- Messages
- 997
- Reaction score
- 2,811
- Points
- 93
அத்தியாயம் 25
அழைப்பை பேசி துண்டித்து வெளியில் வந்த அக்ஷி கண்டது என்னவோ உறைந்த புன்னகையுடன் மகனை வருடிக் கொண்டிருக்கும் ஜோஷை தான். அவனின் ஒரு கை மகனை வருட மற்றொரு கரமோ மார்போடு அணைத்து பிடித்திருக்க ஹர்ஷித்தோ தனக்கு தெரிந்த மழலை மொழியில் மிழற்றிக் கொண்டிருந்தான் தூரத்தில் தெரிந்த பொருட்களை கைக்காட்டி புன்னகை முகமாக.
அந்த வார்த்தைகளை அவன் அசைவுகளை உள்வாங்கி கிரகிக்க முயன்ற அந்த நிமிடம் ஜோவின் விழியில் தெரிந்த பூரிப்பும் புன்னகையும் அக்ஷியின் தொண்டையை உருண்டு வந்து அடைக்க செய்தது. ஆழமானதொரு வலி இதயம் முழுவதும் விரவத் துவங்க விழிகளை திரையிட நீர் முயன்றது. வெகு பிரயத்தனப்பட்டு உள்ளிழுத்து கொண்டவள் அந்த நிமிடங்களை நீட்டிப்பு செய்ய விரும்பி அப்படியே சிறிது நேரம் நின்று கொண்டாள் அறையின் கதவிலே சாய்ந்து நின்றபடி. ஜோஷின் பார்வை எதார்த்தமாக அவளின் மீது படிய புருவம், 'என்ன' என்று வினாவாய் ஏறி இறங்கியது.
'ஏதுமில்லை' என்பதாய் இருபுறமும் தலையசைத்து அவனருகில் வந்து அமர்ந்து கொண்டவள் தொண்டையை செருமி, "நாங்க கிளம்பணும் ஜோஷ், எனக்கு நாளைக்கு மீட்டிங் இருக்கு" என்றாள் வெளி வராத சின்ன குரலில். அந்த நிமிடம் அதன் கனம் இருவரையும் ஒரு சேர தாக்கி பூமியினுள் அமிழ்த்த முயன்றது.
அவளின் வார்த்தைகளை கேட்டதும் ஜோஷின் வதனம் சற்று முன்பு சூடியிருந்த பிரகாசத்தை நொடியில் பறிகொடுக்க அவளின் முன் தன்னை இயல்பாய் காட்ட வெகு பிரயத்தனப்பட்டவன் இறுதியில் சட்டென்று அவ்விடத்தை விட்டு அகன்று விட்டான். நிறுத்தி வைத்திருந்த அக்ஷியின் கண்ணீர் மீண்டும் பிரவாகமாக முயல அவனின் பின்பே பார்வையை அலைய விட்டவள் வெறித்தபடியே அமர்ந்திருந்தாள்.
அருகிலிருந்த டேபிளில் உள்ள பொருட்களை எட்டி எடுத்த ஹர்ஷித் தூக்கி எறிந்து அவளின் கவனத்தை கலைத்தான். மகனை கைகளில் அள்ளிக் கொண்டவள் எழுந்து நின்று தன்னை நிதானம் செய்து ஜோஷை தேடிச் சென்றாள்.
பால்கனியில் நின்றிருந்தவன் விழிகளோ வீதியில் பறந்து கொண்டிருந்த வாகனங்களின் மீது இலக்கில்லாமல் அலை பாய்ந்து கொண்டிருக்க மனதோ நிலையில்லாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தது. அக்ஷியை பார்க்காதவரை எதுவும் தெரியவில்லை ஆடவனுக்கு. அன்றொரு முறை விமான நிலையத்தில் நவீனோடு பாவையை கண்டு வந்த பிறகு அதன் பிரதிபலனாய் பலநாள் தூக்கத்தை பறிகொடுத்திருந்தான். சிறிது காலமென்றாலும் எல்லாவுமாய் இட்டு நிரப்பியவள் இன்று யாரோவாய் மாறி தூர தள்ளி நிற்பது அப்படியொரு அழுத்தத்தை கொடுத்தது ஆடவனுக்கு. அவளை கடந்து வெளி வர எவ்வளவோ முயற்சித்தும் ஏதோ ஒரு கணங்களிலாவது அவனின் நினைவை ஆக்கிரமிக்காமல் இருந்ததில்லை.
ஆடவனின் இலக்கற்ற பார்வையும் அதில் தெரிந்த பரிதவிப்பும் அக்ஷியை சுணங்க செய்தது. அந்த நிமிடங்களையும் தங்களின் இயலாமையையும் அறவே வெறுத்தது மனது. ஜோஷிற்கு அவள் வரும் அரவம் கேட்கிறது ஆனால் நிமிர்ந்து பார்க்கும் எண்ணமின்றி பெருமூச்சுக்களை எடுத்து தன்னை நிலை நிறுத்த முயன்றான்.
"ஜோஷ்" என்று அழைத்த அக்ஷி தொண்டையின் நீரெல்லாம் வற்றி தான் போயிருந்தது. தலையை மட்டும் திருப்பி அவளுக்கு தரிசனமளிக்க முயன்ற அந்த விழிகளில் தெரிந்த அந்த நிராதரவான உணர்வு, வெற்று பார்வை பாவையின் உயிரை ஒரு நிமிடம் அசைத்து தான் பார்த்தது.
அத்தனை உரிமையாய் அவனை தேடி வந்த மனதால் என்னை ஏற்றுக் கொள் என்று அவ்வளவு சுலபத்தில் யாசிக்க இயலவில்லை. ஆம், இன்று யாஷ் வந்து நவீன் விலகி விட்டான். ஆனால் அவன் தன்னுடைய வாழ்விலே எஞ்சியிருந்தால் நினைக்கவே உடம்பு நடுங்கியது. யாரின் மேல் என்று தெரியாது அப்படியொரு கோபமும் கண்ணீரும் ஆற்றாமையோடு பொங்கி பிரவாகமாக, முயன்று தன்னை நிலை நிறுத்த முயன்றாள். ஏதோ சரியில்லை என்று ஜோஷாலும் உணர முடிகிறது ஆனால் சட்டென்று வாய் திறக்க இயலாதவாறு ஒரு தயக்கம் சூழ்ந்து கொண்டது இருவரையும்.
அக்ஷியின் மனது நடந்து விட்டவற்றையும் நடந்து கொண்டிருப்பவற்றையும் அசைப்போட்டு கிரகிக்க முயல சிவக்குமார் மீது அப்படியொரு கோபம் பிரவாகமாக பொங்கியது. 'ச்சீ...என்ன மனிதர் இவர், என்னை என்னுடைய வாழ்க்கையை கூட கருத்தில் கொள்ளாது எப்படி ஜோஷை துன்புறுத்த முடிந்தது. அதிலும் செய்வதை செய்து விட்டு தன்னை வசை பாடியதென்ன அடிக்க பாய்ந்தது என்ன?' என்றெல்லாம் எண்ணியவளுக்கு ஒரு வித அசூசையான உணர்வு. உடம்பே கூசியது அவரை குறித்த எண்ணங்களால். ஜோஷை காணும் பொழுது பொங்கி பெருகும் குற்றவுணர்வை அடக்க இயலவில்லை. அவளாக எதுவுமே செய்யவில்லை ஆனால் நடந்தேறிய கொடூரம் என்னவோ அவளின் பொருட்டு தானே! நெஞ்சம் விம்மியது, எதையுமே தன்னிடம் காட்டாது இத்தனை இயல்பாய் கையாளும் ஜோஷை காணும் பொழுது. அப்பா என்று மீதம் ஒட்டியிருந்த சில துளி பாசத்தை கூட தூக்கி எறிய மனது விழைந்தது. மேலெழும்பும் குற்றவுணர்வை குறைக்க வழியறியாது தவித்த மனது அந்த கணத்தையும் அச்சூழலையும் விட்டு எங்காவது ஓடி ஒளிந்து கொள்ளும்படி உந்தியது.
"கிளம்புறேன் ஜோஷ்" என்ற வார்த்தையை கூறி முடிப்பதற்குள் வெகுவாகவே தடுமாறி திணறினாள். இருவராலும் சூழலின் கனத்தையும் தகிப்பையும் தாங்க இயலவில்லை. எந்த வித பிரதிபலிப்புமின்றி அவன் நின்றிருக்க அக்ஷியின் கால்கள் ஒரு நிமிடம் தயங்கினாலும் மனது உந்தி தள்ளியது அவ்விடத்தை விட்டு அகன்று விடும் படி.
வாயில் வரை வந்து விட்டு திரும்பி ஆடவனை பார்த்தவளின் விழிகள் அப்பட்டமாய் தன்னுடைய ஏமாற்றத்தை பிரதிபலித்தது. ஆம், ஜோஷின் விழிகளை படிக்க முயன்று தோற்றவள் நிமிடத்தில் தன்னை தேற்றிக் கொண்டு தலையசைத்து வெளியே நோக்கி நடந்து விட்டாள். அங்கிருப்பதே அப்படியொரு அழுத்தத்தை கொடுத்தது.
வழியும் கண்ணீரை பொருட்படுத்தாது மகனுடன் கீழிறங்கி விட்டவள் பதிவு செய்த மகிழுந்திற்காக வீதியில் காத்திருக்க துவங்க வீட்டை பூட்டிய ஜோஷ் மகிழுந்துடன் அவளின் முன் வந்து நின்றான் கதவை அவளுக்காக திறந்து விட்டப்படி.
'ஏறு' என்று கூறவில்லை ஆனால் அவனுடைய செயல் யோசிக்காது பாவையை மகிழுந்தில் ஏற செய்திட்டது. "எங்க போகணும்" என்றவன் அவளின் பதிலில் வாகனத்தை விமான நிலையத்தை நோக்கி செலுத்தினான். ஹர்ஷித் தான் மகிழுந்தில் ஏறிய குதூகலத்தில் மகிழுந்து கண்ணாடியை தட்டி, "ஆஆ..ஊஊ" என ஒலி எழுப்பியபடி வெளியில் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் இருக்கையிலிருந்து எழுந்து நின்றபடி.
ஜோஷின் விழிகள் சாலையை தவிர்த்து அக்ஷி புறம் சிறிதளவேணும் கூட திரும்பவில்லை. ஒரு வித இறுக்கமான மனநிலையில் அமர்ந்திருந்தான். அவனின் மனதை, 'நானும் என் பையனும் அனாதை. எங்களை யார் தேட போறா?' என்று பாவை கூறிய வார்த்தைகளே நிரப்பி இருந்தது. அவளிடம் நிறைய பேச கேட்க மனது பிரியபட்டாலும் இதழும் மூளையும் அதற்கு ஒத்துழைக்கவில்லை. ஏதோ தான் கையறுநிலையில் நிற்பது போலொரு பிரம்மை மனதை வியாபிக்க குளிர்சாதனபெட்டியின் குளிரை மீறி ஆடவனுக்கு வியர்த்து வழிந்தது. அவ்வப்பொழுது கைக்குட்டையால் முகத்தை துடைத்தபடி மகிழுந்தை சீராக இயக்கிக் கொண்டிருந்தவனை அக்ஷியின் விழிகள் இமைக்க மறந்து பார்த்திருந்தது. அவனை பாவையின் பார்வை வீரியம் தாக்கினாலும் எதிர்வினையாற்றாது அமர்ந்திருந்தான்.
சிறிது நேரத்திற்கு மேல் பொறுக்க இயலாதவளாக அக்ஷி தான், "ஜோஷ் ஆர் யூ ஓகே?" என்றாள் தயங்கிய குரலில். "யா, ஐயம் ஓகே ஓகே" என்று பதிலளித்தவன் பார்வை மட்டும் அவளின் புறம் திரும்பவே இல்லை.
அவனையே பார்த்திருந்தவளுக்கு ஆடவன் செயல்கள் ஒரு வித ஆற்றாமையை கொடுத்தது. "என்னை நீங்க பார்க்க முடியாதளவுக்கு தப்பு பண்ணிட்டேனா ஜோஷ்?" என்றவளுக்கு கண்ணீர் பொங்கி பெருக அதற்கு மேல் வார்த்தைகள் வெளி வராது தொண்டை அடைத்தது.
அவளின் வார்த்தையில் சட்டென்று மகிழுந்தை ஓரம் கட்டியவன் அமைதியாய் அமர்ந்து விட்டான். சில நிமிடங்கள் மூச்செடுத்து தன்னை நிதானம் செய்து கொண்டு தண்ணீர் பொத்தலை எடுத்து அவளின் புறம் நீட்டிட மறுக்காது வாங்கி பருகினாள். நன்றாக அவளின் புறம் திரும்பி அமர்ந்தவன், "நீ என்ன பண்ற அக்ஷி? ஐ மீன் எங்க இருக்க? யார் கூட?" என்று சற்று தயங்கி, "நான் கேட்க வரது உனக்கு புரியுது தானா?" என்றான் தவிப்போடு. உன் திருமண வாழ்க்கையும் கணவனும் என்னவாகிற்று என்று கேட்க தோன்றினாலும் மனதும் இதழும் அதற்கு ஒத்துழைப்பு கொடுக்கவில்லை. அவளின் கணவன் என்ற நிலையில் யாரையும் நிறுத்தி அல்ல குறிப்பிடுவது கூட ஆடவன் மனதிற்கு உவப்பானதாக தோன்றவில்லை. ஆம், அவள் நகர்ந்து வெகுதூரம் சென்று விட்டாள் ஆனால் அவனோ அந்த காயங்களின் எச்சங்களில் அல்லவா வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறான். வெளிப்புறத்திற்கு அவன் மாற்றமடைந்து ஓடுவது போல் காட்டிக் கொண்டாலும் மனதளவில் அவன் அக்ஷி என்ற பேதையிலிருந்து வெளி வந்திடவில்லை. ஆனால் அவளை தேடி செல்லவும் விருப்பப்படவில்லை.
ஆடவனின் வார்த்தையை கிரகித்தவள் அமைதியாய் அவனை பார்த்தப்படி அமர்ந்திருக்க, "சொல்ல விருப்பமில்லைன்னா வேணாம் அக்ஷி" என்றான், 'எங்கே தவறாக புரிந்து கொள்வாளோ' என்ற பரிதவிப்போடு.
பெருமூச்செடுத்தவள் எந்தவித அலட்டலுமின்றி தேங்கிய புன்னகையோடு ஜோஷ் தன்னை விட்டு சென்றதிலிருந்து தற்பொழுது யாஷ் திரும்பியது வரை பகிர்ந்து கொண்டாள்.
கூறியவளின் இதழில் கரைய விருப்பாத புன்னகை நீந்திக் கொண்டிருந்தாலும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தவனுக்கு அத்தனை உவப்பதானாக இருக்கவில்லை. ஒரு வித அதிருப்தியுடன் தான் வார்த்தைகளை உள்வாங்கிக் கொண்டிருந்தான், அக்ஷியின் மீது அவளின் சூழலின் மீதும் பரிதாபம் கொண்டு. ஆனால் பெண்ணை பிடித்தது அதிலும் அவளின் தைரியத்தை அதிகமாகவே பிடித்தது. முன்பை போல அதிகமாக வளவளக்க வில்லை அதற்காக பேசாமலும் இல்லை. தேவைக்கு பஞ்சமில்லாது அவளவாய் பேசினாள். புன்னகை மட்டும் இதழோடு நின்று கொண்டது கண்களை எட்டவேயில்லை.
அமைதியாய் கேட்டுக் கொண்டவன் ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை அக்ஷியும் அதை எதிர்பார்க்கவில்லை. ஹர்ஷித் வேறு கண்களை தேய்த்து தூக்கத்திற்காக சிணுங்க துவங்க தட்டிக் கொடுத்து உறங்க வைக்க முனைந்தாள். விமானநிலையத்தின் வாயிலில் மகிழுந்தை நிறுத்தியவன் அக்ஷியையே பார்க்க அந்த விழிகள் கொடுக்கும் பாவனையை பிடிக்க முயன்று தோற்றுக் கொண்டிருந்தாள் பெண். ஆம், என்ன நினைக்கிறான் என்னை விட்டு செல்லாதே என்றா? இல்லை பரிதாபம் கொள்கிறானா? காதலா? ப்ச்...பிடிக்க முடியவில்லை மனதால். அலைப்புற்றது விழிகளோடு இணைந்து மனதும்..
தலையை உலுக்கி தன்னை சமன் செய்து கீழிறங்கியவள் கால்கள் நகர மறுத்து நின்றது. ஆம், ஏதோவொன்று பாவையை பிடித்து பிணைத்துக் கொள்ள முயல ஜோஷூம் விழியசைக்காது அவளையும் அவளது தோளில் சுகமான நித்திரையில் ஆழ்ந்திருந்த ஹர்ஷித்தையும் பார்த்திருந்தான். எல்லாம் நொடி நேரம் தான், பின்னால் நின்றிருந்த மகிழுந்தின் ஹாரன் ஒலி இருவரையும் கலைக்க தலையசைத்த அக்ஷி விமான நிலையத்தின் உள்ளே நோக்கி நகர்ந்து விட்டாள். அதற்கு மேல் அவனது பார்வை வீரியத்தை பெண்ணால் எதிர்கொள்ள இயலவில்லை. ஏனோ நெஞ்சடைப்பது போலொரு உணர்வு. இருவருக்குமே மனது முழுவதும் நிரம்பியிருந்த வெறுமையுணர்வை எவ்வாறு நீர்த்து போக செய்வது என்று புரியவில்லை.
அவளையே பார்த்திருந்த ஜோஷிற்கும் இயலாமை வந்து தொண்டையை அடைக்க வார்த்தைகள் வெளி வர மறுத்தது. அந்த சூழலும் சற்று முன் பெண்ணவள் கூறிய வார்த்தைகளும் ஆடவனின் மூளையை ஏனோ மரத்து போக செய்திருந்தது. சூழல் ஏதோ தங்களை மீறி ஆட்டுவிப்பது போலொரு பிம்பம் இருவருக்குமே!
பின்னிருந்து மீண்டும் ஹாரன் ஒலி ஜோஷை கலைக்க சட்டென்று வாகனத்தை திருப்பி அதிவேகத்தில் விமானநிலையைத்தை விட்டு வெளியேறி விட்டான். ஆம், உடைய முயலும் மனதை இழுத்து பிடிக்குமளவிற்கு உண்மையிலே அவனிடம் திராணி இல்லையென்று தான் கூற வேண்டும். அவளையும் மகனையும் தன்னுடனே இருத்திக் கொள்ள வேண்டும் என மனது பேரவா கொண்டாலும் சட்டென்று அதை செயல்படுத்த முடியாதளவு இடைவெளியொன்று இருவரின் முன்னும் வந்து நின்று கொண்டு வார்த்தைகளுக்கு தடை போட்டு விடுகிறது.
நின்று சீறிச் செல்லும் அவனின் மகிழுந்தை பார்த்திருந்த அக்ஷின் விழிகள் நீரை விழுங்கி கொள்ள நிமிடத்தில் சுதாரித்து பெண்ணவளும் உள்ளே நகர்ந்து சென்று மறைந்து விட்டாள்.
தொடரும்....
அழைப்பை பேசி துண்டித்து வெளியில் வந்த அக்ஷி கண்டது என்னவோ உறைந்த புன்னகையுடன் மகனை வருடிக் கொண்டிருக்கும் ஜோஷை தான். அவனின் ஒரு கை மகனை வருட மற்றொரு கரமோ மார்போடு அணைத்து பிடித்திருக்க ஹர்ஷித்தோ தனக்கு தெரிந்த மழலை மொழியில் மிழற்றிக் கொண்டிருந்தான் தூரத்தில் தெரிந்த பொருட்களை கைக்காட்டி புன்னகை முகமாக.
அந்த வார்த்தைகளை அவன் அசைவுகளை உள்வாங்கி கிரகிக்க முயன்ற அந்த நிமிடம் ஜோவின் விழியில் தெரிந்த பூரிப்பும் புன்னகையும் அக்ஷியின் தொண்டையை உருண்டு வந்து அடைக்க செய்தது. ஆழமானதொரு வலி இதயம் முழுவதும் விரவத் துவங்க விழிகளை திரையிட நீர் முயன்றது. வெகு பிரயத்தனப்பட்டு உள்ளிழுத்து கொண்டவள் அந்த நிமிடங்களை நீட்டிப்பு செய்ய விரும்பி அப்படியே சிறிது நேரம் நின்று கொண்டாள் அறையின் கதவிலே சாய்ந்து நின்றபடி. ஜோஷின் பார்வை எதார்த்தமாக அவளின் மீது படிய புருவம், 'என்ன' என்று வினாவாய் ஏறி இறங்கியது.
'ஏதுமில்லை' என்பதாய் இருபுறமும் தலையசைத்து அவனருகில் வந்து அமர்ந்து கொண்டவள் தொண்டையை செருமி, "நாங்க கிளம்பணும் ஜோஷ், எனக்கு நாளைக்கு மீட்டிங் இருக்கு" என்றாள் வெளி வராத சின்ன குரலில். அந்த நிமிடம் அதன் கனம் இருவரையும் ஒரு சேர தாக்கி பூமியினுள் அமிழ்த்த முயன்றது.
அவளின் வார்த்தைகளை கேட்டதும் ஜோஷின் வதனம் சற்று முன்பு சூடியிருந்த பிரகாசத்தை நொடியில் பறிகொடுக்க அவளின் முன் தன்னை இயல்பாய் காட்ட வெகு பிரயத்தனப்பட்டவன் இறுதியில் சட்டென்று அவ்விடத்தை விட்டு அகன்று விட்டான். நிறுத்தி வைத்திருந்த அக்ஷியின் கண்ணீர் மீண்டும் பிரவாகமாக முயல அவனின் பின்பே பார்வையை அலைய விட்டவள் வெறித்தபடியே அமர்ந்திருந்தாள்.
அருகிலிருந்த டேபிளில் உள்ள பொருட்களை எட்டி எடுத்த ஹர்ஷித் தூக்கி எறிந்து அவளின் கவனத்தை கலைத்தான். மகனை கைகளில் அள்ளிக் கொண்டவள் எழுந்து நின்று தன்னை நிதானம் செய்து ஜோஷை தேடிச் சென்றாள்.
பால்கனியில் நின்றிருந்தவன் விழிகளோ வீதியில் பறந்து கொண்டிருந்த வாகனங்களின் மீது இலக்கில்லாமல் அலை பாய்ந்து கொண்டிருக்க மனதோ நிலையில்லாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தது. அக்ஷியை பார்க்காதவரை எதுவும் தெரியவில்லை ஆடவனுக்கு. அன்றொரு முறை விமான நிலையத்தில் நவீனோடு பாவையை கண்டு வந்த பிறகு அதன் பிரதிபலனாய் பலநாள் தூக்கத்தை பறிகொடுத்திருந்தான். சிறிது காலமென்றாலும் எல்லாவுமாய் இட்டு நிரப்பியவள் இன்று யாரோவாய் மாறி தூர தள்ளி நிற்பது அப்படியொரு அழுத்தத்தை கொடுத்தது ஆடவனுக்கு. அவளை கடந்து வெளி வர எவ்வளவோ முயற்சித்தும் ஏதோ ஒரு கணங்களிலாவது அவனின் நினைவை ஆக்கிரமிக்காமல் இருந்ததில்லை.
ஆடவனின் இலக்கற்ற பார்வையும் அதில் தெரிந்த பரிதவிப்பும் அக்ஷியை சுணங்க செய்தது. அந்த நிமிடங்களையும் தங்களின் இயலாமையையும் அறவே வெறுத்தது மனது. ஜோஷிற்கு அவள் வரும் அரவம் கேட்கிறது ஆனால் நிமிர்ந்து பார்க்கும் எண்ணமின்றி பெருமூச்சுக்களை எடுத்து தன்னை நிலை நிறுத்த முயன்றான்.
"ஜோஷ்" என்று அழைத்த அக்ஷி தொண்டையின் நீரெல்லாம் வற்றி தான் போயிருந்தது. தலையை மட்டும் திருப்பி அவளுக்கு தரிசனமளிக்க முயன்ற அந்த விழிகளில் தெரிந்த அந்த நிராதரவான உணர்வு, வெற்று பார்வை பாவையின் உயிரை ஒரு நிமிடம் அசைத்து தான் பார்த்தது.
அத்தனை உரிமையாய் அவனை தேடி வந்த மனதால் என்னை ஏற்றுக் கொள் என்று அவ்வளவு சுலபத்தில் யாசிக்க இயலவில்லை. ஆம், இன்று யாஷ் வந்து நவீன் விலகி விட்டான். ஆனால் அவன் தன்னுடைய வாழ்விலே எஞ்சியிருந்தால் நினைக்கவே உடம்பு நடுங்கியது. யாரின் மேல் என்று தெரியாது அப்படியொரு கோபமும் கண்ணீரும் ஆற்றாமையோடு பொங்கி பிரவாகமாக, முயன்று தன்னை நிலை நிறுத்த முயன்றாள். ஏதோ சரியில்லை என்று ஜோஷாலும் உணர முடிகிறது ஆனால் சட்டென்று வாய் திறக்க இயலாதவாறு ஒரு தயக்கம் சூழ்ந்து கொண்டது இருவரையும்.
அக்ஷியின் மனது நடந்து விட்டவற்றையும் நடந்து கொண்டிருப்பவற்றையும் அசைப்போட்டு கிரகிக்க முயல சிவக்குமார் மீது அப்படியொரு கோபம் பிரவாகமாக பொங்கியது. 'ச்சீ...என்ன மனிதர் இவர், என்னை என்னுடைய வாழ்க்கையை கூட கருத்தில் கொள்ளாது எப்படி ஜோஷை துன்புறுத்த முடிந்தது. அதிலும் செய்வதை செய்து விட்டு தன்னை வசை பாடியதென்ன அடிக்க பாய்ந்தது என்ன?' என்றெல்லாம் எண்ணியவளுக்கு ஒரு வித அசூசையான உணர்வு. உடம்பே கூசியது அவரை குறித்த எண்ணங்களால். ஜோஷை காணும் பொழுது பொங்கி பெருகும் குற்றவுணர்வை அடக்க இயலவில்லை. அவளாக எதுவுமே செய்யவில்லை ஆனால் நடந்தேறிய கொடூரம் என்னவோ அவளின் பொருட்டு தானே! நெஞ்சம் விம்மியது, எதையுமே தன்னிடம் காட்டாது இத்தனை இயல்பாய் கையாளும் ஜோஷை காணும் பொழுது. அப்பா என்று மீதம் ஒட்டியிருந்த சில துளி பாசத்தை கூட தூக்கி எறிய மனது விழைந்தது. மேலெழும்பும் குற்றவுணர்வை குறைக்க வழியறியாது தவித்த மனது அந்த கணத்தையும் அச்சூழலையும் விட்டு எங்காவது ஓடி ஒளிந்து கொள்ளும்படி உந்தியது.
"கிளம்புறேன் ஜோஷ்" என்ற வார்த்தையை கூறி முடிப்பதற்குள் வெகுவாகவே தடுமாறி திணறினாள். இருவராலும் சூழலின் கனத்தையும் தகிப்பையும் தாங்க இயலவில்லை. எந்த வித பிரதிபலிப்புமின்றி அவன் நின்றிருக்க அக்ஷியின் கால்கள் ஒரு நிமிடம் தயங்கினாலும் மனது உந்தி தள்ளியது அவ்விடத்தை விட்டு அகன்று விடும் படி.
வாயில் வரை வந்து விட்டு திரும்பி ஆடவனை பார்த்தவளின் விழிகள் அப்பட்டமாய் தன்னுடைய ஏமாற்றத்தை பிரதிபலித்தது. ஆம், ஜோஷின் விழிகளை படிக்க முயன்று தோற்றவள் நிமிடத்தில் தன்னை தேற்றிக் கொண்டு தலையசைத்து வெளியே நோக்கி நடந்து விட்டாள். அங்கிருப்பதே அப்படியொரு அழுத்தத்தை கொடுத்தது.
வழியும் கண்ணீரை பொருட்படுத்தாது மகனுடன் கீழிறங்கி விட்டவள் பதிவு செய்த மகிழுந்திற்காக வீதியில் காத்திருக்க துவங்க வீட்டை பூட்டிய ஜோஷ் மகிழுந்துடன் அவளின் முன் வந்து நின்றான் கதவை அவளுக்காக திறந்து விட்டப்படி.
'ஏறு' என்று கூறவில்லை ஆனால் அவனுடைய செயல் யோசிக்காது பாவையை மகிழுந்தில் ஏற செய்திட்டது. "எங்க போகணும்" என்றவன் அவளின் பதிலில் வாகனத்தை விமான நிலையத்தை நோக்கி செலுத்தினான். ஹர்ஷித் தான் மகிழுந்தில் ஏறிய குதூகலத்தில் மகிழுந்து கண்ணாடியை தட்டி, "ஆஆ..ஊஊ" என ஒலி எழுப்பியபடி வெளியில் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் இருக்கையிலிருந்து எழுந்து நின்றபடி.
ஜோஷின் விழிகள் சாலையை தவிர்த்து அக்ஷி புறம் சிறிதளவேணும் கூட திரும்பவில்லை. ஒரு வித இறுக்கமான மனநிலையில் அமர்ந்திருந்தான். அவனின் மனதை, 'நானும் என் பையனும் அனாதை. எங்களை யார் தேட போறா?' என்று பாவை கூறிய வார்த்தைகளே நிரப்பி இருந்தது. அவளிடம் நிறைய பேச கேட்க மனது பிரியபட்டாலும் இதழும் மூளையும் அதற்கு ஒத்துழைக்கவில்லை. ஏதோ தான் கையறுநிலையில் நிற்பது போலொரு பிரம்மை மனதை வியாபிக்க குளிர்சாதனபெட்டியின் குளிரை மீறி ஆடவனுக்கு வியர்த்து வழிந்தது. அவ்வப்பொழுது கைக்குட்டையால் முகத்தை துடைத்தபடி மகிழுந்தை சீராக இயக்கிக் கொண்டிருந்தவனை அக்ஷியின் விழிகள் இமைக்க மறந்து பார்த்திருந்தது. அவனை பாவையின் பார்வை வீரியம் தாக்கினாலும் எதிர்வினையாற்றாது அமர்ந்திருந்தான்.
சிறிது நேரத்திற்கு மேல் பொறுக்க இயலாதவளாக அக்ஷி தான், "ஜோஷ் ஆர் யூ ஓகே?" என்றாள் தயங்கிய குரலில். "யா, ஐயம் ஓகே ஓகே" என்று பதிலளித்தவன் பார்வை மட்டும் அவளின் புறம் திரும்பவே இல்லை.
அவனையே பார்த்திருந்தவளுக்கு ஆடவன் செயல்கள் ஒரு வித ஆற்றாமையை கொடுத்தது. "என்னை நீங்க பார்க்க முடியாதளவுக்கு தப்பு பண்ணிட்டேனா ஜோஷ்?" என்றவளுக்கு கண்ணீர் பொங்கி பெருக அதற்கு மேல் வார்த்தைகள் வெளி வராது தொண்டை அடைத்தது.
அவளின் வார்த்தையில் சட்டென்று மகிழுந்தை ஓரம் கட்டியவன் அமைதியாய் அமர்ந்து விட்டான். சில நிமிடங்கள் மூச்செடுத்து தன்னை நிதானம் செய்து கொண்டு தண்ணீர் பொத்தலை எடுத்து அவளின் புறம் நீட்டிட மறுக்காது வாங்கி பருகினாள். நன்றாக அவளின் புறம் திரும்பி அமர்ந்தவன், "நீ என்ன பண்ற அக்ஷி? ஐ மீன் எங்க இருக்க? யார் கூட?" என்று சற்று தயங்கி, "நான் கேட்க வரது உனக்கு புரியுது தானா?" என்றான் தவிப்போடு. உன் திருமண வாழ்க்கையும் கணவனும் என்னவாகிற்று என்று கேட்க தோன்றினாலும் மனதும் இதழும் அதற்கு ஒத்துழைப்பு கொடுக்கவில்லை. அவளின் கணவன் என்ற நிலையில் யாரையும் நிறுத்தி அல்ல குறிப்பிடுவது கூட ஆடவன் மனதிற்கு உவப்பானதாக தோன்றவில்லை. ஆம், அவள் நகர்ந்து வெகுதூரம் சென்று விட்டாள் ஆனால் அவனோ அந்த காயங்களின் எச்சங்களில் அல்லவா வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறான். வெளிப்புறத்திற்கு அவன் மாற்றமடைந்து ஓடுவது போல் காட்டிக் கொண்டாலும் மனதளவில் அவன் அக்ஷி என்ற பேதையிலிருந்து வெளி வந்திடவில்லை. ஆனால் அவளை தேடி செல்லவும் விருப்பப்படவில்லை.
ஆடவனின் வார்த்தையை கிரகித்தவள் அமைதியாய் அவனை பார்த்தப்படி அமர்ந்திருக்க, "சொல்ல விருப்பமில்லைன்னா வேணாம் அக்ஷி" என்றான், 'எங்கே தவறாக புரிந்து கொள்வாளோ' என்ற பரிதவிப்போடு.
பெருமூச்செடுத்தவள் எந்தவித அலட்டலுமின்றி தேங்கிய புன்னகையோடு ஜோஷ் தன்னை விட்டு சென்றதிலிருந்து தற்பொழுது யாஷ் திரும்பியது வரை பகிர்ந்து கொண்டாள்.
கூறியவளின் இதழில் கரைய விருப்பாத புன்னகை நீந்திக் கொண்டிருந்தாலும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தவனுக்கு அத்தனை உவப்பதானாக இருக்கவில்லை. ஒரு வித அதிருப்தியுடன் தான் வார்த்தைகளை உள்வாங்கிக் கொண்டிருந்தான், அக்ஷியின் மீது அவளின் சூழலின் மீதும் பரிதாபம் கொண்டு. ஆனால் பெண்ணை பிடித்தது அதிலும் அவளின் தைரியத்தை அதிகமாகவே பிடித்தது. முன்பை போல அதிகமாக வளவளக்க வில்லை அதற்காக பேசாமலும் இல்லை. தேவைக்கு பஞ்சமில்லாது அவளவாய் பேசினாள். புன்னகை மட்டும் இதழோடு நின்று கொண்டது கண்களை எட்டவேயில்லை.
அமைதியாய் கேட்டுக் கொண்டவன் ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை அக்ஷியும் அதை எதிர்பார்க்கவில்லை. ஹர்ஷித் வேறு கண்களை தேய்த்து தூக்கத்திற்காக சிணுங்க துவங்க தட்டிக் கொடுத்து உறங்க வைக்க முனைந்தாள். விமானநிலையத்தின் வாயிலில் மகிழுந்தை நிறுத்தியவன் அக்ஷியையே பார்க்க அந்த விழிகள் கொடுக்கும் பாவனையை பிடிக்க முயன்று தோற்றுக் கொண்டிருந்தாள் பெண். ஆம், என்ன நினைக்கிறான் என்னை விட்டு செல்லாதே என்றா? இல்லை பரிதாபம் கொள்கிறானா? காதலா? ப்ச்...பிடிக்க முடியவில்லை மனதால். அலைப்புற்றது விழிகளோடு இணைந்து மனதும்..
தலையை உலுக்கி தன்னை சமன் செய்து கீழிறங்கியவள் கால்கள் நகர மறுத்து நின்றது. ஆம், ஏதோவொன்று பாவையை பிடித்து பிணைத்துக் கொள்ள முயல ஜோஷூம் விழியசைக்காது அவளையும் அவளது தோளில் சுகமான நித்திரையில் ஆழ்ந்திருந்த ஹர்ஷித்தையும் பார்த்திருந்தான். எல்லாம் நொடி நேரம் தான், பின்னால் நின்றிருந்த மகிழுந்தின் ஹாரன் ஒலி இருவரையும் கலைக்க தலையசைத்த அக்ஷி விமான நிலையத்தின் உள்ளே நோக்கி நகர்ந்து விட்டாள். அதற்கு மேல் அவனது பார்வை வீரியத்தை பெண்ணால் எதிர்கொள்ள இயலவில்லை. ஏனோ நெஞ்சடைப்பது போலொரு உணர்வு. இருவருக்குமே மனது முழுவதும் நிரம்பியிருந்த வெறுமையுணர்வை எவ்வாறு நீர்த்து போக செய்வது என்று புரியவில்லை.
அவளையே பார்த்திருந்த ஜோஷிற்கும் இயலாமை வந்து தொண்டையை அடைக்க வார்த்தைகள் வெளி வர மறுத்தது. அந்த சூழலும் சற்று முன் பெண்ணவள் கூறிய வார்த்தைகளும் ஆடவனின் மூளையை ஏனோ மரத்து போக செய்திருந்தது. சூழல் ஏதோ தங்களை மீறி ஆட்டுவிப்பது போலொரு பிம்பம் இருவருக்குமே!
பின்னிருந்து மீண்டும் ஹாரன் ஒலி ஜோஷை கலைக்க சட்டென்று வாகனத்தை திருப்பி அதிவேகத்தில் விமானநிலையைத்தை விட்டு வெளியேறி விட்டான். ஆம், உடைய முயலும் மனதை இழுத்து பிடிக்குமளவிற்கு உண்மையிலே அவனிடம் திராணி இல்லையென்று தான் கூற வேண்டும். அவளையும் மகனையும் தன்னுடனே இருத்திக் கொள்ள வேண்டும் என மனது பேரவா கொண்டாலும் சட்டென்று அதை செயல்படுத்த முடியாதளவு இடைவெளியொன்று இருவரின் முன்னும் வந்து நின்று கொண்டு வார்த்தைகளுக்கு தடை போட்டு விடுகிறது.
நின்று சீறிச் செல்லும் அவனின் மகிழுந்தை பார்த்திருந்த அக்ஷின் விழிகள் நீரை விழுங்கி கொள்ள நிமிடத்தில் சுதாரித்து பெண்ணவளும் உள்ளே நகர்ந்து சென்று மறைந்து விட்டாள்.
தொடரும்....
