- Messages
- 997
- Reaction score
- 2,811
- Points
- 93
அத்தியாயம் 12
இருள் முழுமையாக கவிழ்ந்திருக்க அந்த பால்கனியின் மூலையிலிருந்த மூங்கிலால் வேயப்பட்ட இருக்கையில் கால்களை குறுக்கி எதிரே தெரிந்த நிலவை வெறித்திருந்தான் அவன். ஒரு மாதமாக மழிக்கப்படாத தாடி, சில நாட்களாக மாற்றப்படாத உடை, சரியாக உண்ணாததால் கருவளையம் தோன்றி உள்ளிறங்கி கன்னங்கோடு அமிழ்ந்த போயிருந்த விழிகள் என்று பரிதாபத்துக்குரிய தோற்றம் தான். இது நவீன் என்றால் யாருமே நம்ப மாட்டார்கள், ஆம் அந்த அலட்சியமான இதழ் வளைவு, அசட்டையான திமிரான உடல் பாவனை, மிடுக்கான உடை எல்லாம் ம்ம்...எல்லாமே கரைந்து ஓடியிருந்தது மறைந்திருந்தது அவளோடு. இன்னும் அவள் இல்லை என்பதை உணர முடியவில்லை. அவளோடு அந்த நிகழ்வுகளை மூளை புரட்ட துவங்கினாலே சுவற்றிலே ஓங்கி குத்த துவங்கி விடுகிறான் ஆற்றாமையில். அதன் விளைவாக கைகளிலே நான்கு முறைக்கு மேல் தையலிட்டிருந்தனர் மருத்துவர்கள்.
'உனக்கு எப்படி என்னை விட்டு போக மனசு வந்துச்சுடி அப்படியே போனலும் என்னையும் கூட்டிட்டு போயிருக்கலாமே!' என்று மானசீகமாக பேசிக் கொண்டிருந்தவனுக்கு அவளையும் அப்படியே பிடித்து உலுக்கி, 'ஏன் போனாய் ஏன் போனாய் என்னை தனியே விட்டு?' என்று கத்தி கன்னம் கன்னமாய் அறைய தோன்றியது. அவள் என்பவள் அவளோடு மட்டும் சென்றிருந்தால் பரவாயில்லை அப்படியே அவனின் உயிரையும் வாரிச்சுருட்டி மொத்தமாக கையோடு எடுத்து சென்று விட்டாளே!....கிட்டதட்ட மனநிலை பிறழ்வான நிலை, மீள முனைந்தால் அந்த முயற்சிகள் கூட கசந்து தொண்டையை விட்டு இறங்க மறுக்கிறது.
உதடுகளோடு இணைந்து மனதும் விடாமல், "யாஷ்வி" ஜபம் படித்துக் கொண்டிருக்கிறது. 'எப்படி டி என்னை விட்டு ஒரு மாதம் உன்னால் தனியாக தாக்கு பிடிக்க முடிகிறது. அழைத்து சண்டையிடு யாஷ், எனக்கு ஏன் போன் பண்ணலை நவீன் என்று கேட்டு, ஒரே ஒரு தடவை' என்ற எண்ண போக்கில் அருகிலிருந்த அலைபேசியை வெறித்தது ஆடவன் விழிகள். அவனுடைய அலைபேசி அருகிலே அவளின் அலைபேசியும் வீற்றிருந்தது ஒய்யாரமாய். கண்களில் நீர் வழிய முயல என்றோ ஒரு நாள் சிறு வயதில் வாணி, "ஆம்பளபிள்ளை பிள்ளை அழக்கூடாது நவீன்" என்று சீண்டலோடு அவனின் அழுகையை நிறுத்த கூறியது நினைவில் எழ, 'என்னால் முடியலைம்மா, ரொம்ப ரொம்பவே வலிக்குது' என்று கத்தி கதற மனது பிரயத்தனப்பட்டாலும் அடக்கி அப்படியே அமர்ந்திருந்தான். வண்ண வண்ணமாய் மின்னிக் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த வாழ்வில் ஒரே நாளில் சில நிமிடங்களில் எங்கிருந்தோ சுழன்று வந்த சூறாவளியால் கும்மிருள் சூழ்ந்து கொண்டது. 'இதிலிருந்து எப்படி வெளி வரப்போகிறாய் நவீன்?' என்று மூளை கேள்வியெழுப்ப, 'ஆஹா...முடியுமா உன்னால் அவளிலிருந்து வெளி வர, அத்தனை இயல்பான காரியமா என்ன?' என்று ஆயாசமாக பார்த்து மனது சிரித்தது. ஆம், சில வருடங்களே ஆயினும் ஊனோடு கலந்து உயிரில் ஊடுருவி விட்டவள் அல்லவா? 'எப்படி என்னிலிருந்து அவளை பிரித்தெடுப்பேன்?' என்ற வினாவே பிரளயமாய் அவனுள் உழன்றுக் கொண்டிருந்தது. இறந்து விடுவதை விட ஆகச்சிறந்த கொடுமையான தருணம் இழப்பு, அதிலுமே அதை கிரகித்து உணர்வது தான் கொடுமையிலும் கொடுமை. ஒரு இழப்பு அவனையே ஒன்னுமில்லாமல் ஆக்கிருந்தது.
அறையை திரும்பி பார்த்தவனது இதயம் வெளி வந்து விடுமளவிற்கு வேகமாய் துடித்தது. அவளின் சிரிப்பொலியும் சீண்டலும் அவனை தீண்டி தீண்டி மீள 'அப்படியே அந்த சுவற்றில் ஏறி கீழே குதித்து விடலாமா?' என்று கூட சிந்தித்து விட்டான். ஏற்கனவே பத்து நாட்களுக்கு முன் செய்ய முனைந்த பொழுது கடைசி நொடியில் வந்து காப்பாற்றிய வாணியின் விழிகளிலும் ராகவனின் விழிகளிலும் தெரிந்த கண்ணீரிலே அதை கைவிட்டிருந்தான். அவனுக்காக அவனை மட்டுமே உலகமாய் சுற்றி இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் இரண்டு அப்பாவி ஜீவன்கள்! 'ம்கும்...போடி, நான் ஒன்றும் உன்னைப் போல சுயநலவாதி அல்ல. என்னை, நீயின்றி எப்படி இருப்பேன் என்று ஒரே ஒரு கணமாவது யோசித்திருந்தால் சென்றிருக்கவே மாட்டாயடி அறிவிலி பேதையே' என்று மேலும் மேலும் இறுகி உறைந்து தான் போனான் எதுவும் செய்ய முடியாத இயலாமையில். அன்று இறுதியாக அவளது வயிற்றில் கை வைத்து சிலிர்த்த நினைவெழ அன்னிச்சையாக கைகளை தூக்கி பார்த்து விரக்தி புன்னகை சிந்தி, "யாஷ்" எனற முணுமுணுப்போடு தலையை இருகைகளாலும் பிடித்துக் கொண்ட நவீன் முதல் முறையாக வாழ்க்கை தன்னை மிகவும் மோசமான முறையில் வஞ்சித்து விட்டதாக உணர்ந்தான். அதிலும் இறுதியாக அவளின் விழிகள் அவனுக்கான சுமந்திருந்த நேசத்தை எண்ணும் பொழுது இதயம் நின்று விடுகிறது. எவ்வளவு பூரிப்பு அவளின் முகத்தில், நினைக்க நினைக்க நெஞ்சே வெடித்து விடுமளவிற்கு வலித்தது. "ஏன் எனக்கெதற்கு இத்தனை பெரிய தண்டனை" என்றவன் விழிகள் அப்படியே மூடிக் கொள்ள இமையோரம் வழிந்த நீரை துடைப்பதற்கு ஆளில்லாது அனாதையாய் தான் நின்றான். ஆம், கடந்த ஆறு மாதத்தில் அவனின் சிறு அசைவு, சுணக்கம் கூட யாஷ்க்கு அத்துப்படி. "ஏன் ஒரு மாதிரியா இருக்கீங்க நவீன்? என்னாச்சு?" என்பவள் ஏதாவது கூறி அவனை சீண்டி சிரிக்க வைத்தே அகல்வாள் அவ்விடத்தை விட்டே. ஏதோ எல்லாமே நழுவி போய் நடுக்கடலில் தத்தளிப்பது போல் மூச்சடைக்க நெஞ்சை நீவி கொண்டிருந்தான். இதழ் கடித்து கண்ணீரை உள்ளிழுத்தவனால் உண்மையிலுமே தன்னை சுற்றி நடப்பதை எதையுமே உணர இயலவில்லை. காலை எழுந்ததிலிருந்து இரவு வரை அவனையே உரசிக் கொண்டும் சீண்டிக் கொண்டும்
வளைய வந்து வீட்டை நிறைத்தவள் இனி இல்லை, நிரந்தரமாக இவ்வுலகையும் அவனையும் விட்டு போயே விட்டாள் என்பதை ஜீரணிக்கவே முடியவில்லை. 'நானும் அப்படியே போயிருக்கலாம் எத்தனை நிம்மதியாய் இருந்திருக்கும்' என்பதே கடந்த ஒரு மாதத்தில் சதா எந்நேரமும் அவனின் மனதை ஆக்கிரமிக்கும் எண்ணங்கள். உணவு, உறக்கம்,அப்பா, அம்மா ஏன் இவ்வுலகம் கூட அவனுக்கு அன்னியமாய் போனது தான் பரிதாபம்! வீழ்ச்சி தான், இனி எதுவுமில்லை என்ற அளவிற்கு அதாளபாதளத்தினுள் சென்று விட்ட அளவிற்கு... ஏதோ வாழ்க்கை தலைகீழாய் மாறி நின்று அவனை பார்த்து ஏளனமாய் நகைப்பதாய் ஒரு சுயபச்சாதாபம்!... எல்லா சூழலையும் இலகுவாக கையாள வேண்டி அவளை தயார் செய்தவன் தன்னை தொலைத்து நிற்பது தான் ஆகச்சிறந்த பரிதாபம். அவளின் இழப்பு அவனை உருக்கவில்லை, உருக்குலைத்து போய் விட்டது எனலாம். நம் எண்ணங்களை தவிர வேறு யாராலும் நம்மை உயர்த்தவும் முடியாது வீழ்த்தவும் முடியாது, நவீன் எண்ணங்களாலும் நினைவுகளாலும் வீழ்ந்து மடிந்து புதைந்து விடும் முனைப்பில் இருந்தான். அதை தவிர வேறு வழியும் இருந்திருக்கவில்லை அவனுக்கு.
தொற்றிக் கொண்ட உற்சாகம் சிறிதும் குறைவின்றி யாஷ் உடலை வளைத்து நெளித்து பாடலுக்கேற்ப நடனமாடிக் கொண்டிருக்க நவீனும் இதழ் கடித்து புன்னகையுடன் அமர்ந்திருந்தான் இருக்கையின் நுனியில் அசட்டையான உடல்பாவனைவுடன். அவளது முகபாவனைகளையும் உடலின் வளைவுகளையும் அளவெடுத்து கண்களாலே வம்பிலுத்தப்படி. யாஷூக்கும் புரிகிறது அவனின் பாஷைகள் ஆனாலும், 'போடா டேய், உன்னை பிறகு பார்த்துக்கொள்கிறேன்' என்று தோள் குலுக்கலுடன் உதட்டை வளைத்து முகத்தை திருப்பிக் கொண்டாள். கேரளாவை நோக்கி இது இவர்களது இரண்டாவது பயணம், திருமணம் முடிந்து ஒரு வாரத்தில் வந்திருந்தவர்களுக்கு இம்முறை நண்பர்களுடன் செல்வதை தவிர்க்க மனதில்லை. நவீனின் நண்பர்களும் மனைவிமார்களும் யாஷ்விக்கு கடந்த ஆறு மாதத்தில் வெகு பரிட்சயமாகி போயிருந்தனர். விமானத்தில் இருந்து நவீன சொகுசு பேருந்திற்கு மாறியிருந்த அந்த வானரனப்படைகளோ அப்படியொரு ஆட்டம் தங்களை மறந்து போட்டுக் கொண்டிருந்தது. பெண்கள் மட்டுமே, அப்பாவி கணவர்களோ ஆளுக்கொரு குட்டிகளை கவ்விக்கொண்டு வாயை பிளந்து அவர்களின் நடனத்தை வேடிக்கை பார்த்துக் ரன்னிங் கமன்ட்டரி கொடுத்து அவ்வப்பொழுது தர்ம அடிகளை பரிசாக பெற்றுக் கொண்டிருக்க மகிழுந்தோ அவர்கள் தங்கவிருக்கும் இடத்தை நோக்கி பயணித்தது.
யாஷ் முகத்தை திருப்பிக் கொள்ள சட்டென்று முளைத்த வீம்போடும் அவளை வம்பிலுக்கும் பொருட்டும் நண்பன் விலக்கி தாவி முன்னே வந்த நவீன் அவளை நோக்கி புருவம் உயர்த்த அவளோ, 'ஓஹோ...அப்படியா?' என்ற ரீதியில் ஆடும் சாக்கை கொண்டு மீண்டும் திரும்பிக் கொள்ள, 'ப்ச்...திமிரை பாரேன்' இவளுக்கு என்று மீண்டும் பாவையை நோக்கி நகர்ந்தான். அவனின் செயலை கண்டு அவனின் நண்பர்களோ, "ஹோ..நவீனே!" என்று கூச்சலிட அந்த இடமே அதகளப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது அவர்களால்.
'டேய், ஏன்டா இப்படி படுத்தி தொலைக்கிறாய். உன் மூஞ்சியை பார்த்தாலே எனக்கு தெரிந்து அரை குறை டான்ஸூம் மறந்து போய் விடும் போலயே' என்ற புலம்பலுடன் முறைத்தவள் நவீனருகிலே அமர்ந்து கொள்ள பார்வையோ மகிழுந்து செல்லும் வழியை அவதனித்தது. விழிகள் மின்ன, "போன முறை போன அதை ரெஸ்டாரன்ட்டா, ஹோய் இது உங்க வேலை தானா?" என்று நவீன் கைகளை சுரண்ட கண் சிமிட்டி அவளின் காதோரம் சாய்ந்தவன், "யெஸ், செகன்ட் ஹனிமூனை செலிபிரேட் பண்ண போறோம்" என்று புன்னகையை விழுங்க அவனை முறைக்க முயன்றவளால் அது முடியாமல் போக சிவந்து தான் போனாள். இருப்பிடம் மட்டுமின்றி அன்றைக்கு தங்கியிருத்த அறையையும் நவீன் கேட்டே வாங்கியிருந்தான். கண்டு கொண்ட யாஷ், "டேய், ப்ராடு.." என்று யாருமறியாது அவனின் இடையில் கிள்ளி வைக்க துள்ளி விலகிய நவீனே புன்னகையுடன் புருவமேற்றி இறக்க அன்றைய நினைவுகளில் சிலிர்த்து தான் போனாள் பெண்.
கீழிறங்கியவர்கள் தங்களுக்கான அறையில் ஓய்வெடுக்க சென்று விட்டனர். நேரம் மாலை பொழுதை நெருங்கியிருக்க குளித்து குட்டி உறக்கம் போட்டு இரவுணவோடு சிறிய பார்ட்டி ஏற்பாடு செய்திருந்தனர். அதிகாலையில் விரைவில் மலையேறி அங்குள்ள அருவியில் குளித்து ஆட்டம் போட்டு சமைத்து உண்டு, மறுநாள் தேயிலை அருங்காட்சியகம், படகு பயணம் என்று அவர்களின் திட்டங்கள் பத்து நாட்களுக்கு மேல் விரிந்து கொண்டிருந்தது.
மாலையில் அலுப்பாக இருக்கிறது என்று யாஷ் பார்ட்டிக்கு வர மறுத்து விட அவளின்றி தனியாக செல்ல மனதின்றி நவீனும் அவளோடு ஐக்கியமாகி போனான். கூடவே இலவச இணைப்பாக அவன் நணபனின் ஒரு வயது குழந்தையையும், "நீங்க வரலை தான, இவனை மட்டும் பார்த்துக்கோ யாஷ், அழுதா கால் பண்ணு உடனே வந்திடுறேன்" என்று அவனின் தாய் யாஷ்வி வசம் ஒப்படைத்து விட்டு உற்சாகமாக ஓடி விட்டாள்.
யாஷ், அந்த குட்டியுடனே ஆழ்ந்து போக அவளையே பார்த்து அமர்ந்திருந்த நவீனின் நிலை தான் அந்தோ பரிதாபம். பொறுத்து பார்த்தவன், 'போங்கடா டேய், எனக்குன்னே வருவீங்களா?" என்று முணுமுணுத்து குப்புறப்படுத்து தலையணையில் முகம் புதைத்துக் கொள்ள இதழ் கடித்து புன்னகையை விழுங்கிய யாஷோ வேண்டுமென்றே குழந்தையை நவீன் முதுகில் அமர வைத்து வம்பிலுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.
(தொடர்ந்து கீழே படிக்க)
இருள் முழுமையாக கவிழ்ந்திருக்க அந்த பால்கனியின் மூலையிலிருந்த மூங்கிலால் வேயப்பட்ட இருக்கையில் கால்களை குறுக்கி எதிரே தெரிந்த நிலவை வெறித்திருந்தான் அவன். ஒரு மாதமாக மழிக்கப்படாத தாடி, சில நாட்களாக மாற்றப்படாத உடை, சரியாக உண்ணாததால் கருவளையம் தோன்றி உள்ளிறங்கி கன்னங்கோடு அமிழ்ந்த போயிருந்த விழிகள் என்று பரிதாபத்துக்குரிய தோற்றம் தான். இது நவீன் என்றால் யாருமே நம்ப மாட்டார்கள், ஆம் அந்த அலட்சியமான இதழ் வளைவு, அசட்டையான திமிரான உடல் பாவனை, மிடுக்கான உடை எல்லாம் ம்ம்...எல்லாமே கரைந்து ஓடியிருந்தது மறைந்திருந்தது அவளோடு. இன்னும் அவள் இல்லை என்பதை உணர முடியவில்லை. அவளோடு அந்த நிகழ்வுகளை மூளை புரட்ட துவங்கினாலே சுவற்றிலே ஓங்கி குத்த துவங்கி விடுகிறான் ஆற்றாமையில். அதன் விளைவாக கைகளிலே நான்கு முறைக்கு மேல் தையலிட்டிருந்தனர் மருத்துவர்கள்.
'உனக்கு எப்படி என்னை விட்டு போக மனசு வந்துச்சுடி அப்படியே போனலும் என்னையும் கூட்டிட்டு போயிருக்கலாமே!' என்று மானசீகமாக பேசிக் கொண்டிருந்தவனுக்கு அவளையும் அப்படியே பிடித்து உலுக்கி, 'ஏன் போனாய் ஏன் போனாய் என்னை தனியே விட்டு?' என்று கத்தி கன்னம் கன்னமாய் அறைய தோன்றியது. அவள் என்பவள் அவளோடு மட்டும் சென்றிருந்தால் பரவாயில்லை அப்படியே அவனின் உயிரையும் வாரிச்சுருட்டி மொத்தமாக கையோடு எடுத்து சென்று விட்டாளே!....கிட்டதட்ட மனநிலை பிறழ்வான நிலை, மீள முனைந்தால் அந்த முயற்சிகள் கூட கசந்து தொண்டையை விட்டு இறங்க மறுக்கிறது.
உதடுகளோடு இணைந்து மனதும் விடாமல், "யாஷ்வி" ஜபம் படித்துக் கொண்டிருக்கிறது. 'எப்படி டி என்னை விட்டு ஒரு மாதம் உன்னால் தனியாக தாக்கு பிடிக்க முடிகிறது. அழைத்து சண்டையிடு யாஷ், எனக்கு ஏன் போன் பண்ணலை நவீன் என்று கேட்டு, ஒரே ஒரு தடவை' என்ற எண்ண போக்கில் அருகிலிருந்த அலைபேசியை வெறித்தது ஆடவன் விழிகள். அவனுடைய அலைபேசி அருகிலே அவளின் அலைபேசியும் வீற்றிருந்தது ஒய்யாரமாய். கண்களில் நீர் வழிய முயல என்றோ ஒரு நாள் சிறு வயதில் வாணி, "ஆம்பளபிள்ளை பிள்ளை அழக்கூடாது நவீன்" என்று சீண்டலோடு அவனின் அழுகையை நிறுத்த கூறியது நினைவில் எழ, 'என்னால் முடியலைம்மா, ரொம்ப ரொம்பவே வலிக்குது' என்று கத்தி கதற மனது பிரயத்தனப்பட்டாலும் அடக்கி அப்படியே அமர்ந்திருந்தான். வண்ண வண்ணமாய் மின்னிக் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த வாழ்வில் ஒரே நாளில் சில நிமிடங்களில் எங்கிருந்தோ சுழன்று வந்த சூறாவளியால் கும்மிருள் சூழ்ந்து கொண்டது. 'இதிலிருந்து எப்படி வெளி வரப்போகிறாய் நவீன்?' என்று மூளை கேள்வியெழுப்ப, 'ஆஹா...முடியுமா உன்னால் அவளிலிருந்து வெளி வர, அத்தனை இயல்பான காரியமா என்ன?' என்று ஆயாசமாக பார்த்து மனது சிரித்தது. ஆம், சில வருடங்களே ஆயினும் ஊனோடு கலந்து உயிரில் ஊடுருவி விட்டவள் அல்லவா? 'எப்படி என்னிலிருந்து அவளை பிரித்தெடுப்பேன்?' என்ற வினாவே பிரளயமாய் அவனுள் உழன்றுக் கொண்டிருந்தது. இறந்து விடுவதை விட ஆகச்சிறந்த கொடுமையான தருணம் இழப்பு, அதிலுமே அதை கிரகித்து உணர்வது தான் கொடுமையிலும் கொடுமை. ஒரு இழப்பு அவனையே ஒன்னுமில்லாமல் ஆக்கிருந்தது.
அறையை திரும்பி பார்த்தவனது இதயம் வெளி வந்து விடுமளவிற்கு வேகமாய் துடித்தது. அவளின் சிரிப்பொலியும் சீண்டலும் அவனை தீண்டி தீண்டி மீள 'அப்படியே அந்த சுவற்றில் ஏறி கீழே குதித்து விடலாமா?' என்று கூட சிந்தித்து விட்டான். ஏற்கனவே பத்து நாட்களுக்கு முன் செய்ய முனைந்த பொழுது கடைசி நொடியில் வந்து காப்பாற்றிய வாணியின் விழிகளிலும் ராகவனின் விழிகளிலும் தெரிந்த கண்ணீரிலே அதை கைவிட்டிருந்தான். அவனுக்காக அவனை மட்டுமே உலகமாய் சுற்றி இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் இரண்டு அப்பாவி ஜீவன்கள்! 'ம்கும்...போடி, நான் ஒன்றும் உன்னைப் போல சுயநலவாதி அல்ல. என்னை, நீயின்றி எப்படி இருப்பேன் என்று ஒரே ஒரு கணமாவது யோசித்திருந்தால் சென்றிருக்கவே மாட்டாயடி அறிவிலி பேதையே' என்று மேலும் மேலும் இறுகி உறைந்து தான் போனான் எதுவும் செய்ய முடியாத இயலாமையில். அன்று இறுதியாக அவளது வயிற்றில் கை வைத்து சிலிர்த்த நினைவெழ அன்னிச்சையாக கைகளை தூக்கி பார்த்து விரக்தி புன்னகை சிந்தி, "யாஷ்" எனற முணுமுணுப்போடு தலையை இருகைகளாலும் பிடித்துக் கொண்ட நவீன் முதல் முறையாக வாழ்க்கை தன்னை மிகவும் மோசமான முறையில் வஞ்சித்து விட்டதாக உணர்ந்தான். அதிலும் இறுதியாக அவளின் விழிகள் அவனுக்கான சுமந்திருந்த நேசத்தை எண்ணும் பொழுது இதயம் நின்று விடுகிறது. எவ்வளவு பூரிப்பு அவளின் முகத்தில், நினைக்க நினைக்க நெஞ்சே வெடித்து விடுமளவிற்கு வலித்தது. "ஏன் எனக்கெதற்கு இத்தனை பெரிய தண்டனை" என்றவன் விழிகள் அப்படியே மூடிக் கொள்ள இமையோரம் வழிந்த நீரை துடைப்பதற்கு ஆளில்லாது அனாதையாய் தான் நின்றான். ஆம், கடந்த ஆறு மாதத்தில் அவனின் சிறு அசைவு, சுணக்கம் கூட யாஷ்க்கு அத்துப்படி. "ஏன் ஒரு மாதிரியா இருக்கீங்க நவீன்? என்னாச்சு?" என்பவள் ஏதாவது கூறி அவனை சீண்டி சிரிக்க வைத்தே அகல்வாள் அவ்விடத்தை விட்டே. ஏதோ எல்லாமே நழுவி போய் நடுக்கடலில் தத்தளிப்பது போல் மூச்சடைக்க நெஞ்சை நீவி கொண்டிருந்தான். இதழ் கடித்து கண்ணீரை உள்ளிழுத்தவனால் உண்மையிலுமே தன்னை சுற்றி நடப்பதை எதையுமே உணர இயலவில்லை. காலை எழுந்ததிலிருந்து இரவு வரை அவனையே உரசிக் கொண்டும் சீண்டிக் கொண்டும்
வளைய வந்து வீட்டை நிறைத்தவள் இனி இல்லை, நிரந்தரமாக இவ்வுலகையும் அவனையும் விட்டு போயே விட்டாள் என்பதை ஜீரணிக்கவே முடியவில்லை. 'நானும் அப்படியே போயிருக்கலாம் எத்தனை நிம்மதியாய் இருந்திருக்கும்' என்பதே கடந்த ஒரு மாதத்தில் சதா எந்நேரமும் அவனின் மனதை ஆக்கிரமிக்கும் எண்ணங்கள். உணவு, உறக்கம்,அப்பா, அம்மா ஏன் இவ்வுலகம் கூட அவனுக்கு அன்னியமாய் போனது தான் பரிதாபம்! வீழ்ச்சி தான், இனி எதுவுமில்லை என்ற அளவிற்கு அதாளபாதளத்தினுள் சென்று விட்ட அளவிற்கு... ஏதோ வாழ்க்கை தலைகீழாய் மாறி நின்று அவனை பார்த்து ஏளனமாய் நகைப்பதாய் ஒரு சுயபச்சாதாபம்!... எல்லா சூழலையும் இலகுவாக கையாள வேண்டி அவளை தயார் செய்தவன் தன்னை தொலைத்து நிற்பது தான் ஆகச்சிறந்த பரிதாபம். அவளின் இழப்பு அவனை உருக்கவில்லை, உருக்குலைத்து போய் விட்டது எனலாம். நம் எண்ணங்களை தவிர வேறு யாராலும் நம்மை உயர்த்தவும் முடியாது வீழ்த்தவும் முடியாது, நவீன் எண்ணங்களாலும் நினைவுகளாலும் வீழ்ந்து மடிந்து புதைந்து விடும் முனைப்பில் இருந்தான். அதை தவிர வேறு வழியும் இருந்திருக்கவில்லை அவனுக்கு.
தொற்றிக் கொண்ட உற்சாகம் சிறிதும் குறைவின்றி யாஷ் உடலை வளைத்து நெளித்து பாடலுக்கேற்ப நடனமாடிக் கொண்டிருக்க நவீனும் இதழ் கடித்து புன்னகையுடன் அமர்ந்திருந்தான் இருக்கையின் நுனியில் அசட்டையான உடல்பாவனைவுடன். அவளது முகபாவனைகளையும் உடலின் வளைவுகளையும் அளவெடுத்து கண்களாலே வம்பிலுத்தப்படி. யாஷூக்கும் புரிகிறது அவனின் பாஷைகள் ஆனாலும், 'போடா டேய், உன்னை பிறகு பார்த்துக்கொள்கிறேன்' என்று தோள் குலுக்கலுடன் உதட்டை வளைத்து முகத்தை திருப்பிக் கொண்டாள். கேரளாவை நோக்கி இது இவர்களது இரண்டாவது பயணம், திருமணம் முடிந்து ஒரு வாரத்தில் வந்திருந்தவர்களுக்கு இம்முறை நண்பர்களுடன் செல்வதை தவிர்க்க மனதில்லை. நவீனின் நண்பர்களும் மனைவிமார்களும் யாஷ்விக்கு கடந்த ஆறு மாதத்தில் வெகு பரிட்சயமாகி போயிருந்தனர். விமானத்தில் இருந்து நவீன சொகுசு பேருந்திற்கு மாறியிருந்த அந்த வானரனப்படைகளோ அப்படியொரு ஆட்டம் தங்களை மறந்து போட்டுக் கொண்டிருந்தது. பெண்கள் மட்டுமே, அப்பாவி கணவர்களோ ஆளுக்கொரு குட்டிகளை கவ்விக்கொண்டு வாயை பிளந்து அவர்களின் நடனத்தை வேடிக்கை பார்த்துக் ரன்னிங் கமன்ட்டரி கொடுத்து அவ்வப்பொழுது தர்ம அடிகளை பரிசாக பெற்றுக் கொண்டிருக்க மகிழுந்தோ அவர்கள் தங்கவிருக்கும் இடத்தை நோக்கி பயணித்தது.
யாஷ் முகத்தை திருப்பிக் கொள்ள சட்டென்று முளைத்த வீம்போடும் அவளை வம்பிலுக்கும் பொருட்டும் நண்பன் விலக்கி தாவி முன்னே வந்த நவீன் அவளை நோக்கி புருவம் உயர்த்த அவளோ, 'ஓஹோ...அப்படியா?' என்ற ரீதியில் ஆடும் சாக்கை கொண்டு மீண்டும் திரும்பிக் கொள்ள, 'ப்ச்...திமிரை பாரேன்' இவளுக்கு என்று மீண்டும் பாவையை நோக்கி நகர்ந்தான். அவனின் செயலை கண்டு அவனின் நண்பர்களோ, "ஹோ..நவீனே!" என்று கூச்சலிட அந்த இடமே அதகளப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது அவர்களால்.
'டேய், ஏன்டா இப்படி படுத்தி தொலைக்கிறாய். உன் மூஞ்சியை பார்த்தாலே எனக்கு தெரிந்து அரை குறை டான்ஸூம் மறந்து போய் விடும் போலயே' என்ற புலம்பலுடன் முறைத்தவள் நவீனருகிலே அமர்ந்து கொள்ள பார்வையோ மகிழுந்து செல்லும் வழியை அவதனித்தது. விழிகள் மின்ன, "போன முறை போன அதை ரெஸ்டாரன்ட்டா, ஹோய் இது உங்க வேலை தானா?" என்று நவீன் கைகளை சுரண்ட கண் சிமிட்டி அவளின் காதோரம் சாய்ந்தவன், "யெஸ், செகன்ட் ஹனிமூனை செலிபிரேட் பண்ண போறோம்" என்று புன்னகையை விழுங்க அவனை முறைக்க முயன்றவளால் அது முடியாமல் போக சிவந்து தான் போனாள். இருப்பிடம் மட்டுமின்றி அன்றைக்கு தங்கியிருத்த அறையையும் நவீன் கேட்டே வாங்கியிருந்தான். கண்டு கொண்ட யாஷ், "டேய், ப்ராடு.." என்று யாருமறியாது அவனின் இடையில் கிள்ளி வைக்க துள்ளி விலகிய நவீனே புன்னகையுடன் புருவமேற்றி இறக்க அன்றைய நினைவுகளில் சிலிர்த்து தான் போனாள் பெண்.
கீழிறங்கியவர்கள் தங்களுக்கான அறையில் ஓய்வெடுக்க சென்று விட்டனர். நேரம் மாலை பொழுதை நெருங்கியிருக்க குளித்து குட்டி உறக்கம் போட்டு இரவுணவோடு சிறிய பார்ட்டி ஏற்பாடு செய்திருந்தனர். அதிகாலையில் விரைவில் மலையேறி அங்குள்ள அருவியில் குளித்து ஆட்டம் போட்டு சமைத்து உண்டு, மறுநாள் தேயிலை அருங்காட்சியகம், படகு பயணம் என்று அவர்களின் திட்டங்கள் பத்து நாட்களுக்கு மேல் விரிந்து கொண்டிருந்தது.
மாலையில் அலுப்பாக இருக்கிறது என்று யாஷ் பார்ட்டிக்கு வர மறுத்து விட அவளின்றி தனியாக செல்ல மனதின்றி நவீனும் அவளோடு ஐக்கியமாகி போனான். கூடவே இலவச இணைப்பாக அவன் நணபனின் ஒரு வயது குழந்தையையும், "நீங்க வரலை தான, இவனை மட்டும் பார்த்துக்கோ யாஷ், அழுதா கால் பண்ணு உடனே வந்திடுறேன்" என்று அவனின் தாய் யாஷ்வி வசம் ஒப்படைத்து விட்டு உற்சாகமாக ஓடி விட்டாள்.
யாஷ், அந்த குட்டியுடனே ஆழ்ந்து போக அவளையே பார்த்து அமர்ந்திருந்த நவீனின் நிலை தான் அந்தோ பரிதாபம். பொறுத்து பார்த்தவன், 'போங்கடா டேய், எனக்குன்னே வருவீங்களா?" என்று முணுமுணுத்து குப்புறப்படுத்து தலையணையில் முகம் புதைத்துக் கொள்ள இதழ் கடித்து புன்னகையை விழுங்கிய யாஷோ வேண்டுமென்றே குழந்தையை நவீன் முதுகில் அமர வைத்து வம்பிலுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.
(தொடர்ந்து கீழே படிக்க)
Last edited by a moderator:
