காதல் 28:
"இதுல சைன் பண்ணுங்க மா" என்று எதிரில் இருந்தவர் மொழிய,
சம்மதமாக தலையசைத்தவள் அவர் கொடுத்த எழுதுகோலை வாங்கி கையெப்பமிட்டவளது முகம் வெகு நிச்சலமாக இருந்தது.
கையெழுத்தை இட்டவள் நிமிர்ந்து எதிரில் இருந்தவரை அவ்வளவு தானா…? என்ற விதத்தில் பார்க்க,
"இன்னும் ஒரு சைன் இதோ இந்த பேஜ்ல போடணும்" என்று காகிதத்தை திருப்பி காண்பித்தார்.
அதிலும் தனது கையெழுத்தை இட்டாள்.
மகிழ் முடித்ததும், "சார் நீங்க வந்து போடுங்க…" என்று குரு அழைக்கப்பட குருவும் எழுந்து வந்து தனது கையெழுத்தை போட்டவன்,
"அவ்வளவு தானா…? வொர்க் ஓவரா சார்…?" என்று வினா எழுப்ப,
"இன்னும் கொஞ்சம் ப்ரொசிஜர் இருக்கு சார்" என்று பதில் வந்தது.
சம்மதமாக தலையசைத்தவன்,
"மகி நீ கார்ல வெயிட் பண்ணு. நான் வர்றேன்" என்று மகியிடம் மொழிந்தான்.
அமைதியாக தலையசைத்தவள் மெதுவாக நடந்து வெளியே வந்தாள்.
சுற்றி இருந்த சலசலப்பு அவளை கடந்து சென்ற மனிதர்கள் என எதுவும் அவளது கருத்தில் பதியவில்லை.
ஏதோ சாவி கொடுத்த பொம்மை போல நடந்தவள் மகிழுந்தின் அருகே வந்து கதவை திறந்து ஏறி அமர்ந்து கொண்டாள்.
விழிகள் தனக்கு நேர் எதிராக இருந்த கட்டிடத்தையும் அதில் பெரியதாக எழுதப்பட்டிருந்த குடும்ப நீதி மன்றம் என்ற பெயர்பலகையினை வெறித்தது.
இதோ இந்த கட்டிடமும் இதில் உள்ள மனிதர்களும் எனக்கும் இவனுக்குமான உறவை சிறிய கையெழுத்தில் உடைத்துவிட்டது.
இதோ இந்த நொடி முதல் இவனுக்கும் எனக்கும் எந்த தொடர்பும் இல்லை. ஏன் நாளை முதல் முதலாளி தொழிலாளி என்ற உறவு கூட கிடையாது.
இந்த இரண்டு வருட வாழ்க்கை என் வாழ்வில் வெறும் கனவு போல தான். நிஜம் போல என்னை உணர வைத்த நிழலுறவு.
விழியோரம் கசிந்த நீரை சுண்டிவிட்டவள் அப்படியே சாய்ந்து கொள்ள மனது சில மாதங்களுக்கு முன்பு விவாகரத்தை பற்றிய பேச்சை துவங்கிய நிகழ்வு நினைவிற்கு வந்தது.
"ம்மா கார் ரேஸ் கதை சொல்லும்மா…" என்று எழில் மொழிய,
"அம்மாவுக்கு இன்னைக்கு கொஞ்சம் டையர்டா இருக்கு. நாளைக்கு சொல்றேன். ரெண்டு பேரும் நல்ல பிள்ளைங்களா தூங்குவிங்களாம்" என்று மகிழ் மொழிய,
இருவரும் அதிசயமாக, "சரிம்மா. நாளைக்கு கண்டிப்பா சொல்லணும் என்ன?" என்றுவிட,
இவளுக்கு ஆச்சரியம் தான். சொன்னதும் கேட்டுவிட்டார்களே என்று.
"ஹ்ம்ம் கண்டிப்பா சொல்றேன்" என்றிட,
"நாளைக்கு ரெண்டு ஸ்டோரி" என்று கவின் இரண்டு கைகளையும் உயர்த்தி காண்பிக்க, இவளுக்கு புன்னகை அரும்பியது.
"சொல்றேன்" என்று மொழிய,
"ப்ராமிஸ்ஸா?" என்றவனை சிரிப்புடன் முறைத்தவள்,
"ப்ராமிஸ்ஸா" என்று அவனது குட்டி கரத்தில் தன் கையை பதித்தாள்.
பின்னர் தான் இருவரும் உறங்க சென்றனர். படுத்ததும் சில நிமிடங்களிலே இருவரும் உறங்கிவிட மகிழ் குரு தனக்கு கொடுத்த வேலையை செய்வதற்காக மடிக்கணினியை எடுத்து கொண்டு அமர்ந்தாள்.
பால்கனியில் அலைபேசி பேசிவிட்டு உள்ளே வந்தவன்,
"மகிழ் வந்து இந்த பேப்பர்ஸ்ல சைன் பண்ணு" என்றிட,
"ஹான்…" என்றவள் கவனம் சிதறியதில் விழிக்க,
"என்ன பாக்குற வந்து இதுல சைன் போடு" என்றிட்டான்.
அவனருகே வந்தவள்,
"என்ன பேப்பர்ஸ்?" என்று வினவிட,
"டிவோர்ஸ் பேப்பர்ஸ்" என்றவனது பதிலில் ஒரு நொடி எதுவும் புரியவில்லை.
பேரிடியாய் வந்துவிழுந்த அதிர்ச்சியில் இவளுக்கு இம்மையும் புரியவில்லை மறுமையும் புரியவில்லை.
உள்ளுக்குள் மொத்தமாக ஒன்று உடைந்து நொருங்கிட,
"டிவோர்ஸ் பேப்பரா? ஆனால் பாண்ட் முடிய இன்னும் நாலு மாசம் இருக்கே…?" என்றவளது தொண்டையை ஏதோ அடைத்தது.
"ஆமா போர் மந்த்ஸ் இருக்கு. ஹனிக்கு காலேஜ் கம்ப்ளீட் ஆக போகுது. தென் இப்போவே அப்ளை பண்ணாதான் கரெக்டா கிடைக்கும்" என்றவனது வார்த்தைக்கு பதில் கூற இயலாதவள்,
"ஹ்ம்ம்…" என்று மட்டும் தலையசைத்துவிட்டு அந்த காகிதத்தை வாங்கி கையெழுத்திட முற்பட்டாள்.
கைகள் ஏனோ நடுங்கியது. முயன்று சமன் செய்தவள் கையெழுத்தை இட்டு அவனிடம் நீட்டினாள்.
அதை பெற்று கொண்டவன்,
"இந்த வீக் நாம லாயர பாக்க போகணும். நான் கூப்பிடும் போது ரெடியா இரு" என்று இயம்ப,
அதற்கும்,
"ஹ்ம்ம்…" என்ற தலையசைப்பை பதிலாக கொடுத்தவள் பின்னிய கால்களை சிரமப்பட்டு நகர்த்தி குளியலறைக்குள் நுழைந்தான்.
நுழைந்த கணம் குப்பென்று குருவினுடைய நறுமணம் நாசியை நிறைக்க விழிகளை நீர் நிறைத்தது.
கையால் வாயை மூடி கொண்டவளுக்கு அப்படி ஒரு அழுகை பெருகியது.
இன்னும் நான்கு மாதங்கள் வெறும் நூற்றி இருபது நாட்கள் முடிய போகிறது எல்லாம் முடிய போகிறது.
அவனுடன் தானிருக்கும் நேரம் காலம் இதோ இந்த அறை யாவும் தன்னை விட்டு விலக போகிறது. இல்லையில்லை தான் இவை யாவிற்கும் துளியும் தொடர்பில்லாதவளாக ஆக போகிறோம்.
இனி எதுவும முன்பிருந்தது போல பெயருக்கு கூட தனக்கானவை அல்ல.
குரு பிரசாத் இத்தனை நாட்களாக காலை எழுந்ததில் இருந்து இரவு உறங்கும் வரை அவளின் இயல்பு போல கண்முன்னே நடமாடியவன் இனி கண்ணால் கூட காண இயலாது.
ஏன் இன்னும் சிறிது காலத்தில் ஹனிகாவை திருமணம் செய்த பிறகு மனதால் நினைத்தால் கூட மிகப்பெரிய பாவம்.
கரங்கள் கழுத்தில் தொங்கி கொண்டிருந்த மாங்கல்யத்தை பிடித்தது.
ஒப்பந்த திருமணம் ஆகினும் ஊரை கூட்டி புரோகிதர் வந்து மந்திரங்கள் கூறி ஏழு முறை அக்னியை வலம் வந்து வாங்கி கொண்டதாயிற்றே.
இதனை வாங்கும் போது என்ன மனநிலையோ ஆனால் இதோ இந்த கணம் ஏதோ ஒரு புள்ளியில் தன்னுடைய உணர்வுகளுடன் பிணைந்துவிட்டானே…?
விவாகரத்து வாங்கிவிட்டு இந்த வீடு இந்த உறவுகள் யாவையும் பிரிந்து ஏதும் இல்லை என்று சென்றுவிடலாம் ஆனால் உயிருக்குள் உயிராக புதைந்து போன நேசத்தை இவனுடன் இருந்த நினைவுகளை என்ன செய்வேன்…?
நினைவால் கூட தன்னால் தொட முடியாத இடத்திற்கு தன்னை அனுப்ப போகிறான். இனி இந்த நினைவுகள் கூட தனக்கு அந்நியமானவை.
தன் வாழ்வில் ஏனிந்த காதல் என்று தெரியவில்லை. அந்த கணம் ஏன் இவன் தன் வாழ்வில் நுழைந்தான்.
தனக்கு அனைத்தையும் செய்தான். தன்னுடைய பொறுப்புகளை சிறிது காலத்திற்கு பெற்று கொண்டான் என்று உள்ளம் கலங்கியது.
தானும் உயிரும் உணர்வுகள் உள்ள மனித பிறவி தானே. தனக்கும் உணர்வுகள் எல்லாம் இருக்கும் தானே…?
தான் உண்டு தன் வாழ்க்கை உண்டு இருந்த வழியில் ஏன் இவன் குறுக்கீடு செய்தான். வாழ்வில் மட்டுமல்ல மனதிலும் அமர்ந்துவிட்டானே…?
இப்படி எதுவுமே எனக்கு சொந்தமாக போவதில்லை என்று அறிந்த பிறகும் ஏன் என் வாழ்வில் இத்தனை சோதனைகள்…?
இதோ இந்த ஒரு கையெழுத்தில் எனக்கும் இவனுக்குமான பந்தம் அறுந்துவிட போகிறது.
இனி வாழ்வு முழுவதும் நினைவுகள் கூட நெருஞ்சி முள்ளாய் குத்தி கொண்டே இருக்கும்.
எனக்கு அழகில்லை படிப்பில்லை. எந்த தகுதியும் இல்லை என்ற போது ஏன் இந்த நேசத்தை மட்டும் கடவுள் எனக்குள் விதைத்தார்.
என்ன தான் அவன் வார்த்தைகளால் தன்னை குத்தி கிழித்துவிட்ட போதும் இனி ஒரு போதும் தெரிந்தவன் என்ற முறையில் ஒரு வார்த்தை கூட இவனிடம் பேச முடியாத தூரத்திற்கு செல்ல போகிறோம் என்று அறிந்த பிறகு உள்ளத்தில் பெரிதாய் ஓரு போராட்டம்.
இத்தனை நாட்கள் உள்ளுக்குள் புதைந்து கிடந்த நேசம் சட்டென்று ஆழியாய் பொங்கி வர நேசம் கொண்டவள் உணர்வுகளின் பிடியில் தவித்து போனாள்.
தனக்கு சொந்தமில்லாத ஒன்று என்று அறிந்த பிறகும் அருகிலாவது இருக்கிறோமே என்ற ஆறுதலையும் பறித்து கொள்ளும் நேரம் உள்ளத்தை கூறு போட்ட உணர்வு.
தன்னை இவனுடன் பிணைத்து வைத்திருந்த இந்த கயிறை அறுத்து போடும் நாள் வெகு தொலைவில் இல்லை என்று புத்திக்கு உரைத்தது.
நிமிடங்கள் கடக்க தன்னை மீறி பெருமழையாய் வழிந்த கண்ணீரை துடைத்து கொண்டவளுக்கு இதயக்கூடு லேசானது.
தன்னை மிகவும் முயன்று உணர்வுகளை கட்டுப்படுத்தியவளது மனசாட்சி நீ இத்தனை தூரம் அழுது கரையும் அளவிற்கு இது ஒன்றும் உண்மையான உறவில்லையே…?
இது தொடங்கும் முன்பே இப்படித்தான் முடியும் அறிந்த தானே இதில் நுழைந்தாய் பிறகென்ன உனக்கு அழுகை.
அதுவும் அவன் வேறொருத்திக்கு சொந்தமானவன். ஹனிகா எவ்வளவு அழகு எத்தனை பெரிய குடும்ப பின்புலம் வெளிநாட்டில் பெரிய படிப்பு என இத்தனையும் கொண்டுள்ளவள்.
ஆனால் நீ இது எதிலாவது அவளுடன் போட்டி போட முடியுமா…? அதற்கு உனக்கு தகுதியாவது இருக்கிறதா…?
நாளை உனக்கு எதாவது ஆகிவிட்டால் கூட உனது தமையனையும் பிள்ளைகளையும் பார்க்க யாருமில்லை. இப்படி இருக்கையில் உனக்கு இந்த ஆசை எல்லாம் தேவை தானா…?
இவை எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக குரு பிரசாத்தின் நேசம் ஹனிகாவிற்கு மட்டும் தான். அவனுக்கு மிகவும் சரியான பொருத்தம் ஹனிகா மட்டும் தான்.
அழகு அறிவு படிப்பு என எதிலுமே சிறிது கூட தகுதியில்லாத நீ குருவின் மேல் ஆசை படுவது மிகவும் தவறு.
ஒருவேளை குரு பிரசாத் முன்பு கூறியது போல உனக்கு இந்த சொகுசான வாழ்க்கை மேல பிடித்தம் வந்துவிட்டதோ…? என்று மனசாட்சி கேள்வி எழுப்ப,
'நோ இல்லை எப்பவும் எனக்கு அப்படி ஒரு எண்ணம் வராது' என்று உடனடியாக மனது பதில் மொழிந்தது.
நடக்காத ஒன்றிற்காக ஏங்கி தவித்து வருந்துவதை விட உனக்கான கடமைகளை பார். அவனை ரசிக்கும் தூரத்தில் மட்டும் தான் இருக்கிறாய். உன்னுடைய எல்லை அது தான். அத்துடன் நீ நின்று கொள்.
இல்லையேல் அவன் அன்று உன்னை பேசியது யாவும் உண்மையாகிவிடும்.
அவனது பார்வையில் மிகவும் தரம் தாழ்ந்து கீழே போய்விடுவாய். உன்னை நம்பி அறை வரை அனுமதித்தவருக்கு எந்த காலத்திலும் துரோகம் செய்திடாதே.
அவர் உனக்கு செய்த உதவிகளை நினைத்து பார். இந்த ஜென்மத்தில் மட்டுமல்ல இன்னும் நாலு ஜென்மத்திற்கு நீ நன்றிக்கடன் பட்டிருக்கிறாய்.
எப்படியோ இருக்க வேண்டிய உனக்கு ஒரு பாதுகாப்பான வேலையை கொடுத்து பாதுகாப்பான இடத்தையும் கொடுத்திருக்கிறாய்.
இவ்வளவு உதவிகளை செய்தவருக்கு பதிலுக்கு எதுவும் நல்லது செய்யவில்லை எனினும் எதுவும் உபத்திரவம் செய்திடாதே என்று மனசாட்சி இயம்ப, விழிகளை அழுந்த துடைத்தவள் குளிர்ந்த நீரில் முகத்தை கழுவினாள்.
நீரோடு சேர்ந்து நினைவுகளும் போய்விட்டால் எத்தனை நன்றாக இருக்கும் என்று மனது எண்ணாமல் இல்லை.
அருகில் இருந்த துண்டை எடுத்து முகத்தை துடைத்துவிட்டு கண்ணாடியில் பார்க்க அழுததில் முகம் சற்று வீங்கி கண்கள் இரண்டும் தக்காளி பழம் போல சிவந்து அழுததை காட்டி கொடுத்தது.
ஆழ்ந்த மூச்சை சில முறை இழுத்துவிட்டவள் ஓரளவு தன்னியல்பிற்கு திரும்பி இருந்தாள்.
வெளியே வந்தவள் அவனுக்கு முகம் காட்டாது கணினியை அணைத்துவிட்டு படுக்கையில் படுத்துவிட்டாள்.
நன்றாக போர்வையை இழுத்து மூடியவளது கண்ணீரும் நேசமும் அவளுடனே முடிந்து போனது.
"இதுல சைன் பண்ணுங்க மா" என்று எதிரில் இருந்தவர் மொழிய,
சம்மதமாக தலையசைத்தவள் அவர் கொடுத்த எழுதுகோலை வாங்கி கையெப்பமிட்டவளது முகம் வெகு நிச்சலமாக இருந்தது.
கையெழுத்தை இட்டவள் நிமிர்ந்து எதிரில் இருந்தவரை அவ்வளவு தானா…? என்ற விதத்தில் பார்க்க,
"இன்னும் ஒரு சைன் இதோ இந்த பேஜ்ல போடணும்" என்று காகிதத்தை திருப்பி காண்பித்தார்.
அதிலும் தனது கையெழுத்தை இட்டாள்.
மகிழ் முடித்ததும், "சார் நீங்க வந்து போடுங்க…" என்று குரு அழைக்கப்பட குருவும் எழுந்து வந்து தனது கையெழுத்தை போட்டவன்,
"அவ்வளவு தானா…? வொர்க் ஓவரா சார்…?" என்று வினா எழுப்ப,
"இன்னும் கொஞ்சம் ப்ரொசிஜர் இருக்கு சார்" என்று பதில் வந்தது.
சம்மதமாக தலையசைத்தவன்,
"மகி நீ கார்ல வெயிட் பண்ணு. நான் வர்றேன்" என்று மகியிடம் மொழிந்தான்.
அமைதியாக தலையசைத்தவள் மெதுவாக நடந்து வெளியே வந்தாள்.
சுற்றி இருந்த சலசலப்பு அவளை கடந்து சென்ற மனிதர்கள் என எதுவும் அவளது கருத்தில் பதியவில்லை.
ஏதோ சாவி கொடுத்த பொம்மை போல நடந்தவள் மகிழுந்தின் அருகே வந்து கதவை திறந்து ஏறி அமர்ந்து கொண்டாள்.
விழிகள் தனக்கு நேர் எதிராக இருந்த கட்டிடத்தையும் அதில் பெரியதாக எழுதப்பட்டிருந்த குடும்ப நீதி மன்றம் என்ற பெயர்பலகையினை வெறித்தது.
இதோ இந்த கட்டிடமும் இதில் உள்ள மனிதர்களும் எனக்கும் இவனுக்குமான உறவை சிறிய கையெழுத்தில் உடைத்துவிட்டது.
இதோ இந்த நொடி முதல் இவனுக்கும் எனக்கும் எந்த தொடர்பும் இல்லை. ஏன் நாளை முதல் முதலாளி தொழிலாளி என்ற உறவு கூட கிடையாது.
இந்த இரண்டு வருட வாழ்க்கை என் வாழ்வில் வெறும் கனவு போல தான். நிஜம் போல என்னை உணர வைத்த நிழலுறவு.
விழியோரம் கசிந்த நீரை சுண்டிவிட்டவள் அப்படியே சாய்ந்து கொள்ள மனது சில மாதங்களுக்கு முன்பு விவாகரத்தை பற்றிய பேச்சை துவங்கிய நிகழ்வு நினைவிற்கு வந்தது.
"ம்மா கார் ரேஸ் கதை சொல்லும்மா…" என்று எழில் மொழிய,
"அம்மாவுக்கு இன்னைக்கு கொஞ்சம் டையர்டா இருக்கு. நாளைக்கு சொல்றேன். ரெண்டு பேரும் நல்ல பிள்ளைங்களா தூங்குவிங்களாம்" என்று மகிழ் மொழிய,
இருவரும் அதிசயமாக, "சரிம்மா. நாளைக்கு கண்டிப்பா சொல்லணும் என்ன?" என்றுவிட,
இவளுக்கு ஆச்சரியம் தான். சொன்னதும் கேட்டுவிட்டார்களே என்று.
"ஹ்ம்ம் கண்டிப்பா சொல்றேன்" என்றிட,
"நாளைக்கு ரெண்டு ஸ்டோரி" என்று கவின் இரண்டு கைகளையும் உயர்த்தி காண்பிக்க, இவளுக்கு புன்னகை அரும்பியது.
"சொல்றேன்" என்று மொழிய,
"ப்ராமிஸ்ஸா?" என்றவனை சிரிப்புடன் முறைத்தவள்,
"ப்ராமிஸ்ஸா" என்று அவனது குட்டி கரத்தில் தன் கையை பதித்தாள்.
பின்னர் தான் இருவரும் உறங்க சென்றனர். படுத்ததும் சில நிமிடங்களிலே இருவரும் உறங்கிவிட மகிழ் குரு தனக்கு கொடுத்த வேலையை செய்வதற்காக மடிக்கணினியை எடுத்து கொண்டு அமர்ந்தாள்.
பால்கனியில் அலைபேசி பேசிவிட்டு உள்ளே வந்தவன்,
"மகிழ் வந்து இந்த பேப்பர்ஸ்ல சைன் பண்ணு" என்றிட,
"ஹான்…" என்றவள் கவனம் சிதறியதில் விழிக்க,
"என்ன பாக்குற வந்து இதுல சைன் போடு" என்றிட்டான்.
அவனருகே வந்தவள்,
"என்ன பேப்பர்ஸ்?" என்று வினவிட,
"டிவோர்ஸ் பேப்பர்ஸ்" என்றவனது பதிலில் ஒரு நொடி எதுவும் புரியவில்லை.
பேரிடியாய் வந்துவிழுந்த அதிர்ச்சியில் இவளுக்கு இம்மையும் புரியவில்லை மறுமையும் புரியவில்லை.
உள்ளுக்குள் மொத்தமாக ஒன்று உடைந்து நொருங்கிட,
"டிவோர்ஸ் பேப்பரா? ஆனால் பாண்ட் முடிய இன்னும் நாலு மாசம் இருக்கே…?" என்றவளது தொண்டையை ஏதோ அடைத்தது.
"ஆமா போர் மந்த்ஸ் இருக்கு. ஹனிக்கு காலேஜ் கம்ப்ளீட் ஆக போகுது. தென் இப்போவே அப்ளை பண்ணாதான் கரெக்டா கிடைக்கும்" என்றவனது வார்த்தைக்கு பதில் கூற இயலாதவள்,
"ஹ்ம்ம்…" என்று மட்டும் தலையசைத்துவிட்டு அந்த காகிதத்தை வாங்கி கையெழுத்திட முற்பட்டாள்.
கைகள் ஏனோ நடுங்கியது. முயன்று சமன் செய்தவள் கையெழுத்தை இட்டு அவனிடம் நீட்டினாள்.
அதை பெற்று கொண்டவன்,
"இந்த வீக் நாம லாயர பாக்க போகணும். நான் கூப்பிடும் போது ரெடியா இரு" என்று இயம்ப,
அதற்கும்,
"ஹ்ம்ம்…" என்ற தலையசைப்பை பதிலாக கொடுத்தவள் பின்னிய கால்களை சிரமப்பட்டு நகர்த்தி குளியலறைக்குள் நுழைந்தான்.
நுழைந்த கணம் குப்பென்று குருவினுடைய நறுமணம் நாசியை நிறைக்க விழிகளை நீர் நிறைத்தது.
கையால் வாயை மூடி கொண்டவளுக்கு அப்படி ஒரு அழுகை பெருகியது.
இன்னும் நான்கு மாதங்கள் வெறும் நூற்றி இருபது நாட்கள் முடிய போகிறது எல்லாம் முடிய போகிறது.
அவனுடன் தானிருக்கும் நேரம் காலம் இதோ இந்த அறை யாவும் தன்னை விட்டு விலக போகிறது. இல்லையில்லை தான் இவை யாவிற்கும் துளியும் தொடர்பில்லாதவளாக ஆக போகிறோம்.
இனி எதுவும முன்பிருந்தது போல பெயருக்கு கூட தனக்கானவை அல்ல.
குரு பிரசாத் இத்தனை நாட்களாக காலை எழுந்ததில் இருந்து இரவு உறங்கும் வரை அவளின் இயல்பு போல கண்முன்னே நடமாடியவன் இனி கண்ணால் கூட காண இயலாது.
ஏன் இன்னும் சிறிது காலத்தில் ஹனிகாவை திருமணம் செய்த பிறகு மனதால் நினைத்தால் கூட மிகப்பெரிய பாவம்.
கரங்கள் கழுத்தில் தொங்கி கொண்டிருந்த மாங்கல்யத்தை பிடித்தது.
ஒப்பந்த திருமணம் ஆகினும் ஊரை கூட்டி புரோகிதர் வந்து மந்திரங்கள் கூறி ஏழு முறை அக்னியை வலம் வந்து வாங்கி கொண்டதாயிற்றே.
இதனை வாங்கும் போது என்ன மனநிலையோ ஆனால் இதோ இந்த கணம் ஏதோ ஒரு புள்ளியில் தன்னுடைய உணர்வுகளுடன் பிணைந்துவிட்டானே…?
விவாகரத்து வாங்கிவிட்டு இந்த வீடு இந்த உறவுகள் யாவையும் பிரிந்து ஏதும் இல்லை என்று சென்றுவிடலாம் ஆனால் உயிருக்குள் உயிராக புதைந்து போன நேசத்தை இவனுடன் இருந்த நினைவுகளை என்ன செய்வேன்…?
நினைவால் கூட தன்னால் தொட முடியாத இடத்திற்கு தன்னை அனுப்ப போகிறான். இனி இந்த நினைவுகள் கூட தனக்கு அந்நியமானவை.
தன் வாழ்வில் ஏனிந்த காதல் என்று தெரியவில்லை. அந்த கணம் ஏன் இவன் தன் வாழ்வில் நுழைந்தான்.
தனக்கு அனைத்தையும் செய்தான். தன்னுடைய பொறுப்புகளை சிறிது காலத்திற்கு பெற்று கொண்டான் என்று உள்ளம் கலங்கியது.
தானும் உயிரும் உணர்வுகள் உள்ள மனித பிறவி தானே. தனக்கும் உணர்வுகள் எல்லாம் இருக்கும் தானே…?
தான் உண்டு தன் வாழ்க்கை உண்டு இருந்த வழியில் ஏன் இவன் குறுக்கீடு செய்தான். வாழ்வில் மட்டுமல்ல மனதிலும் அமர்ந்துவிட்டானே…?
இப்படி எதுவுமே எனக்கு சொந்தமாக போவதில்லை என்று அறிந்த பிறகும் ஏன் என் வாழ்வில் இத்தனை சோதனைகள்…?
இதோ இந்த ஒரு கையெழுத்தில் எனக்கும் இவனுக்குமான பந்தம் அறுந்துவிட போகிறது.
இனி வாழ்வு முழுவதும் நினைவுகள் கூட நெருஞ்சி முள்ளாய் குத்தி கொண்டே இருக்கும்.
எனக்கு அழகில்லை படிப்பில்லை. எந்த தகுதியும் இல்லை என்ற போது ஏன் இந்த நேசத்தை மட்டும் கடவுள் எனக்குள் விதைத்தார்.
என்ன தான் அவன் வார்த்தைகளால் தன்னை குத்தி கிழித்துவிட்ட போதும் இனி ஒரு போதும் தெரிந்தவன் என்ற முறையில் ஒரு வார்த்தை கூட இவனிடம் பேச முடியாத தூரத்திற்கு செல்ல போகிறோம் என்று அறிந்த பிறகு உள்ளத்தில் பெரிதாய் ஓரு போராட்டம்.
இத்தனை நாட்கள் உள்ளுக்குள் புதைந்து கிடந்த நேசம் சட்டென்று ஆழியாய் பொங்கி வர நேசம் கொண்டவள் உணர்வுகளின் பிடியில் தவித்து போனாள்.
தனக்கு சொந்தமில்லாத ஒன்று என்று அறிந்த பிறகும் அருகிலாவது இருக்கிறோமே என்ற ஆறுதலையும் பறித்து கொள்ளும் நேரம் உள்ளத்தை கூறு போட்ட உணர்வு.
தன்னை இவனுடன் பிணைத்து வைத்திருந்த இந்த கயிறை அறுத்து போடும் நாள் வெகு தொலைவில் இல்லை என்று புத்திக்கு உரைத்தது.
நிமிடங்கள் கடக்க தன்னை மீறி பெருமழையாய் வழிந்த கண்ணீரை துடைத்து கொண்டவளுக்கு இதயக்கூடு லேசானது.
தன்னை மிகவும் முயன்று உணர்வுகளை கட்டுப்படுத்தியவளது மனசாட்சி நீ இத்தனை தூரம் அழுது கரையும் அளவிற்கு இது ஒன்றும் உண்மையான உறவில்லையே…?
இது தொடங்கும் முன்பே இப்படித்தான் முடியும் அறிந்த தானே இதில் நுழைந்தாய் பிறகென்ன உனக்கு அழுகை.
அதுவும் அவன் வேறொருத்திக்கு சொந்தமானவன். ஹனிகா எவ்வளவு அழகு எத்தனை பெரிய குடும்ப பின்புலம் வெளிநாட்டில் பெரிய படிப்பு என இத்தனையும் கொண்டுள்ளவள்.
ஆனால் நீ இது எதிலாவது அவளுடன் போட்டி போட முடியுமா…? அதற்கு உனக்கு தகுதியாவது இருக்கிறதா…?
நாளை உனக்கு எதாவது ஆகிவிட்டால் கூட உனது தமையனையும் பிள்ளைகளையும் பார்க்க யாருமில்லை. இப்படி இருக்கையில் உனக்கு இந்த ஆசை எல்லாம் தேவை தானா…?
இவை எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக குரு பிரசாத்தின் நேசம் ஹனிகாவிற்கு மட்டும் தான். அவனுக்கு மிகவும் சரியான பொருத்தம் ஹனிகா மட்டும் தான்.
அழகு அறிவு படிப்பு என எதிலுமே சிறிது கூட தகுதியில்லாத நீ குருவின் மேல் ஆசை படுவது மிகவும் தவறு.
ஒருவேளை குரு பிரசாத் முன்பு கூறியது போல உனக்கு இந்த சொகுசான வாழ்க்கை மேல பிடித்தம் வந்துவிட்டதோ…? என்று மனசாட்சி கேள்வி எழுப்ப,
'நோ இல்லை எப்பவும் எனக்கு அப்படி ஒரு எண்ணம் வராது' என்று உடனடியாக மனது பதில் மொழிந்தது.
நடக்காத ஒன்றிற்காக ஏங்கி தவித்து வருந்துவதை விட உனக்கான கடமைகளை பார். அவனை ரசிக்கும் தூரத்தில் மட்டும் தான் இருக்கிறாய். உன்னுடைய எல்லை அது தான். அத்துடன் நீ நின்று கொள்.
இல்லையேல் அவன் அன்று உன்னை பேசியது யாவும் உண்மையாகிவிடும்.
அவனது பார்வையில் மிகவும் தரம் தாழ்ந்து கீழே போய்விடுவாய். உன்னை நம்பி அறை வரை அனுமதித்தவருக்கு எந்த காலத்திலும் துரோகம் செய்திடாதே.
அவர் உனக்கு செய்த உதவிகளை நினைத்து பார். இந்த ஜென்மத்தில் மட்டுமல்ல இன்னும் நாலு ஜென்மத்திற்கு நீ நன்றிக்கடன் பட்டிருக்கிறாய்.
எப்படியோ இருக்க வேண்டிய உனக்கு ஒரு பாதுகாப்பான வேலையை கொடுத்து பாதுகாப்பான இடத்தையும் கொடுத்திருக்கிறாய்.
இவ்வளவு உதவிகளை செய்தவருக்கு பதிலுக்கு எதுவும் நல்லது செய்யவில்லை எனினும் எதுவும் உபத்திரவம் செய்திடாதே என்று மனசாட்சி இயம்ப, விழிகளை அழுந்த துடைத்தவள் குளிர்ந்த நீரில் முகத்தை கழுவினாள்.
நீரோடு சேர்ந்து நினைவுகளும் போய்விட்டால் எத்தனை நன்றாக இருக்கும் என்று மனது எண்ணாமல் இல்லை.
அருகில் இருந்த துண்டை எடுத்து முகத்தை துடைத்துவிட்டு கண்ணாடியில் பார்க்க அழுததில் முகம் சற்று வீங்கி கண்கள் இரண்டும் தக்காளி பழம் போல சிவந்து அழுததை காட்டி கொடுத்தது.
ஆழ்ந்த மூச்சை சில முறை இழுத்துவிட்டவள் ஓரளவு தன்னியல்பிற்கு திரும்பி இருந்தாள்.
வெளியே வந்தவள் அவனுக்கு முகம் காட்டாது கணினியை அணைத்துவிட்டு படுக்கையில் படுத்துவிட்டாள்.
நன்றாக போர்வையை இழுத்து மூடியவளது கண்ணீரும் நேசமும் அவளுடனே முடிந்து போனது.
