- Messages
- 997
- Reaction score
- 2,811
- Points
- 93
அத்தியாயம் 17
சாராவை அணைத்தது மட்டுமே ஆடவனின் நினைவில் இருந்தது. பாவையின் அருகாமை கொடுத்த இதத்தில் விழிகள் தாமாகவே நித்திரையை தழுவி இருந்தது. திருமணம், அடுத்து மருத்துவமனை என்று கடந்த ஒரு வாரமாகவே சுற்றியதால் இருவருக்குமே ஆழ்ந்த நிம்மதியான உறக்கம் இருந்ததிருக்கவில்லை.
மல்லிகா வேறு புலம்பி இருந்தார். "என்ன டி, இந்த பொண்ணு கல்யாணத்தைன்னைக்கா மயங்கி விழணும். சும்மாவே மெல்ல எது கிடைக்கும்னு திரியுறவங்களுக்கு மத்தியில தான் நம்ம வாழ்ந்திட்டு இருக்கோம். நீ வந்த நேரம் தான் இப்படியாகிடுச்சுனு சொல்லிடுவாங்களோ, ஆனா உன் மாமியார் பேச்சை பார்த்தா நல்ல விதமா தான் இருக்கு ஆனா யாராவது எதாவது சொல்லிக் கொடுத்து உன்னை பேசிடாம" என்று புலம்பி இருக்க, "ப்ம்ச், ம்மா.. அவங்க யாரும் அப்படி நினைக்கறவங்க இல்லை, சித்தை மீறி யாரும் எதுவும் என்னை சொல்லிட மாட்டாங்க அதுவுமில்லாம அத்தையும் அப்படி எல்லாம் யார் சொல்றதையும் கேட்டு பேசுற ஆள் கிடையாது. நீயே எதையாவது கிளப்பிவிடாத" என்று கடிந்திருந்தாலும் அவளுள்ளும் சின்ன நெருடல் இருக்கவே செய்தது,
ஷர்மியை மருத்துவமனை அனுமதித்திருந்ததைக் குறித்து. ஆனால் அகிலா, "நல்லவேளை கல்யாணத்து முன்னாடி இப்படி நடக்கலை, இல்லை இவளை ஹாஸ்பிடல் வைச்சுட்டு மண்டபத்துக்கும் வீட்டுக்கும் அல்லாடி இருப்போம். கெட்டதிலையும் ஒரு நல்லது தான். ஆனா உன்னை தான் சரியா கவனிக்க முடியலை, எங்களோட சேர்ந்து நீயும் எதுக்கு அலையுற, பேசாம நீயும் அவனும் உங்கம்மா வீட்டில கூட இரண்டு நாள் இருக்களேன்" என்று பேசியிருக்க சாராவிற்கு அவளையும் அறியாமல் அவரின் மேல் ஒரு பிடித்தம் தோன்றியிருந்தது. அதாவது அவரின் இரண்டு மக்களை போலவே சாராவிடமும் இயல்பாய் உரையாடி ஒட்டிக் கொண்டார் அப்பெண்மணி.
காலையில் உறங்க தொடங்கியவர்கள் உணவு கூட வேண்டாம் என்ற ரீதியில் ஆழ்ந்த துயிலில் இருக்க அஸ்வின் மதியம் போல் வந்து அழைப்புமணியை அழுத்தியிருந்தான். அப்பொழுது தான் அடித்து பிடித்து இருவருமே எழுந்தமர்ந்தனர். சாரா, ஒரு நிமிடம் அதிர்ந்தே விட்டாள் ஆடவனின் வருகையில், விழிகள் விரிந்தது தன்னை போல் இயல்பாய், 'அவனை எதிர்பார்க்கவில்லை என்பதை அப்பட்டமாய் வெளிக்காட்டி!'... அந்த விழியசைவின் அபிநயத்தின் மீது அவனின் பார்வை ரசனையாய் படிந்தது.
ஆனால் சட்டென்று ஒரு கோபம் துளிர்த்தது. 'இவனை யார் வரச் சொன்னது? முழித்திருக்கும் பொழுது திரும்பி கூட பார்க்கவில்லையாம்! உறங்கும் பொழுது கட்டியணைத்து படுத்திருக்கிறான். ஒரு வேளை மற்ற நான்கு நாளும் இப்படி தானோ? எனக்கு தான் தெரியவில்லையோ?" என்று நொடித்து அவளது எண்ணங்கள் சீரான அலைவரிசையில் கடந்த நாட்களை குறித்து பயணிக்க துவங்க விழிகள் இன்னும் ஆடவனையே, 'பே' வென விரிந்து சிறையெடுத்துக் கொண்டிருந்தது. ஆளை விழுங்கும் பார்வை தான், உணர்ந்து கொண்ட ஆடவனுக்கு சட்டென்று புன்னகையை பூக்க தலையை கோதிக்கொண்டான். மாறாக பெண்ணின் இதழ் விரியவே இல்லை. இல்லை, அவ்வாறு இறுக்கி பிடித்துக் கொண்டாள். ஏற்கனவே வெட்கம் கெட்டு அவனின் பின்பு செல்லும் தன் மனதை குறித்து நிறைய கழிவிரக்கம் அவளுள் உண்டு. 'அதெப்படி நீ அவனுடைய கட்டுப்பாட்டில் இருக்கலாம்?' என்று போராடி போராடி தோற்ற வரலாறு ஏராளமாகவே உண்டு. உணர்ச்சியின் பிடியில் அல்லது கோபத்தில் உச்சியில் மட்டுமே அந்த கட்டுப்பாடுகளை தகர்த்திருக்கிறாள், அதுவே இத்தனை இடைவெளிகளை பரிசாக தந்திருந்ததே.
பார்வை பரிமாற்றத்தில் லயித்திருந்தவர்களை மீண்டும் ஒலித்த அழைப்பு மணி கலைத்தது. எழ முயன்றவளை முந்திக் கொண்டவன், "நான் பார்க்கிறேன்" என்று வெளியேற தலையை பிடித்துக் கொண்டவளுக்கு உறக்கத்தில் இருந்தது எழுந்தது லேசான ஒரு தலைவலியை கொடுத்திருந்தது. வேகமாக எழுந்தவள் ஓய்வறை சென்று முகம் கழுவி வெளியில் வந்து மணியை பார்க்க இரண்டை நெருங்கி இருந்தது. 'இவ்வளவு நேரமா தூங்கிட்டேன்' என்று நெற்றியை தட்டிக் கொண்டவள் வெளியில் வர சித்விக் அஸ்வினுடன் நின்று உரையாடிக் கொண்டிருந்தான்.
"என்னடா ஆஃப்டர்நூனே வந்திட்ட?" என்று வினவிய சாரா அவனருகில் செல்ல, "காலையில சொன்னேனே! இன்னைக்கு எக்ஸாம், அதான் எழுதிட்டு வந்திட்டேன்" என்றான் தம்பி.
"ம்ம், மறந்திட்டேன். சாப்பிட்டியா நீ?" என்றவள் அடுப்பறை நோக்கி விரைய, "இல்ல, ஒன்னோ க்ளாக் தான் எக்ஸாம் முடிஞ்சது. வரும் போது ஹோட்டல் போகலாம் நினைச்சேன், சரி வீட்டுக்கு தான போறோம் இங்க வந்து பார்த்துக்கலாம்னு வந்திட்டேன்" என்று தனது பையை ஷோஃபாவில் வைத்து விட்டு உணவு மேஜையில் இருந்த தண்ணீரை வாயில் சரித்துக் கொண்டவன் அங்கேயே அமர்ந்தும் கொண்டான்.
"நான் எதுவுமே செய்யலை, வெஜிடபுள் எதாவது இருக்கா என்ன? வாங்கி வைச்சியா?" என்றவள் கைகள் குளிர்சாதன பெட்டியை ஆராய, "இல்ல சாரா, நானே நேத்து தான வந்தேன். எக்ஸாம்க்கு படிக்கவே நேரமில்ல. நேத்து முழுசும் வெளியில வாங்கி தான் சாப்பிட்டேன். இப்போதைக்கும் நான் ஆர்டர் பண்ணிடுறேன். நீ ஈவ்னிங் போய் வாங்கிட்டு வந்திடேன்" என்றவன் கூடுதல் இணைப்பாக, "நான் இன்னைக்கு நைட் ஹாஸ்டல் போய்டுவேன் சாரா, வொன் வீக் கழிச்சு எக்ஸாம் முடியவும் தான் வருவேன்" என்றான்.
பாலை எடுத்து பிரித்தவள் பாத்திரத்தில் ஊற்றி அதை அடுப்பில் ஏற்றி விட்டு, "ஏன்டா?" என்ற வினாவோடு அவனருகில் வர, அஸ்வின் விழிகள் சுற்றிலும் அலைபாய சித்விக் அங்கிருந்திருக்கவில்லை. எப்பொழுதோ அவன் அறைக்குள் நுழைந்திருந்தான். "குரூப் ஸ்டடி சாரா, நீ மட்டுமிருந்தா ப்ரெண்ட்ஸை வீட்டுக்கு வரச்சொல்லிடுவேன் ஆனா மாமாவும் வந்திருக்காங்களே! அவங்க எதாவது நினைச்சிட்டா, டிஸ்டர்ப் பண்ண வேணாம் சோ நான் புக் எடுத்திட்டு போக தான் இன்னைக்கே வந்தேன்" என்றான்.
(தொடர்ந்து கீழே படிக்க)
சாராவை அணைத்தது மட்டுமே ஆடவனின் நினைவில் இருந்தது. பாவையின் அருகாமை கொடுத்த இதத்தில் விழிகள் தாமாகவே நித்திரையை தழுவி இருந்தது. திருமணம், அடுத்து மருத்துவமனை என்று கடந்த ஒரு வாரமாகவே சுற்றியதால் இருவருக்குமே ஆழ்ந்த நிம்மதியான உறக்கம் இருந்ததிருக்கவில்லை.
மல்லிகா வேறு புலம்பி இருந்தார். "என்ன டி, இந்த பொண்ணு கல்யாணத்தைன்னைக்கா மயங்கி விழணும். சும்மாவே மெல்ல எது கிடைக்கும்னு திரியுறவங்களுக்கு மத்தியில தான் நம்ம வாழ்ந்திட்டு இருக்கோம். நீ வந்த நேரம் தான் இப்படியாகிடுச்சுனு சொல்லிடுவாங்களோ, ஆனா உன் மாமியார் பேச்சை பார்த்தா நல்ல விதமா தான் இருக்கு ஆனா யாராவது எதாவது சொல்லிக் கொடுத்து உன்னை பேசிடாம" என்று புலம்பி இருக்க, "ப்ம்ச், ம்மா.. அவங்க யாரும் அப்படி நினைக்கறவங்க இல்லை, சித்தை மீறி யாரும் எதுவும் என்னை சொல்லிட மாட்டாங்க அதுவுமில்லாம அத்தையும் அப்படி எல்லாம் யார் சொல்றதையும் கேட்டு பேசுற ஆள் கிடையாது. நீயே எதையாவது கிளப்பிவிடாத" என்று கடிந்திருந்தாலும் அவளுள்ளும் சின்ன நெருடல் இருக்கவே செய்தது,
ஷர்மியை மருத்துவமனை அனுமதித்திருந்ததைக் குறித்து. ஆனால் அகிலா, "நல்லவேளை கல்யாணத்து முன்னாடி இப்படி நடக்கலை, இல்லை இவளை ஹாஸ்பிடல் வைச்சுட்டு மண்டபத்துக்கும் வீட்டுக்கும் அல்லாடி இருப்போம். கெட்டதிலையும் ஒரு நல்லது தான். ஆனா உன்னை தான் சரியா கவனிக்க முடியலை, எங்களோட சேர்ந்து நீயும் எதுக்கு அலையுற, பேசாம நீயும் அவனும் உங்கம்மா வீட்டில கூட இரண்டு நாள் இருக்களேன்" என்று பேசியிருக்க சாராவிற்கு அவளையும் அறியாமல் அவரின் மேல் ஒரு பிடித்தம் தோன்றியிருந்தது. அதாவது அவரின் இரண்டு மக்களை போலவே சாராவிடமும் இயல்பாய் உரையாடி ஒட்டிக் கொண்டார் அப்பெண்மணி.
காலையில் உறங்க தொடங்கியவர்கள் உணவு கூட வேண்டாம் என்ற ரீதியில் ஆழ்ந்த துயிலில் இருக்க அஸ்வின் மதியம் போல் வந்து அழைப்புமணியை அழுத்தியிருந்தான். அப்பொழுது தான் அடித்து பிடித்து இருவருமே எழுந்தமர்ந்தனர். சாரா, ஒரு நிமிடம் அதிர்ந்தே விட்டாள் ஆடவனின் வருகையில், விழிகள் விரிந்தது தன்னை போல் இயல்பாய், 'அவனை எதிர்பார்க்கவில்லை என்பதை அப்பட்டமாய் வெளிக்காட்டி!'... அந்த விழியசைவின் அபிநயத்தின் மீது அவனின் பார்வை ரசனையாய் படிந்தது.
ஆனால் சட்டென்று ஒரு கோபம் துளிர்த்தது. 'இவனை யார் வரச் சொன்னது? முழித்திருக்கும் பொழுது திரும்பி கூட பார்க்கவில்லையாம்! உறங்கும் பொழுது கட்டியணைத்து படுத்திருக்கிறான். ஒரு வேளை மற்ற நான்கு நாளும் இப்படி தானோ? எனக்கு தான் தெரியவில்லையோ?" என்று நொடித்து அவளது எண்ணங்கள் சீரான அலைவரிசையில் கடந்த நாட்களை குறித்து பயணிக்க துவங்க விழிகள் இன்னும் ஆடவனையே, 'பே' வென விரிந்து சிறையெடுத்துக் கொண்டிருந்தது. ஆளை விழுங்கும் பார்வை தான், உணர்ந்து கொண்ட ஆடவனுக்கு சட்டென்று புன்னகையை பூக்க தலையை கோதிக்கொண்டான். மாறாக பெண்ணின் இதழ் விரியவே இல்லை. இல்லை, அவ்வாறு இறுக்கி பிடித்துக் கொண்டாள். ஏற்கனவே வெட்கம் கெட்டு அவனின் பின்பு செல்லும் தன் மனதை குறித்து நிறைய கழிவிரக்கம் அவளுள் உண்டு. 'அதெப்படி நீ அவனுடைய கட்டுப்பாட்டில் இருக்கலாம்?' என்று போராடி போராடி தோற்ற வரலாறு ஏராளமாகவே உண்டு. உணர்ச்சியின் பிடியில் அல்லது கோபத்தில் உச்சியில் மட்டுமே அந்த கட்டுப்பாடுகளை தகர்த்திருக்கிறாள், அதுவே இத்தனை இடைவெளிகளை பரிசாக தந்திருந்ததே.
பார்வை பரிமாற்றத்தில் லயித்திருந்தவர்களை மீண்டும் ஒலித்த அழைப்பு மணி கலைத்தது. எழ முயன்றவளை முந்திக் கொண்டவன், "நான் பார்க்கிறேன்" என்று வெளியேற தலையை பிடித்துக் கொண்டவளுக்கு உறக்கத்தில் இருந்தது எழுந்தது லேசான ஒரு தலைவலியை கொடுத்திருந்தது. வேகமாக எழுந்தவள் ஓய்வறை சென்று முகம் கழுவி வெளியில் வந்து மணியை பார்க்க இரண்டை நெருங்கி இருந்தது. 'இவ்வளவு நேரமா தூங்கிட்டேன்' என்று நெற்றியை தட்டிக் கொண்டவள் வெளியில் வர சித்விக் அஸ்வினுடன் நின்று உரையாடிக் கொண்டிருந்தான்.
"என்னடா ஆஃப்டர்நூனே வந்திட்ட?" என்று வினவிய சாரா அவனருகில் செல்ல, "காலையில சொன்னேனே! இன்னைக்கு எக்ஸாம், அதான் எழுதிட்டு வந்திட்டேன்" என்றான் தம்பி.
"ம்ம், மறந்திட்டேன். சாப்பிட்டியா நீ?" என்றவள் அடுப்பறை நோக்கி விரைய, "இல்ல, ஒன்னோ க்ளாக் தான் எக்ஸாம் முடிஞ்சது. வரும் போது ஹோட்டல் போகலாம் நினைச்சேன், சரி வீட்டுக்கு தான போறோம் இங்க வந்து பார்த்துக்கலாம்னு வந்திட்டேன்" என்று தனது பையை ஷோஃபாவில் வைத்து விட்டு உணவு மேஜையில் இருந்த தண்ணீரை வாயில் சரித்துக் கொண்டவன் அங்கேயே அமர்ந்தும் கொண்டான்.
"நான் எதுவுமே செய்யலை, வெஜிடபுள் எதாவது இருக்கா என்ன? வாங்கி வைச்சியா?" என்றவள் கைகள் குளிர்சாதன பெட்டியை ஆராய, "இல்ல சாரா, நானே நேத்து தான வந்தேன். எக்ஸாம்க்கு படிக்கவே நேரமில்ல. நேத்து முழுசும் வெளியில வாங்கி தான் சாப்பிட்டேன். இப்போதைக்கும் நான் ஆர்டர் பண்ணிடுறேன். நீ ஈவ்னிங் போய் வாங்கிட்டு வந்திடேன்" என்றவன் கூடுதல் இணைப்பாக, "நான் இன்னைக்கு நைட் ஹாஸ்டல் போய்டுவேன் சாரா, வொன் வீக் கழிச்சு எக்ஸாம் முடியவும் தான் வருவேன்" என்றான்.
பாலை எடுத்து பிரித்தவள் பாத்திரத்தில் ஊற்றி அதை அடுப்பில் ஏற்றி விட்டு, "ஏன்டா?" என்ற வினாவோடு அவனருகில் வர, அஸ்வின் விழிகள் சுற்றிலும் அலைபாய சித்விக் அங்கிருந்திருக்கவில்லை. எப்பொழுதோ அவன் அறைக்குள் நுழைந்திருந்தான். "குரூப் ஸ்டடி சாரா, நீ மட்டுமிருந்தா ப்ரெண்ட்ஸை வீட்டுக்கு வரச்சொல்லிடுவேன் ஆனா மாமாவும் வந்திருக்காங்களே! அவங்க எதாவது நினைச்சிட்டா, டிஸ்டர்ப் பண்ண வேணாம் சோ நான் புக் எடுத்திட்டு போக தான் இன்னைக்கே வந்தேன்" என்றான்.
(தொடர்ந்து கீழே படிக்க)
Last edited by a moderator:
