- Messages
- 1,168
- Reaction score
- 3,348
- Points
- 113
தூறல் – 12.1 
சோனியா வெளியே வர, சக்தி அவளது முகத்தை ஊன்றிக் கவனித்தாள். அழுத தடயங்கள் சின்னவளைக் காண்பித்துக் கொடுத்தன.
“என்ன... சோனியா, அழுத மாதிரி இருக்க, என்னாச்சு?” என சக்தி வினவ, சோனியா எதுவும் பேசாது அவளது கையைப் பிடித்து உள்ளே இழுத்து அறைக் கதவை மூடினாள்.
“சக்தி கா, எங்களுக்கு ஒரு பிரச்சனை. அதை உன்னாலதான் தீர்த்து வைக்க முடியும் கா. வயசுல மூத்தவங்க நீ சொன்னா, சரியா இருக்கும்...” என்ற சோனியாவின் பேச்சில் சக்தியின் முகம் நொடியில் மலர்ந்து போனது.
“சோனி... இப்பவாது என்னைப் பத்தி உங்களுக்குப் புரிஞ்சுதே. துளசி விஷயத்திலயும் உன் விஷயத்துலயும் என்னைக்கும் நான் தப்பு பண்ண மாட்டேன் டி. அதனால நீங்க என்னை நம்பி தாராளமா எல்லாத்தையும் சொல்லலாம். இப்போ என்ன பிரச்சனை, அதை சொல்லு...” என்றவள் பேச்சில் கொஞ்சமே கொஞ்சம் சந்தோஷம் கொட்டிக் கிடந்தது. அவர்களது பிரச்சனையை நீர்த்துப் போக செய்துவிட்டால், துளசியைத் தன் வசப்படுத்திவிடலாம் என மூளை கண நேர கணக்கில் கற்பனை கோட்டைகளை வரிசையாய் கட்டத் தொடங்கின. துளசி தங்கையின் பேச்சில் அமைதியாய் நின்றாள். இடையில் எதையும் கூற விழையாது அவளது செயல்களை அவதானித்தாள்.
“அது... அக்கா நம்ப வீட்டு மேல கடன் இருக்குன்னு உனக்குத் தெரியும் தானே?” சின்னவள் வினா தொடுக்க, “ஆமா சோனி, அப்பா அந்த நிலத்தை வாங்கி காசை ஏமாந்துட்டாரே... அந்தக் கடன்தானே. இப்போ கூட வட்டி கட்டீட்டு இருக்கீங்களே?” என சரியாய் வினவினாள்.
“ஆமா அக்கா, எல்லாத்தையும் சரியா ஞாபகம் வச்சிருக்க நீ...” சோனியா குரலில் கொஞ்சம் நக்கலும் வஞ்சப்புகழ்ச்சியும் இருந்தன. போலியாய் சக்தியைப் புகழ்ந்தாள்.
“நம்ப வீட்டு விஷயத்தை எப்படி டி மறப்பேன் நான். அதெல்லாம் தினமும் நினைச்சுட்டே தான் இருப்பேன்!” பெருமூச்சோடு கவலையாய் கூறியவளைத் துளசி அற்பமாய்ப் பார்த்து வைத்தாள்.
“தினமும் நினைப்பீயா கா நீ? அப்புறம் ஏன் ஒருநாள் கூட கால் பண்ணி கடனை அடைச்சுட்டீங்களான்னு கேட்கலை. காசு கொடுத்து ஹெல்ப் பண்ண தோணலை உனக்கு? நான் கூட நீ கடன் இருக்கதையே மறந்துட்டன்னு நினைச்சேன். ஆனால், பாரேன் நீ எல்லாம் தெரிஞ்சும் அமைதியா இருந்திருக்க?” சிரிப்புடன் சோனியா கேலிக் குரலில் கூறினாலும் இந்தக் குத்தலானப் பேச்சில் சக்தியின் முகம் கன்றியது.
“சோனி... உனக்கு என் மாமியாரைப் பத்தி தெரியாதா என்ன? நீ சின்ன புள்ளை. உனக்கெங்க அந்தப் பொம்பளையைப் பத்தி தெரியப் போகுது. நம்ம வீட்டுக்குக் போன் பண்ணாலே பக்கத்துல வந்து ஒட்டுக் கேட்கும். அதனாலே என்னால உங்ககிட்டே பேச முடியலை. ஆனால், நீங்க இப்படி தப்பா எடுத்துப்பீங்கன்னு நினைக்கலை. என் மனசு வெள்ளந்தியா இருக்க மாதிரி நீங்களும் இருப்பீங்கன்னு நினைச்சு ஏமாந்துட்டேன். இனிமே என் அத்தை என்ன பண்ணாலும் பரவாயில்லைன்னு வாரத்துக்கு ஒரு தடவையாவது போன் பண்றேன் சோனி!” என்றவள் விழிகள் லேசாய் கலங்க, துளசி முகம் இறுக அவளைப் பார்த்தாள். எப்படி இந்தப் பெண்ணால் மட்டும் இப்படி நொடிக்கு நொடி பாவனைகளை, பொய்யான உணர்வுகளை சித்தரிக்க முடிகிறது என அவளை ஊன்றிக் கவனித்தாள்.
“அச்சோ... சக்தி கா, என்ன இது? கண்ல டேம் எதுவும் கட்டி வச்சிருக்கீயா? அப்பப்ப திறந்து விட்டிட்டுருக்க?” என்று சிரிப்பும் கேலியுமாய் சக்தியின் விழிநீரை துடைத்த சோனியா, “எனக்கு உன்னைப் பத்தியும் தெரியும். உன் மாமியாரைப் பத்தியும் தெரியும் கா. நீ சொல்லணும்னு அவசியம் இல்ல...” என்றவளின் இதழ்கள் வளைந்தன. அவள் பேச்சின் சாராம்சத்தை துளசியால் மட்டுமே உணர முடிந்தது. சக்தி எதுவும் புரியாது நின்றாள்.
“சரி, உன் வீட்டுப் பஞ்சாயத்தை அப்புறம் பேசிக்கலாம் கா. இப்போ இங்க இருக்க பிரச்சனைக்கு வருவோம். வைரமுத்து அங்கிள் வீட்டைக் காலி பண்ண சொல்லிட்டாரு. ஒன்னுப் பணத்தைக் கொடுங்க, இல்லை வீட்டைவிட்டு வெளியேறுங்க, நான் வித்துக்கிறேன்னு சொல்லிட்டாரு. இப்போ அவ்வளோ பணத்தை யார்கிட்டேயும் கேட்க முடியாதுல்ல. வீடு காலி பண்ணலாம்னா, எந்த வீடும் அமையலை. அப்பாவோட மெண்டல் கண்டிஷன் பத்தி உனக்குத் தெரியும் இல்ல...” என சோனியா நிறுத்தவும்,
“என்ன சோனி நீ, இப்படியொரு கஷ்டத்துல இருக்கீங்க நீங்க. என்கிட்ட இருபது லட்சம் இருந்தா, கண்டிப்பா உங்ககிட்ட கொடுத்து இருப்பேன். இப்போ எந்த ஹெல்ப்பும் பண்ண முடியாம இருக்கேன். ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு சோனி!” என அவளின் கையை ஆதரவாகப்ப் பிடித்தாள் சக்தி.
அவளது கரத்தின் மேல் தன் கைகளை வைத்த சோனியா, “க்கா... உன்னைப் பத்தி எனக்குத் தெரியாதா? உன்கிட்ட காசு இருந்தா, உன் மாமியாரைப் பத்தி எல்லாம் நீ யோசிக்க மாட்டேன்னு!” என்று வார்த்தையில் லேசாய் அழுத்தம் கொடுத்தவள், “இப்பவும் உன்னால எங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்ண முடியும் கா. நம்ம அரசப்பா வீடிருக்கு இல்ல. அதை நீ எங்களுக்குத் தர்றீயா கா? எப்படியும் மாமாவோட கன்னியாகுமரில தானே இருக்கப் போற? அங்கேயே செட்டிலாகிட்டீங்க. இந்த வீடு உங்களுக்கு தேவையில்லை தானே கா?” என மெதுவாய் சோனியா விஷயத்திற்கு வரவும் சக்தியின் முகத்தில் சில நொடிகள் அசைவே இல்லை. அவளது பேச்சின் அர்த்தத்தை கிரகிக்கவே சில கணங்கள் தேவைப்பட்டன அவளுக்கு.
“அது... அது அந்த வீட்ல ஆள் இருக்காங்களே சோனியா. திடீர்னு எப்படி காலி பண்ண சொல்ல முடியும்? அதெல்லாம் தப்பு!” என்றவள் வார்த்தைகள் திக்கின. இப்படியெல்லாம் சோனியா கேட்கக் கூடும் எனத் தெரிந்திருந்தால், அறைக்குள்ளே வந்திருக்க மாட்டாள் சக்தி. அவளது மனம் அடித்துக் கொண்டது.
“ப்ம்ச்... அதெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையா கா? வீட்டு ஓனர் நீ. இல்ல இல்ல, இனிமே நம்ம வீடு அது. அதனால நம்ம காலி பண்ணுங்கன்னு சொன்னா, ஒரு மாசத்துல காலி பண்ணித்தானே ஆகணும். எப்படியும் உனக்கு ஓகே தானே கா?” என சோனியா சிரிக்காமல் வினவினாள். சக்தியின் முகம் இருளடைந்து மெதுவாய் சுருங்கத் தொடங்கியது.
‘தர முடியாது என கூறினால் இந்த இடத்தில் வசுமதி தன்னை தவறாக எண்ணக் கூடும் என மனம் பதைபதைத்தது. அதற்காக வீட்டை இவர்களுக்கு கொடுக்க முடியுமா என்ன? அது என்னுடைய வீடு. என் அப்பா, அம்மா எனக்காகக் கட்டிய வீடு!’ என எண்ணியவள் என்ன பொய் கூறி மழுப்பலாம் எனத் தெரியாது தவித்துப் பார்வையை சுற்றிலும் படர விட, அவளின் பயந்த முகத்தில் சோனியா இதழ்களைக் கடித்து சிரிப்பை அடக்கினாள். சக்தி பார்க்காத கணம் துளசியைப் பார்த்து சின்னவள் கண்ணை சிமிட்ட, இத்தனை நேரம் பார்வையாளராய் இருந்தவளுக்குமே உதடுகளில் சிரிப்பு முளைத்துத் தொலைத்தது. எதையோ தேடும் பாவனையில் திரும்பி நின்று கொண்டாள்.
சக்தி நீண்ட நெடிய நொடிகளைப் பதிலளிக்காது விழுங்க, “என்ன சக்தி கா, எங்களுக்காக இருபது லட்சம் தருவேன்னு சொன்ன. அந்த வீட்டை எழுதி தர மாட்டீயா? உன் பேரை சொல்லி நாங்க எல்லாம் வாழ்ந்துட்டுப் போறோம்...” என மீண்டும் அழுத்திக் கூறினாள்.
“அது... அதில்லை சோனி, உங்க மாமா!” என அவள் பேச முற்படும்போது, “அட... மாமாவைப் பத்தி, உங்க மாமியாரைப் பத்தியெல்லாம் கவலைப்படாத கா. நான் அவர்கிட்ட பேசுறேன்!” என்றவள் கணநேரத்தில் எழுந்து,
“மாமா... உங்ககிட்டே கொஞ்சம் பேசணும்!” என உரக்கக் கத்திக் கொண்டே நகர்ந்திருந்தாள்.
அதில் பதைபதைத்துப் போன சக்தி, “ஐயோ... என்ன என்ன பண்ற சோனி நீ? அவர் கிட்ட இப்படியெல்லாம் கேட்டா, அப்புறம் என்கிட்ட தனியா சண்டை போடுவாரு டி. அவர் உன்கிட்ட நல்லா பேசுறதால, நல்ல மனுஷன்னு நினைக்காத. முசுடு, எப்போ பார்த்தாலும் முறைச்சுட்டே தான் சுத்துவாரு!” என சோனியாவின் கையை அழுத்திப் பிடித்தபடி பதற்றத்துடன் வார்த்தைகளை வேகவேகமாக உதிர்த்தாள் சக்தி. முகம் நொடியில் பயந்து இரத்தப் பசையற்று வெளுத்துப் போனது.
அவளைப் பார்த்த சோனியா, “அப்படியா கா. சரி, சரி, நான் அம்மாகிட்ட மட்டும் நீ வீடு தரேன்னு சொல்லிடவா?” என அதிராமல் கேட்டு சக்தியை மொத்தமும் அதிரச் செய்தாள்.
“இல்ல சோனி, உங்க மாமாவைக் கேட்காம எதையும் சொல்ல வேணாம். நான்... நான் அவர்கிட்ட பேசிட்டு சொல்றேன். என் மாமியார்!” என அவள் மீண்டும் தொடங்க,
அதற்குள் சோனியா, “இதோ... இப்போ கால் பண்ணி நானே அத்தைகிட்டே கேட்குறேன்...” என அலைபேசியைக் கையிலெடுத்த நொடி அதைக் கீழே தள்ளிவிட்ட சக்தி, “ஐயயோ... வேற வினையே வேண்டாம் சோனி. அத்தைகிட்டேயும் நானே பேசிக்கிறேன். நீ இப்போதைக்கு எதையும் பண்ணிடாத!” என மூச்சு வாங்கப் பேசிட, துளசிக்கு அவளைக் காணவே பாவமாய்ப் போய்விட்டது.
‘சோனி... விடு!’ கண்களாலே அவள் தங்கையை மிரட்ட, அதை ஒரு சின்ன குறுஞ்சிரிப்பிலும் தோள் குலுக்கலிலும் அசட்டை செய்தாள் சின்னவள்.
“சரி சோனி... நம்ம அப்புறம் பேசலாம். ஜெய்க்குப் பசிக்கும். வரேன்!” என சோனியா வேறு எதையும் செய்து வைக்கும் முன் சக்தி அறையைவிட்டு ஓடியேவிட்டாள்.
“ப்ம்ச்... சோனி என்ன டி...?” துளசி தங்கையை மிரட்ட, மெதுவாய் எழுந்து சென்று கதவை அடைத்து வந்தவள் அப்படியே கீழே விழுந்து, வயிற்றைப் பிடித்துக்கொண்டு சத்தமாக சிரிக்கத் தொடங்கினாள்.
ஒரு நொடி அவள் கீழே விழுந்ததில் பதறிய துளசி அவளருகே வரவும், சின்னவள் சிரிக்கத் தொடங்கவும் சரியாய் இருக்க, இடுப்பில் கையை வைத்து தங்கையை முறைத்தாள் தமக்கை.
“அச்சோ... சாரி கா. என்னால சிரிப்பை கன்ட்ரோல் பண்ண முடியலை. நான்... நா என்ன பண்ண?” என்றவள் சில நிமிடங்கள் தொடர்ந்து சிரித்தபடியே இருக்க, துளசியின் முறைப்பு அதிகமானது.
“சரி.. சரிகா. நான் சிரிக்கலை!” என உதடுகளை விரல்களால் மறைக்க முயன்றவளின் முகம் பூரணமான புன்னகையில் மலர்ந்திருந்தது. நிச்சயமாக அவளால் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை. அதில் துளசிக்குமே உதட்டில் முறுவல் பூத்தது.
“பாவம் சோனி, சக்தி கா...” துளசியின் குரலில் வருத்தம் இருந்தாலும் உதட்டில் குறும்பான புன்னகை வேறு முளைத்து தொலைத்தது.
“ஹாஹா... அக்கா, அந்தக்காக்கு பாவம் பார்த்தா, அப்புறம் நம்மளை ஐய்யோ பாவம்னு மாத்திவிடும். இதெல்லாம் பத்தலை கா. இன்னும் எதாவது ஹெவியா செஞ்சு ஓடவிடுவோம்!” என நம்பியார் போல கையைப் பிசைந்த சோனியா மனம்விட்டு சிரிக்கவும், துளசி அவளை அணைத்துக் கொண்டாள். இவளும் அவளை இறுக்கிக் கொண்டாள்.
இரவு உணவு அனைவரும் அமர்ந்து அமைதியாக சாப்பிட, சக்தி நிமிர்ந்து சோனியாவைப் பார்க்கவே இல்லை. பார்த்தால் எதாவது செய்து வைத்துவிடுவாளோ எனப் பயந்து விரைவில் உண்டு முடித்து அறைக்குள் அடைந்துவிட, சோனியாவும் துளசியும் புன்னகைத்துக்கொண்டனர்.
துளசி இரவில் படுக்கையில் விழச் செல்லும்போது அலைபேசியை எடுத்து சந்தோஷிற்கு திருமண வாழ்த்தைக் குறுஞ்செய்தியில் அனுப்பிவைத்தாள். பின் தற்காலிகமாக அவனை மனதிலிருந்து பின்னகர்த்தியிருந்தாள். இதற்கு பின்னும் அவர்களுடைய உறவு நீடித்தால், அது தேவையில்லாத மனக்கசப்பிற்கு வித்திடும் என மூளை உரைத்ததில் மனம் விழித்துக்கொண்டது. பதில் எதிர்பாராது அலைபேசியைத் தூர எறிந்துவிட்டு உறங்கிப் போனாள்.
***
மறுநாள் காலையில் கல்லூரிக்கு கிளம்பிக் கொண்டிருந்த சோனியா சக்தி குளித்து வரவும், அவளருகே சென்று நின்றாள்.
“அக்கா, சக்தி கா, நான் காலேஜ் முடிஞ்சு வர்றதுக்குள்ளே நீ மாமா, அத்தைகிட்டேயும் பேசி வச்சிடு கா. எல்லாம் சீக்கிரம் பண்ணாதான் அந்த வீட்டுக்கு நாங்க குடியேற முடியும்...” எனக் கூறவும், நான்குபுறமும் தலையை அசைத்த சக்தியின் முகத்தில் ஈயாடவில்லை.
சோனியாவும் துளசியும் கல்லூரி அலுவலகம் எனப் புறப்பட, சிவசக்தி தன்னுடைய உடமைகளை எடுத்துப் பயண பொதியில் வைத்தாள்.
“என்னங்க, வந்து ஒருவாரம் ஆச்சுல்ல. கிளம்பலாம், உங்களுக்கும் வேலை இருக்கும் இல்ல?” என கணவனைக் அவள் கிளப்ப முனைய, அவனுக்குமே வேலைகள் நிறைய இருந்தன.
அவன் தலையை அசைத்ததும் நிம்மதி பெருமூச்சை வெளிவிட்ட சக்தி, வசுமதியை நோக்கிச் சென்றாள்.
“ம்மா... அவருக்கு ஏதோ அவசர வேலையாம். இப்பவே கிளம்பணும்னு சொல்லி நிக்கிறாரு மா. அடுத்த தடவை வரும்போது இன்னும் கொஞ்சநாள் தங்குறோம்!” என்று கூறவும், “என்ன சக்தி, ரெண்டு நாள் கழிச்சுதான் கிளம்புறேன்னு சொன்ன? என்னதான் அவசர வேலையோ? தம்பிகிட்டே நான் பேசவா?” என அவர் கேட்க,
“ஆங்... இல்ல மா. ஏற்கனவே வேலைன்னு மூஞ்சியைத் தூக்கி வச்சிருக்காரு. நீ ஏதாவது பேசுனா, உன்கிட்ட மூஞ்சியைக் காமிச்சாலும் காமிப்பாரு. அதை என்னால பொறுத்துக்க முடியாது மா. போகும்போது எதுக்கு மனவருத்தம்?” என அவள் அக்கறையாய்க் கேட்க, வசுமதி மகளின் முகத்தைப் பாசத்துடன் தடவினார்.
அவரை அணைத்தவள், “ம்மா... துளசிக்கும் சோனியாக்கும் கல்யாணம் முடிஞ்சதும், நீயும் அப்பாவும் கன்னியாகுமரிக்கு வந்துடுங்க மா. நானே பார்த்துக்கிறேன்!” என்றவள் குரலில் சர்வ நிச்சயமாய் பொய்யில்லை. அதில் வசுமதிக்கு லேசாய் விழிகள் பனித்தன.
“சக்தி மா... அதை அப்போ பார்த்துக்கலாம். பார்த்து பத்திரமா போய்ட்டு வாங்க. அப்புறம் துளசிக்குப் பார்த்த மாப்பிளை வீட்ல என்னென்னு பேசிட்டு நீயே சொல்லு!” என்றார் வாஞ்சையுடன்.
“நிச்சயமா மா. நான் பேசிட்டு உனக்கு சொல்றேன்!” சக்தி பதில் இயம்ப, “ம்மா... பேண்ட்டை போட்டு விடு...” என ஜெயவர்மன் பாதி உடையணிந்தவாறு வந்து அவர்களது பேச்சை தடை செய்தான்.
“ஏன் டா, உங்கப்பா என்ன பண்றாரு?” என்ற கேள்வியுடன் அவனுக்கு உடையை அணிவித்தாள்.
“ஏன் சக்தி, புள்ளைங்க இல்லாத நேரமா பார்த்துக் கிளம்புற. சாயங்காலம் போகலாம் இல்ல?” வசுமதி கேட்க, ஒரு நொடி பதறிய சக்தி, “ஐயோ... இல்ல மா. இப்போ கிளம்புனாதான் சரியா இருக்கும்!” என அப்பேச்சிற்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்திருந்தாள்.
வசுமதி அவர்களுக்கு மதிய உணவை டப்பாவில் அடைத்துக் கொடுத்தார். கண்ணப்பனிடம் சிறிது நேரம் பேசிய சக்தி, கணவன் மகனுடன் வெளியேறினாள். துளசி திருமணத்தைவிட, தற்போதைக்கு அவளது வீடு பெரிதாய் தோன்றியது. வீட்டை அவர்களுக்குத் தர வேண்டும் என்ற எண்ணம் துளிகூட தோன்றவில்லை. ஏனோ, தன் பொருட்கள், உடைமைகள் என எதையும் யாரிடமும் பகிர்ந்து கொள்ள சிறுவயதிலிருந்தே அவளுக்கு விருப்பம் இருந்ததில்லை. அப்பொருட்களுடன் தாய் தந்தை இறந்தப் பிறகு தன்னை ஆதரவாக அணைத்துக் கொண்ட வசுமதியும் கண்ணப்பனும் கூட அடக்கம். அதனாலே துளசியிடமும் சோனியாவிடமும் அவர்கள் காண்பிக்கும் அக்கறையை இவளால் பொறுத்துக் கொள்ள முடிந்தது இல்லை.
தங்கைகள் என வரும்போது ஒருபடி கூட அவள் இறங்கி வரத் தயாராக இல்லை. அதனாலே சோனியா மீண்டும் வீட்டிற்கு வந்து அந்தப் பேச்சை தொடங்கும் முன் தற்காலிக தீர்வாய் கிளம்பிவிட்டாள்.
***
“என்ன சாப்பிட்ற மா, காஃபியா? டீயா?” தனக்கு முன்னே அமர்ந்திருந்த பெரியவர் வினவியதும், “இல்ல சார்... எதுவும் வேணாம்!” என சிறு தலையசைப்புடன் மறுத்திருந்தாள் துளசி.
“அட சங்கடப்படாத மா. நான் உன் அப்பா மாதிரிதான். உன் வயசுல எனக்கும் ஒரு பொண்ணு இருக்கா. அவளைப் பக்கத்து ஊர்லதான் கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்திருக்கோம். அவளையும் மாப்பிள்ளையும் நம்ப வீட்லயே குடி வைக்கலாம்னுதான் ரெண்டு வீடா கட்டுனோம். ஆனால், மாப்பிள்ளை வேணாம்னு சொல்லிட்டாரு. அதனால்தான் வீட்டை வாடகைக்கு விட்றோம்!” என்றவர் முகத்திலிருந்த புன்னகையும் சகமனிதர்கள் மீதான மரியாதையான உடல் மொழியும் துளசிக்கு மனதில் திருப்தியை அளித்தன. வீடு எப்படி இருந்தாலும், இங்கே குடிவரலாம் என முன்முடிவொன்றை மனதிற்குள் எடுத்திருந்தாள்.
“சாந்தா, காபி எடுத்துட்டு வா...” என மனைவியைப் பணித்தவர், “தம்பி பேசுனாரு, உங்கக் குடும்பத்தைப் பத்தி. கவலைப்படாத மா, எல்லாம் சரியாகிடும். உங்கப்பா பழையபடி மாறிடுவாரு. உனக்கு எதாவது ஹெல்ப் வேணும்னா, ஒரு அப்பாவா நினைச்சு என்கிட்ட கேட்கலாம்!” என்றவர் குரலில் அக்கறையான பாவம்தான். அதில் துளசிக்கு இன்னுமின்னும் நம்பிக்கை துளிர்த்தது.
“ரொம்ப நன்றி சார்!” என அவர்கள் கொடுத்த குளம்பியைப் பருகி முடித்து வீட்டை சுற்றி பார்த்தாள். அவள் நினைத்த அளவிற்கு இல்லையெனினும், வீட்டு உரிமையாளரின் கனிவான பேச்சிலும் தங்களது நிலைமையை அவர் புரிந்து கொண்டதிலுமே, துளசிக்கு வேறெதும் பெரிதாய் தோன்றவில்லை. வாடகை, முன்பணம் என அனைத்தையும் பேசிமுடித்து வீடு திரும்பும்போது அவளது மனது நீண்ட நாட்களுக்குப் பின்னான அமைதியில் திளைத்திருந்தது.
வழக்கமான வழக்கமாய் ஜெயவர்மனுக்காக இனிப்பொன்றை வாங்கிக்கொண்டு புன்னகையுடன் வீட்டை அடைந்தாள் துளசி. “ஜெய் குட்டி எங்க?” என அவள் சிரிப்புடன் வினவியபடி உள்ளே நுழைய, வீடு அதீத அமைதியைத் தத்தெடுத்திருந்தது.
சோனியா மட்டுமே கூடத்தில் அமர்ந்திருக்க, “என்ன சோனி, யாரையும் காணோம்?” என யோசனையாய் வினவினாள்.
அவளை சின்ன சிரிப்புடன் பார்த்தவாறே எழுந்து வந்த சோனியா, “இன்னைக்கு டெய்ரி மில்க் எனக்குதான் கா!” என இனிப்பை அவளிடமிருந்து உருவினாள்.
“ஏன், ஜெய் எங்க?” இவள் விழிகளால் அவனைத் துழாவ, “ப்ம்ச்...என்ன கா நீ? மாமாவுக்கு ஏதோ அவசர வேலைன்னு சக்தியக்கா கிளம்பி போய்டுச்சாம். நான் கூட எங்ககிட்ட சொல்லாமலே கிளம்பி போய்ட்டாங்கன்னு அம்மாகிட்ட கேட்டேன்!” என அவளைப் பார்த்து ஒற்றைக் கண்ணை சிமிட்டியவள், இனிப்பை பிரித்து உண்ணத் தொடங்கினாள்.
“ஆமா துளசி, மாப்ளைக்கு ஏதோ அவசரம்னு அவங்க கிளம்பிட்டாங்க!” என பின் கூடத்திலிருந்து உள்ளே நுழைந்தார் வசுமதி.
“ஓ...” என சற்றே உதடு குவித்துக் கேட்ட துளசியை சோனியா பார்க்கவும், இருவருக்குமே சிரிப்பு வந்தது. சக்தி விடை பெற்றதில் துளசிக்கு பெரிய நிம்மதி பிறந்தது.
“தேங்காய் சட்னி அரைக்கவா? இல்லை சாம்பார் வைக்கவா சோனி?” என்ற வசுமதி அடுக்களையை நோக்கிச் செல்ல, “ம்மா... சூடா சாம்பார், அப்புறம் சட்னியும் வேணும். ரெண்டும் சேர்த்து சாப்ட்டா இன்னும் ரெண்டு இட்லி சாப்பிடுவா துளசி கா. நான் இல்ல!” எனக் கடைசி வார்த்தையைக் குறும்பாய் கூறியவளை இருவரும் சிரிப்பும் முறைப்புமாய் பார்த்தனர்.
“சரி, சரி, பார்த்தது போதும். போய் டின்னரை செய் மா. பசிக்குது!” எனத் தாயின் தாடையைப் பிடித்துக் கொஞ்சி சமையலறைக்குள் தள்ளிய தங்கையை மென்முறுவலுடன் பார்த்த துளசி உடைமாற்றி வந்தாள்.
“டீ சூடு பண்ணி வச்சிருக்கேன் துளசி, போய் எடுத்துக்கோ...” என்ற வசுமதி கூடத்தில் அமர்ந்து வெங்காயத்தையும் தக்காளியையும் நறுக்கி முடித்து, தேங்காயைத் துருவத் தொடங்கியிருந்தார். தேநீரை எடுத்து வந்து அவருக்கு அருகே இருக்கையை இழுத்துப்போட்டு அமர்ந்த துளசியின் பார்வை முழுவதும் தாயிடம்தான்.
அவளது பார்வை கொடுத்த குறுகுறுப்பில் நிமிர்ந்தவர், “என்ன துளசி, அம்மாகிட்டே எதுவும் சொல்லணுமா?” என மகளை சரியாய் யூகித்து வினவினார். அவரது கேள்வியில் இவளது தலை ஆமாம் என்பது போல தயக்கமாய் அசைந்தது. அதில் பெரியவர் கவனம் இவளிடம் குவிந்தது.
“அது... ம்மா, இத்தனை வருஷம் வட்டி மட்டும் கட்டீட்டு இருந்தோம் இல்ல மா... வைரமுத்து அங்கிள் இப்போ பணம் வேணும், இல்ல வீட்டைக் காலி பண்ணுங்கன்னு சொல்றாரு...” என்று ஏகத்துக்கும் தயங்கி மெதுவாய் கூற, வசுமதி சலனமில்லாமல் மகளைப் பார்த்தார். அதிலே இவளுக்கு லேசாய் வலித்திருக்க வேண்டும்.
தொடருவதா? வேண்டாமா? என அவள் ஒரு நொடி தடுமாறி நிற்க, சோனியா எழுந்து வந்து துளசியருகே நின்றாள். இவள் நிமிர்ந்து அவளைப் பார்க்க, தலையை அசைத்த சின்னவள், நடந்ததை அனைத்தையும் கூறி முடிக்க, இருவரும் வசுமதியைப் பதற்றத்துடன் பார்த்திருந்தனர். அவரது எதிர்வினை என்னவாக இருக்கும் எனத் தெரியாது மனது அத்தனை தவித்துப் போனது.
அனைத்தையும் அமைதியாகக் கேட்ட வசுமதி மீதமிருந்த தேங்காயைத் துருவிவிட்டு எழுந்து சமையலறைக்குள் செல்ல, துளசி அவர் பின்னே நகர்ந்தாள்.
அவர்கள் பேசியது அவருக்குப் புரிந்ததா? இல்லையா? என்ற சந்தேகம் அவளுக்கு முளைத்தது. ஏனென்றால் வசுமதி எதையும் காண்பித்துக் கொள்ளாது அடுப்பை பற்ற வைத்து பாத்திரத்தை அதில் ஏற்றியவர், சாம்பார் வைக்கும் பணியில் மும்முரமாகியிருந்தார்.
“ம்மா...” என்ற துளசி தவிப்புடன் அவரது கையைப் பிடித்தாள். முகம் முழுவதும் கலக்கம் நிரம்பி வழிந்தது.
“ச்சு... துளசி, கையைவிடு. அடுப்புல வேலை பார்க்கும்போது இடையில வராதேன்னு சொல்லி இருக்கேன் இல்ல?” என அதட்டலிட்டு அவளிடமிருந்து கையை உருவியவர் ஐந்து நிமிடங்களில்
சாம்பாருக்குத் தேவையானவற்றை வைத்து மூடியை மூடி வைத்தார். இவர்கள் இருவரும் என்ன செய்வதெனப் புரியாது திகைத்து கவலையுடன் நின்றிருந்தனர்.
சோனியா வெளியே வர, சக்தி அவளது முகத்தை ஊன்றிக் கவனித்தாள். அழுத தடயங்கள் சின்னவளைக் காண்பித்துக் கொடுத்தன.
“என்ன... சோனியா, அழுத மாதிரி இருக்க, என்னாச்சு?” என சக்தி வினவ, சோனியா எதுவும் பேசாது அவளது கையைப் பிடித்து உள்ளே இழுத்து அறைக் கதவை மூடினாள்.
“சக்தி கா, எங்களுக்கு ஒரு பிரச்சனை. அதை உன்னாலதான் தீர்த்து வைக்க முடியும் கா. வயசுல மூத்தவங்க நீ சொன்னா, சரியா இருக்கும்...” என்ற சோனியாவின் பேச்சில் சக்தியின் முகம் நொடியில் மலர்ந்து போனது.
“சோனி... இப்பவாது என்னைப் பத்தி உங்களுக்குப் புரிஞ்சுதே. துளசி விஷயத்திலயும் உன் விஷயத்துலயும் என்னைக்கும் நான் தப்பு பண்ண மாட்டேன் டி. அதனால நீங்க என்னை நம்பி தாராளமா எல்லாத்தையும் சொல்லலாம். இப்போ என்ன பிரச்சனை, அதை சொல்லு...” என்றவள் பேச்சில் கொஞ்சமே கொஞ்சம் சந்தோஷம் கொட்டிக் கிடந்தது. அவர்களது பிரச்சனையை நீர்த்துப் போக செய்துவிட்டால், துளசியைத் தன் வசப்படுத்திவிடலாம் என மூளை கண நேர கணக்கில் கற்பனை கோட்டைகளை வரிசையாய் கட்டத் தொடங்கின. துளசி தங்கையின் பேச்சில் அமைதியாய் நின்றாள். இடையில் எதையும் கூற விழையாது அவளது செயல்களை அவதானித்தாள்.
“அது... அக்கா நம்ப வீட்டு மேல கடன் இருக்குன்னு உனக்குத் தெரியும் தானே?” சின்னவள் வினா தொடுக்க, “ஆமா சோனி, அப்பா அந்த நிலத்தை வாங்கி காசை ஏமாந்துட்டாரே... அந்தக் கடன்தானே. இப்போ கூட வட்டி கட்டீட்டு இருக்கீங்களே?” என சரியாய் வினவினாள்.
“ஆமா அக்கா, எல்லாத்தையும் சரியா ஞாபகம் வச்சிருக்க நீ...” சோனியா குரலில் கொஞ்சம் நக்கலும் வஞ்சப்புகழ்ச்சியும் இருந்தன. போலியாய் சக்தியைப் புகழ்ந்தாள்.
“நம்ப வீட்டு விஷயத்தை எப்படி டி மறப்பேன் நான். அதெல்லாம் தினமும் நினைச்சுட்டே தான் இருப்பேன்!” பெருமூச்சோடு கவலையாய் கூறியவளைத் துளசி அற்பமாய்ப் பார்த்து வைத்தாள்.
“தினமும் நினைப்பீயா கா நீ? அப்புறம் ஏன் ஒருநாள் கூட கால் பண்ணி கடனை அடைச்சுட்டீங்களான்னு கேட்கலை. காசு கொடுத்து ஹெல்ப் பண்ண தோணலை உனக்கு? நான் கூட நீ கடன் இருக்கதையே மறந்துட்டன்னு நினைச்சேன். ஆனால், பாரேன் நீ எல்லாம் தெரிஞ்சும் அமைதியா இருந்திருக்க?” சிரிப்புடன் சோனியா கேலிக் குரலில் கூறினாலும் இந்தக் குத்தலானப் பேச்சில் சக்தியின் முகம் கன்றியது.
“சோனி... உனக்கு என் மாமியாரைப் பத்தி தெரியாதா என்ன? நீ சின்ன புள்ளை. உனக்கெங்க அந்தப் பொம்பளையைப் பத்தி தெரியப் போகுது. நம்ம வீட்டுக்குக் போன் பண்ணாலே பக்கத்துல வந்து ஒட்டுக் கேட்கும். அதனாலே என்னால உங்ககிட்டே பேச முடியலை. ஆனால், நீங்க இப்படி தப்பா எடுத்துப்பீங்கன்னு நினைக்கலை. என் மனசு வெள்ளந்தியா இருக்க மாதிரி நீங்களும் இருப்பீங்கன்னு நினைச்சு ஏமாந்துட்டேன். இனிமே என் அத்தை என்ன பண்ணாலும் பரவாயில்லைன்னு வாரத்துக்கு ஒரு தடவையாவது போன் பண்றேன் சோனி!” என்றவள் விழிகள் லேசாய் கலங்க, துளசி முகம் இறுக அவளைப் பார்த்தாள். எப்படி இந்தப் பெண்ணால் மட்டும் இப்படி நொடிக்கு நொடி பாவனைகளை, பொய்யான உணர்வுகளை சித்தரிக்க முடிகிறது என அவளை ஊன்றிக் கவனித்தாள்.
“அச்சோ... சக்தி கா, என்ன இது? கண்ல டேம் எதுவும் கட்டி வச்சிருக்கீயா? அப்பப்ப திறந்து விட்டிட்டுருக்க?” என்று சிரிப்பும் கேலியுமாய் சக்தியின் விழிநீரை துடைத்த சோனியா, “எனக்கு உன்னைப் பத்தியும் தெரியும். உன் மாமியாரைப் பத்தியும் தெரியும் கா. நீ சொல்லணும்னு அவசியம் இல்ல...” என்றவளின் இதழ்கள் வளைந்தன. அவள் பேச்சின் சாராம்சத்தை துளசியால் மட்டுமே உணர முடிந்தது. சக்தி எதுவும் புரியாது நின்றாள்.
“சரி, உன் வீட்டுப் பஞ்சாயத்தை அப்புறம் பேசிக்கலாம் கா. இப்போ இங்க இருக்க பிரச்சனைக்கு வருவோம். வைரமுத்து அங்கிள் வீட்டைக் காலி பண்ண சொல்லிட்டாரு. ஒன்னுப் பணத்தைக் கொடுங்க, இல்லை வீட்டைவிட்டு வெளியேறுங்க, நான் வித்துக்கிறேன்னு சொல்லிட்டாரு. இப்போ அவ்வளோ பணத்தை யார்கிட்டேயும் கேட்க முடியாதுல்ல. வீடு காலி பண்ணலாம்னா, எந்த வீடும் அமையலை. அப்பாவோட மெண்டல் கண்டிஷன் பத்தி உனக்குத் தெரியும் இல்ல...” என சோனியா நிறுத்தவும்,
“என்ன சோனி நீ, இப்படியொரு கஷ்டத்துல இருக்கீங்க நீங்க. என்கிட்ட இருபது லட்சம் இருந்தா, கண்டிப்பா உங்ககிட்ட கொடுத்து இருப்பேன். இப்போ எந்த ஹெல்ப்பும் பண்ண முடியாம இருக்கேன். ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு சோனி!” என அவளின் கையை ஆதரவாகப்ப் பிடித்தாள் சக்தி.
அவளது கரத்தின் மேல் தன் கைகளை வைத்த சோனியா, “க்கா... உன்னைப் பத்தி எனக்குத் தெரியாதா? உன்கிட்ட காசு இருந்தா, உன் மாமியாரைப் பத்தி எல்லாம் நீ யோசிக்க மாட்டேன்னு!” என்று வார்த்தையில் லேசாய் அழுத்தம் கொடுத்தவள், “இப்பவும் உன்னால எங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்ண முடியும் கா. நம்ம அரசப்பா வீடிருக்கு இல்ல. அதை நீ எங்களுக்குத் தர்றீயா கா? எப்படியும் மாமாவோட கன்னியாகுமரில தானே இருக்கப் போற? அங்கேயே செட்டிலாகிட்டீங்க. இந்த வீடு உங்களுக்கு தேவையில்லை தானே கா?” என மெதுவாய் சோனியா விஷயத்திற்கு வரவும் சக்தியின் முகத்தில் சில நொடிகள் அசைவே இல்லை. அவளது பேச்சின் அர்த்தத்தை கிரகிக்கவே சில கணங்கள் தேவைப்பட்டன அவளுக்கு.
“அது... அது அந்த வீட்ல ஆள் இருக்காங்களே சோனியா. திடீர்னு எப்படி காலி பண்ண சொல்ல முடியும்? அதெல்லாம் தப்பு!” என்றவள் வார்த்தைகள் திக்கின. இப்படியெல்லாம் சோனியா கேட்கக் கூடும் எனத் தெரிந்திருந்தால், அறைக்குள்ளே வந்திருக்க மாட்டாள் சக்தி. அவளது மனம் அடித்துக் கொண்டது.
“ப்ம்ச்... அதெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையா கா? வீட்டு ஓனர் நீ. இல்ல இல்ல, இனிமே நம்ம வீடு அது. அதனால நம்ம காலி பண்ணுங்கன்னு சொன்னா, ஒரு மாசத்துல காலி பண்ணித்தானே ஆகணும். எப்படியும் உனக்கு ஓகே தானே கா?” என சோனியா சிரிக்காமல் வினவினாள். சக்தியின் முகம் இருளடைந்து மெதுவாய் சுருங்கத் தொடங்கியது.
‘தர முடியாது என கூறினால் இந்த இடத்தில் வசுமதி தன்னை தவறாக எண்ணக் கூடும் என மனம் பதைபதைத்தது. அதற்காக வீட்டை இவர்களுக்கு கொடுக்க முடியுமா என்ன? அது என்னுடைய வீடு. என் அப்பா, அம்மா எனக்காகக் கட்டிய வீடு!’ என எண்ணியவள் என்ன பொய் கூறி மழுப்பலாம் எனத் தெரியாது தவித்துப் பார்வையை சுற்றிலும் படர விட, அவளின் பயந்த முகத்தில் சோனியா இதழ்களைக் கடித்து சிரிப்பை அடக்கினாள். சக்தி பார்க்காத கணம் துளசியைப் பார்த்து சின்னவள் கண்ணை சிமிட்ட, இத்தனை நேரம் பார்வையாளராய் இருந்தவளுக்குமே உதடுகளில் சிரிப்பு முளைத்துத் தொலைத்தது. எதையோ தேடும் பாவனையில் திரும்பி நின்று கொண்டாள்.
சக்தி நீண்ட நெடிய நொடிகளைப் பதிலளிக்காது விழுங்க, “என்ன சக்தி கா, எங்களுக்காக இருபது லட்சம் தருவேன்னு சொன்ன. அந்த வீட்டை எழுதி தர மாட்டீயா? உன் பேரை சொல்லி நாங்க எல்லாம் வாழ்ந்துட்டுப் போறோம்...” என மீண்டும் அழுத்திக் கூறினாள்.
“அது... அதில்லை சோனி, உங்க மாமா!” என அவள் பேச முற்படும்போது, “அட... மாமாவைப் பத்தி, உங்க மாமியாரைப் பத்தியெல்லாம் கவலைப்படாத கா. நான் அவர்கிட்ட பேசுறேன்!” என்றவள் கணநேரத்தில் எழுந்து,
“மாமா... உங்ககிட்டே கொஞ்சம் பேசணும்!” என உரக்கக் கத்திக் கொண்டே நகர்ந்திருந்தாள்.
அதில் பதைபதைத்துப் போன சக்தி, “ஐயோ... என்ன என்ன பண்ற சோனி நீ? அவர் கிட்ட இப்படியெல்லாம் கேட்டா, அப்புறம் என்கிட்ட தனியா சண்டை போடுவாரு டி. அவர் உன்கிட்ட நல்லா பேசுறதால, நல்ல மனுஷன்னு நினைக்காத. முசுடு, எப்போ பார்த்தாலும் முறைச்சுட்டே தான் சுத்துவாரு!” என சோனியாவின் கையை அழுத்திப் பிடித்தபடி பதற்றத்துடன் வார்த்தைகளை வேகவேகமாக உதிர்த்தாள் சக்தி. முகம் நொடியில் பயந்து இரத்தப் பசையற்று வெளுத்துப் போனது.
அவளைப் பார்த்த சோனியா, “அப்படியா கா. சரி, சரி, நான் அம்மாகிட்ட மட்டும் நீ வீடு தரேன்னு சொல்லிடவா?” என அதிராமல் கேட்டு சக்தியை மொத்தமும் அதிரச் செய்தாள்.
“இல்ல சோனி, உங்க மாமாவைக் கேட்காம எதையும் சொல்ல வேணாம். நான்... நான் அவர்கிட்ட பேசிட்டு சொல்றேன். என் மாமியார்!” என அவள் மீண்டும் தொடங்க,
அதற்குள் சோனியா, “இதோ... இப்போ கால் பண்ணி நானே அத்தைகிட்டே கேட்குறேன்...” என அலைபேசியைக் கையிலெடுத்த நொடி அதைக் கீழே தள்ளிவிட்ட சக்தி, “ஐயயோ... வேற வினையே வேண்டாம் சோனி. அத்தைகிட்டேயும் நானே பேசிக்கிறேன். நீ இப்போதைக்கு எதையும் பண்ணிடாத!” என மூச்சு வாங்கப் பேசிட, துளசிக்கு அவளைக் காணவே பாவமாய்ப் போய்விட்டது.
‘சோனி... விடு!’ கண்களாலே அவள் தங்கையை மிரட்ட, அதை ஒரு சின்ன குறுஞ்சிரிப்பிலும் தோள் குலுக்கலிலும் அசட்டை செய்தாள் சின்னவள்.
“சரி சோனி... நம்ம அப்புறம் பேசலாம். ஜெய்க்குப் பசிக்கும். வரேன்!” என சோனியா வேறு எதையும் செய்து வைக்கும் முன் சக்தி அறையைவிட்டு ஓடியேவிட்டாள்.
“ப்ம்ச்... சோனி என்ன டி...?” துளசி தங்கையை மிரட்ட, மெதுவாய் எழுந்து சென்று கதவை அடைத்து வந்தவள் அப்படியே கீழே விழுந்து, வயிற்றைப் பிடித்துக்கொண்டு சத்தமாக சிரிக்கத் தொடங்கினாள்.
ஒரு நொடி அவள் கீழே விழுந்ததில் பதறிய துளசி அவளருகே வரவும், சின்னவள் சிரிக்கத் தொடங்கவும் சரியாய் இருக்க, இடுப்பில் கையை வைத்து தங்கையை முறைத்தாள் தமக்கை.
“அச்சோ... சாரி கா. என்னால சிரிப்பை கன்ட்ரோல் பண்ண முடியலை. நான்... நா என்ன பண்ண?” என்றவள் சில நிமிடங்கள் தொடர்ந்து சிரித்தபடியே இருக்க, துளசியின் முறைப்பு அதிகமானது.
“சரி.. சரிகா. நான் சிரிக்கலை!” என உதடுகளை விரல்களால் மறைக்க முயன்றவளின் முகம் பூரணமான புன்னகையில் மலர்ந்திருந்தது. நிச்சயமாக அவளால் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை. அதில் துளசிக்குமே உதட்டில் முறுவல் பூத்தது.
“பாவம் சோனி, சக்தி கா...” துளசியின் குரலில் வருத்தம் இருந்தாலும் உதட்டில் குறும்பான புன்னகை வேறு முளைத்து தொலைத்தது.
“ஹாஹா... அக்கா, அந்தக்காக்கு பாவம் பார்த்தா, அப்புறம் நம்மளை ஐய்யோ பாவம்னு மாத்திவிடும். இதெல்லாம் பத்தலை கா. இன்னும் எதாவது ஹெவியா செஞ்சு ஓடவிடுவோம்!” என நம்பியார் போல கையைப் பிசைந்த சோனியா மனம்விட்டு சிரிக்கவும், துளசி அவளை அணைத்துக் கொண்டாள். இவளும் அவளை இறுக்கிக் கொண்டாள்.
இரவு உணவு அனைவரும் அமர்ந்து அமைதியாக சாப்பிட, சக்தி நிமிர்ந்து சோனியாவைப் பார்க்கவே இல்லை. பார்த்தால் எதாவது செய்து வைத்துவிடுவாளோ எனப் பயந்து விரைவில் உண்டு முடித்து அறைக்குள் அடைந்துவிட, சோனியாவும் துளசியும் புன்னகைத்துக்கொண்டனர்.
துளசி இரவில் படுக்கையில் விழச் செல்லும்போது அலைபேசியை எடுத்து சந்தோஷிற்கு திருமண வாழ்த்தைக் குறுஞ்செய்தியில் அனுப்பிவைத்தாள். பின் தற்காலிகமாக அவனை மனதிலிருந்து பின்னகர்த்தியிருந்தாள். இதற்கு பின்னும் அவர்களுடைய உறவு நீடித்தால், அது தேவையில்லாத மனக்கசப்பிற்கு வித்திடும் என மூளை உரைத்ததில் மனம் விழித்துக்கொண்டது. பதில் எதிர்பாராது அலைபேசியைத் தூர எறிந்துவிட்டு உறங்கிப் போனாள்.
***
மறுநாள் காலையில் கல்லூரிக்கு கிளம்பிக் கொண்டிருந்த சோனியா சக்தி குளித்து வரவும், அவளருகே சென்று நின்றாள்.
“அக்கா, சக்தி கா, நான் காலேஜ் முடிஞ்சு வர்றதுக்குள்ளே நீ மாமா, அத்தைகிட்டேயும் பேசி வச்சிடு கா. எல்லாம் சீக்கிரம் பண்ணாதான் அந்த வீட்டுக்கு நாங்க குடியேற முடியும்...” எனக் கூறவும், நான்குபுறமும் தலையை அசைத்த சக்தியின் முகத்தில் ஈயாடவில்லை.
சோனியாவும் துளசியும் கல்லூரி அலுவலகம் எனப் புறப்பட, சிவசக்தி தன்னுடைய உடமைகளை எடுத்துப் பயண பொதியில் வைத்தாள்.
“என்னங்க, வந்து ஒருவாரம் ஆச்சுல்ல. கிளம்பலாம், உங்களுக்கும் வேலை இருக்கும் இல்ல?” என கணவனைக் அவள் கிளப்ப முனைய, அவனுக்குமே வேலைகள் நிறைய இருந்தன.
அவன் தலையை அசைத்ததும் நிம்மதி பெருமூச்சை வெளிவிட்ட சக்தி, வசுமதியை நோக்கிச் சென்றாள்.
“ம்மா... அவருக்கு ஏதோ அவசர வேலையாம். இப்பவே கிளம்பணும்னு சொல்லி நிக்கிறாரு மா. அடுத்த தடவை வரும்போது இன்னும் கொஞ்சநாள் தங்குறோம்!” என்று கூறவும், “என்ன சக்தி, ரெண்டு நாள் கழிச்சுதான் கிளம்புறேன்னு சொன்ன? என்னதான் அவசர வேலையோ? தம்பிகிட்டே நான் பேசவா?” என அவர் கேட்க,
“ஆங்... இல்ல மா. ஏற்கனவே வேலைன்னு மூஞ்சியைத் தூக்கி வச்சிருக்காரு. நீ ஏதாவது பேசுனா, உன்கிட்ட மூஞ்சியைக் காமிச்சாலும் காமிப்பாரு. அதை என்னால பொறுத்துக்க முடியாது மா. போகும்போது எதுக்கு மனவருத்தம்?” என அவள் அக்கறையாய்க் கேட்க, வசுமதி மகளின் முகத்தைப் பாசத்துடன் தடவினார்.
அவரை அணைத்தவள், “ம்மா... துளசிக்கும் சோனியாக்கும் கல்யாணம் முடிஞ்சதும், நீயும் அப்பாவும் கன்னியாகுமரிக்கு வந்துடுங்க மா. நானே பார்த்துக்கிறேன்!” என்றவள் குரலில் சர்வ நிச்சயமாய் பொய்யில்லை. அதில் வசுமதிக்கு லேசாய் விழிகள் பனித்தன.
“சக்தி மா... அதை அப்போ பார்த்துக்கலாம். பார்த்து பத்திரமா போய்ட்டு வாங்க. அப்புறம் துளசிக்குப் பார்த்த மாப்பிளை வீட்ல என்னென்னு பேசிட்டு நீயே சொல்லு!” என்றார் வாஞ்சையுடன்.
“நிச்சயமா மா. நான் பேசிட்டு உனக்கு சொல்றேன்!” சக்தி பதில் இயம்ப, “ம்மா... பேண்ட்டை போட்டு விடு...” என ஜெயவர்மன் பாதி உடையணிந்தவாறு வந்து அவர்களது பேச்சை தடை செய்தான்.
“ஏன் டா, உங்கப்பா என்ன பண்றாரு?” என்ற கேள்வியுடன் அவனுக்கு உடையை அணிவித்தாள்.
“ஏன் சக்தி, புள்ளைங்க இல்லாத நேரமா பார்த்துக் கிளம்புற. சாயங்காலம் போகலாம் இல்ல?” வசுமதி கேட்க, ஒரு நொடி பதறிய சக்தி, “ஐயோ... இல்ல மா. இப்போ கிளம்புனாதான் சரியா இருக்கும்!” என அப்பேச்சிற்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்திருந்தாள்.
வசுமதி அவர்களுக்கு மதிய உணவை டப்பாவில் அடைத்துக் கொடுத்தார். கண்ணப்பனிடம் சிறிது நேரம் பேசிய சக்தி, கணவன் மகனுடன் வெளியேறினாள். துளசி திருமணத்தைவிட, தற்போதைக்கு அவளது வீடு பெரிதாய் தோன்றியது. வீட்டை அவர்களுக்குத் தர வேண்டும் என்ற எண்ணம் துளிகூட தோன்றவில்லை. ஏனோ, தன் பொருட்கள், உடைமைகள் என எதையும் யாரிடமும் பகிர்ந்து கொள்ள சிறுவயதிலிருந்தே அவளுக்கு விருப்பம் இருந்ததில்லை. அப்பொருட்களுடன் தாய் தந்தை இறந்தப் பிறகு தன்னை ஆதரவாக அணைத்துக் கொண்ட வசுமதியும் கண்ணப்பனும் கூட அடக்கம். அதனாலே துளசியிடமும் சோனியாவிடமும் அவர்கள் காண்பிக்கும் அக்கறையை இவளால் பொறுத்துக் கொள்ள முடிந்தது இல்லை.
தங்கைகள் என வரும்போது ஒருபடி கூட அவள் இறங்கி வரத் தயாராக இல்லை. அதனாலே சோனியா மீண்டும் வீட்டிற்கு வந்து அந்தப் பேச்சை தொடங்கும் முன் தற்காலிக தீர்வாய் கிளம்பிவிட்டாள்.
***
“என்ன சாப்பிட்ற மா, காஃபியா? டீயா?” தனக்கு முன்னே அமர்ந்திருந்த பெரியவர் வினவியதும், “இல்ல சார்... எதுவும் வேணாம்!” என சிறு தலையசைப்புடன் மறுத்திருந்தாள் துளசி.
“அட சங்கடப்படாத மா. நான் உன் அப்பா மாதிரிதான். உன் வயசுல எனக்கும் ஒரு பொண்ணு இருக்கா. அவளைப் பக்கத்து ஊர்லதான் கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்திருக்கோம். அவளையும் மாப்பிள்ளையும் நம்ப வீட்லயே குடி வைக்கலாம்னுதான் ரெண்டு வீடா கட்டுனோம். ஆனால், மாப்பிள்ளை வேணாம்னு சொல்லிட்டாரு. அதனால்தான் வீட்டை வாடகைக்கு விட்றோம்!” என்றவர் முகத்திலிருந்த புன்னகையும் சகமனிதர்கள் மீதான மரியாதையான உடல் மொழியும் துளசிக்கு மனதில் திருப்தியை அளித்தன. வீடு எப்படி இருந்தாலும், இங்கே குடிவரலாம் என முன்முடிவொன்றை மனதிற்குள் எடுத்திருந்தாள்.
“சாந்தா, காபி எடுத்துட்டு வா...” என மனைவியைப் பணித்தவர், “தம்பி பேசுனாரு, உங்கக் குடும்பத்தைப் பத்தி. கவலைப்படாத மா, எல்லாம் சரியாகிடும். உங்கப்பா பழையபடி மாறிடுவாரு. உனக்கு எதாவது ஹெல்ப் வேணும்னா, ஒரு அப்பாவா நினைச்சு என்கிட்ட கேட்கலாம்!” என்றவர் குரலில் அக்கறையான பாவம்தான். அதில் துளசிக்கு இன்னுமின்னும் நம்பிக்கை துளிர்த்தது.
“ரொம்ப நன்றி சார்!” என அவர்கள் கொடுத்த குளம்பியைப் பருகி முடித்து வீட்டை சுற்றி பார்த்தாள். அவள் நினைத்த அளவிற்கு இல்லையெனினும், வீட்டு உரிமையாளரின் கனிவான பேச்சிலும் தங்களது நிலைமையை அவர் புரிந்து கொண்டதிலுமே, துளசிக்கு வேறெதும் பெரிதாய் தோன்றவில்லை. வாடகை, முன்பணம் என அனைத்தையும் பேசிமுடித்து வீடு திரும்பும்போது அவளது மனது நீண்ட நாட்களுக்குப் பின்னான அமைதியில் திளைத்திருந்தது.
வழக்கமான வழக்கமாய் ஜெயவர்மனுக்காக இனிப்பொன்றை வாங்கிக்கொண்டு புன்னகையுடன் வீட்டை அடைந்தாள் துளசி. “ஜெய் குட்டி எங்க?” என அவள் சிரிப்புடன் வினவியபடி உள்ளே நுழைய, வீடு அதீத அமைதியைத் தத்தெடுத்திருந்தது.
சோனியா மட்டுமே கூடத்தில் அமர்ந்திருக்க, “என்ன சோனி, யாரையும் காணோம்?” என யோசனையாய் வினவினாள்.
அவளை சின்ன சிரிப்புடன் பார்த்தவாறே எழுந்து வந்த சோனியா, “இன்னைக்கு டெய்ரி மில்க் எனக்குதான் கா!” என இனிப்பை அவளிடமிருந்து உருவினாள்.
“ஏன், ஜெய் எங்க?” இவள் விழிகளால் அவனைத் துழாவ, “ப்ம்ச்...என்ன கா நீ? மாமாவுக்கு ஏதோ அவசர வேலைன்னு சக்தியக்கா கிளம்பி போய்டுச்சாம். நான் கூட எங்ககிட்ட சொல்லாமலே கிளம்பி போய்ட்டாங்கன்னு அம்மாகிட்ட கேட்டேன்!” என அவளைப் பார்த்து ஒற்றைக் கண்ணை சிமிட்டியவள், இனிப்பை பிரித்து உண்ணத் தொடங்கினாள்.
“ஆமா துளசி, மாப்ளைக்கு ஏதோ அவசரம்னு அவங்க கிளம்பிட்டாங்க!” என பின் கூடத்திலிருந்து உள்ளே நுழைந்தார் வசுமதி.
“ஓ...” என சற்றே உதடு குவித்துக் கேட்ட துளசியை சோனியா பார்க்கவும், இருவருக்குமே சிரிப்பு வந்தது. சக்தி விடை பெற்றதில் துளசிக்கு பெரிய நிம்மதி பிறந்தது.
“தேங்காய் சட்னி அரைக்கவா? இல்லை சாம்பார் வைக்கவா சோனி?” என்ற வசுமதி அடுக்களையை நோக்கிச் செல்ல, “ம்மா... சூடா சாம்பார், அப்புறம் சட்னியும் வேணும். ரெண்டும் சேர்த்து சாப்ட்டா இன்னும் ரெண்டு இட்லி சாப்பிடுவா துளசி கா. நான் இல்ல!” எனக் கடைசி வார்த்தையைக் குறும்பாய் கூறியவளை இருவரும் சிரிப்பும் முறைப்புமாய் பார்த்தனர்.
“சரி, சரி, பார்த்தது போதும். போய் டின்னரை செய் மா. பசிக்குது!” எனத் தாயின் தாடையைப் பிடித்துக் கொஞ்சி சமையலறைக்குள் தள்ளிய தங்கையை மென்முறுவலுடன் பார்த்த துளசி உடைமாற்றி வந்தாள்.
“டீ சூடு பண்ணி வச்சிருக்கேன் துளசி, போய் எடுத்துக்கோ...” என்ற வசுமதி கூடத்தில் அமர்ந்து வெங்காயத்தையும் தக்காளியையும் நறுக்கி முடித்து, தேங்காயைத் துருவத் தொடங்கியிருந்தார். தேநீரை எடுத்து வந்து அவருக்கு அருகே இருக்கையை இழுத்துப்போட்டு அமர்ந்த துளசியின் பார்வை முழுவதும் தாயிடம்தான்.
அவளது பார்வை கொடுத்த குறுகுறுப்பில் நிமிர்ந்தவர், “என்ன துளசி, அம்மாகிட்டே எதுவும் சொல்லணுமா?” என மகளை சரியாய் யூகித்து வினவினார். அவரது கேள்வியில் இவளது தலை ஆமாம் என்பது போல தயக்கமாய் அசைந்தது. அதில் பெரியவர் கவனம் இவளிடம் குவிந்தது.
“அது... ம்மா, இத்தனை வருஷம் வட்டி மட்டும் கட்டீட்டு இருந்தோம் இல்ல மா... வைரமுத்து அங்கிள் இப்போ பணம் வேணும், இல்ல வீட்டைக் காலி பண்ணுங்கன்னு சொல்றாரு...” என்று ஏகத்துக்கும் தயங்கி மெதுவாய் கூற, வசுமதி சலனமில்லாமல் மகளைப் பார்த்தார். அதிலே இவளுக்கு லேசாய் வலித்திருக்க வேண்டும்.
தொடருவதா? வேண்டாமா? என அவள் ஒரு நொடி தடுமாறி நிற்க, சோனியா எழுந்து வந்து துளசியருகே நின்றாள். இவள் நிமிர்ந்து அவளைப் பார்க்க, தலையை அசைத்த சின்னவள், நடந்ததை அனைத்தையும் கூறி முடிக்க, இருவரும் வசுமதியைப் பதற்றத்துடன் பார்த்திருந்தனர். அவரது எதிர்வினை என்னவாக இருக்கும் எனத் தெரியாது மனது அத்தனை தவித்துப் போனது.
அனைத்தையும் அமைதியாகக் கேட்ட வசுமதி மீதமிருந்த தேங்காயைத் துருவிவிட்டு எழுந்து சமையலறைக்குள் செல்ல, துளசி அவர் பின்னே நகர்ந்தாள்.
அவர்கள் பேசியது அவருக்குப் புரிந்ததா? இல்லையா? என்ற சந்தேகம் அவளுக்கு முளைத்தது. ஏனென்றால் வசுமதி எதையும் காண்பித்துக் கொள்ளாது அடுப்பை பற்ற வைத்து பாத்திரத்தை அதில் ஏற்றியவர், சாம்பார் வைக்கும் பணியில் மும்முரமாகியிருந்தார்.
“ம்மா...” என்ற துளசி தவிப்புடன் அவரது கையைப் பிடித்தாள். முகம் முழுவதும் கலக்கம் நிரம்பி வழிந்தது.
“ச்சு... துளசி, கையைவிடு. அடுப்புல வேலை பார்க்கும்போது இடையில வராதேன்னு சொல்லி இருக்கேன் இல்ல?” என அதட்டலிட்டு அவளிடமிருந்து கையை உருவியவர் ஐந்து நிமிடங்களில்
சாம்பாருக்குத் தேவையானவற்றை வைத்து மூடியை மூடி வைத்தார். இவர்கள் இருவரும் என்ன செய்வதெனப் புரியாது திகைத்து கவலையுடன் நின்றிருந்தனர்.