட்டு போனாள். நவீன் கண்களில் நீர் தழும்புமளவிற்கு புன்னகையுடன் ஷமீயின் செயலின் ரசனையில் லயித்து விட யாஷ் தான், "உங்களை..என்ன பண்றீங்க நீங்க? சின்ன குழந்தை அவ" என்று முறைத்தாலும் அவளின் இதழையும் புன்னகை நிரப்பியிருந்தது.
(தொடர்ந்து கீழே படிக்கவும்
)
வீட்டிற்கு வந்தும் யாஷ்வியினால் நவீனின் செயலில் இருந்து மீள முடியவில்லை. தனது உள்ளங்கையை அவ்வப்பொழுது தூக்கி பார்த்துக் கொண்டவளுக்கு இன்னும் அவனிதழ் ஈரத்தின் மிச்சம் தன்னிடமே ஒட்டியிருப்பதை போலொரு மாயை எழ உடல் சிலிர்த்து அடங்குவதை தடுக்க முடியவில்லை. ஆம், தலை முதல் பாதம் வரை சிலிர்த்தது. முகம் கரையாத புன்னகையை நிரப்பி பிரகாசிக்க நவீனும் அதுபோலொரு நிலையில் தான் ஆழ்ந்திருந்தான். தன் கன்னங்களில் பாவையின் உள்ளங்கை வெம்மையின் கதகதப்பு நீட்டித்திருப்பதை போல உணர, நகர இயலாதவனாக செயலற்று அமர்ந்து கொண்டான் தலையை கோதியப்படி. முழுவதுமாக அவனை நிறைத்திருந்தாள், 'எப்படி இவள் என்னை பாதிக்கிறாள்?' என்று தங்களை குறித்த ஆராய்ச்சியில் திளைத்தவன் மனது தன்னுடைய அதிகப்படியான பேச்சுக்களையும் குறிப்பிட்டு காட்டியது. ஆம், அதிகமாகவே பேசியிருந்தான், யாரிடம் பகிர விரும்பாது தந்தையின் உடல்நிலையை குறித்தும் அவளிடம் பேசியிருந்தானே! ஏனோ தன்னையும் அவளையும் பிரித்து பார்க்க மனது வரவில்லை. அன்றைய நாளை மட்டுமின்றி நவீனையும் முழுவதுமாக ஆக்கிரமித்துக் தன்னுள் வாரிச்சுருட்டிக் கொண்டாள் பேதை.
மறுநாள் ஊருக்கு கிளம்பியவன் அவளுக்கு அழைத்திருக்கவில்லை. காலையிலிருந்து அவன் அழைப்பான் என்று அலைபேசியுடனே சுற்றித் திரிந்தவள் ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் பொறுக்க முடியாது மாலை போல் ஆடவனுக்கு அழைத்து விட்டாள். "கிளம்பிட்டிங்களா, போன் பண்ணவே இல்லை" என்று குறைபட்டுக் கொண்டப்படி.
"ஆமா யாஷ், ஆஃப்டர்நூனே வந்துட்டேன்" என்று பதில் கொடுத்தவன் கவனம் தன்முன்னிருந்த கணினியில் குவிந்திருந்தது. "ஏன் சொல்லாம கிளம்பிட்டிங்க, மார்னிங் ஷமீய ஸ்கூல்க்கு அழைச்சுட்டு போகும் போது உங்களை எதிர்பார்த்தேன்" என்றவளின் பேச்சை கவனிக்காதிருந்தவன், "என்ன சொன்ன யாஷ்?" என்று மீண்டும் வினவ பாவைக்கு சட்டென்று கண்ணீர் துளி தேங்க அழைப்பை துண்டித்து விட்டாள். நன்றாக பேசியிருந்தாலும் முதலில் இருந்தே நவீன் தன்னை அலட்சியம் செய்வது போலொரு எண்ணம் பெண்ணின் ஆழ் மனதில் உண்டு. அதற்கு அவனின் திமிரான யாரையும் அசட்டையாக கடந்து விடும் உடல் பாவனையை கூட முக்கிய காரணமாக கூறிடலாம். அதுவும் தன்னிடம் கூறாமல் கிளம்பியதோடு இதுவரை அவளிடம் ஒரு வார்த்தை கூட பேசிடாத ஆடவனின் செயல் இன்னும் அவளை பலவீனமாக உணர செய்தது. ஒரே விஷயமே பலமாகவும் பலவீனமாகவும் அமைந்து விட்டால் அதை விட ஆகச்சிறந்த ஆபத்தொன்றுமில்லை. ஆம், அவளின் பலம், பலவீனம் இரண்டுமே நவீனாகி போனான். 'அவனிடம் எதிர்பார்க்காதே!' என்று மூளை பிதற்றினாலும் மனது அதன் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தால் தானே!
நவீனிற்கு இன்னும் புரியவில்லை அவளின் கோபம்! காதை விட்டு அலைபேசியை தள்ளி வைத்து பார்த்தவன் அதுவொரு தன்செயலான நிகழ்வென்றெண்ணி மீண்டும் அழைத்தான். அழைப்பு முழுவதுமாக சென்று துண்டாகியது. யாஷ்வி அலைபேசியை கையில் தான் வைத்து வெறித்து அமர்ந்திருந்தாள். 'நான் ஏன் இப்படி இவனுக்கு அடிமையாகி போனேன்' என்ற சுயபச்சாதாபத்தால் எழுந்த கண்ணீரை விழுங்கிக் கொண்டு.
இரண்டு முறைக்கு பிறகு, 'ஒருவேளை அவசர வேலையாக சென்றிருப்பாள்! பிறகு பேசிக் கொள்ளலாம்' என்றெண்ணியவன் அதற்கு பிறகு யாஷ்வி என்றொருவளை மறந்தே போனான் ஒரு வாரங்களாக. தந்தை மருத்துவமனையில் இருக்க அவரின் இடத்தினில் நின்று அனைத்தையும் பார்த்தான். அதில் அவனுக்கு பெரிதாக விருப்பமொன்றுமில்லை ஆனால் தந்தைக்காக செய்தான். "நீ பொறுப்பெடுத்துக்கோ கண்ணா, இந்த வயசானவனுக்கு ஓய்வு கொடுடா" என்று அவர் பல முறை யாசித்தும், "ப்பா, இது உங்களோட சக்ஸஸ், அதில எனக்கு பங்கு வேணாம். நானா எனக்கான அடையாளத்தை உருவாக்கிப்பேன்" என்று பதிலளித்து அசையாதிருந்தவன் இன்று தந்தைக்காக அவரின் உழைப்பை வீணாக்கி விடக் கூடாதென்று என்ற எண்ணத்தில் அவருக்கு பதிலாய் நின்று கொண்டான். ஆக, வேலை அதன் பின் தான் ஓடினான்.
யாஷ்வி, அன்றைக்கு இரவு பேசும் பொழுதே நவீனிடம் ஒப்பித்திருந்தாள். "டூ டேஸ்ல்ல ஜாப் ஜாயின் பண்ண போறேன் நவீன்" என்று அவளின் அலுவலக விவரங்களை. தாடியை தடவியப்படி கேட்டுக் கொண்டவன், "நல்ல ஆஃபர் தான், என்னோட ப்ரெண்ட் ஒருத்தன் அங்க ஹெட்டா இருக்கான். நான் அவன்கிட்ட பேசுறேன்" என்றவன் தாமதிக்காமல் நண்பனிடம் உரையாடி யாஷ்வியின் விரவங்களை பகிர்ந்திருந்தான். பெண் அலுவலகம் சென்ற பொழுது நவீனின் பரிந்துரையால் சிறந்த கவனிப்பு தான். ஆம், உயர் அதிகாரியான நவீனின் நண்பன் அழைத்து, 'யாஷ்வியை தன்னுடைய சொந்தம்' என்று அறிவித்திருந்தான். அது நவீனின் பொருட்டு, அவன் யாருக்கும் அத்தனை சுலபத்தில் மற்றவர்களிடம் பரிந்துரைக்கு சென்றிட மாட்டான். அவ்வாறு சென்றாள் கண்டிப்பாக மிக நெருக்கமானவர்களாகவே இருக்க வேண்டும்.
ஆனால் அது எதுவுமே யாஷ்வியை குளிர்விக்கவில்லை. அவளின் எதிர்பார்ப்பெல்லாம் ஆடவனின் அருகாமை அது இல்லையெனறாலும் எப்பொழுதாவது ஒரு அழைப்பு. அவனில்லாத ஒரு வாரம் என்பது அத்தனை மலைப்பாக இருந்தது பேதைக்கு. 'ப்ம்ச்.. ' என்று சலித்துக் கொள்பவள் மறந்தும் நவீனிற்கு அழைக்கவில்லை.
கட்டிலில் கைக்கட்டி சாய்ந்து கண் மூடி அமர்ந்திருந்தவளை ஷமீயின் வருகை கலைத்தது. "அத்தை, போன்" என்று அலறலுடன் கட்டிலில் தவ்வி ஏறிய முயலகுட்டி ஒலித்துக் கொண்டிருந்த அவளின் அலைபேசியுடன் மூச்சு வாங்க நின்றாள்.
அவளின் செயலில் யாஷ்வியின் முகத்தில் லேசான புன்னகை அரும்ப ஷமீயின் கன்னத்தை கிள்ளி கொஞ்சியபடி அலைபேசியை கைப்பற்ற நவீன் தான். புன்னகை மறைந்து போக அழைப்பை ஏற்காது துண்டித்து விட்டாள். ஏனோ அவனிடம் பேசுவதற்கு மனது வரவில்லை. பயம், எங்கே பேசினால் உடைந்து அழுதிடுவோமோ என்று. தன்னுடைய எதிர்பார்ப்பினால் வார்த்தைகளை கொண்டு அவனை காயப்படுத்தி விடுவோம் எனவும் தான். யாஷ், இயல்பிலே யாரையும் காயப்படுத்திட விரும்ப மாட்டாள். அதுவும் நவீனை ம்கூம்...சத்தியமாகவே மாட்டவே மாட்டாள்.
அலைபேசியை தூர வைத்தவள் ஷமீ இழுத்து மடியில் அமர்த்தி அவளுடன் விளையாட துவங்கி விட சற்று நேரத்தில் ரூபா அறைக்கதவை தட்டினாள்.
"யாஷ், நவீன் கூப்பிடிருக்கார். உன் நம்பர் மிஸ்ஸாகிடுச்சு போல. ஏதோ கேட்கணுமாம்" என்று அலைபேசியை கொடுத்து, "ஷமீ பசிக்குதுன்னு சொன்ன இல்ல சாப்பிட வா, சாப்பாடு ரெடியாகிடுச்சு" என்று மகளை கைகளில் அள்ளிச் சென்று விட்டாள்.
'இவனை...' என்று பல்லைக் கடித்தவள் அழைப்பை காதில் பொருத்த, "யாஷ், உன்னோட மொபைல்க்கு என்னாச்சு? ஏன் கால் அட்டென் பண்ண மாட்ற நீ?" என்று இயல்பாய் வினவினான்.
ஆக, தன்னுடைய விலகல், கோபம் கூட அவனுக்கு புரியவே இல்லை என்பதே பெண்ணிற்கு அப்படியொரு அழுத்தத்தை கொடுத்தது.
நெற்றியை தேய்த்தவள் ஆயாசமாக அமர்ந்து கொள்ள, "நான் உன் நம்பருக்கு கூப்பிடுறேன் யாஷ்" என்று பாவையின் பதிலை எதிர்பார்க்காது அழைப்பை துண்டித்து அவளுக்கு அழைத்து விட்டான்
காணொளியில்.
யாஷ் சென்று ரூபாவின் அலைபேசியை கொடுத்து விட்டு அறைக்கதவை பூட்டி தன் அலைபேசியை ஸ்டான்டில் வைத்து நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டாள். சில நிமிடங்களில் அவள் முன் தோன்றினான். அத்தனை களைப்பாக இருந்தது அவனின் முகம், ஆனால் எப்பொழுதும் போல் இதழ் வளைத்து சற்று சோம்பலான புன்னகையுடன் நன்றாக நாற்காலியில் சாய்ந்து அசட்டையாக அமர்ந்திருந்தான். அது அலுவலகமாக இருக்க வேண்டுமென்று அவனை சுற்றி தெரிந்த அமைப்பு கூறியது.
தன்னையே ஆராயும் யாஷ்வியை நோக்கி சொடக்கிட்டவன், "ஹாய் யாஷ்?" என்றான் கையசைத்து.
மீண்டவள் இப்பொழுது முறைத்தாள். "வொர்க் எப்படி போகுது, எல்லாமே ஓகே வா?" என்றான். 'க்கும்...இவ்வளவு சீக்கிரமாய் கேட்டு விட்டானே!' என்று வேறு அவளின் மனது அலுத்துக் கொள்ள பதில் கூறாது இதழ் சுழித்து அமர்ந்திருந்தாள். நீடித்தது அவனின் பேச்சுக்கள் எதிர்பேச்சின்றி அரைமணி நேரமாக. ஆம், பதில் பேசாது தவிக்க செய்தாள் ஆடவனை. அவன் முன் தான் அமர்ந்திருந்தாள் தலையை டேபிளில் கவிழ்த்தப்படி முகத்தை மறைத்துக் கொண்டு.
"யாஷ் என்னடி பிரச்சனை வாயை திறந்து சொன்னா தான தெரியும்?" என்பதை அவனுக்கு தெரிந்த அத்தனை மொழிகளிலும் வெவ்வேறு விதங்களில் கேட்டு விட்டான். பெண் அசைந்தாளில்லை, 'நன்றாக கத்துடா, நானும் ஒரு வாரமாக இப்படி தான் புலம்பிக் கொண்டு சுற்றினேன் பித்து பிடித்தப்படி' என்ற எண்ணத்தில் அசட்டையாக படுத்திருந்தவளின் குரலை தீண்டியது, "நீ இப்ப நிமிர்ந்து பார்க்கலை பேசலைன்னா உங்க அண்ணனுக்கு கூப்பிடுவேன். யாஷ்க்கு எதோ பிரச்சனை போய் பாருங்கனு சொல்லுவேன்" என்றான் மிரட்டலாய்.
அதிர்ந்து நிமிர்ந்தவள் அப்படியொரு முறைப்பை கொடுக்க நன்றாகவே மலர்ந்து புன்னகைத்தான். "சிரிக்காதீங்க நவீன்" என்றாள் இழுத்து பிடித்த பொறுமையோடு பல்லைக்கடித்தப்படி. அவன் மேலும் இதழை வளைக்க பேதைக்கு கோபம் தலைக்கேற, 'போடா' என்று இதழுக்குள் முணுமுணுத்தாள்.
இதழசைவை உணர்ந்து கொண்டாலும், "என்ன சொன்ன கேட்கலையே யாஷ், சத்தமா பேசு" என்று வம்பிலுத்தவன் புன்னகையை விழுங்க முயல பெண் இளகவேயில்லை. "யாஷ்.." என்றான் உள்ளார்ந்து தலையை கோதியபடி. கரைந்து உருக செய்தது குரல், நன்றாக அமர்ந்திருந்தவள் விழிகளில் கண்ணீர் தேங்கியது அந்த விளிப்பில்.
வேகமாக துடைத்துக் கொண்டவள், "உங்களுக்கு இப்ப தான் என்னோட நினைவு வந்துச்சா?" என்று ஒட்ட வைத்த கோபக் குரலில் வினவினாள். அபத்தம் என்று புரிகிறது ஆனால் அவனிடம் எந்த வரையறைகளையும் வகுத்துக் கொள்ள பாவை மனது விரும்பிவில்லை. சுதாரித்து அவளை உணர்ந்து கொண்டவன் இதழில் புன்னகை ஜனித்தது. "குழந்தையா டி நீ?" என்றவன், தன்னுடைய ஐயத்தை உடனே மறுத்து, "ஷமீயும் நீயும் ஒன்னு தான்" என்றான் உணர்ந்தவனாக. ஆம், யாஷ் குழந்தையாக தான் தெரிந்தாள் அவனுக்கு எந்தவித கள்ளம்கபடமின்றி.
பேச்சுக்கள் நீள, "நீங்க ஏன் என்கிட்ட சொல்லாம கிளம்புனீங்க? அட்லீட்ஸ் ஜாப் போற அன்னைக்காவது கால் பண்ணி விஷ் பண்ணியிருக்கலாமே" என்றாள் எதிர்பார்த்து ஏமாந்த கதைகளை. நவீனுக்கு அவள் தன்னை இத்தனை தேடுகிறாள் என்பதே ஒரு வித பூரிப்பை கொடுத்தது. புருவத்தை நீவியவன், "நான்..இதுவரை யார்கிட்டயும் சொல்லி பழகலை யாஷ், அம்மாக்கு கூட தெரியாது நான் எங்க இருக்கேனு. எப்பயாவது நானா எனக்கு தோணும் போது கூப்பிட்டு சொல்லுவேன் அவ்வளவு தான். இப்படியே என் இஷ்டத்துக்கே பழகிடுச்சு, மாத்த முடியலை.." என்று தவறை ஒப்புக் கொடுத்தான் திணறலாக.
"இனி பழகிக்கோங்க, நான் எதிர்பார்ப்பேன்" என்றாள் சட்டமாக உரிமைகொண்டு. அதில் அந்த குரலில் தெரிந்த அக்கறையிலும் மிரட்டலிலும் நவீன் உருகினான். ஆம், பிடித்தது பெண்ணவளை மட்டுமின்றி அவளின் பிதற்றுதலையும் கூட. அவர்களின் முதல் ஊடலை முடிவுக்கு கொண்டு வந்து உறக்கத்தை தழுவ நேரம் நள்ளிரவை தாண்டியது.
அதற்கு பிறகு தினமும் அவளுக்கு அழைத்து பேசுவதை வாடிக்கையாக்கி கொண்டான். அவனே அழைக்கவில்லையென்றாலும் பெண் அழைத்து விடுவாள். இறுக்கி பிணைத்துக் கொண்டாள் அவனை! ஆடவனுக்கும் அதிலொன்றும் அத்தனை கஷ்டமாயிருக்கவில்லை.
தந்தை ஓரளவு தேறி வீட்டிற்கு வர
அவரிடம் பொறுப்பை ஒப்படைத்து மீண்டும் சுற்ற ஆரம்பித்தான். அதற்கு அவர் முழுமையாக ஒப்புதல் அளிக்காமல் வார விடுமுறைகளை மட்டும் கருணை காட்டி அவனுக்கு விட்டுக் கொடுத்தார். ஆக, வார இறுதி நாட்கள் பெங்களூரில் தான். மீண்டும் நண்பனை தொடர்பு கொண்டு படப்பிடிப்பு தளத்தை தேடி சென்றான். உடன் யாஷ்வியையும் அழைத்துக் கொண்டான்.
அவளுக்கும் மறுக்க பெரிதாக காரணம் தோன்றவில்லை. அவனுடனான பொழுதிற்காகவே அதை ஒப்புக் கொண்டாள். மனோவும் ஏற்கனவே செய்து கொண்டிருந்த வேலை என்பதால் அவளின் முடிவுகளில் தலையிடவில்லை. "வொர்க் போய்ட்டு உன்னால மேனேஜ் பண்ண முடியுமா? ஹெல்த்தை பார், ரொம்ப ஸ்ரெய்ன் பண்ணிக்காத" என்றான் தங்கையிடம் அக்கறை கொண்டு. சவிதாவும் தடை எதுவும் கூறியிருக்கவில்லை.
யாஷ்வியின் நாட்களை இறக்கை கட்டிக் கொண்டு தான் பறந்தது. இதோ இன்னுமொரு வாரத்தில சவிதா இந்தியா திரும்ப போகிறார். அதுவே மகளிற்கு அத்தனை உற்சாகத்தை கொடுத்திருந்தது. நவீனின் கைப்பிடித்து ஆறு மாதங்கள் கடந்திருந்தது. முதலில் பாவையிடம் தடுமாறினாலும் ஓரளவு நிதானித்து அவளை அனுசரிக்க பழகிக் கொண்டான். அதாவது அவளின் எதிர்பார்ப்பில் பத்தில் ஐந்தையாவது நிறைவேற்றிக் கொண்டிருந்தான். அந்தளவு மாற்றத்திற்கே பெண் திருப்தி பட்டுக்கொண்டாள்.
யாஷ்வியும் அவனை தனக்கு ஏற்ப பழக்கிக் கொண்டாள் என்றாலும் தகும். வார விடுமுறை யாஷ்விக்கு மட்டுமின்றி ஷமீக்கு ஏக கொண்டாட்டம் தான். நவீன் வந்து விடுவானே! ஷமீயும் அவனிடம் நன்றாகவே ஒட்டிக்கொண்டாள். படப்பிடிப்பு தளத்தில் இருக்கும் பொழுது யாஷ்வி வேலையின் பொருட்டு மட்டுமே வெளியில் வருவாள் மற்றப்படி நவீனின் அறையில் தான் ஷமீயும் அவளும் அடைக்கலமாகி கொள்வார்கள் அவனுடனே. ஆடவனும் இருவரையும் தன் பார்வை வட்டதிலே வைத்துக் கொண்டான். முன்பும் அப்படி தான் என்றாலும் இப்பொழுது அருகாமையில் தன் அறையிலே நிறுத்தி வைத்தான். யாஷ் அடங்கி அமர்ந்தாலும் ஷமீ அவ்வப்பொழுது வெளியில் சுற்றி விட்டு தான் வருவாள். தங்களுடைய இடமென்பதால் நவீன் அவளை கட்டுப்படுத்த மாட்டான். ஆக இருவரும் இணைந்தால் சமாளிப்பதற்குள் ஆடவன் வெகுவாக திணறி போவான். ஷமீ கூட அவனுக்கு தலையசைத்து காது கொடுத்திடுவாள் ஆனால் யாஷ் அவனை போட்டு படுத்தி தான் எடுப்பாள்.
மெதுவாக இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் தங்களுக்கு பழக்கிக் கொண்டனர், பிறரை காயப்படுத்தாதவாறு. யாஷ்வி கோபம் வந்தால் அதிகபட்சம்
வாயையே திறக்க மாட்டாள். அதுவே ஆடவனுக்கு ஆகப்பெரும் அவஸ்தை தான். "பேசு யாஷ்" என்று கெஞ்சி அரைமணி நேரமாவது போராட வேண்டியிருக்கும். அது நவீனின் இயல்புக்கு மாறான ஒன்று தான்! மற்றவர்களிடம் காட்டுவது போல் அவளிடம் அலட்சியம் காட்ட முடியவில்லை. அதற்கு மனது ஒப்புக் கொடுக்கவில்லை, 'போ' என்று உதறிச் செல்லுமளவிற்கு அவனுக்கு தைரியமில்லை. அந்த நிலையையெல்லாம் கடந்து அவனுக்கு மிக நெருக்கமாக பிரதான உணர்வாகி போனாள் பேதை. யாஷ்வி, அதற்காக தொட்டதெற்கெல்லாம் முகம் சுருக்கும் ரகமல்ல. அவளும் சில இடங்களில் இறங்கி தான் செல்வாள் ஆடவனுக்காக.
திமிரெல்லாம் மடிந்து வீழ்ந்து தான் போனது அவளின் முன்! ஆம், தனக்காக அதீத பிரியத்தை தேக்கி நிற்பவளிடம் அவனால் அலட்சியத்தை பிரதிபலிக்க இயலவில்லை. அவளின் விழியே கட்டுப்படுத்தியது ஆடவனை. அதில் அவனுக்கு பெரிதாக வருத்தமொன்றுமில்லை, கர்வம் தான் மேலிட்டது. ஆனால் அவ்வப்பொழுது அவளுடன் சண்டைக்கு செல்வதுண்டு, "நீ என்னைய உன் கன்ட்ரோல்ல வைச்சுருக்கடி. எப்படி இருந்தேன் தெரியுமா நான்?" என்று காலரை தூக்கி விட்டுக் கொண்டு புன்னகையுடன். இடுப்பில் கையூன்றி முறைப்பவள், 'ஓஹோ! அப்படியா?..என்னென்ன சொல்றான் பாருங்களேன்' என்ற ரீதியில் பார்த்து வெறுப்பேற்றுவாள்.
அன்றொரு வார விடுமுறை நாள், யாஷ் உண்டு முடித்து ஷமீயுடன் கிளம்பியவள் நவீனின் வீட்டை ஒரு முறை பார்வையிட்டு விட்டு அவனுக்கு அழைத்தப்படி மின்தூக்கி முன் நின்றாள். அவன் அழைப்பையே ஏற்காமல் இருக்க, 'ம்ப்ச்..' என்று சலித்தவள் மின்தூக்கியில் ஏற, 'ஐயகோ, உள்ளே தான் நின்றிருந்தான்'. அவளின் முகத்தில் வந்து போன பாவனையில் ஆடவன் இதழ் புன்னகையை விழுங்க அப்பட்டமாய் முறைத்தாள். எப்பொழுதும் போல் சாய்ந்து நின்றவனின் கழுத்தை கட்டிக் கொண்டாள் ஷமீ. ஆம், யாஷ்வி இன்னதொன்று சுதாரிக்கும் முன் அவளின் இடுப்பில் இருந்து அவனிடம் தாவியிருந்தாள். தடுமாறிய யாஷ் ஷமீயையும் சேர்த்து முறைக்க அவளோ அதை கண்டு கொள்ளாமல் நவீனிடம் வம்பு பேசிக் கொண்டிருந்தாள். இது வாடிக்கையான ஒன்று தான் கடந்த ஆறு மாதத்தில். ஆடவனிடம் யாஷ்வி பேசியதை விட ஷமீ தான் அதிகம் பேசியிருக்கிறாள். இதில் அவ்வப்பொழுது யாஷ்வியுடன் எழும் சண்டைக்களுக்கு துணைக்கு பரிந்து பேச அவனை தான் அழைத்து வருவாள். யாஷ்வியோ, 'ஆளைப்பார்' என்று இருவரையும் மேலும் கீழும் பார்ப்பாள் அலட்சியமாக.
சில சமயம் யாஷ்வி அவனுடன் காணொளியில் பேசும் பொழுதும் ஷமீ உடனிருப்பாள், அவளின் மடியில் ஒய்யாரமாய் அமர்ந்து கொண்டு. பழக்கதோஷத்தில் முதல் முறை அவனை காணொளியில் கண்டவுடன் தன் முன்னிருந்த மடிக்கணினியை நோக்கி கை நீட்டியிருந்தாள் சாக்லேட்டிற்காக. புரிந்து கொண்ட நவீன் முகத்தில் அப்படியொரு புன்னகை தவழ வேகமாக தன் முன்னிருத்த மேஜையை திறந்து ஆராய்ந்து ஒரு சாக்லேட்டை எடுத்து நீட்டியிருந்தான். ஷமீயோ இங்கிருந்தே அதை பெற்று விடும் முனைப்பில் கைகளை நீட்டிக் கொண்டு மடிக்கணினி மீது பாய்ந்து விட்டாள். யாஷ் சட்டென்று அவளை பிடித்து இழுக்க இருவருமே பின்னால் படுக்கையில் சரிந்திருந்தனர். மடிக்கணினியை அவளிடமிருந்து காப்பாற்ற யாஷ் தான் படாத பாடு பட்டு போனாள். நவீன் கண்களில் நீர் தழும்புமளவிற்கு புன்னகையுடன் ஷமீயின் செயலின் ரசனையில் லயித்து விட யாஷ் தான், "உங்களை..என்ன பண்றீங்க நீங்க? சின்ன குழந்தை அவ" என்று முறைத்தாலும் அவளின் இதழையும் புன்னகை நிரப்பியிருந்தது.
(தொடர்ந்து கீழே படிக்கவும்
)
Last edited:
naveen sollurathu crt tha yash nammaku problem vantha Namma first face panna try pannanum epadiyaay irugaga cute ya