- Messages
- 997
- Reaction score
- 2,811
- Points
- 93
அத்தியாயம் - 24
திரிலோகேஷ் காரை கோயிலின் வாயிலில் நிறுத்த, அனைவரும் இறங்கி உள்ளே சென்றனர். அவனது விழிகள் முழுவதும் மீனலோஷினி மீது தான். ஆனால் அவளோ அவனை ஏறெடுத்தும் பார்த்திடவில்லை. அவனது பார்வையின் வீச்சை உணர்கிறது மனது. ஆனால் கடவுளின் மீது மட்டுமே அவளது பார்வை நிலைத்திருந்தது.
அவளது முகம் அப்படியொரு அமைதியை தத்தெடுத்திருக்க மனதோ எரிமலையை விட பிரவாகமாக பொங்கியது. அவள் அதிகமாக மனிதர்களை விட கடவுளிடமே சண்டையிட்டு நிற்பாள். எங்கு பதில் கிடைக்குமோ அங்கு வினா எழுப்புவது தானே புத்திசாலி தனம்!
யாரிடம் செல்லவே கூடாது என்றிருந்தேனே அவனிடமே என் வாழ்வை நிர்ணயித்து விட்டாயே! அவன் மட்டுமின்றி நீயுமல்லவா என்னை வஞ்சித்து விட்டாய் என்று ஓலமிட்டது மனது.
குங்குமத்தை ஐயர் கொண்டு வந்து அனைவருக்கும் கொடுக்க வாங்கிக் கொண்டு புறப்பட்டு விட்டனர்.
மீனலோஷினி பேச்சுக்கள் திரிலோகேஷ் என்பவனை தவிர எல்லோரிடமும் இருந்தது. அவனது விழிகள் அவள் தன்னிடம் பேச வேண்டும் என்று ஏங்கி நிற்கிறது. ஒதுக்கம், விலகலை ஏற்க மறுத்து அவனது மனது வெதும்புகிறது. ஆனால் அவள் அவளின் பேச்சின் வீரியம் தன்னை எதிர்காலத்தில் கொஞ்சம் கொஞ்சம் கொன்று குவிக்க போகிறது என்று அந்த ஆடவன் மனது உணரவில்லை போல்!
இந்துமதி வீட்டிற்கு சென்றனர். மீனலோஷினி மேகாவை தூக்கியபடி திரிலோகேஷூடன் நின்றிருக்க ஆரத்தி சுற்றி வரவேற்றார். என்றுமில்லாத அப்படியொரு பொலிவு அந்த தாயின் முகத்தில்.
இத்தனை நாட்களாக மகள் எப்படி வாழ வேண்டும் என்று எண்ணி மருகினாரோ அது தற்போது நிகழ்காலத்தில். இதை காணாமல் ஒரேடியாக சென்று விடுவோமோ என்றெல்லாம் எத்தனை முறை மனது தவித்திருக்கும். தனக்கு பின் அவளை இறுக்கமாக பிடித்து வைக்க ஓர் உறவல்ல இரண்டு உறவுகள் வந்து விட்டது என்ற ஆசுவாசம். இதை விட பெரிய நிறைவு எனக்கு என்ன கிடைத்திட போகிறது என்று மனது கர்வமாக உணர்ந்தது.
"வா லோகேஷ்" என்றவர் செல்வி, குமார் புறம் திரும்பி, "வாங்க" என்று உள்ளே வருமாறு தலையசைத்தார்.
அனைவரும் அமர, "இருங்க காபி கொண்டு வரேன்" என்று உள்ளே நுழைய மகளும் பின்பே சென்றாள்.
"ம்மா..." என்றவள் அவரை அணைத்துக் கொண்டாள். பிரிவு வலி என்பது நாட்களை வைத்து கணக்கிடுவதல்ல. விருப்பமானவர்களை நொடி பிரிந்தாலுமே அது வலி தானே!
கண்கள் கலக்கியது மகளுக்கு, "மீனு, என்னடா" என்று பதறினார். வேகமாக முகத்தை மாற்றி, "ஒன்னுமில்லை" என்னும் விதமாக புன்னகைத்தாள் செயற்கையாக.
"மீனு அங்க உனக்கு எல்லாமே பிடிச்சிருக்கா. சந்தோசமா இருக்கீங்களா. லோகேஷ் உன்கிட்ட" என்று தடுமாறிய தாயையும் அவரது வினாவின் தடுமாற்றத்தையும் உணர்ந்தவள்,
"ம்ம்... நல்லா இருக்கேன்ம்மா, நல்லா பார்த்துக்கிறார்" என்று முற்றுப்புள்ளி வைத்தாள் அவசர கதியில்.
லேசான புன்னகைத்தப்படி மீண்டும் தன் வேலையில் ஈடுபட அவரது தோளில் சாய்ந்து கொண்டாள். காபியை எடுத்து அவர் வெளியில் கிளம்ப ஆயத்தமாக, "கொடுங்க" என்று வாங்கி அனைவருக்கும் கொடுத்தாள். பேச்சுக்கள் பொதுவாக சென்றது சிறிது நேரம். மீனு அதில் கலந்து கொள்ளாமல் மேகாவுடன் சற்று தள்ளி அமர்ந்திருந்தாள்.
லயிக்கவில்லை எதிலுமே மனம். வெகுநாட்களுக்கு பிறகான தாயின் உற்சாகமும் மகிழ்ச்சியும் ரசிக்கிறது மனது. ஆனால் அதற்காக தான் அளித்த விலை கொஞ்ச நஞ்சமல்ல என்று மனது கதறுகிறது. எத்தனை முறை மனதிடம் வாதாடி மண்டியிட்டு இறுதியில் தான் திரிலோகேஷிடம் சென்று நின்றாள். சில கணங்களில் விரும்பாத இடத்தில் நிறுத்தி வாழ்க்கை சிரிக்கும். ஏற்க முடியாது என்று பிடிவாதமாக நின்றாலும் சூழல் நம்மை மட்டுமின்றி பிடிவாதத்தையும் உடைத்து நொறுக்கி விடும்.
"வாங்க சாப்பிட்டு பேசலாம்" என்று இந்துமதி எழுந்து கொள்ள செல்வியும் மீனுவுடன் அவருடன் உதவிக்கு சென்றனர்.
வகை வகையாக சமைத்திருந்தார் மகளுக்காக. "ம்மா... இவ்வளவும் எப்படி தனியா செஞ்சீங்க?" என்று மகள் அலறியே விட்டாள்.
புன்னகையிலே பதிலளித்தவர், "அப்புறம் சொல்றேன், நீ போய் மாப்பிள்ளை கூட உட்கார்" என்று விரட்ட, "ஆமா, போம்மா" என்ற செல்வி அவளை அழைத்துச் சென்று வெளியே விட்டு வந்தார்.
மறுக்க இயலாது வந்து அவனின் அருகில் அமர்ந்து கொண்டாள். குமார் ஏதோ கேள்விக் கேட்க பதில் புன்னகையுடன் பதில் கூறியவள் மேகாவை தூக்கி மடியில் வைத்துக் கொண்டாள்.
அவனின் கண் முன் தான் நடமாடிக் கொண்டிருக்கிறாள் அவனுடைய மனைவியாக. உரிமை கொண்டாட வேண்டி மனது யாசிக்கிறது. ஆனால் மூளை மறுக்கிறது. 'என்னிடம் ஏதாவது பேசேன் டி. என்னை திட்டவாவது செய்!' என்று ஏங்குகிறது. தவிர்க்கிறாள் அதீத கவனத்துடன் அவனை மட்டும். புரியாதளவுக்கு முட்டாள் அல்ல!
உணவு பரிமாற உண்டனர். மீனு அந்த உலகத்திலே இல்லை. தனக்கான பிரத்தியோக உலகத்தில் உழன்றாள். இத்தனை நாட்கள் அதிலே அடைந்து கிடந்தவளால் அவ்வளவு சுலபத்தில் வெளி வர முடிந்திடவில்லை.
சிறிது நேரத்தில் அமர்ந்திருந்தவளுக்கு அப்படியே கண்கள் சொருக, "உள்ள போய் படு மீனு" என்றார் இந்துமதி.
தலையசைத்தவள் தன் மீது படுத்து எப்பொழுதோ தூங்கியிருந்த மேகாவை தூக்கிக் கொண்டு தன் அறைக்குள் நுழைந்து மகளை அணைத்துக் கொண்ட படி உறங்கியும் விட்டாள்.
மாலையில், "மீனு" என்ற திரிலோகேஷின் அழைப்பு செவியை தீண்டிய பின்பே சிரமப்பட்டு கண் விழித்தாள்.
அவனை கண்டு ஒரு நிமிடம் பதறி எழ, "ஹேய், ரிலாக்ஸ். ஒன்னுமில்லை. அத்தையும் மாமாவும் ஊருக்கு போறாங்க. அதான் உன்கிட்ட சொல்லீட்டு போகலாம்னு ரொம்ப நேரமா வெயிட் பண்றாங்க" என்றான் பொறுமையாக.
சில நிமிடங்களுக்கு பிறகே அவனது வார்த்தைகளை உள் வாங்கி கிரகித்தவள், "சரி போங்க, ரெண்டு நிமிஷத்தில வரேன்" என்ற படி எழுந்து பாத்ரூம் புகுந்தாள்.
முகத்தை கழுவி வெளியே வர கையில் காபியை இந்துமதி திணிக்க வாங்கி பருகியபடி செல்வி அருகில் அமர்ந்தாள்.
"எதுக்கு அதுக்குள்ள போறீங்க? இன்னும் ரெண்டு நாள் இருந்திட்டு போங்க. என்ன அவசரம்" என்று இந்துமதி கூற,
"இல்லைம்மா, போட்டது போட்டபடி வந்தாச்சு. இன்னொரு நாள் வரோம்" என்றார் மறுப்பாக குமார்.
மீனுவின் கையை பற்றிக் கொண்ட செல்வி, "மேகாவ நினைச்சு நிறைய வருத்தப்பட்டிருக்கேன். ஆயிரம் இருந்தாலும் அம்மாவுக்கு ஈடு யாருமே இல்லைன்னு. ஆனா இப்ப ரொம்பவே நிம்மதியா இருக்கு. நீ வந்திட்ட" என்று உணர்ந்து கூறியவர் கண்களில் அப்படியொரு நிம்மதி.
"மாப்பிள்ளை கண்டிப்பா, நீங்களும் மீனுவும் அடுத்த வாரம் வீட்டுக்கு வரணும்" என்ற குமார் இந்துமதியிடம், "நீங்களும் தான், நாங்க ரொம்பவே எதிர்பார்ப்போம்" என்றார் புன்னகையுடன்.
"ஆமாம்" என்ற செல்வி, "போய்ட்டு வரோம், வந்திருங்க. எங்க பொண்ணுக்கு பின்னாடி எங்களுக்கு யாருமே இல்லைன்னு நினைச்சோம். ஆனா மாப்பிள்ளை எங்களை விடவே இல்லை. இப்ப எங்களுக்கு மகளாவே மீனுவும் வந்திட்டா" என்றார் அவளை அணைத்தப்படி.
"சரி கிளம்புறோம்" என்ற குமார் கூற, "வாங்க" என்ற திரிலோகேஷ் அவர்களை பேருந்து நிலையம் அழைத்துச் சென்றான்.
மீண்டும் அறைக்குள் சென்ற மீனலோஷினி அமைதியாக படுத்துக் கொண்டாள். உறங்கவில்லை, விழித்திருந்தாள். மனதோ அலை பாய்ந்தது. 'எனக்கு எதுவுமே பிடிக்கவில்லை' என்று சத்தமாக கத்த வேண்டும் என்று மனது விரும்புகிறது. ஆனால் மூளை தடையிட்டு அவளை கட்டுப்படுத்த விழைகிறது. காரணமே இன்றி கன்னத்தில் நீர் இறங்குகிறது. இரண்டு நாளுக்கே மூச்சு முட்டுகிறது. இனி வாழ்க்கை முழுவதும் எவ்வாறு சாமளிக்க போகிறாய் என்று மனது வரிசையாக வினாக்களை கண் முன் கடை பரப்புகிறது.
நீயாக தேடிக் கொண்டது தானே! யாரும் உன்னை வற்புறுத்தவில்லையே! அவன் கூட உன்னை வேறொருவனை திருமணம் செய்து கொள்ளும்படி தானே கூறினான். மெல்ல முடியாவிட்டாலும் விழுங்கி விடு என்று நிதர்சனத்தை முகத்தில் அடித்தாற் போல் மூளை அறிவுறுத்துகிறது.
வந்து விட்டான், அவனது பேச்சுக்குரல் கேட்கிறது. கண்களை இறுக மூடிக் கொண்டாள். உள்ளே வந்து மனைவியையும் மகளையும் நின்று பார்த்தவன் மீண்டும் வெளியில் சென்று விட்டான். அதன் பின்பே மூச்சு சீராக விட்டத்தை வெறித்தபடி இருந்தாள்.
சிறிது நேரத்தில் இந்துமதி உள்ளே வர எழுந்து அமர்ந்து கொண்டாள், "என்னம்மா" என்றபடி.
"தூங்குறீயா? லோகேஷ் தனியாவே உட்கார்ந்திருக்கார். தூங்கலைன்னா வந்து பேசிட்டு இரு" என்று அழைப்பு விடுக்க மறுக்க முடியாமல் எழுந்து வந்து அவனருகில் அமர்ந்தாள். அவனின் பார்வை முழுவதும் அவளில் மட்டுமே நிலைத்திருந்தது.
"ம்மா... நீங்களும் கண்டிப்பா எங்க கூட வரணும். உங்களை தனியா விட முடியாது. இல்லைன்னா நான் அங்க போக மாட்டேன்" என்று மீனு வார்த்தைகளை சிதற விட ஒரு நிமிடம் பதறி விட்டார். "மீனு என்ன பேச்சு இது, கல்யாணமாகி மறுநாளே அங்க போக மாட்டேன்" என்று அதட்ட மகள் முகம் சுருங்கி விட்டது.
மனைவியின் வருத்தத்தை பொறுக்க முடியவில்லை, "ஆமாத்தை, நீங்க வரலைன்னா நாங்க போக மாட்டோம். அப்புறம் உங்களுக்கு தான் கஷ்டம். உங்க பொண்ணுமில்லாம எங்க பொண்ணையும் நீங்க தான் சமாளிக்கணும்" என்று அவளின் பேச்சை திருத்திடும் விதமாக புன்னகையுடன் கூறினான் திரிலோகேஷ்.
தாய்க்கு அவனின் பக்குவம் புரிந்து இதழில் புன்னகை தவழ, "மீனும்மா, அம்மாவுக்கு உன்னை புரியுது டா, ஆனா என்னையும் நீ புரிஞ்சுக்கேம்மா. நான் என்ன ரொம்ப தூரத்துலையா இருக்கேன். உனக்கு என்னை பார்க்கணும்னு தோன்றப்ப வா. லீவ், அப்புறம் ஸ்கூல் முடிஞ்சு தினமும் கூட வா. என்னை பத்தி கவலைப்படாத. கற்பகம் திரும்பவும் வேலைக்கு வரேன் சொல்லிட்டா" என்று இலகுவாக மகளை சரி செய்தாலும் அதில் ஒரு உறுதி இருந்தது.
"ச்சு...ம்மா" என்று மகள் மீண்டும் ஆரம்பிக்க, "மீனு அவங்களை போர்ஸ் பண்ணாதடா, அவங்க விருப்பப்படி இருக்க விடு" என்று கணவன் இடையில் புகு அப்படி முறைத்தாள் அவனை.
அவரின் சங்கடங்கள் அவனுக்கு புரிந்தளவுக்கு கூட மகளுக்கு புரியவில்லை.
"மீனு, இப்ப தான கல்யாணமாகி இருக்கு. கொஞ்ச நாள் தனியா இருந்தா தான் உங்களுக்குள்ள ஒரு புரிதல் வரும். இப்ப வேணாம், உனக்கு குழந்தை பிறக்கட்டும். அப்ப உன்னை கஷ்டப்பட விடாம அம்மா உன் கூடவே வந்திடுறேன் டா" என்றிட இப்பொழுது மகளுக்கு தூக்கி வாரி போட்டது.
திருமணத்திற்கு நச்சரித்தார் எப்படியே செய்து கொண்டாய். அடுத்து குழந்தை என்னும் பொழுது மனதில் அவளையும் அறியாமல் கிலி குடி கொண்டது. திருமணம் என்பது மட்டுமே அப்பொழுது விஸ்வரூபமாக தெரிந்தது. அதை தாண்டி என்ன என்று மனம் சென்றிடவில்லை.
முகம் இருளடைந்து விட அவனுக்கு அவளுடைய நிலை புரிந்தது. தனக்கு சிறிது தள்ளி அமர்ந்திருந்த அவளின் கை மீது தன் கைகளால் அழுத்தம் கொடுக்க இப்பொழுது தான் இந்துமதி அவளையே பார்த்திருப்பது புரிந்தது. வேகமாக முகத்தை மாற்ற முயற்சி செய்ய, அவரின் சிந்தனையை தடை செய்யும் விதமாக, "ம்மா..." என்று கண்களை கசக்கிக் கொண்டு உறக்கம் கலைந்த மேகா வந்து விட்டாள்.
மீனு தன் மடியில் வந்து அமர்ந்தவளை தூக்கி அவளுக்கு பாலை காய்ச்சிக் கொடுக்க சிறிது நேரத்தில் மூவரும் இரவு உணவை முடித்த தங்களின் வீட்டிற்கு புறப்பட்டு விட்டனர்.
"நாளைக்கு போகலாம்ல்ல லோகேஷ்" என்று இந்துமதி கூற, "இல்லை ஆன்ட்டி, மேகா ஆல்ரெடி ரொம்ப ஸ்கூல்க்கு லீவ் போட்டுட்டா. நாளைக்கு கண்டிப்பா போகணும்" என்று கூறி காரில் ஏற, "வரோம்மா" என்ற மீனுவும் மேகாவுடன் மறுபுறம் ஏறிக் கொண்டாள்.
"பாய் பாட்டி" என்று மேகா கையசைக்க கார் வீட்டை நோக்கி புறப்
பட்டது.
இனி வாழ்க்கை வசந்தமாக மாறி விடுமோ என்ற எண்ணம் அவனை ஆக்ஷிக்க இல்லை இனி தான் பிரளயமே வெடிக்க காத்திருக்கு என்று அவனது விதி சிரித்தது.
திரிலோகேஷ் காரை கோயிலின் வாயிலில் நிறுத்த, அனைவரும் இறங்கி உள்ளே சென்றனர். அவனது விழிகள் முழுவதும் மீனலோஷினி மீது தான். ஆனால் அவளோ அவனை ஏறெடுத்தும் பார்த்திடவில்லை. அவனது பார்வையின் வீச்சை உணர்கிறது மனது. ஆனால் கடவுளின் மீது மட்டுமே அவளது பார்வை நிலைத்திருந்தது.
அவளது முகம் அப்படியொரு அமைதியை தத்தெடுத்திருக்க மனதோ எரிமலையை விட பிரவாகமாக பொங்கியது. அவள் அதிகமாக மனிதர்களை விட கடவுளிடமே சண்டையிட்டு நிற்பாள். எங்கு பதில் கிடைக்குமோ அங்கு வினா எழுப்புவது தானே புத்திசாலி தனம்!
யாரிடம் செல்லவே கூடாது என்றிருந்தேனே அவனிடமே என் வாழ்வை நிர்ணயித்து விட்டாயே! அவன் மட்டுமின்றி நீயுமல்லவா என்னை வஞ்சித்து விட்டாய் என்று ஓலமிட்டது மனது.
குங்குமத்தை ஐயர் கொண்டு வந்து அனைவருக்கும் கொடுக்க வாங்கிக் கொண்டு புறப்பட்டு விட்டனர்.
மீனலோஷினி பேச்சுக்கள் திரிலோகேஷ் என்பவனை தவிர எல்லோரிடமும் இருந்தது. அவனது விழிகள் அவள் தன்னிடம் பேச வேண்டும் என்று ஏங்கி நிற்கிறது. ஒதுக்கம், விலகலை ஏற்க மறுத்து அவனது மனது வெதும்புகிறது. ஆனால் அவள் அவளின் பேச்சின் வீரியம் தன்னை எதிர்காலத்தில் கொஞ்சம் கொஞ்சம் கொன்று குவிக்க போகிறது என்று அந்த ஆடவன் மனது உணரவில்லை போல்!
இந்துமதி வீட்டிற்கு சென்றனர். மீனலோஷினி மேகாவை தூக்கியபடி திரிலோகேஷூடன் நின்றிருக்க ஆரத்தி சுற்றி வரவேற்றார். என்றுமில்லாத அப்படியொரு பொலிவு அந்த தாயின் முகத்தில்.
இத்தனை நாட்களாக மகள் எப்படி வாழ வேண்டும் என்று எண்ணி மருகினாரோ அது தற்போது நிகழ்காலத்தில். இதை காணாமல் ஒரேடியாக சென்று விடுவோமோ என்றெல்லாம் எத்தனை முறை மனது தவித்திருக்கும். தனக்கு பின் அவளை இறுக்கமாக பிடித்து வைக்க ஓர் உறவல்ல இரண்டு உறவுகள் வந்து விட்டது என்ற ஆசுவாசம். இதை விட பெரிய நிறைவு எனக்கு என்ன கிடைத்திட போகிறது என்று மனது கர்வமாக உணர்ந்தது.
"வா லோகேஷ்" என்றவர் செல்வி, குமார் புறம் திரும்பி, "வாங்க" என்று உள்ளே வருமாறு தலையசைத்தார்.
அனைவரும் அமர, "இருங்க காபி கொண்டு வரேன்" என்று உள்ளே நுழைய மகளும் பின்பே சென்றாள்.
"ம்மா..." என்றவள் அவரை அணைத்துக் கொண்டாள். பிரிவு வலி என்பது நாட்களை வைத்து கணக்கிடுவதல்ல. விருப்பமானவர்களை நொடி பிரிந்தாலுமே அது வலி தானே!
கண்கள் கலக்கியது மகளுக்கு, "மீனு, என்னடா" என்று பதறினார். வேகமாக முகத்தை மாற்றி, "ஒன்னுமில்லை" என்னும் விதமாக புன்னகைத்தாள் செயற்கையாக.
"மீனு அங்க உனக்கு எல்லாமே பிடிச்சிருக்கா. சந்தோசமா இருக்கீங்களா. லோகேஷ் உன்கிட்ட" என்று தடுமாறிய தாயையும் அவரது வினாவின் தடுமாற்றத்தையும் உணர்ந்தவள்,
"ம்ம்... நல்லா இருக்கேன்ம்மா, நல்லா பார்த்துக்கிறார்" என்று முற்றுப்புள்ளி வைத்தாள் அவசர கதியில்.
லேசான புன்னகைத்தப்படி மீண்டும் தன் வேலையில் ஈடுபட அவரது தோளில் சாய்ந்து கொண்டாள். காபியை எடுத்து அவர் வெளியில் கிளம்ப ஆயத்தமாக, "கொடுங்க" என்று வாங்கி அனைவருக்கும் கொடுத்தாள். பேச்சுக்கள் பொதுவாக சென்றது சிறிது நேரம். மீனு அதில் கலந்து கொள்ளாமல் மேகாவுடன் சற்று தள்ளி அமர்ந்திருந்தாள்.
லயிக்கவில்லை எதிலுமே மனம். வெகுநாட்களுக்கு பிறகான தாயின் உற்சாகமும் மகிழ்ச்சியும் ரசிக்கிறது மனது. ஆனால் அதற்காக தான் அளித்த விலை கொஞ்ச நஞ்சமல்ல என்று மனது கதறுகிறது. எத்தனை முறை மனதிடம் வாதாடி மண்டியிட்டு இறுதியில் தான் திரிலோகேஷிடம் சென்று நின்றாள். சில கணங்களில் விரும்பாத இடத்தில் நிறுத்தி வாழ்க்கை சிரிக்கும். ஏற்க முடியாது என்று பிடிவாதமாக நின்றாலும் சூழல் நம்மை மட்டுமின்றி பிடிவாதத்தையும் உடைத்து நொறுக்கி விடும்.
"வாங்க சாப்பிட்டு பேசலாம்" என்று இந்துமதி எழுந்து கொள்ள செல்வியும் மீனுவுடன் அவருடன் உதவிக்கு சென்றனர்.
வகை வகையாக சமைத்திருந்தார் மகளுக்காக. "ம்மா... இவ்வளவும் எப்படி தனியா செஞ்சீங்க?" என்று மகள் அலறியே விட்டாள்.
புன்னகையிலே பதிலளித்தவர், "அப்புறம் சொல்றேன், நீ போய் மாப்பிள்ளை கூட உட்கார்" என்று விரட்ட, "ஆமா, போம்மா" என்ற செல்வி அவளை அழைத்துச் சென்று வெளியே விட்டு வந்தார்.
மறுக்க இயலாது வந்து அவனின் அருகில் அமர்ந்து கொண்டாள். குமார் ஏதோ கேள்விக் கேட்க பதில் புன்னகையுடன் பதில் கூறியவள் மேகாவை தூக்கி மடியில் வைத்துக் கொண்டாள்.
அவனின் கண் முன் தான் நடமாடிக் கொண்டிருக்கிறாள் அவனுடைய மனைவியாக. உரிமை கொண்டாட வேண்டி மனது யாசிக்கிறது. ஆனால் மூளை மறுக்கிறது. 'என்னிடம் ஏதாவது பேசேன் டி. என்னை திட்டவாவது செய்!' என்று ஏங்குகிறது. தவிர்க்கிறாள் அதீத கவனத்துடன் அவனை மட்டும். புரியாதளவுக்கு முட்டாள் அல்ல!
உணவு பரிமாற உண்டனர். மீனு அந்த உலகத்திலே இல்லை. தனக்கான பிரத்தியோக உலகத்தில் உழன்றாள். இத்தனை நாட்கள் அதிலே அடைந்து கிடந்தவளால் அவ்வளவு சுலபத்தில் வெளி வர முடிந்திடவில்லை.
சிறிது நேரத்தில் அமர்ந்திருந்தவளுக்கு அப்படியே கண்கள் சொருக, "உள்ள போய் படு மீனு" என்றார் இந்துமதி.
தலையசைத்தவள் தன் மீது படுத்து எப்பொழுதோ தூங்கியிருந்த மேகாவை தூக்கிக் கொண்டு தன் அறைக்குள் நுழைந்து மகளை அணைத்துக் கொண்ட படி உறங்கியும் விட்டாள்.
மாலையில், "மீனு" என்ற திரிலோகேஷின் அழைப்பு செவியை தீண்டிய பின்பே சிரமப்பட்டு கண் விழித்தாள்.
அவனை கண்டு ஒரு நிமிடம் பதறி எழ, "ஹேய், ரிலாக்ஸ். ஒன்னுமில்லை. அத்தையும் மாமாவும் ஊருக்கு போறாங்க. அதான் உன்கிட்ட சொல்லீட்டு போகலாம்னு ரொம்ப நேரமா வெயிட் பண்றாங்க" என்றான் பொறுமையாக.
சில நிமிடங்களுக்கு பிறகே அவனது வார்த்தைகளை உள் வாங்கி கிரகித்தவள், "சரி போங்க, ரெண்டு நிமிஷத்தில வரேன்" என்ற படி எழுந்து பாத்ரூம் புகுந்தாள்.
முகத்தை கழுவி வெளியே வர கையில் காபியை இந்துமதி திணிக்க வாங்கி பருகியபடி செல்வி அருகில் அமர்ந்தாள்.
"எதுக்கு அதுக்குள்ள போறீங்க? இன்னும் ரெண்டு நாள் இருந்திட்டு போங்க. என்ன அவசரம்" என்று இந்துமதி கூற,
"இல்லைம்மா, போட்டது போட்டபடி வந்தாச்சு. இன்னொரு நாள் வரோம்" என்றார் மறுப்பாக குமார்.
மீனுவின் கையை பற்றிக் கொண்ட செல்வி, "மேகாவ நினைச்சு நிறைய வருத்தப்பட்டிருக்கேன். ஆயிரம் இருந்தாலும் அம்மாவுக்கு ஈடு யாருமே இல்லைன்னு. ஆனா இப்ப ரொம்பவே நிம்மதியா இருக்கு. நீ வந்திட்ட" என்று உணர்ந்து கூறியவர் கண்களில் அப்படியொரு நிம்மதி.
"மாப்பிள்ளை கண்டிப்பா, நீங்களும் மீனுவும் அடுத்த வாரம் வீட்டுக்கு வரணும்" என்ற குமார் இந்துமதியிடம், "நீங்களும் தான், நாங்க ரொம்பவே எதிர்பார்ப்போம்" என்றார் புன்னகையுடன்.
"ஆமாம்" என்ற செல்வி, "போய்ட்டு வரோம், வந்திருங்க. எங்க பொண்ணுக்கு பின்னாடி எங்களுக்கு யாருமே இல்லைன்னு நினைச்சோம். ஆனா மாப்பிள்ளை எங்களை விடவே இல்லை. இப்ப எங்களுக்கு மகளாவே மீனுவும் வந்திட்டா" என்றார் அவளை அணைத்தப்படி.
"சரி கிளம்புறோம்" என்ற குமார் கூற, "வாங்க" என்ற திரிலோகேஷ் அவர்களை பேருந்து நிலையம் அழைத்துச் சென்றான்.
மீண்டும் அறைக்குள் சென்ற மீனலோஷினி அமைதியாக படுத்துக் கொண்டாள். உறங்கவில்லை, விழித்திருந்தாள். மனதோ அலை பாய்ந்தது. 'எனக்கு எதுவுமே பிடிக்கவில்லை' என்று சத்தமாக கத்த வேண்டும் என்று மனது விரும்புகிறது. ஆனால் மூளை தடையிட்டு அவளை கட்டுப்படுத்த விழைகிறது. காரணமே இன்றி கன்னத்தில் நீர் இறங்குகிறது. இரண்டு நாளுக்கே மூச்சு முட்டுகிறது. இனி வாழ்க்கை முழுவதும் எவ்வாறு சாமளிக்க போகிறாய் என்று மனது வரிசையாக வினாக்களை கண் முன் கடை பரப்புகிறது.
நீயாக தேடிக் கொண்டது தானே! யாரும் உன்னை வற்புறுத்தவில்லையே! அவன் கூட உன்னை வேறொருவனை திருமணம் செய்து கொள்ளும்படி தானே கூறினான். மெல்ல முடியாவிட்டாலும் விழுங்கி விடு என்று நிதர்சனத்தை முகத்தில் அடித்தாற் போல் மூளை அறிவுறுத்துகிறது.
வந்து விட்டான், அவனது பேச்சுக்குரல் கேட்கிறது. கண்களை இறுக மூடிக் கொண்டாள். உள்ளே வந்து மனைவியையும் மகளையும் நின்று பார்த்தவன் மீண்டும் வெளியில் சென்று விட்டான். அதன் பின்பே மூச்சு சீராக விட்டத்தை வெறித்தபடி இருந்தாள்.
சிறிது நேரத்தில் இந்துமதி உள்ளே வர எழுந்து அமர்ந்து கொண்டாள், "என்னம்மா" என்றபடி.
"தூங்குறீயா? லோகேஷ் தனியாவே உட்கார்ந்திருக்கார். தூங்கலைன்னா வந்து பேசிட்டு இரு" என்று அழைப்பு விடுக்க மறுக்க முடியாமல் எழுந்து வந்து அவனருகில் அமர்ந்தாள். அவனின் பார்வை முழுவதும் அவளில் மட்டுமே நிலைத்திருந்தது.
"ம்மா... நீங்களும் கண்டிப்பா எங்க கூட வரணும். உங்களை தனியா விட முடியாது. இல்லைன்னா நான் அங்க போக மாட்டேன்" என்று மீனு வார்த்தைகளை சிதற விட ஒரு நிமிடம் பதறி விட்டார். "மீனு என்ன பேச்சு இது, கல்யாணமாகி மறுநாளே அங்க போக மாட்டேன்" என்று அதட்ட மகள் முகம் சுருங்கி விட்டது.
மனைவியின் வருத்தத்தை பொறுக்க முடியவில்லை, "ஆமாத்தை, நீங்க வரலைன்னா நாங்க போக மாட்டோம். அப்புறம் உங்களுக்கு தான் கஷ்டம். உங்க பொண்ணுமில்லாம எங்க பொண்ணையும் நீங்க தான் சமாளிக்கணும்" என்று அவளின் பேச்சை திருத்திடும் விதமாக புன்னகையுடன் கூறினான் திரிலோகேஷ்.
தாய்க்கு அவனின் பக்குவம் புரிந்து இதழில் புன்னகை தவழ, "மீனும்மா, அம்மாவுக்கு உன்னை புரியுது டா, ஆனா என்னையும் நீ புரிஞ்சுக்கேம்மா. நான் என்ன ரொம்ப தூரத்துலையா இருக்கேன். உனக்கு என்னை பார்க்கணும்னு தோன்றப்ப வா. லீவ், அப்புறம் ஸ்கூல் முடிஞ்சு தினமும் கூட வா. என்னை பத்தி கவலைப்படாத. கற்பகம் திரும்பவும் வேலைக்கு வரேன் சொல்லிட்டா" என்று இலகுவாக மகளை சரி செய்தாலும் அதில் ஒரு உறுதி இருந்தது.
"ச்சு...ம்மா" என்று மகள் மீண்டும் ஆரம்பிக்க, "மீனு அவங்களை போர்ஸ் பண்ணாதடா, அவங்க விருப்பப்படி இருக்க விடு" என்று கணவன் இடையில் புகு அப்படி முறைத்தாள் அவனை.
அவரின் சங்கடங்கள் அவனுக்கு புரிந்தளவுக்கு கூட மகளுக்கு புரியவில்லை.
"மீனு, இப்ப தான கல்யாணமாகி இருக்கு. கொஞ்ச நாள் தனியா இருந்தா தான் உங்களுக்குள்ள ஒரு புரிதல் வரும். இப்ப வேணாம், உனக்கு குழந்தை பிறக்கட்டும். அப்ப உன்னை கஷ்டப்பட விடாம அம்மா உன் கூடவே வந்திடுறேன் டா" என்றிட இப்பொழுது மகளுக்கு தூக்கி வாரி போட்டது.
திருமணத்திற்கு நச்சரித்தார் எப்படியே செய்து கொண்டாய். அடுத்து குழந்தை என்னும் பொழுது மனதில் அவளையும் அறியாமல் கிலி குடி கொண்டது. திருமணம் என்பது மட்டுமே அப்பொழுது விஸ்வரூபமாக தெரிந்தது. அதை தாண்டி என்ன என்று மனம் சென்றிடவில்லை.
முகம் இருளடைந்து விட அவனுக்கு அவளுடைய நிலை புரிந்தது. தனக்கு சிறிது தள்ளி அமர்ந்திருந்த அவளின் கை மீது தன் கைகளால் அழுத்தம் கொடுக்க இப்பொழுது தான் இந்துமதி அவளையே பார்த்திருப்பது புரிந்தது. வேகமாக முகத்தை மாற்ற முயற்சி செய்ய, அவரின் சிந்தனையை தடை செய்யும் விதமாக, "ம்மா..." என்று கண்களை கசக்கிக் கொண்டு உறக்கம் கலைந்த மேகா வந்து விட்டாள்.
மீனு தன் மடியில் வந்து அமர்ந்தவளை தூக்கி அவளுக்கு பாலை காய்ச்சிக் கொடுக்க சிறிது நேரத்தில் மூவரும் இரவு உணவை முடித்த தங்களின் வீட்டிற்கு புறப்பட்டு விட்டனர்.
"நாளைக்கு போகலாம்ல்ல லோகேஷ்" என்று இந்துமதி கூற, "இல்லை ஆன்ட்டி, மேகா ஆல்ரெடி ரொம்ப ஸ்கூல்க்கு லீவ் போட்டுட்டா. நாளைக்கு கண்டிப்பா போகணும்" என்று கூறி காரில் ஏற, "வரோம்மா" என்ற மீனுவும் மேகாவுடன் மறுபுறம் ஏறிக் கொண்டாள்.
"பாய் பாட்டி" என்று மேகா கையசைக்க கார் வீட்டை நோக்கி புறப்
பட்டது.
இனி வாழ்க்கை வசந்தமாக மாறி விடுமோ என்ற எண்ணம் அவனை ஆக்ஷிக்க இல்லை இனி தான் பிரளயமே வெடிக்க காத்திருக்கு என்று அவனது விதி சிரித்தது.
Last edited: