- Messages
- 1,168
- Reaction score
- 3,348
- Points
- 113
நெஞ்சம் – 16 
அயிரை நிறச்சட்டைக்குப் பொருத்தமாக சந்தன வண்ண கால் சராயை அணிந்து தலையைக் கோதி கண்ணாடியில் பார்த்த தேவா வெளியே வர, ஜனனி அப்போதுதான் சீப்பை மும்முரமாகத் தேடிக் கொண்டிருந்தாள். பொன்வாணி தலையிலிருந்த துண்டை உதறி முடியை உலர்த்த, இவன் இருவரையும் முறைத்தான்.
“பத்து நிமிஷம் மாமா... ராகியை கிளப்பிட்டு நான் ரெடியாக டைமாகிடுச்சு!” என்ற ஜனனி தலையைப் பின்னலிட்டு அதில் பூவை சொருகினாள். ராகினி பாவடைச் சட்டையோடு தாயின் அலைபேசியில் ஏதோ விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள்.
தேவாவும் அவளுக்கு அருகே அமர்ந்தான்.
ஜனனி கருவுற்று நல்ல செய்தி கிடைத்துவிட அதற்கு கோவிலுக்குச் சென்று நன்றி சொல்ல வேண்டும் என்று பொன்வாணி எண்ணியிருக்க, சிவன் கோவிலில் விசேஷம் என்பதால் இன்றைக்கே செல்லலாம் என கணவரை அழைத்தார்.
“இல்ல வாணி, நம்ப ராசுவோட அப்பா முடியலைன்னு ஹாஸ்பிடல்ல இருக்காராம். நான் ஒரெட்டுப் போய் பார்த்துட்டு வரேன்!” என கோபால் அகல, ஹரி காலையிலே பண்ணையில் ஏதோ கோளாறு என அதை நோக்கி ஓடியிருந்தான்.
“தேவா... இன்னைக்கு பண்ணையில நிறைய வேலை இருக்காப்பா?” என்ற வாணி, “சிவன் கோவில்ல எங்களை விட்டுடுறீயா? ஆட்டோல போகலாம்னா அவன் ரோட்ல தூக்கித் தூக்கிப் போடுவான். ஜனனியை இந்த மாதிரி நேரத்துல ஆட்டோல கூட்டீட்டு போறது நல்லா இல்லை!” என அவனை அழைத்தார்.
“கேப் புக் பண்ணி போய்க்கலாம் அத்தை... மாமாவை ஏன் டிஸ்டர்ப் பண்றீங்க?” ஜனனி இடைபுக, மாமியார் அவளை முறைத்தார். இன்றைக்கு சிவன் கோவிலில் விமர்சையாக பூஜை நடக்கவிருந்தது. மகனையும் எப்படியாவது அவரது சந்நிதிக்கு அழைத்து வர வேண்டும் என்ற எண்ணம் பெரியவருக்கு. அவன் வந்தால் தடைபட்டிருந்த திருமணம் நல்லபடியாக முடியும் என்ற நம்பிக்கையில் அவனையும் அழைத்தார்.
“ஆமா மா.. கேப்ல போகலாம் இல்ல... நீங்க ரெண்டு பேரும் டைம்க்கு கிளம்ப மாட்டீங்க!” அவன் யோசனையுடன் கூற,
“எத்தனை மணிக்கு நீ கிளம்பணும்ன்னு சொல்லு டா. கரெக்டா அதே டைம்க்கு நாங்களும் ரெடியா இருப்போம்!” என மகனை சமாளித்தவர், அவன் குறிப்பிட்ட எட்டு மணியைத் தாண்டி எட்டு முப்பதைத் தொட்டும் இன்னும் தயாராகவில்லை. அவன் சலிப்புடன் அமர்ந்திருந்தான்.
“அத்தை... எட்டு மணிக்குப் பூஜை ஆரம்பிச்சுடும்னு சொன்னாங்க... போச்சு பூஜை முடிஞ்சதுதான் நம்ப போவோம் போல!” ஜனனி கூற, “இந்தா... கிளம்பிட்டேன் டி!” என்றவர், மகளின் அறையை எட்டிப் பார்த்தார். அவள் இழுத்துப் போர்த்திக்கொண்டு உறங்கினாள்.
“பிரது... நாங்க வர டைம் முன்ன பின்ன ஆகும். ஒழுங்கா எழுந்து சாப்ட்டு மிச்ச சட்னியை ப்ரிட்ஜ்ல எடுத்து வை. சாம்பாரை சூடு பண்ணு. நான் வர்றவரை படுத்தே கிடந்த, பழுக்க காய்ச்சி சூடு வச்சுடுவேன்!” அவர் இரைந்ததும், சின்னவள் போர்வையை இழுத்து முகத்தை மூடித் திரும்பிக் கொண்டாள்.
“விடிஞ்சு எவ்வளோ நேரம் ஆகுது... பொண்ணா லட்சணமா எங்களோட கோவிலுக்கு வாடீன்னு கூப்ட்டா காலங்காத்தால எழுந்திருக்க முடியாதுன்னு வியாக்கியானம் பேசுறா!” மகளை வசைபாடியபடியே தனக்கென குட்டியாய் வெட்டி வைத்திருந்த பூவை எடுத்து கொஞ்சம் முடியில் சுற்றிக் கொண்டவர், “வாடா போகலாம்...” என கையில் கூடையோடு முன்னே சென்றார்.
“அத்தை... அபிஷேகம் முடிஞ்சிருக்கும். நம்ப கொண்டு போற பால், தேன்லாம் வேஸ்டாகப் போகுது!” ஜனனி புலம்பியபடியே பின்னிருக்கையில் ஏற, ராகினி தேவாவோடு முன்னே அமர்ந்தாள். கதவை வெளிப்புறம் பூட்டிய பொன்வாணி ஜன்னல் வழியே மேஜை மீது சாவியை வைத்துவிட்டு வந்து மகிழுந்தில் ஏறினார்.
செங்கல்பட்டின் ஒரு மூலையில் இருந்த அந்த சிவபெருமான் கோவிலை நோக்கிச் சென்றனர். எப்போதும் பிரதோஷம் என்றால் கோவிலில் கூட்டம் அதிகமாக இருக்கும். இன்றைக்கு ஏதோ வருடத்திற்கு ஒருமுறை செய்யும் பூஜை நடைபெறவிருப்பதால் அந்த தெருவே ஜெகஜோதியாக காட்சியளித்தது.
தேவாவிற்கு மகிழுந்தை நிறுத்த இடமே கிடைக்கவில்லை. அந்த கோவிலோடு ஒட்டியிருந்த கடையருகே வாகனத்தை நிறுத்தியவன், “ம்மா... சாமி கும்பிட்டுட்டு பத்திரமா ஜனனியை வீட்டுக்கு கூட்டீட்டுப் போங்க. ராகினி பத்திரம், கூட்டமா இருக்கு...” அறிவுறுத்தினான்.
“டேய் தேவா... இவ்வளோ தூரம் வந்துட்ட... அப்படியே உள்ள வந்துட்டுப் போனா என்ன டா. இங்க இருக்க சிவபெருமான் சக்தி வாய்ந்தவர் டா!” மகனையும் உள்ளே அழைக்க முயன்றார் பொன்வாணி.
“ப்ம்ச்... அப்போ நம்ம வீட்ல இருக்க சிவன் போட்டோக்கு சக்தி இல்லையாமா? வீட்ல எதுக்கு கும்புடுறீங்க?” அவன் கேட்டதும், தாய் முறைத்தார்.
“விதண்டாவாதம் பண்ணாம ஒழுங்கா வந்துட்டுப் போ டா!” அதட்டலிட்ட தாயைப் பொருட்படுத்தாதவன், “எனக்கு வேலை இருக்கு மா... நான் கிளம்புறேன்” என்றவாறே மகிழுந்தை இயக்க, பொன்வாணி மகனை அதிருப்தியுடன் பார்த்துவிட்டு மருமகளுடன் உள்ளே நுழைந்தார்.
“ஆதிரை... உன்கிட்ட கோவிச்சுட்டுப் பேசாம இருக்க புருஷன் சீக்கிரம் வந்து பேசணும், சமாதானம் பண்ணணும்னு வேண்டிக்கோ. இந்த வருஷமாவது உன் வாழ்க்கைல நல்லது நடக்கும்னு நம்புவோம்...” ரூக்கு ஆதிரைக்கும் சேர்த்து பாலும், தேனும் வாங்கிக் கொண்டே கூற, இவளிடம் சிறு தலையசைப்பு மட்டுமே.
ஆதிரை இந்தியா வந்த புதிதில் குழந்தையோடு தனியாய் நிற்க, திருமணமாகாதப் பெண்ணிற்கு வீடு தர இரண்டு மூன்று வீட்டின் உரிமையாளர்கள் மறுத்துவிட்டனர். அதனால் வேறு வழியின்றி கணவனோடு சண்டையிட்டு தனித்து வந்துவிட்டதாய் உரைத்திருந்தாள். அதை இன்றளவும் நம்பிய ருக்கு அவளைக் கோவிலுக்கு அழைத்துச் செல்லும் போதெல்லாம் உபதேசம் தர மறக்கவில்லை.
இருபுறமும் கூட்டம் நெருக்கியிருக்க, தேவா இரண்டு அடி நகர்ந்துவிட்டு மீண்டும் அப்படியே நின்றுவிட்டான். ஆமை போல ஊர்ந்து மக்கள் உள்ளே செல்ல, மெதுவாய் நகர்ந்தான். முன்னே சென்ற இருசக்கர வாகனம் அப்படியே நகராது நிற்க, இவன் எரிச்சலாய்ப் அதைப் பார்த்திருந்தான். அந்நேரம் மகிழுந்தில் அலைபேசி ஒலிக்க, திரும்பிப் பார்த்தான். ஜனனியின் அலைபேசியை விட்டுச் சென்றிருந்தாள்.
அவர்கள் சாமியை தரிசித்துவிட்டு மகிழுந்து முன்பதிவு செய்துதானே வீட்டிற்குச் செல்ல வேண்டும். அப்படியெனில் அவளது அலைபேசி இல்லாது எப்படி செல்வார்கள் என யோசித்தவனுக்கு துளியும் சந்தேகம் இல்லாது இது தாயின்
வேலைதான் எனப் புரிந்தது. வேண்டுமென்றேதான் அலைபேசியை வைத்துவிட்டுச் சென்றிருக்க கூடுமென எண்ணிக் கடியானவன், அந்த தெருவின் முனையில் வாகனத்தை நிறுத்திவிட்டு கடுகடுத்த முகத்தோடு கோவிலின் உள்ளே நுழைந்தான்.
அங்கிருந்த கூட்டத்தைப் பார்த்து மலைத்துப் போனானன். சுற்றிலும் பெண்கள்தான் ஆக்கிரமித்திருந்தனர். ஆங்காங்கே ஒரு சில ஆண்களும் தென்பட்டனர். இத்தனை பெண்களுக்கு இடையில் எப்படி இடித்துக் கொண்டே உள்ளே செல்வது என நினைத்துப் பல்லைக் கடித்தவன் வேறு வழியற்று அங்கே ஓரமாய் நின்றான். எப்படியும் அவர்கள் இந்த வழியில்தானே திரும்பி வர வேண்டும் என்று எண்ணியவன், பொன்வாணிக்கு அழைக்கும் எண்ணத்தைக் கைவிட்டான். வீட்டிலிருந்து கிளம்பும் போதுதான் தன்னுடைய அலைபேசியில் பேட்டரி தீர்ந்துவிட்டது என எடுக்காது வந்திருந்தார் பெண்மணி.
அயிரை நிறச்சட்டைக்குப் பொருத்தமாக சந்தன வண்ண கால் சராயை அணிந்து தலையைக் கோதி கண்ணாடியில் பார்த்த தேவா வெளியே வர, ஜனனி அப்போதுதான் சீப்பை மும்முரமாகத் தேடிக் கொண்டிருந்தாள். பொன்வாணி தலையிலிருந்த துண்டை உதறி முடியை உலர்த்த, இவன் இருவரையும் முறைத்தான்.
“பத்து நிமிஷம் மாமா... ராகியை கிளப்பிட்டு நான் ரெடியாக டைமாகிடுச்சு!” என்ற ஜனனி தலையைப் பின்னலிட்டு அதில் பூவை சொருகினாள். ராகினி பாவடைச் சட்டையோடு தாயின் அலைபேசியில் ஏதோ விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள்.
தேவாவும் அவளுக்கு அருகே அமர்ந்தான்.
ஜனனி கருவுற்று நல்ல செய்தி கிடைத்துவிட அதற்கு கோவிலுக்குச் சென்று நன்றி சொல்ல வேண்டும் என்று பொன்வாணி எண்ணியிருக்க, சிவன் கோவிலில் விசேஷம் என்பதால் இன்றைக்கே செல்லலாம் என கணவரை அழைத்தார்.
“இல்ல வாணி, நம்ப ராசுவோட அப்பா முடியலைன்னு ஹாஸ்பிடல்ல இருக்காராம். நான் ஒரெட்டுப் போய் பார்த்துட்டு வரேன்!” என கோபால் அகல, ஹரி காலையிலே பண்ணையில் ஏதோ கோளாறு என அதை நோக்கி ஓடியிருந்தான்.
“தேவா... இன்னைக்கு பண்ணையில நிறைய வேலை இருக்காப்பா?” என்ற வாணி, “சிவன் கோவில்ல எங்களை விட்டுடுறீயா? ஆட்டோல போகலாம்னா அவன் ரோட்ல தூக்கித் தூக்கிப் போடுவான். ஜனனியை இந்த மாதிரி நேரத்துல ஆட்டோல கூட்டீட்டு போறது நல்லா இல்லை!” என அவனை அழைத்தார்.
“கேப் புக் பண்ணி போய்க்கலாம் அத்தை... மாமாவை ஏன் டிஸ்டர்ப் பண்றீங்க?” ஜனனி இடைபுக, மாமியார் அவளை முறைத்தார். இன்றைக்கு சிவன் கோவிலில் விமர்சையாக பூஜை நடக்கவிருந்தது. மகனையும் எப்படியாவது அவரது சந்நிதிக்கு அழைத்து வர வேண்டும் என்ற எண்ணம் பெரியவருக்கு. அவன் வந்தால் தடைபட்டிருந்த திருமணம் நல்லபடியாக முடியும் என்ற நம்பிக்கையில் அவனையும் அழைத்தார்.
“ஆமா மா.. கேப்ல போகலாம் இல்ல... நீங்க ரெண்டு பேரும் டைம்க்கு கிளம்ப மாட்டீங்க!” அவன் யோசனையுடன் கூற,
“எத்தனை மணிக்கு நீ கிளம்பணும்ன்னு சொல்லு டா. கரெக்டா அதே டைம்க்கு நாங்களும் ரெடியா இருப்போம்!” என மகனை சமாளித்தவர், அவன் குறிப்பிட்ட எட்டு மணியைத் தாண்டி எட்டு முப்பதைத் தொட்டும் இன்னும் தயாராகவில்லை. அவன் சலிப்புடன் அமர்ந்திருந்தான்.
“அத்தை... எட்டு மணிக்குப் பூஜை ஆரம்பிச்சுடும்னு சொன்னாங்க... போச்சு பூஜை முடிஞ்சதுதான் நம்ப போவோம் போல!” ஜனனி கூற, “இந்தா... கிளம்பிட்டேன் டி!” என்றவர், மகளின் அறையை எட்டிப் பார்த்தார். அவள் இழுத்துப் போர்த்திக்கொண்டு உறங்கினாள்.
“பிரது... நாங்க வர டைம் முன்ன பின்ன ஆகும். ஒழுங்கா எழுந்து சாப்ட்டு மிச்ச சட்னியை ப்ரிட்ஜ்ல எடுத்து வை. சாம்பாரை சூடு பண்ணு. நான் வர்றவரை படுத்தே கிடந்த, பழுக்க காய்ச்சி சூடு வச்சுடுவேன்!” அவர் இரைந்ததும், சின்னவள் போர்வையை இழுத்து முகத்தை மூடித் திரும்பிக் கொண்டாள்.
“விடிஞ்சு எவ்வளோ நேரம் ஆகுது... பொண்ணா லட்சணமா எங்களோட கோவிலுக்கு வாடீன்னு கூப்ட்டா காலங்காத்தால எழுந்திருக்க முடியாதுன்னு வியாக்கியானம் பேசுறா!” மகளை வசைபாடியபடியே தனக்கென குட்டியாய் வெட்டி வைத்திருந்த பூவை எடுத்து கொஞ்சம் முடியில் சுற்றிக் கொண்டவர், “வாடா போகலாம்...” என கையில் கூடையோடு முன்னே சென்றார்.
“அத்தை... அபிஷேகம் முடிஞ்சிருக்கும். நம்ப கொண்டு போற பால், தேன்லாம் வேஸ்டாகப் போகுது!” ஜனனி புலம்பியபடியே பின்னிருக்கையில் ஏற, ராகினி தேவாவோடு முன்னே அமர்ந்தாள். கதவை வெளிப்புறம் பூட்டிய பொன்வாணி ஜன்னல் வழியே மேஜை மீது சாவியை வைத்துவிட்டு வந்து மகிழுந்தில் ஏறினார்.
செங்கல்பட்டின் ஒரு மூலையில் இருந்த அந்த சிவபெருமான் கோவிலை நோக்கிச் சென்றனர். எப்போதும் பிரதோஷம் என்றால் கோவிலில் கூட்டம் அதிகமாக இருக்கும். இன்றைக்கு ஏதோ வருடத்திற்கு ஒருமுறை செய்யும் பூஜை நடைபெறவிருப்பதால் அந்த தெருவே ஜெகஜோதியாக காட்சியளித்தது.
தேவாவிற்கு மகிழுந்தை நிறுத்த இடமே கிடைக்கவில்லை. அந்த கோவிலோடு ஒட்டியிருந்த கடையருகே வாகனத்தை நிறுத்தியவன், “ம்மா... சாமி கும்பிட்டுட்டு பத்திரமா ஜனனியை வீட்டுக்கு கூட்டீட்டுப் போங்க. ராகினி பத்திரம், கூட்டமா இருக்கு...” அறிவுறுத்தினான்.
“டேய் தேவா... இவ்வளோ தூரம் வந்துட்ட... அப்படியே உள்ள வந்துட்டுப் போனா என்ன டா. இங்க இருக்க சிவபெருமான் சக்தி வாய்ந்தவர் டா!” மகனையும் உள்ளே அழைக்க முயன்றார் பொன்வாணி.
“ப்ம்ச்... அப்போ நம்ம வீட்ல இருக்க சிவன் போட்டோக்கு சக்தி இல்லையாமா? வீட்ல எதுக்கு கும்புடுறீங்க?” அவன் கேட்டதும், தாய் முறைத்தார்.
“விதண்டாவாதம் பண்ணாம ஒழுங்கா வந்துட்டுப் போ டா!” அதட்டலிட்ட தாயைப் பொருட்படுத்தாதவன், “எனக்கு வேலை இருக்கு மா... நான் கிளம்புறேன்” என்றவாறே மகிழுந்தை இயக்க, பொன்வாணி மகனை அதிருப்தியுடன் பார்த்துவிட்டு மருமகளுடன் உள்ளே நுழைந்தார்.
“ஆதிரை... உன்கிட்ட கோவிச்சுட்டுப் பேசாம இருக்க புருஷன் சீக்கிரம் வந்து பேசணும், சமாதானம் பண்ணணும்னு வேண்டிக்கோ. இந்த வருஷமாவது உன் வாழ்க்கைல நல்லது நடக்கும்னு நம்புவோம்...” ரூக்கு ஆதிரைக்கும் சேர்த்து பாலும், தேனும் வாங்கிக் கொண்டே கூற, இவளிடம் சிறு தலையசைப்பு மட்டுமே.
ஆதிரை இந்தியா வந்த புதிதில் குழந்தையோடு தனியாய் நிற்க, திருமணமாகாதப் பெண்ணிற்கு வீடு தர இரண்டு மூன்று வீட்டின் உரிமையாளர்கள் மறுத்துவிட்டனர். அதனால் வேறு வழியின்றி கணவனோடு சண்டையிட்டு தனித்து வந்துவிட்டதாய் உரைத்திருந்தாள். அதை இன்றளவும் நம்பிய ருக்கு அவளைக் கோவிலுக்கு அழைத்துச் செல்லும் போதெல்லாம் உபதேசம் தர மறக்கவில்லை.
இருபுறமும் கூட்டம் நெருக்கியிருக்க, தேவா இரண்டு அடி நகர்ந்துவிட்டு மீண்டும் அப்படியே நின்றுவிட்டான். ஆமை போல ஊர்ந்து மக்கள் உள்ளே செல்ல, மெதுவாய் நகர்ந்தான். முன்னே சென்ற இருசக்கர வாகனம் அப்படியே நகராது நிற்க, இவன் எரிச்சலாய்ப் அதைப் பார்த்திருந்தான். அந்நேரம் மகிழுந்தில் அலைபேசி ஒலிக்க, திரும்பிப் பார்த்தான். ஜனனியின் அலைபேசியை விட்டுச் சென்றிருந்தாள்.
அவர்கள் சாமியை தரிசித்துவிட்டு மகிழுந்து முன்பதிவு செய்துதானே வீட்டிற்குச் செல்ல வேண்டும். அப்படியெனில் அவளது அலைபேசி இல்லாது எப்படி செல்வார்கள் என யோசித்தவனுக்கு துளியும் சந்தேகம் இல்லாது இது தாயின்
வேலைதான் எனப் புரிந்தது. வேண்டுமென்றேதான் அலைபேசியை வைத்துவிட்டுச் சென்றிருக்க கூடுமென எண்ணிக் கடியானவன், அந்த தெருவின் முனையில் வாகனத்தை நிறுத்திவிட்டு கடுகடுத்த முகத்தோடு கோவிலின் உள்ளே நுழைந்தான்.
அங்கிருந்த கூட்டத்தைப் பார்த்து மலைத்துப் போனானன். சுற்றிலும் பெண்கள்தான் ஆக்கிரமித்திருந்தனர். ஆங்காங்கே ஒரு சில ஆண்களும் தென்பட்டனர். இத்தனை பெண்களுக்கு இடையில் எப்படி இடித்துக் கொண்டே உள்ளே செல்வது என நினைத்துப் பல்லைக் கடித்தவன் வேறு வழியற்று அங்கே ஓரமாய் நின்றான். எப்படியும் அவர்கள் இந்த வழியில்தானே திரும்பி வர வேண்டும் என்று எண்ணியவன், பொன்வாணிக்கு அழைக்கும் எண்ணத்தைக் கைவிட்டான். வீட்டிலிருந்து கிளம்பும் போதுதான் தன்னுடைய அலைபேசியில் பேட்டரி தீர்ந்துவிட்டது என எடுக்காது வந்திருந்தார் பெண்மணி.
