புன்னகை 11:
உணர்தலுக்கும்
உடைதலுக்குமான
சிறு இடைவெளியை
நிரப்பிடும் ஆகப்பெரும்
உணர்வு தான் இந்த
அலாதியான
நேசம்…!
மதியம் பனிரெண்டு மணிக்கு ஆதவன் தன் கதிர்களால் சுட்டெரித்து கொண்டிருக்க,
சாளரத்தின் வழியே பாய்ந்து வந்து தன் மீது படர்ந்த வெயிலின் தாக்கத்தை கூட உணராது தன்னுடைய புத்தகத்தில் ஆழ்ந்து போயிருந்தாள்.
அது மதிய நேரம் என்பதால் நூலகத்தில் அவளையும் நூலகரயும் தவிர யாருமில்லை.
இன்னும் இரண்டு வாரங்களில் அவளுக்கு கல்லூரியில் உள் தேர்வு இருக்க அதற்காக புத்தகத்திலிருந்து குறிப்பு எடுத்து கொண்டிருந்தாள்.
இதோ அவள் பந்தயத்தின் போது மயங்கி விழுந்து ஒரு வாரங்கள் கடந்திருந்தது.
அந்த நிகழ்விற்கு பிறகு மிகவும் உடைந்து தான் போயிருந்தாள். ஒரு நொடி அவனுடைய வாகனம் நழுவிய போது துடிப்பை நிறுத்தியிருந்த இதயம் அவளுக்குள் அவனுக்கான இடத்தை தெரிவிக்க சிறிதாக சிதறி தான் போயிருந்தாள்.
உணர்வுகளுக்கும் உண்மைக்கும் இடையேயான போராட்டத்தில் சிக்கி தவித்தவள்,
'வேண்டாம். எனக்கு எதுவும் வேண்டாம் யாரும் வேண்டாம்' என்று தீர்க்கமாக முடிவெடுத்திருந்தாள்.
நடக்காது என்று தெரிந்த பிறகும் ஆசையை வளர்த்து கொண்டு பின்னால் சிதைந்து போவதற்கு இப்போதே இதனை வெட்டிவிடலாம் என்று நினைத்து கொண்டாள்.
இதோ இந்த மூன்று மாத காலம் நடந்தவை தன் வாழ்வில் நடக்கவே இல்லை என்று நினைத்து கொள்வோம்.
படிக்க வந்த இடத்தில் படிப்பில் மட்டும் கவனம் செலுத்த வேண்டும்.
பெற்றோர் வேலை செய்து தன்னை கல்லூரிக்கு அனுப்புவது படிக்க மட்டும் தான்.
அதுவும் இந்த இரண்டு வாரத்தில் இதனால் எத்தனை பேரிடம் தேவையே இல்லாமல் கோபப்பட்டோம் எரிந்து விழுந்தோம் என்று உணர்ந்து நொந்து போனாள்.
அதன் பின்னர் படிப்பே தனது முழு மூச்சாக கொண்டவள் அவனது நினைவை ஒதுக்க புத்தகத்தில் புதைந்து போனாள்.
அனைத்தையும் மீறி எழும் அவளது நினைவுகள் உள்வரை ஆட்டம் காண செய்தாலும் வேண்டாம் மனமே இறுதியில் காயப்பட்டு போவாய் என்று தனக்கு தானே கூறி கொண்டாள்.
மறக்க நினைத்த பிறகு தான் மணாளனின் முகம் அடிக்கடி வந்து செல்கிறது.
பாவைக்கு யார் புரிய வைப்பது வேண்டாம் என்று நினைத்த ஒன்றின் பின் தான் மனது வரையறையின்றி போய் நிற்கும் என்று.
தனக்குள்ளான தனக்கான போராட்டத்தில் சற்று இறுகி அமைதியாகி தான் போனாள்.
யாரிடமும் அதிகமாக பேசுவதில்லை. பேசினால் தான் எரிந்து விழுகிறோம் என்று பேச்சை குறைத்து கொண்டாள்.
படபட பட்டாசாய் பொறிந்திடும் செல்வ மீனாட்சியிடம் வார்த்தைகளுக்கு பஞ்சமாகி போனது.
புத்தகத்தினுள்ளே அமிழ்ந்து விடுபவள் போல அத்தனை நெருக்கத்தில் ஒற்றை விரலால் கண்ணாடியை ஏற்றிவிட்டு கொண்டு உற்று பார்த்து எழுதி கொண்டிருந்தாள்.
"சாப்பிட போகலையா செல்வ மீனாட்சி?" என்ற நூலகரின் வினாவில் புத்தகத்தில் இருந்து நிமிர்ந்தவள்,
"இல்லை மேம் பசிக்கலை" என்று கூற,
"சரிம்மா. நான் சாப்பிட்டு வர்றேன். யாராவது புக் எடுக்க வந்தா டென் மினிட்ஸ் வெயிட் பண்ண சொல்லு" என்றார்.
'சரி' என்று தலையசைத்தவள் மீண்டும் புத்தகத்தில் நுழைந்துவிட,
ஐந்து நிமிடத்தில் வாசலில் யாரோ வரும் அரவம் கேட்டது.
நூலகர் கூறியது நினைவு வந்து தலையை நிமிர்த்தி பார்க்க வாசலில் வந்து நின்றான் வல்லபன்.
சட்டென்று பார்வையை திருப்பி கொண்டவள் அவனது வரவை கவனியாது போல குனிந்து கொள்ள,
அவன் அழுத்தமான காலடி தடம் செவிக்கு வெகு அருகில் கேட்டு அவன் அருகில் வந்துவிட்டதை உறுதி செய்தது.
இது வழக்கமாக நடக்கும் ஒன்று தான். இந்த ஒரு வாரமாக அவனும் விதவிதமாக அவளிடம் பேச முயற்சிக்கிறான்.
ஆனால் அழுத்தக்காரி முடியாது என்று சாதிக்கிறாளே.
வந்து எதிரில் நின்றவன் அவளையே உற்று பார்க்க, அப்படி ஒரு ஜீவனே அங்கில்லாத பாவனை அவளிடத்தில்.
இரண்டு நிமிடங்கள் முழுதாக கடந்த பிறகும் எந்த எதிர்வினையும் இல்லாது போக, பட்டென்று அவளருகில் வந்து அமர அதில் உள்ளுக்குள் அதிர்ந்து போனவள் சில அடிகள் தள்ளி நகர்ந்து தனது வேலையை தொடர்ந்தாள்.
அவனோ அவள் புறம் நன்றாக திரும்பி அமர்ந்து அவளையே வெகு அருகில் இமைக்காது பார்க்க துவங்க,
இரண்டு நிமிடம் ஐந்து பத்து நிமிடமாக ஆகியது.
அவளுக்குள் நிமிடம் கடக்க குறுகுறுக்க துவங்கியது.
அவளும் எத்தனை நேரம் தான் அவனது பார்வையை ஒதுக்குவாள்.
ஊசியாய் ஊடுரும் பார்வை தனக்குள் எதையோ செய்ய சிறிதாக நெளிய துவங்கினாள்.
எதிரே இருந்தவனது பார்வை முழுவதும் அவளிடம் தான்.
குனிந்து எழுதியவளின் தோளில் அனாயசமாக வழிந்த கார்குழலில் விழிகள் பதிந்தது. புத்தகத்தை வாசித்தவளின் கருமணிகள் அங்குமிங்கும் நர்த்தனம் ஆட அதில் அவனுது இதயமும் சேர்ந்து ஆடியது.
அடிக்கடி பேனாவை ஒரு விரலால் திருப்பியவளின் மருதானியில் விழிகள் நிலைத்தது.
காற்றாடி ஓடி கொண்டிருந்தாலும் வெயிலின் தாக்கத்தால் பாதி மறைத்திருந்த நெற்றியில் பூத்திருந்த வியர்வை துளிகள் ஆதவனின் ஒளியினால் மின்னி கொண்டிருக்க நெற்றியில் தொடங்கி இதழில் முடிந்தவனது பார்வை அவளது மச்சத்தில் ரசனையாய் மொய்க்க,
இதயத்தினுள் சிறிதாக ஒரு மின்னல் தோன்றி மறைந்தது.
'ச்சு என்ன பண்ணிட்டு இருக்க நீ. அவளை சமாதானப் படுத்த வந்திட்டு' என்று தன்னை தானே அதட்டி பார்வையை மாற்றி அவளது நோட்டினை நோக்கினான்.
அவனது வெது அருகாமையில் சிறிது சிறிதாக சிதறி கொண்டிருந்தவள் என்னை செய்கிறோம் என்ற பிரஞ்ஞை இன்றி எழுதியவள் அதற்கு மேல் தாங்காது எழுந்துவிட்டாள்.
அவனுக்கு புரிந்தது எல்லாம் தன்னால் தான் என்று. இருந்தும் பார்வையை மாற்றாமல் அவளையே நோக்கினான்.
எழுந்து புத்தக அலமாரிக்கு பின்னால் சென்று,
"ஊஃப்" என்று மூச்சை இழுத்துவிட்டு கொண்டாள்.
விலகி விலகி சென்றாலும் கண்முன்னே வந்து நிற்பவனை என்ன தான் செய்ய என்று வழியறியாது தவித்தவள் இறுதியில் அமைதி ஆயுதத்தை கையில் எடுத்தாள்.
அவனுருகாமையில் தவித்து தடுமாறி நின்ற மனதினை வெகுவாக கட்டுப்படுத்தியவள் வேறு ஒரு புத்தகத்தை எடுத்துவிட்டு வர அவன் இன்னும் அசையாது அதே இடத்தில்.
முகத்தில் எதையும் காண்பிக்காது உட்கார்ந்தவள் பாதியில் விட்டதை தொடர, சடுதியில் அவளிடமிருந்த எழுதுகோல் பறிக்கப்பட்டது.
அதில் சிறிதான அதிர்வுடன் நிமிர்ந்து அவனை நோக்க, அவளிடத்தில் இருந்த நோட்டை எடுத்து அவள் எழுதியிருந்ததில் எதையோ திருத்தி எழுதியவன்,
"படிச்சா போதாது. படிப்புல கவனம் இருக்கணும்" என்று அவள் தவறாக எழுதியதை சுட்டி காட்ட, அவளுக்கு புரிந்தது.
அவனருகில் இருக்கும் வரை எதுவும் சரியாக செய்ய இயலாது என்று நினைத்தவள் ஒரு நொடி அவனை வெறித்து பார்த்தாள்.
ஒரே ஒரு விநாடி தான் சட்டென்று தன்னுடைய பையை எடுத்து கொண்டு கிளம்ப வெளியே வர, சரியாக அதே நேரம் நூலகரும் வருகை தர கூறிவிட்டு வந்துவிட்டாள்.
நேராக வகுப்பறைக்கு தான் சென்றாள். உணவு இடைவேளை நேரம் என்பதால் ஒருவரும் இல்லை.
தன்னுடைய இருக்கையில் அமர்ந்தவள் கரங்களால் தலையை பிடித்து கொண்டாள்.
விழிகள் தன்னிச்சையாக கலங்கியது.
அவளால் சுத்தமாக முடியவில்லை. இந்த உணர்வின் போராட்டத்தில் தளர்ந்து போனாள்.
நடக்காத ஒன்றிற்காக ஏங்கி தவிக்கும் மனதிடம் என்ன பதிலளிப்பது என தெரியவில்லை.
முயன்று கண்ணீரை உள்ளிழுத்து கொண்டவள் இமைகளை சிமிட்டிவிட்டு அப்படியே தலையை சரித்தாள்.
இங்கு அவளது வெறித்த பார்வையை உணர்ந்த வல்லபன் தான் செய்வதறியாது ஒரு கணம் நின்றுவிட்டான்.
அவளுடைய படபடவென பேச்சையும் கோபத்தையும் எதிர்கொள்ள முடிந்தவனால் இந்த அமைதியை தாங்க இயலவில்லை.
அதுவும் இதோ ஒரு கணத்திற்கு முன்பு அவனை நோக்கி கொடுத்தாளே ஒரு வெற்று பார்வை அதில் அவனது உள்ளே ஒன்று நொருங்கிவிட்டது.
கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் உள்ளுக்குள் உடைந்த இதயத்தை உணர்ந்தவன் இதற்கு மேல் தாளாது என்று எழுந்தேவிட்டான்.
இனியும் இதனை வளரவிட கூடாது அவளுக்கு எந்த கோபமாக இருந்தாலும் பேசி தீர்த்துவிட வேண்டும் என்று நினைத்தவன் விறுவிறுவென அவளுடைய வகுப்பறையை நோக்கி சென்றான்.
அவள் அங்கு தான் நிச்சயம் சென்றிருப்பாள் என அவளை புரிந்தவனுக்கு தெரிந்தது.
அவன் நினைத்தபடியே வகுப்பறையில் தான் அமர்ந்திருந்தாள்.
அதுவும் விழிகள் முழுவதும் நீருடன். அவளும் அவனை தான் பார்த்தாள்.
கண்ணீர் வேறு நிற்காமல் வழிந்தது. துடைக்க துடைக்க ஆறாக பெருகியது.
இப்போது மனதிற்கு தன்னை நோக்கி வருபவனது மிகப்பெரிய பின்புலமும் செல்வநிலையும் தான் தெரிந்தது.
அவனுடைய நிலைக்கு தான் பொருத்தமில்லை என்று தான் தோன்றியது.
அவள் அலைபேசியில் கண்ட அவனது மாளிகை போன்ற வீடும் அதன்முன்னே ஒய்யாரமாக நின்றிருந்த பல கோடி மதிப்புள்ள மகிழுந்தும் கண்முன் நிழலாட கண்ணீர் பெருகியது.
கையில் இருந்த கைக்குட்டையை எடுத்து துடைத்து கொள்ள வற்றாத ஜீவநதியாகியது விழிநீர்.
உன்னால் உணர்வுகளை கட்டுப்படுத்த இயலவில்லையா? என்று வேறு வேதனை பெருகியது.
அச்சிறு பெண்ணால் அப்போராட்டத்தை தாங்க முடியவில்லை.
அவளுடைய வெற்று பார்வையில் பாதிக்கப்பட்டு வந்தவன் அவளது அழுகையில் அதிர்ந்து,
"செல்வா என்னாச்சு ஏன் அழற?" என்க,
அவளிடம் பதிலில்லை. அவள் உடைந்துவிட்டாள்.
முகத்தினை கரங்களால் மூடி கொண்டவளுக்கு அழுகை பெருகியது.
இந்த கடந்த மூன்று வாரங்களாக அடக்கி வைத்திருந்த உணர்வுகள் நேசத்தின் விளிம்பில் கரை உடைத்திருந்தது.
"உன்னதானடி கேக்குறேன்?" என்று மீண்டும் அதட்ட, கண்ணீரே பதிலானது.
அவள் பதிலளிக்காததில் சிறிது சலிப்பு வர, "ப்ச் என்னதான்டி உன் பிரச்சனை சொன்னாதான தெரியும்" என்று கூற,
சடுதியில் அவளுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது.
கண்ணீரை அழுத்தமாக துடைத்தவள், "நீ… நீதான் என் பிரச்சனை" என்று கூற,
அவன் அதிர்ந்து பார்த்தான்.
"ஆமா நீ தான் நீ மட்டும் தான் என் பிரச்சனை. எதுக்கு நீ என் வாழ்க்கையில குறுக்க வந்த? நான் உண்டு என் படிப்பு உண்டுன்னு தான இருந்தேன்" என்றவள்,
"ப்ச் என்னால முடியலை. எங்க பார்த்தாலும் உன் முகம் தான் வருது. எப்போ பார்த்தாலும் உன் ஞாபகம் தான் வருது. சாப்பிட முடியலை தூங்க முடியலை" என்று அழுதழுது சிவந்த முகத்துடன் தலையை பிடிக்க,
அதிர்ச்சியில் இருந்தவனது முகத்தில் மெலிதான சிரிப்பில் இதழ்கள் நெளிய துவங்கியது.
அவன் முகத்தை கண்டவள் மேலும் கோபமாகியவள் கையில் கிடைத்த நோட்டையை தூக்கி எறிந்து,
"இனிமேல் என் கண் முன்னாடி வராதிங்க" என்றுவிட்டு விறுவிறுவென எழுந்து வெளியே சென்றிட,
போகும் அவளையே இமைக்காது பார்த்தவனின் புன்னகை இதழ்நீண்ட பெரிய புன்னகையாக விரிந்தது.
'உலகத்தில் உன்னை பிடித்திருக்கிறது என்று யாரும் இத்தனை அழகாய் கூறியிருக்க மாட்டார்கள்' என்று எண்ணியவனின் முகத்தில் மந்தகாச முறுவல் நிறைந்து நின்றது.
புயலென்று நினைத்தேன் என்னை
புயல் கட்டும் கயிராய் வந்தாள்
மலையென்று நினைத்தேன் என்னை
மல்லிகையால் மலையை சாய்த்தாள்
நெற்றி பொட்டில் என்னை உருட்டி வைத்தாளே…
*****************
உணர்தலுக்கும்
உடைதலுக்குமான
சிறு இடைவெளியை
நிரப்பிடும் ஆகப்பெரும்
உணர்வு தான் இந்த
அலாதியான
நேசம்…!
மதியம் பனிரெண்டு மணிக்கு ஆதவன் தன் கதிர்களால் சுட்டெரித்து கொண்டிருக்க,
சாளரத்தின் வழியே பாய்ந்து வந்து தன் மீது படர்ந்த வெயிலின் தாக்கத்தை கூட உணராது தன்னுடைய புத்தகத்தில் ஆழ்ந்து போயிருந்தாள்.
அது மதிய நேரம் என்பதால் நூலகத்தில் அவளையும் நூலகரயும் தவிர யாருமில்லை.
இன்னும் இரண்டு வாரங்களில் அவளுக்கு கல்லூரியில் உள் தேர்வு இருக்க அதற்காக புத்தகத்திலிருந்து குறிப்பு எடுத்து கொண்டிருந்தாள்.
இதோ அவள் பந்தயத்தின் போது மயங்கி விழுந்து ஒரு வாரங்கள் கடந்திருந்தது.
அந்த நிகழ்விற்கு பிறகு மிகவும் உடைந்து தான் போயிருந்தாள். ஒரு நொடி அவனுடைய வாகனம் நழுவிய போது துடிப்பை நிறுத்தியிருந்த இதயம் அவளுக்குள் அவனுக்கான இடத்தை தெரிவிக்க சிறிதாக சிதறி தான் போயிருந்தாள்.
உணர்வுகளுக்கும் உண்மைக்கும் இடையேயான போராட்டத்தில் சிக்கி தவித்தவள்,
'வேண்டாம். எனக்கு எதுவும் வேண்டாம் யாரும் வேண்டாம்' என்று தீர்க்கமாக முடிவெடுத்திருந்தாள்.
நடக்காது என்று தெரிந்த பிறகும் ஆசையை வளர்த்து கொண்டு பின்னால் சிதைந்து போவதற்கு இப்போதே இதனை வெட்டிவிடலாம் என்று நினைத்து கொண்டாள்.
இதோ இந்த மூன்று மாத காலம் நடந்தவை தன் வாழ்வில் நடக்கவே இல்லை என்று நினைத்து கொள்வோம்.
படிக்க வந்த இடத்தில் படிப்பில் மட்டும் கவனம் செலுத்த வேண்டும்.
பெற்றோர் வேலை செய்து தன்னை கல்லூரிக்கு அனுப்புவது படிக்க மட்டும் தான்.
அதுவும் இந்த இரண்டு வாரத்தில் இதனால் எத்தனை பேரிடம் தேவையே இல்லாமல் கோபப்பட்டோம் எரிந்து விழுந்தோம் என்று உணர்ந்து நொந்து போனாள்.
அதன் பின்னர் படிப்பே தனது முழு மூச்சாக கொண்டவள் அவனது நினைவை ஒதுக்க புத்தகத்தில் புதைந்து போனாள்.
அனைத்தையும் மீறி எழும் அவளது நினைவுகள் உள்வரை ஆட்டம் காண செய்தாலும் வேண்டாம் மனமே இறுதியில் காயப்பட்டு போவாய் என்று தனக்கு தானே கூறி கொண்டாள்.
மறக்க நினைத்த பிறகு தான் மணாளனின் முகம் அடிக்கடி வந்து செல்கிறது.
பாவைக்கு யார் புரிய வைப்பது வேண்டாம் என்று நினைத்த ஒன்றின் பின் தான் மனது வரையறையின்றி போய் நிற்கும் என்று.
தனக்குள்ளான தனக்கான போராட்டத்தில் சற்று இறுகி அமைதியாகி தான் போனாள்.
யாரிடமும் அதிகமாக பேசுவதில்லை. பேசினால் தான் எரிந்து விழுகிறோம் என்று பேச்சை குறைத்து கொண்டாள்.
படபட பட்டாசாய் பொறிந்திடும் செல்வ மீனாட்சியிடம் வார்த்தைகளுக்கு பஞ்சமாகி போனது.
புத்தகத்தினுள்ளே அமிழ்ந்து விடுபவள் போல அத்தனை நெருக்கத்தில் ஒற்றை விரலால் கண்ணாடியை ஏற்றிவிட்டு கொண்டு உற்று பார்த்து எழுதி கொண்டிருந்தாள்.
"சாப்பிட போகலையா செல்வ மீனாட்சி?" என்ற நூலகரின் வினாவில் புத்தகத்தில் இருந்து நிமிர்ந்தவள்,
"இல்லை மேம் பசிக்கலை" என்று கூற,
"சரிம்மா. நான் சாப்பிட்டு வர்றேன். யாராவது புக் எடுக்க வந்தா டென் மினிட்ஸ் வெயிட் பண்ண சொல்லு" என்றார்.
'சரி' என்று தலையசைத்தவள் மீண்டும் புத்தகத்தில் நுழைந்துவிட,
ஐந்து நிமிடத்தில் வாசலில் யாரோ வரும் அரவம் கேட்டது.
நூலகர் கூறியது நினைவு வந்து தலையை நிமிர்த்தி பார்க்க வாசலில் வந்து நின்றான் வல்லபன்.
சட்டென்று பார்வையை திருப்பி கொண்டவள் அவனது வரவை கவனியாது போல குனிந்து கொள்ள,
அவன் அழுத்தமான காலடி தடம் செவிக்கு வெகு அருகில் கேட்டு அவன் அருகில் வந்துவிட்டதை உறுதி செய்தது.
இது வழக்கமாக நடக்கும் ஒன்று தான். இந்த ஒரு வாரமாக அவனும் விதவிதமாக அவளிடம் பேச முயற்சிக்கிறான்.
ஆனால் அழுத்தக்காரி முடியாது என்று சாதிக்கிறாளே.
வந்து எதிரில் நின்றவன் அவளையே உற்று பார்க்க, அப்படி ஒரு ஜீவனே அங்கில்லாத பாவனை அவளிடத்தில்.
இரண்டு நிமிடங்கள் முழுதாக கடந்த பிறகும் எந்த எதிர்வினையும் இல்லாது போக, பட்டென்று அவளருகில் வந்து அமர அதில் உள்ளுக்குள் அதிர்ந்து போனவள் சில அடிகள் தள்ளி நகர்ந்து தனது வேலையை தொடர்ந்தாள்.
அவனோ அவள் புறம் நன்றாக திரும்பி அமர்ந்து அவளையே வெகு அருகில் இமைக்காது பார்க்க துவங்க,
இரண்டு நிமிடம் ஐந்து பத்து நிமிடமாக ஆகியது.
அவளுக்குள் நிமிடம் கடக்க குறுகுறுக்க துவங்கியது.
அவளும் எத்தனை நேரம் தான் அவனது பார்வையை ஒதுக்குவாள்.
ஊசியாய் ஊடுரும் பார்வை தனக்குள் எதையோ செய்ய சிறிதாக நெளிய துவங்கினாள்.
எதிரே இருந்தவனது பார்வை முழுவதும் அவளிடம் தான்.
குனிந்து எழுதியவளின் தோளில் அனாயசமாக வழிந்த கார்குழலில் விழிகள் பதிந்தது. புத்தகத்தை வாசித்தவளின் கருமணிகள் அங்குமிங்கும் நர்த்தனம் ஆட அதில் அவனுது இதயமும் சேர்ந்து ஆடியது.
அடிக்கடி பேனாவை ஒரு விரலால் திருப்பியவளின் மருதானியில் விழிகள் நிலைத்தது.
காற்றாடி ஓடி கொண்டிருந்தாலும் வெயிலின் தாக்கத்தால் பாதி மறைத்திருந்த நெற்றியில் பூத்திருந்த வியர்வை துளிகள் ஆதவனின் ஒளியினால் மின்னி கொண்டிருக்க நெற்றியில் தொடங்கி இதழில் முடிந்தவனது பார்வை அவளது மச்சத்தில் ரசனையாய் மொய்க்க,
இதயத்தினுள் சிறிதாக ஒரு மின்னல் தோன்றி மறைந்தது.
'ச்சு என்ன பண்ணிட்டு இருக்க நீ. அவளை சமாதானப் படுத்த வந்திட்டு' என்று தன்னை தானே அதட்டி பார்வையை மாற்றி அவளது நோட்டினை நோக்கினான்.
அவனது வெது அருகாமையில் சிறிது சிறிதாக சிதறி கொண்டிருந்தவள் என்னை செய்கிறோம் என்ற பிரஞ்ஞை இன்றி எழுதியவள் அதற்கு மேல் தாங்காது எழுந்துவிட்டாள்.
அவனுக்கு புரிந்தது எல்லாம் தன்னால் தான் என்று. இருந்தும் பார்வையை மாற்றாமல் அவளையே நோக்கினான்.
எழுந்து புத்தக அலமாரிக்கு பின்னால் சென்று,
"ஊஃப்" என்று மூச்சை இழுத்துவிட்டு கொண்டாள்.
விலகி விலகி சென்றாலும் கண்முன்னே வந்து நிற்பவனை என்ன தான் செய்ய என்று வழியறியாது தவித்தவள் இறுதியில் அமைதி ஆயுதத்தை கையில் எடுத்தாள்.
அவனுருகாமையில் தவித்து தடுமாறி நின்ற மனதினை வெகுவாக கட்டுப்படுத்தியவள் வேறு ஒரு புத்தகத்தை எடுத்துவிட்டு வர அவன் இன்னும் அசையாது அதே இடத்தில்.
முகத்தில் எதையும் காண்பிக்காது உட்கார்ந்தவள் பாதியில் விட்டதை தொடர, சடுதியில் அவளிடமிருந்த எழுதுகோல் பறிக்கப்பட்டது.
அதில் சிறிதான அதிர்வுடன் நிமிர்ந்து அவனை நோக்க, அவளிடத்தில் இருந்த நோட்டை எடுத்து அவள் எழுதியிருந்ததில் எதையோ திருத்தி எழுதியவன்,
"படிச்சா போதாது. படிப்புல கவனம் இருக்கணும்" என்று அவள் தவறாக எழுதியதை சுட்டி காட்ட, அவளுக்கு புரிந்தது.
அவனருகில் இருக்கும் வரை எதுவும் சரியாக செய்ய இயலாது என்று நினைத்தவள் ஒரு நொடி அவனை வெறித்து பார்த்தாள்.
ஒரே ஒரு விநாடி தான் சட்டென்று தன்னுடைய பையை எடுத்து கொண்டு கிளம்ப வெளியே வர, சரியாக அதே நேரம் நூலகரும் வருகை தர கூறிவிட்டு வந்துவிட்டாள்.
நேராக வகுப்பறைக்கு தான் சென்றாள். உணவு இடைவேளை நேரம் என்பதால் ஒருவரும் இல்லை.
தன்னுடைய இருக்கையில் அமர்ந்தவள் கரங்களால் தலையை பிடித்து கொண்டாள்.
விழிகள் தன்னிச்சையாக கலங்கியது.
அவளால் சுத்தமாக முடியவில்லை. இந்த உணர்வின் போராட்டத்தில் தளர்ந்து போனாள்.
நடக்காத ஒன்றிற்காக ஏங்கி தவிக்கும் மனதிடம் என்ன பதிலளிப்பது என தெரியவில்லை.
முயன்று கண்ணீரை உள்ளிழுத்து கொண்டவள் இமைகளை சிமிட்டிவிட்டு அப்படியே தலையை சரித்தாள்.
இங்கு அவளது வெறித்த பார்வையை உணர்ந்த வல்லபன் தான் செய்வதறியாது ஒரு கணம் நின்றுவிட்டான்.
அவளுடைய படபடவென பேச்சையும் கோபத்தையும் எதிர்கொள்ள முடிந்தவனால் இந்த அமைதியை தாங்க இயலவில்லை.
அதுவும் இதோ ஒரு கணத்திற்கு முன்பு அவனை நோக்கி கொடுத்தாளே ஒரு வெற்று பார்வை அதில் அவனது உள்ளே ஒன்று நொருங்கிவிட்டது.
கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் உள்ளுக்குள் உடைந்த இதயத்தை உணர்ந்தவன் இதற்கு மேல் தாளாது என்று எழுந்தேவிட்டான்.
இனியும் இதனை வளரவிட கூடாது அவளுக்கு எந்த கோபமாக இருந்தாலும் பேசி தீர்த்துவிட வேண்டும் என்று நினைத்தவன் விறுவிறுவென அவளுடைய வகுப்பறையை நோக்கி சென்றான்.
அவள் அங்கு தான் நிச்சயம் சென்றிருப்பாள் என அவளை புரிந்தவனுக்கு தெரிந்தது.
அவன் நினைத்தபடியே வகுப்பறையில் தான் அமர்ந்திருந்தாள்.
அதுவும் விழிகள் முழுவதும் நீருடன். அவளும் அவனை தான் பார்த்தாள்.
கண்ணீர் வேறு நிற்காமல் வழிந்தது. துடைக்க துடைக்க ஆறாக பெருகியது.
இப்போது மனதிற்கு தன்னை நோக்கி வருபவனது மிகப்பெரிய பின்புலமும் செல்வநிலையும் தான் தெரிந்தது.
அவனுடைய நிலைக்கு தான் பொருத்தமில்லை என்று தான் தோன்றியது.
அவள் அலைபேசியில் கண்ட அவனது மாளிகை போன்ற வீடும் அதன்முன்னே ஒய்யாரமாக நின்றிருந்த பல கோடி மதிப்புள்ள மகிழுந்தும் கண்முன் நிழலாட கண்ணீர் பெருகியது.
கையில் இருந்த கைக்குட்டையை எடுத்து துடைத்து கொள்ள வற்றாத ஜீவநதியாகியது விழிநீர்.
உன்னால் உணர்வுகளை கட்டுப்படுத்த இயலவில்லையா? என்று வேறு வேதனை பெருகியது.
அச்சிறு பெண்ணால் அப்போராட்டத்தை தாங்க முடியவில்லை.
அவளுடைய வெற்று பார்வையில் பாதிக்கப்பட்டு வந்தவன் அவளது அழுகையில் அதிர்ந்து,
"செல்வா என்னாச்சு ஏன் அழற?" என்க,
அவளிடம் பதிலில்லை. அவள் உடைந்துவிட்டாள்.
முகத்தினை கரங்களால் மூடி கொண்டவளுக்கு அழுகை பெருகியது.
இந்த கடந்த மூன்று வாரங்களாக அடக்கி வைத்திருந்த உணர்வுகள் நேசத்தின் விளிம்பில் கரை உடைத்திருந்தது.
"உன்னதானடி கேக்குறேன்?" என்று மீண்டும் அதட்ட, கண்ணீரே பதிலானது.
அவள் பதிலளிக்காததில் சிறிது சலிப்பு வர, "ப்ச் என்னதான்டி உன் பிரச்சனை சொன்னாதான தெரியும்" என்று கூற,
சடுதியில் அவளுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது.
கண்ணீரை அழுத்தமாக துடைத்தவள், "நீ… நீதான் என் பிரச்சனை" என்று கூற,
அவன் அதிர்ந்து பார்த்தான்.
"ஆமா நீ தான் நீ மட்டும் தான் என் பிரச்சனை. எதுக்கு நீ என் வாழ்க்கையில குறுக்க வந்த? நான் உண்டு என் படிப்பு உண்டுன்னு தான இருந்தேன்" என்றவள்,
"ப்ச் என்னால முடியலை. எங்க பார்த்தாலும் உன் முகம் தான் வருது. எப்போ பார்த்தாலும் உன் ஞாபகம் தான் வருது. சாப்பிட முடியலை தூங்க முடியலை" என்று அழுதழுது சிவந்த முகத்துடன் தலையை பிடிக்க,
அதிர்ச்சியில் இருந்தவனது முகத்தில் மெலிதான சிரிப்பில் இதழ்கள் நெளிய துவங்கியது.
அவன் முகத்தை கண்டவள் மேலும் கோபமாகியவள் கையில் கிடைத்த நோட்டையை தூக்கி எறிந்து,
"இனிமேல் என் கண் முன்னாடி வராதிங்க" என்றுவிட்டு விறுவிறுவென எழுந்து வெளியே சென்றிட,
போகும் அவளையே இமைக்காது பார்த்தவனின் புன்னகை இதழ்நீண்ட பெரிய புன்னகையாக விரிந்தது.
'உலகத்தில் உன்னை பிடித்திருக்கிறது என்று யாரும் இத்தனை அழகாய் கூறியிருக்க மாட்டார்கள்' என்று எண்ணியவனின் முகத்தில் மந்தகாச முறுவல் நிறைந்து நின்றது.
புயலென்று நினைத்தேன் என்னை
புயல் கட்டும் கயிராய் வந்தாள்
மலையென்று நினைத்தேன் என்னை
மல்லிகையால் மலையை சாய்த்தாள்
நெற்றி பொட்டில் என்னை உருட்டி வைத்தாளே…
*****************
Last edited:
